บทนำ

บทนำ

เท้าเรียวก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ เมื่อดวงตาคมที่เคยมองหล่อนอย่างอ่อนโยนกลับโชนแสงอย่างน่ากลัว เขาเหมือนนายพรานที่ง้างหน้าไม้มายังหล่อนซึ่งเป็นเพียงเหยื่อไม่มีทางสู้ แผ่นหลังบางชิดผนังไร้ซึ่หนทางหลบหนี พอจะวิ่งผ่านร่างหนาเพื่อออกจากห้องก็ถูกคว้าเอวบางเอาไว้

ทุ่มเธอลงบนเตียงไม่กลัวว่าคนตัวเล็กจะเจ็บสักนิด กัดฟันแน่นจนเห็นสันกราม โกรธอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่ตนหลับนอนด้วยมาหลายเดือนเป็นแค่ตัวปลอม

ของปลอมไร้ราคา!!

ไม่คู่ควรกับการอยู่ในตำแหน่งคุณผู้หญิงของบ้านดำรงฤทธิ์

ปิญชาน์ ดำรงฤทธิ์ชอบความสมบูรณ์แบบ ชีวิตของเขาต้องเป็นไปตามที่ตั้งเป้าหมายเอาไว้ อุตส่าห์เลี้ยงดูฟูมฟักว่าที่เจ้าสาวแต่เล็กแต่น้อย ไม่คิดเลยว่าหล่อนจะปีกกล้าขาแข็งเล่นไม่ซื่อเอาคนอื่นมาสวมรอยแต่งงาน

เพียงแค่คิดก็ร้อนทั่วใบหน้า รู้สึกถึงควันที่พุ่งออกจากหู กำหมัดแน่นแล้วค่อยปลดเนกไทที่รัดจนอึดอัด ขว้างมันทิ้งบนพื้นพลางจ้องร่างบางซึ่งมีใบหน้าเหมือนกับคนรักไม่ผิดเพี้ยน

แต่เธอไม่ใช่!

“อา อาชาน์” เรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงสั่น แต่กลับทำให้ร่างสูงโมโหมากกว่าเดิมจนต้องยืนเข่าบนเตียงแล้วคว้าไหล่บางมาจับด้วยสองมือ ก่อนบีบเอาไว้แน่นไม่กลัวว่าหล่อนจะเจ็บหรือเปล่า ทั้งที่ก่อนหน้าทะนุถนอมเป็นอย่างดี

เหมือนเจ้าหญิงบนหอคอยงาช้างที่เท้าไม่แตะพื้น มีราชรถมาเกยรอรับหน้าบ้าน ประเคนทุกอย่างตามแต่ใจของเธอปรารถนา ไม่นึกว่าวันที่กลัวจะมาถึงเร็วขนาดนี้

ถึงจะอยากเป็นตัวจริงมากแค่ไหน แต่ตัวปลอมก็คือตัวปลอม ไม่อาจมาแทนที่หญิงสาวในดวงใจของปิญชาน์ได้

“เธอไม่มีสิทธิ์เรียกฉันแบบนั้น คนที่เรียกฉันว่าอาชาน์ได้คือหนูพริมคนเดียว!” เขย่าไหล่เล็กจนศีรษะมนสั่นคลอน ก่อนจะผลักเธอล้มลงบนเตียงแล้วลุกยืนกอดอก มองดวงหน้าหวานเปรอะเปื้อนน้ำตาด้วยความเฉยชา

เมื่อเธอไม่ใช่อรลภัสญา ประมุขกรกันต์แล้วทำไมเขาจะต้องสนใจ...

ผู้หญิงที่เกิดจากโคลนตมไม่มีสิ่งใดคู่ควรให้ลงไปเกลือกกลั้ว หัวใจด้านชาถูกเผาไหม้จากความโกรธ จ้องใบหน้าสวยหวานพลางผ่อนลมหายใจหนัก ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับคนตรงหน้าถึงจะสาสม

เขากลายเป็นควายให้คนตรงหน้าสวมเขาหลายเดือน ความรู้สึกเกือบจะพัฒนาไปแล้วหากไม่สงสัยในบางสิ่งจนให้คนไปสืบถึงรู้ว่าเธอเป็นเพียงหญิงสาวที่เกิดในสลัม

แค่กาที่อยากกลายร่างเป็นหงส์ จนต้องสวมเสื้อผ้าสวยงามเพื่อปกปิดชาติกำเนิดของตัวเอง

วิมาลา ขันฤดี...

คือชื่อจริงของหญิงตรงหน้า!

“พริม พริม..” เธอยังเลือกยืนกรานกระต่ายขาเดียว เรียกตนเองด้วยชื่อที่เฝ้าใฝ่ฝันอยากเป็นหล่อน ผู้หญิงที่แสนเพียบพร้อมทั้งยังเป็นที่รัก ไม่ใช่นางสาววิมาลาที่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอดในแต่ละวัน

มาอยู่ที่นี่นานจนคิดว่าตัวเองจะเข้ากับฝูงหงส์ได้ ลืมไปหมดสิ้นว่ามาจากที่ไหน พยายามอย่างมากที่จะเป็นหญิงสาวผู้เพียบพร้อมให้เหมาะสมกับปิญชาน์

คนที่ตนเผลอรักหมดหัวใจ...

