บทที่ 2

คนมีผลงานมาให้ถึงมือบอกและหันไปยักคิ้วให้ชมพูนุชที่ยิ่งหน้าเจื่อนเข้าไปใหญ่ ทำให้ศรัณยาต้องรีบโบกมือไล่ให้คนมาใหม่ออกจากห้องไปก่อน

"เดี๋ยวค่อยคุยกัน"

"เอ่อ... ค่ะ"

หลังจากที่พิมพ์ดาวเดินออกไปจากห้อง ศรัณยาก็เริ่มหันมาตั้งคำถามกับลูกน้องที่พ่วงตำแหน่งรุ่นน้องร่วมสถาบันของตนอย่างจริงจัง

"ช่วงนี้มีใครยุ่งกับคอมพิวเตอร์ของแกบ้างหรือเปล่า"

"คะ?"

แต่เมื่อคนถูกถามทำหน้างุนงงส่งมาให้ ศรัณยาก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งและโบกมือไปมากลางอากาศ

"ช่างเถอะ ฉันคงคิดมากไปเอง"

หากแต่ชมพูนุชก็ใช่ว่าจะซื่อ เพราะทันทีที่คู่สนทนาตั้งคำถามขึ้นมาอย่างนั้น เธอก็รีบมองออกไปยังประตูห้องประชุมเล็กเพื่อหาร่างของพิมพ์ดาวโดยอัตโนมัติ

"พี่ยาสงสัยพิมพ์หรอคะ"

"อย่าพูดเสียงดังสิยะ" คนเป็นหัวหน้าปรามและพูดต่อ "ฉันก็แค่สงสัยเฉยๆ เห็นยัยนั่นกับแกแข่งกันทำงานมาตลอดตั้งแต่เริ่มเข้ามาแรกๆ ช่วงนี้ลูกค้าแกเงียบไปเยอะ แต่ลูกค้าของยัยพิมพ์มีออเดอร์เพิ่มมาตลอด ฉันก็เลย..."

"พี่ยาคิดแบบนั้นจริงๆ หรอคะ" ชมพูนุชถามย้ำ

"ฉันแค่คิดเล่นๆ แกอย่ามาทำหน้าจริงจัง ตัวเองทำพลาดไปเองแท้ๆ อย่าคิดที่จะโยนขี้ให้คนอื่นเด็ดขาด"

"ค่าา หนูก็แค่เริ่มคิดตามขึ้นมาหน่อยเดียวเองค่ะ"

"ปรักปรำ"

ชมพูนุชร้อง 'อ้าว' เมื่อคนที่เริ่มคิดก่อนแปรพักตร์ ในขณะที่เธออดคิดตามไม่ได้ว่านี่อาจจะเป็นฝีมือของพิมพ์ดาวจริงๆ แต่ว่าอีกฝ่ายจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ในเมื่อที่ผ่านมาพวกเธอก็แข่งขันกันอย่างโปร่งใสมาโดยตลอด

"คิดอะไรอยู่"

"เอ่อ... ก็คิดว่าจะลองไปคุยกับลูกค้าดูก่อนนั่นแหละค่ะ"

"แกคิดว่าจะได้ผลหรือไง" ศรัณยาถามเสียงสูง เพราะเธอเคยเจอพิษสงของลูกค้ารายนี้มาก่อนแล้ว

"อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่ได้ลงมือทำอะไรเลยนะคะ"

"คิดอย่างนั้นหรอ" คนเป็นหัวหน้าถามย้ำ

"ค่ะ พิ้งค์จะลองเข้าไปอธิบายปัญหาที่เกิดขึ้นกับคุณดรุณีดู"

ศรัณยาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะพยักหน้าให้ลูกน้องที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

"เอาอย่างนั้นก็ได้ อย่างน้อยเราก็ต้องลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ปัญหานี้ ก่อนที่ท่านประธานจะกลับมาจากฮ่องกง"

เมื่อหัวหน้าพูดถึงคุณหญิงเจิดจรัส หรือท่านประธานจอมเนี๊ยบที่เธอกับเพื่อนๆ ชอบเรียกว่าคุณระเบียบ ชมพูนุชก็รู้สึกขนพองสยองเกล้าขึ้นมาทันที

"แต่... ถ้าแกไปคุยกับคุณดรุณีไม่สำเร็จละก็ ท่านรองไม่มีทางปล่อยแกไปง่ายๆ แน่"

หญิงสาวหน้าเสียหลังจากที่โล่งใจได้ไม่นาน เพราะท่านรองประธานกรรมการบริษัทอย่างคุณศิชัชก็เนี๊ยบไม่ต่างจากผู้เป็นย่าเลยสักนิด

"โอ๊ยยย! ขอให้ท่านรองอย่างพึ่งเข้าบริษัทช่วงนี้ด้วยเถิด" ชมพูนุชกล่าวพลางประนมมือขึ้นไหว้อากาศเบื้องหน้า

"ย่ะ ช่วงนี้คุณชัชไปต่างจังหวัดบ่อยๆ แต่น้องชายของเขาจะเข้ามาดูงานที่บริษัทเราแทน"

"ห๊ะ!?"

"แกตกใจตอนนี้มันก็ช้าไปแล้วล่ะยัยพิ้งค์ เพราะว่าวันนี้ 'คุณชวิน' เข้าบริษัทย่ะ"