เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 7 คู่หมั้น

เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 7

คู่หมั้น

[ยินดีกับการทำความดีเป็นครั้งที่ 85/99,999 ด้วยนะโฮสต์! ระบบได้จัดการสุ่มสกิล โฮสต์ได้รับสกิล 'จัดงานเลี้ยง' ยินดีด้วย! ยินดีด้วย!]

"ทำไมชื่อสกิลถึงไม่หวือหวาเลยอ่ะ"

[ระบบหมดมุก]

"..." อย่างน้อยเธอก็ได้แต้มความดีมาสองแต้มล่ะวะ!

[ตอนนี้แต้มความดีของโฮสต์สามารถแลกสกิล 'เทเลพอร์ต' ได้ โฮสต์จะแลกเลยหรือไม่]

"จัดไปอย่าให้เสีย!" เจ้าระบบส่องแสงวูบหนึ่ง ลอเรนท์ยืนกำมือมองอย่างตื่นเต้น ตอนนี้เธออยู่ในห้องนอนแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็นแม้แต่น้อย ต่อให้ตีลังกา ดัดหลัง ทำสะพานโค้งก็ไม่ต้องอายใครจ้า! (แม้ไม่รู้จะทำไปทำไมก็เถอะ)

[ระบบทำการติดตั้งสกิล 'เทเลพอร์ต' เสร็จสิ้น]

ติ๊ด!

เสียงบางอย่างดังขึ้นในหัวก่อนที่ลอเรนท์จะเซนิดหน่อยแล้วสะบัดหัวเบาๆ อยู่ ๆภาพตรงหน้าก็มืดครึ้มทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่ พอสัมผัสได้ว่าตัวเองมีพลังเพิ่มพูนขึ้นก็ฉีกยิ้มอย่างดีใจไปทางระบบ

[โฮสต์อย่าได้มโน การติดตั้งสกิลไม่ได้ส่งผลอะไรกับร่างกายทั้งสิ้น]

"...แหะ" ให้เธอมโนหน่อยก็ไม่ได้!

[หากจะเรียกใช้ให้ทำการกำหนดพื้นที่แล้วพูดว่า 'จงเปิดออก เส้นทางแห่งดวงดาว!' จากนั้นโฮสต์ก็จะเทเลพอร์ตไปได้]

"เดี๋ยวๆ ไอ้คำพูดน่าอายมันอะไรกัน"

[หากไม่พูด สกิลจะไม่ทำงาน]

"นี่! เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนายจะให้ฉันพูดอะไรแบบนี้จริง ๆ เหรอ" ลอเรนท์ยกมือกุมอก ดวงตากลมโตพราวไปด้วยความอ้อนวอน บอกเลยว่าพอเธอทำในร่างลอเรนท์ที่สวยหยาดเยิ้มปานนางฟ้าตกสวรรค์ ขออะไรก็สมหวังทั้งนั้นแหละ!

[ระบบขอโทษ]

เยส!

[ความจริงต้องทำท่าด้วย ยกสองมือมาไขว้กันไว้ข้างหน้า นิ้วกลางกางออกกว่านิ้วอื่นให้เหมือนจีบกรายๆแบบงดงาม แล้วก็กางขาออกนิดหน่อย แล้วก็พูดว่า 'ตัวแทนแห่ง...']

พลั่ก!

"บ้า!" ไม่จำเป็นต้องรอฟังจบประโยค เธอก็จัดการตบระบบกระเด็นไปโดนผนังทันที หันมาตั้งสมาธิกับตัวเองดีกว่า "จงเปิดออก เส้นทางแห่งดวงดาว!!!"

กริบ...

"ท่ะ...ทำไมใช้ไม่ได้"

[อะแฮ่ม โฮสต์เชื่อระบบจริงเหรอ]

"เจ้าบ้าาา!!!!!!!!!