“จะบอกว่าตัวเองคือหนูพริมเหรอ ทั้งที่เธอไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับคุณปภพ! แล้วเธอจะเป็นหนูพริมได้ยังไง บอกฉันมาสิพริกแกง!” ชื่อของหล่อนถูกเรียกอย่างหมดความอดทน หนุ่มใหญ่โมโหหนักจนใบหน้าแดงก่ำ ขบฟันแน่นเมื่อเห็นท่าทีไม่สลดของคนตรงหน้า

เธอไม่ยอมรับว่าเป็นใคร ทั้งยังปิดปากเงียบเช่นเดิม ถึงจะถูกจับได้แล้วก็ตาม...

“คุณ คุณรู้ รู้เรื่องทุกอย่างแล้วเหรอ”

เปล่งเสียงหัวเราะในลำคอทันทีเมื่อวิมาดาถามกลับเสียงสั่น เธอเม้มปากแน่นไม่กล้าพูดอะไรอีก จ้องใบหน้าคมที่เคร่งขรึมอย่างน่ากลัว เปลี่ยนไปจากอาชาน์ที่ช่างเอาอกเอาใจ หลังรู้ว่าหล่อนไม่ใช่อรลภัสญา

คนฟังไร้เรี่ยวแรงจะลุกยืน เธอนั่งนิ่งอยู่บนเตียงเหมือนเดิม กำผ้าปูเอาไว้แน่นขณะฟังคำถากถางและวาจาดูถูกจากร่างสูงที่เคยนอนกอดอยู่ทุกค่ำคืน

หลงคิดไปว่าตนถูกรัก ถึงจะหน้าตาเหมือนกันแต่ก็ต้องมีจุดแตกต่างที่มัดใจปิญชาน์ได้

ทว่ากลับไม่ใช่...

หัวใจของเขายังคงมีแต่หญิงผู้เดียวอยู่เต็มดวง ไม่มีพื้นที่ให้หล่อนสามารถสอดแทรกเข้าไปได้เลย

“ใช่ ฉันรู้หมดแล้วว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า อยู่บ้านกับยายแค่สองคนและยายของเธอก็เพิ่งผ่าตัดรักษาขาไปเมื่อต้นปีที่โรงพยาบาลเอกชน...เธอไปเอาเงินนั้นมาจากไหนทั้งที่ทำงานเป็นเด็กปั้ม เด็กเสิร์ฟ” ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเขารู้ประวัติของตนจดหมด

หลังเรียนจบชั้นมัธยมปลายก็เลือกทำงานหลากหลายอาชีพเพื่อหาเงินมารักษาอาการปวดขาของยาย แต่ไม่ว่าจะขยันแค่ไหน เงินที่ได้ก็น้อยนิดไม่พอจุนเจือครอบครัวด้วยซ้ำ ไหนจะต้องเลี้ยงทั้งลุงกับป้าที่ไม่ทำมาหากิน มีแต่จะแบมือขอเงินอย่างเดียว

จนได้เห็นเช็คเงินสดที่อรลภัสญายื่นมาตรงหน้า ไม่ลังเลที่จะตอบตกลงทันที...

พร้อมเปลี่ยนแปลงตัวเองให้คล้ายกับอีกฝ่ายมากที่สุด จนแทบจะกลายเป็นคนเดียวกัน เธอถึงได้ลืมสถานะแท้จริงของตัวเอง

กล้าอาจเอื้อมไปคว้าชายของคนอื่นมาเป็นของตน สุดท้ายความแตกก็ต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่า เจียมตัวเองว่าตนเป็นใคร

“หรือไปขายตัวให้พวกเสี่ยตัณหากลับ” คำถามจี้ใจดำจนเธอเลือกจะเงียบไม่โต้ตอบ

เกือบได้ไปขายตัวแล้วเชียวถ้าวันนั้นอรลภัสญาไม่ยื่นมือมาช่วยเหลือ ชีวิตของคนหาเช้ากินค่ำจะมีทางให้เลือกสักกี่ทางกัน เมื่อเข้าตาจนก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อหาเงินทั้งนั้น

กระทั่งขายศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อมาเป็นของเล่นให้ปิญชาน์...

“หึ พูดไม่ออกเหรอ งั้นฉันจะบอกให้ว่าเธอเอาเงินมาจากไหน...หนูพริมว่าจ้างเธอให้ปลอมตัวเข้าแต่งงานแทนใช่ไหม ฉันพูดถูกหรือเปล่า” การวิเคราะห์ของเขาถูกต้องทุกอย่างจนคนที่นั่งนิ่งบนเตียงไม่อาจปฏิเสธได้

เมื่อวานเพิ่งหวานมื่นชื่น ใครจะคิดวันต่อมาจะขมจนกลืนลำบาก ดวงตากลมค่อยหลับลงไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวดตรงหน้า ยังต้องการอยู่ในความฝันที่เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนมอบให้ตนเพียงผู้เดียว

ไม่ใช่ดวงตาที่มีแต่ความเกลียดชัง...เหมือนดังตอนนี้