5 ความสับสน

5 ความสับสน

“พ่อ ช่วยหนูด้วย พ่อช่วยไลด้วย ฮื้อ แม่ช่วยหนูด้วย”

ผู้หญิงที่เขาเพิ่งจะช่วยออกมาจากป่าเอาแต่ละเมอถึงใครที่เขาไม่รู้จักแถมยังแทนตัวเองว่าไลลา อยู่ในป่ามาหลายวันจนประสาทกลับไปแล้วหรืออย่างไร เธอชื่อชนานันท์ชื่อเล่นว่าแคท ไม่ใช่ไลลาอะไรทั้งนั้น

และเป็นยายตัวร้ายที่ทำให้คนอื่นวุ่นวายไปทั้งรีสอร์ต นั่นเป็นวิธีการเรียกร้องความสนใจวิธีการหนึ่งของชนานันท์ ปิติภัทรเห็นแล้วก็รู้สึกเหนื่อยใจ เธอเป็นคู่หมั้นที่ถูกจับหมั้นกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยปล่อยวางเรื่องเขาได้เลยสักครั้ง ตอนที่บอกว่ามาทำงานก็ยังตามมาวุ่นวายจนเกิดเรื่อง

อีกเรื่องที่ไม่เข้าใจชนานันท์เรียกร้องหาบิดาและมารดา แต่เขาได้ยินว่ามารดาของผู้หญิงคนนี้เสียชีวิตไปตั้งแต่ยังเด็ก ส่วนบิดาก็เลี้ยงเธอด้วยเงินความสัมพันธ์ในตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดีนัก ได้ยินว่าถ้าไลลายังคงสร้างความเดือดร้อนและเรื่องอื้อฉาวให้เขาอยู่แบบนี้ เจ้าสัวอินทัชประกาศจะตัดขาดเธอและไล่เธอออกจากกองมรดก

หากเรื่องที่ตามมาวุ่นวายกับเขาถึงเขาใหญ่ถูกเผยแพร่ออกไป เชื่อเลยว่าชนานันท์จะต้องถูกลงโทษอย่างแน่ ๆ ผู้หญิงคนนี้ยอมแลกความร่ำรวยมั่งคั่งเพื่อความรักที่โง่เขลาขนาดนี้เลยเหรอ

ไม่ว่าจะคิดอีกกี่ตลบปิติภัทรก็ไม่เข้าใจ เขาเคยบอกกับเธอไปแล้วว่าไม่เคยรักเธอเลย ไม่มีช่วงเวลาไหนที่รักเธอแต่ชนานันท์ก็ไม่ยอมหยุด ยังตามตื๊อและรังควานเขาไม่เลิก

“พ่อช่วยไลด้วย”

ไลลาตะโกนเสียงดัง ก่อนจะฟื้นและลืมตาขึ้นมาในที่สุด เตียงนอนขาวสะอาดนุ่มนิ่มที่แขนมีสายน้ำเกลือเสียบเอาไว้ ในที่สุดเธอก็ตื่นจากฝันร้ายสักที ไม่รู้ว่ากี่วันที่เธอนอนหนาวเหน็บอยู่ในป่า ในที่สุดเธอก็ได้กลับบ้านสักที ครั้นได้พบกับความอบอุ่นอีกครั้ง น้ำตาก็ไหลพรากออกมาไม่รู้ตัว

“ตื่นได้แล้วสักที” เสียงของผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ดังเข้ามาในโสตประสาท

หญิงสาวละสายตาจากเพดานสีขาวมองไปยังเจ้าของเสียงและพบว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งใบหน้าหล่อเหลายิ่งกว่านายแบบ

“คุณหล่อจัง คุณเป็นใครเหรอ” คนป่วยมึนงง “ฝันหรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงมีผู้ชายหล่อมายืนข้าง ๆ ล่ะ” มือเรียวเล็กเอื้อมไปจะสัมผัสว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นของจริงหรือเปล่า

“คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย สลบไปนานจนสมองเลอะเลือนหรือยังไง” ปิติภัทรปัดมือของชนานันท์ที่กำลังเอื้อมจะมาสัมผัสตัวเขาทิ้งอย่างแรงทำให้สายน้ำเกลือที่ติดอยู่ที่มือของคนป่วยหลุดออก

“โอ๊ย” ไลลาร้องเสียงหลง “เจ็บนะคะ” หญิงสาวสำรวจหลังมือของตัวเอง และพบว่าเล็บมือที่เคยตัดสั้นกุด เวลานี้ทาเล็บเจลสีแดงสด “ทำไมเล็บเป็นสีแดงล่ะ”

ปิติภัทรมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เธอมาไม้ไหนอีก

“แล้วนี่เป็นอะไรจะมาไม้ไหนอีก”

“มาไม้ไหนคืออะไร ฉันไม่เข้าใจ คุณเป็นคนตบมือฉันจนสายน้ำเกลือหลุด คนที่ควรขอโทษเป็นคุณต่างหาก” ไลลาเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ หล่อก็จริงแต่นิสัยแย่ชะมัด

ร่างสูงกอดอกคิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากัน เธอมองเขาเหมือนกับคนไม่รู้จักสายตาของผู้หญิงตรงหน้าก็เปลี่ยนไป แววตาไม่ได้เหลือเยื่อใยอะไรให้กับเขาอีก และนี่เป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็กตรงหน้าเถียงเขา

“อย่ามาเสแสร้งเล่นละครหน่อยเลย”

คิ้วเรียวบางขมวดเข้าหากัน เริ่มรู้สึกแปลก ๆ และมีอะไรบางอย่างผิดปกติ

“พ่อล่ะ พ่อกับแม่ฉันอยู่ไหน” ไลลาลุกขึ้นจากเตียงนอนสำรวจไปโดยรอบและพบว่ามันไม่ใช่โรงพยาบาลอย่างที่เธอคิด กลายเป็นสถานที่อะไรสักอย่างที่เธอไม่รู้จัก