วันนั้นเธอก็ไม่รู้เลยว่าได้เผลอสร้างข่าวลือว่าตั้งแต่กลับมาจากการเดินทางไปต่างเมือง องค์หญิงก็คล้ายโดนผีเข้า ใจดีขึ้น อ่อนโยนขึ้น และมีอาการพูดคนเดียว...

"ส่ะ...สวัสดีค่ะ"

"ครับ"

ลอเรนท์หันสายตาหลบไปด้านข้างเมื่อโดนดวงตาสีนิลที่เย็นชาเสียจนบาดหัวใจมองตรงมา ชายหนุ่งร่างสูงในชุดภูมิฐานนั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทีสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาแย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลาล้อมรอบด้วยเรือนผมสีดำที่มัดเป็นโบไว้ตรงหลังคออย่างงดงาม แต่คนมองอย่างเธอเห็นแล้วรู้สึกเสียววาบแปลกๆ รู้สึกเหมือนโดนดาบล่องหนแทงกระหน่ำจนเลือดไหลมุมปากเลยล่ะค่ะ

"อ่ะ...เอเดน" ลอเรนท์ยื่นมือไปดึงชายเสื้อของผู้ชายที่ยืนอารักขาเธอที่ข้างหลังทันที หมอนี่ใครอ่ะ อยู่ ๆก็มีคนมาแจ้งว่ามีคนมาขอพบ ไอ้เราที่กำลังนอนอย่างขี้เกียจพลางสวาปามขนมก็ได้แต่ลุกขึ้นแล้วมานั่งเสนอหน้าอย่างงงๆตรงนี้

"...ดูเหมือนท่านจะเปลี่ยนไปจริง ๆนะครับ"

"ค่ะ..คะ?" ลอเรนท์เบิกตาอย่างงุนงง ทำไมเธอรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้จังเลย

"คงไม่ได้ลืมหน้าคู่หมั้นคนนี้หรอกนะครับ?"

"ค่ะ...คู่หมั้น!!!"

"องค์หญิง" เสียงเย็นๆของเอเดนเรียกสติของลอเรนท์ได้มากพอดู พอคิดว่าเรื่องความจำเสื่อมจะต้องเป็นความลับ ลอเรนท์ก็ดึงหน้ากากมาใส่ทันที

"ไม่มีทางหรอกค่ะ ท่านโนอาร์" ลอเรนท์ฉีกยิ้มบางไปให้ พยายามควบคุมสติให้ถึงที่สุด แม้เธอจะโกหกไม่เก่ง แต่เธอคิดว่าเธอแสดงเก่งอยู่นะ ยิ่งหนังจักรๆวงศ์ๆนี่เซียนมาก "ลอเรนท์คิดถึงท่านทุกวันเลยล่ะค่ะ"

"..." ทำไมเงียบล่ะ? ร่ะ...หรือเธอยังแสดงความรักไม่มากพอ ได้ยินว่าลอเรนท์คนเก่าคลั่งรักชนิดที่ไปแย่งคู่หมั้นมาเลยนี่ สงสัยแค่บอกคิดถึงคงไม่พอแน่ ๆ

"คิดถึงทุกลมหายใจเลยค่ะ!" ว่าต่ออย่างแข็งขัน พออีกฝ่ายยังเงียบอยู่ ใจดวงน้อยก็โหวงเหวง ในหัวคิดไปถึงละครที่ผู้หญิงคลั่งรักมาก ๆ ทันใดนั้นหัวเธอก็ปิ๊งขึ้นมาทันที ลอเรนท์ลุกจาเก้าอี้แล้วไปนั่งเบียดร่างสูงอย่างลืมความเป็นกุลสตรี มือบางยกเกาะแขนอีกฝ่ายเอาไว้อย่างออดอ้อน

"โนอาร์มาหาเค้าซะไกล เหนื่อยไหมคะ?"

"แค่ก!"

"อ่ะ...องค์หญิง"

"มีอะไรเหรอคะเอเดน?" ลอเรนท์หันไปฉีกยิ้มให้ รู้น่าว่าจะชมเธอว่าเธอแสดงได้เนียนมาก! แต่เอาไว้ชมทีหลังก็แล้วกันนะ เธอกลัวอีกฝ่ายจะจับได้ซะก่อน! "ชานี่อร่อยมากเลยนะคะ โนอาร์ไม่กินเหรอ?"

