ระวัง หลงรักเพื่อน

พ.ศ 2542

“ซอล ลงมาข้างล่างก่อนซิลูก มาทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านก่อน

“ครับ”

ผมในวัย 8 ขวบ วิ่งลงมาจากบ้านเพื่อมาทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านที่เพิ่งย้ายมาตามที่แม่บอก สิ่งที่ผมเห็นคือ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ยืนกอดหมีพร้อมกับมีน้ำตาอาบ 2 แก้มเลย เธอเป็นอะไรของเธอไม่ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ

“ซอล นี่ลุงสมภพกับป้าพิม ส่วนนั่นหนูจี เขาจะย้ายมาอยู่ข้างบ้านเรา”

“แล้วเค้าร้องไห้ทำไมอ่ะครับ”

“ก็เขาเพิ่งย้ายบ้านเขาก็ต้องคิดถึงบ้านเก่าเป็นธรรมดาแหละซอล ต้องเป็นเพื่อนกับหนูจีนะ ห้ามรังแกเพื่อนเด็ดขาด เข้าใจมั้ย”

“ครับ”

ผมจึงเดินไปหาเธอใกล้ๆพร้อมกับยื่นลูกอมให้เธอหนึ่งเม็ด

“มาเป็นเพื่อนกันนะ”

เธอก้มลงไปมองก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้ผม นั่นคือยิ้มแรกที่ผมประทับใจ เธอมีรอยยิ้มที่สดใสและน่ารักสุดๆไปเลยครับ

10ปีต่อมา

ผมที่กำลังโตเป็นหนุ่มในวัย 18 ผมกับไอ้จีคบเป็นเพื่อนกันมาและมันจะต้องตามผมไปทุกที่ ซึ่งผมก็ไม่ต่างกันที่ตามมันไปทุกที่เช่นกันถ้ามีผมต้องมีไอ้จี ถ้ามีไอ้จีก็ต้องมีผม

“พี่ซอลคะ ไปกินข้าวกันค่ะ”

รุ่นน้องที่ผมคบเป็นแฟนเข้ามาควงแขนผมเพื่อที่เราจะได้ไปกินข้าวตอนพักด้วยกัน

“เดี๋ยวนะน้องมิน พี่รอไอ้จีก่อน”

“ทำไมต้องพาพี่จีไปกินข้าวกับเราด้วยทุกครั้งเลยละค่ะ

“อ้าว ก็มันเป็นเพื่อนพี่นี่ อย่าคิดมากเลยนะ”

ผมคบผู้หญิงไปเรื่อยๆ นี่ขนาดแค่ 18 เองนะครับเนี้ย แต่ที่เปลี่ยนหญิงบ่อยไม่ใช่อะไรนะ เป็นเพราะผู้หญิงหึงไอ้จี ทำให้ผมต้องเลิกคบเพราะผมเลิกคบไอ้จีไม่ได้ แล้วจู่ๆมือถือผมก็ดังขึ้น ซึ่งคนที่โทรมาก็คือไอ้จีนั่นเอง

“ว่าไงมึง อยู่ไหนเนี้ยกูรอแดกข้าวอยู่นะ”

“ไอ้ซอล กูอยู่หลังโรงเรียนเนี้ย”

“แล้วมึงไปทำเหี้ยอะไรวะ”

“กูลืมสมุดวิทย์ไว้ที่บ้านอะดิ กูจะกลับไปเอา มึงมาเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ”

“มึงนี่แม่ง เออ รอกูอยู่ตรงนั้น”

ผมหันมามองน้องมินที่กำลังทำหน้าเซ็งด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด

“น้องมินคือว่า”

“พี่จีโทรมาอีกแล้วหรอคะ”

“ครับ เดี๋ยวพี่มานะ”

ผมรีบวิ่งไปที่หลังโรงเรียนทันทีโดยที่ไม่รอฟังคำตอบของน้องมิน แล้วผมก็เห็นไอ้จีมันกำลังถกกระโปรงรออยู่เลย

“ไอ้จีแล้วจะปีนกำแพงยังไง สูงขนาดนี้กูปีนยังยากเลย”

“ไอ้ตี๋ มึงต้องให้กูเหยียบหลัง”

“หะ!!! เหยียบหลังกูเนี้ยนะ นี่เสื้อนักเรียนนะไอ้จี”

“เออ นั่นแหละเร็วๆ”

“เออๆๆ มึงนี่แม่ง กูละเบื่อชิบหาย”

ผมจึงก้มลงให้ไอ้จีมันเหยียบและปีนกำแพงออกไป ส่วนผมก็โดดและข้ามตามมันไปอย่างง่ายดาย

“มึงนี่แม่งเพื่อนรักกูชิบหาย อยู่เป็นเพื่อรักกูแบบนี้ไปนานๆนะมึง”

ไอ้จีมันเอามือขึ้นมากอดคอผม ใช่ครับ มันมีแค่คำว่าเพื่อนเท่านั้นที่จะใช้ระหว่างมันกับผม เพราะถ้าเป็นคำอื่น มันคงจะคบกันได้ไม่นาน เพื่อนนี่แหละยั่งยืนสุดละ

ปัจจุบัน 2562

ตอนนี้ผมเป็นช่างภาพอิสระ รับถ่ายภาพรีวิว หรือจะเป็นถ่ายแบบผมก็รับ เพราะมันเป็นงานที่ไม่ต้องฟิคว่าจะต้องทำทุกวัน ผมจึงชอบและรักงานนี้ มันเลยทำให้ผมได้เจอกับผู้คนมากหน้าหลายตาเลยครับ เรียกว่า พรมเช็ดเท้าหน้าบ้านไม่แห้งเลยก็ว่าได้

“น้องอิงฟ้าน้องทำแบบนี้นะครับ มือซ้ายกางออกและจับที่หน้าอก ส่วนมือขวาปล่อยตามสบาย เราจะได้เห็นบาร์ได้อย่างชัดเจนนะครับ”

“จับหน้าอกแบบไหนละคะ พี่ซอลช่วยมาสอนอิงฟ้าหน่อยได้มั้ย”

สีหน้าและท่าทางแบบนี้ยั่วกันชัดๆ ผมจึงเดินไปช่วยอิงฟ้าจัดท่าแต่มันเป็นเพราะท่ามันอาจจะยากครับ ผมเลยพาเธอมาจัดที่โซฟาแทน และในขณะที่ผมกำลังก้มลงไปจัดเสื้อผ้าให้เธออยู่นั้น มือถือเจ้ากรรมของผมมันก็ดันดังขึ้นมา