“พ่อกับแม่อะไร คุณเป็นบ้าเหรอแคท”

“ห๊ะ....แคท เมื่อกี้คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ”

“อย่ามาทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ แถวนี้นะ ผมไม่มีเวลาเล่นบทความจำเสื่อมกับคุณหรอกนะ คุณแม่คุณเสียชีวิตไปตั้งแต่คุณยังเด็ก คุณพ่อคุณตอนนี้ก็อยู่กรุงเทพแล้วถ้าเขารู้ว่าคุณมาทำนิสัยแบบนี้อยู่ที่นี่ ระวังจะได้ถูกตัดหางปล่อยวัด” ปิติภัทรพล่ามยาวให้อีกฝ่ายฟัง ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นเพราะเธอนอนนานเกินไปเลยมีอาการเลอะเลือน

“บ้าเหรอ แม่ฉันยายบัว....ยายบัวยัง....มีชีวิตอยู่ต่างหาก...อย่ามาแช่งแม่ฉันนะ” คล้ายกับมีเสียงหวีดในหัว ร่างกายของไลลาเวลานี้อ่อนแรงจนแทบที่แม้แต่จะก้าวเดินแต่ละก้าวยังรู้สึกยากลำบาก

ไหนจะจู่ ๆ ที่ผู้ชายคนนี้เข้ามาพูดเรื่องราวไร้สาระกับเธอ

เขาปล่อยให้เธอลงจากเตียงนอนโดยไม่ห้ามปราม อยากจะเป็นลมหัวฟาดพื้นตายก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับเขา ถ้าอยากฆ่าตัวตายหรืออยากเรียกร้องความสนใจนักเขาก็ไม่ห้ามหรอก ยิ่งกำจัดเธอทิ้งได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี เขารังเกียจเธอ เขารังเกียจความร้ายกาจและเอาแต่ใจของเธอ

ไลลาก้าวเดินแต่ละก้าวด้วยความยากลำบาก คนตัวเล็กเปิดประตูออกไปจากห้องนอน และพบว่ามันเต็มไปด้วยผู้คนที่เธอไม่รู้จัก สถานที่ที่เธอไม่รู้จัก นี่ไม่ใช่บ้านของเธอที่ต่างจังหวัด ที่นี่คือที่ไหนไม่รู้ บ้านหลังใหญ่และกว้างขวาง

“คุณแคทจะไปไหน” ผู้หญิงสองสามคนที่ดูเหมือนจะรู้จักเธอพยายามเข้ามาประคองและเรียกเธอด้วยชื่อที่เป็นชื่อของคนอื่น

“อย่ามายุ่ง” ไลลาสะบัดมือออกจากพวกเขา ทันทีที่สิ้นเสียงคนพวกนั้นก็ถอยกรูดไปด้านหลังราวกับเธอเป็นยักษ์เป็นมาร

“เอายังไงดีคะคุณภัทร” ไลลาได้ยินเสียงของผู้หญิงคนเมื่อครู่หันไปถามความคิดเห็น จากผู้ชายคนในห้องที่เดินตามหลังเธอออกมาด้วยท่าทางสบาย ๆ

“ก็เขาบอกว่าอย่าไปยุ่ง ก็คืออย่าไปยุ่งนั่นแหละ” ปิติภัทรกอดอกยืนมองผู้หญิงดื้อด้านด้วยสายตานิ่งเฉย

ได้ยินทุกอย่าง เธอได้ยินทุกอย่างที่เขาพูด เมื่อลงมาจากชั้นสองของบ้าน ตรงทางออกมีประตูกระจกเธอหยุดยืนนิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง และตัดสินใจหันกลับไปมองดูให้เต็มตา เส้นผมยาวสลวย ใบหน้าเรียวเล็ก ไร้ริ้วรอย แม้จะไร้เครื่องสำอางและซีดเซียวแต่ก็ดูสวยเหมือนกับนางเอกละคร นี่มันไม่ใช่เธอ ไม่ใช่ตัวเธอ

“ไม่จริงหรอกใช่ไหม” ไลลาใช้มือทาบไปที่กระจกตรงหน้า เงาสะท้อนที่เธอเห็นในเวลานี้เป็นใครก็ไม่รู้ ใครก็ไม่รู้ที่เธอไม่รู้จัก

ร่างเล็กแบบบางโงนเงนไปมาเพราะหน้ามืด ตอนที่กำลังจะล้มลงกับพื้นอ้อมแขนแข็งแกร่งของใครบางคนก็คว้าเธอเอาไว้ได้ทัน

“คุณแคทเป็นอะไรไหมครับ”

น้ำเสียงคุ้นเคย เป็นเขาพลพลอดีตแฟนหนุ่มของเธอคนนั้น

“พล!! เหรอ พลเองเหรอบอกไลทีว่าไลไม่ได้ฝัน” ไลลาหมดสติไปในที่สุด

รัชพลเองก็ตกใจไม่น้อย ถึงจะมีคำว่าพลอยู่ในชื่อ แต่ชื่อเล่นของเขาไม่ใช่พลสักหน่อย แต่ยายตัวแสบกลับเรียกเขาว่าพล

“ไอ้ภัทรไม่มาดูคู่หมั้นหน่อยเหรอ” รัชพลร้องเรียกให้ผู้เป็นคู่หมั้นลงมาพาตัวคนของตัวเองกลับไป

ปิติภัทรพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเดินมารับคนของตัวเองกลับไปและไปส่งไว้ที่เดิม