"เอ่อ..." ทำไมเหมือนเธอเห็นสายตาขอความช่วยเหลือของคุณคู่หมั้นที่ส่งไปหาองครักษ์ของเธอเลยล่ะ

"ไม่กินเหรอคะ..." เธอเผลอทำหน้าซึมออกมา ก็ชานี่เธออุตส่าห์ทำเองเลยนี่นา พอเอเดนบอกว่าปกติองค์หญิงจะกินชาต่างน้ำ เธอก็ต้องฝืนกินชาขมๆตลอด กินไปกินมาทนไม่ได้จ้า วิ่งหน้าตั้งไปชงชาเองถึงในครัว พวกบรรดาเมดๆก็พยายามห้าม แต่ด้วยใจที่มุ่งมั่น เธอเลยฝ่าฟันจนได้กาน้ำชาที่หวานถูกปากเธอที่สุดกาหนึ่ง พอพวกเมดได้ชิมก็พากันถอยกลับไม่เคยยุ่งกับเรื่องชาเธออีกเลย

ดังนั้นทุกวันนี้เธอจึงได้ดื่มชาที่หวานหอมคอสมใจ

แล้วรู้ไหมว่ากว่าเธอจะได้สักกามันยากขนาดไหน! เจ้าบ้านี่อะไรเนี่ย! ตอนแรกก็คิดว่าดีอยู่หรอก! แต่กล้าดียังไงนั่งเมินน้ำชาเธอจนมันเย็นชืดแบบนี้ นั่น! ตกตะกอนแล้ว!

"ท่านโนอาร์...กินเถอะครับ"

"...ครับ"

เพี๊ยะ!

"มันเย็นแล้วจะกินได้ยังไงคะ!" ลอเรนท์ตีมือหนาแรงเสียจนขึ้นสีแดง เธอแย่งแก้วชาไปจากมือก่อนจะผุดลุกขึ้นไปรินชาให้ใหม่ ความเคยชินจากการเป็นคนรับใช้มานาน พอเธอรินชาเสร็จก็ดันมาวางอย่างนอบน้อม โค้งตัวให้อย่างนอบน้อม แล้วก็ไปยืนซ้อนหลังอย่างนอบน้อม

"องค์หญิง..."

"คะ"

"ทำไมไปยืนอยู่ตรงนั้นละครับ" โนอาร์หันหน้าไปมองอย่างสงสัย ชนิดที่ใบหน้ายิ้มแย้มอันเป็นหน้ากากของเขาหลุดหายไปอย่างไม่อาจเรียกคืนได้

"น่ะ...นั่นสินะคะ" ลอเรนท์ยิ้มแห้งให้อย่างเพิ่งรู้ตัว เธอเดินไปนั่งเก้าอี้ของเธอแล้วคว้าหมอนมาซุกเอาไว้ โผล่มาแค่ดวงตากลมที่มองซ้ายมองขวาไปมาอย่างหลุกหลิก "แล้ว...มีธุระอะไรเหรอคะ"

"ผมแค่ได้ยินข่าวลือขององค์หญิงที่ 'ผิดปกติ' มาน่ะครับ"

"ข่าวลือเหรอคะ" ลอเรนท์เหลือบตาไปมองเอเดนที่ยืนเคียงข้างแทนที่จะไปยืนข้างหลังแล้ว (จะได้จับทันตอนที่ลอเรนท์จะทำอะไรแปลกๆ)

"ครับ" โนอาร์เรียกความเยือกเย็นของตัวเองกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่เจอเรื่อง 'แปลกๆ' ไป สงสัยข่าวลืออาจจะเป็นจริงที่บอกว่าองค์หญิงโดนผีเข้า...แต่การตรวจสอบแค่นี้คงทำให้ท่านผู้นั้นสบายใจไม่ได้ เขาจะต้องสืบค้นให้ลึกกว่านี้

"แหะๆ ก็แค่ข่าวลือนี่คะ" ลอเรนท์บ่ายเบี่ยง การแสดงเป็นสาวคลั่งรักคงทำต่อไม่ทันแล้วมั้ง เธอไม่ได้ไม่อายสักหน่อยที่ทำตัวแบบนั้น ไหน ๆเธอก็ฝืนทำต่อไม่ได้แล้วตอนนี้ก็เอาสมองมาหาทางตอบโต้กับคุณคู่หมั้นดีกว่า

"เขาบอกว่าองค์หญิงเปลี่ยนไปมาก ทั้งนิสัยใจคอและการวางตัว เหมือนมีใครมาสิงร่าง..."

"แค่ก" อยู่ ๆก็เหมือนมีอะไรติดคอ "อะไรกันคะเรื่องไสยศาสตร์แบบนั้น"

"ไสยศาสตร์?"

"เรื่องเหนือธรรมชาติน่ะค่ะ!"

"เรายังมีเวทมนตร์เลยองค์หญิง"

"โอ๊ย! ปวดท้อง!" ลอเรนท์กุมท้องเอาไว้ ใบหน้าหวานซีดเผือดอย่างไม่ได้แสร้งทำ เธอเครียดลงกระเพราะจ้าทุกคนน "ปวดท้อง"

"องค์หญิง" เอเดนคุกเข่าลงจับใบหน้าของเธอให้สบกับดวงตาของเขา "เป็นอะไรไหมครับ"

"เอเดน...ฉันปวดท้องจังค่ะ"

"งั้นไปพักกันเถอะครับ"

"ค่ะ" เอเดนยื่นมือให้เธอมาเกาะกุมก่อนจะโอบไหล่ของเธอคอยพยุงช้า ๆ อาการเสียดท้องราวกับไส้แตกทำให้เธอจำมือเอเดนแน่นขึ้น ใบหน้าหวานมีเหงื่อไหลพลั่กๆ ทั้งยังซีดเผือดเสียจนน่าสงสาร

"เดี๋ยวครับ" โนอาร์ลุกขึ้นยืน แม้จะเหมือนพูดกับเธอ แต่สายตาคมกลับจ้องตรงไปยังองครักษ์ที่ยืนข้างกายเธอ "องค์หญิงยังไม่ได้ตอบคำถามผม"

"ฉัน...ปวดท้องค่ะ" ลอเรนท์บอก ตอนนี้เธอปวดท้องจริง ๆนะเออ!

"แค่ตอบคำถามผมก็พอนี่ครับ จริงไหม?"

"..." ลอเรนท์เม้มปากสนิท ทำไมหมอนี่ขี้ตื๊อจริง ๆ สรุปเธอเป็นองค์หญิงจริงเหรอ ทำไมหมอนี่สั่งเธอจัง...

"ท่านโนอาร์ องค์หญิงไม่สบาย ผมเกรงว่าคงไม่สะดวก"

"แค่ตอบคำถามผมเองครับ เอเดนคงไม่อยากให้ท่านผู้นั้นไม่สบายใจหรอกนะ?" แม้ลอเรนท์จะก้มหน้าหลบตาโนอาร์ แต่เธอก็ยังจับน้ำเสียงอีกฝ่ายได้ โนอาร์กำลังขู่เอเดนเหรอ?

"..."

"เอเดน" ลอเรนท์กระซิบเสียงแผ่ว นายจะอยู่ข้างฉันใช่ไหม...

"ไปกันเถอะครับ"

"อ่ะ อืม"

เธอถูกพยุงไปช้า ๆ ในตอนที่กำลังจะพ้นบานประตูเธอก็แอบเหลือบไปมองคุณคู่หมั้นที่ยังคงยืนค้างอยู่ที่เดิม ดวงตาสีดำนั้นดูมืดสนิทชนิดที่มองแล้วรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

เธอทำถูกแล้วรึเปล่านะ?