ตอนที่ 4

“ว่าบาปน่ะป้า ลุงเข้มแกเป็นผู้ใหญ่ใจดี อย่าไปว่าแกอย่างนั้น แกไม่คิดอะไรกับฉันหรอก บ้านเช่าติดกันแกคงคิดว่าเป็นลูกเป็นหลาน แกเอ็นดูน่ะ”

“ชิ๊… ที่มันเอ็นดูเอ็ง เพราะมันอยากให้เอ็ง ‘ดูเอ็น’ มันน่ะสิ ข้านี่แหละรู้จักมันดีกว่าใคร”

“ป้า…”

อุทานแล้วจำปาก็หัวเราะขึ้นเสียงดัง เพราะรู้ว่าป้าช้อยเป็นคนยังไง หล่อนจึงไม่ถือสาคำพูดคำจาของแก แต่ก็ไม่คิดว่าจะทะลึ่งสัปดนขนาดนี้

ครั้นแล้วป้าช้อยก็กวาดสายตาสำรวจไปทั่วเรือนร่างอิ่มสมบูรณ์ของจำปาอีกครั้ง

“มองยังกะจะกินเลือดกินเนื้อฉันยังงั้นแหละป้า…”

วิธีการมองของป้าช้อยทำให้คนถูกมองยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่

“เอ็งอยากทำงานมั้ย… ข้าพอจะแนะนำได้”

“อยากสิป้า”

“ไหน… งั้นเอ็งลองลุกขึ้นยืนให้ข้าดูชัดๆ หน่อยซิ”

จำปาดูงงๆ แต่ก็ลุกขึ้นตามที่ป้าช้อยว่า เพราะอยากรู้ว่าแกเกิดความคิดพิสดารอะไรขึ้นมาอีก

“ป้าอย่าบอกนะว่าที่ไหนกำลังจะจัดประกวดนางงามแม่ลูกอ่อน”

จำปานึกเล่นๆ เพราะความคิดหลายๆ อย่างของป้าช้อยมักจะนำความแปลกใจมาให้หล่อนอยู่เสมอ

สตรีผู้สูงวัยกว่าลุกขึ้นแล้วก้าวเข้าไปใกล้ร่างอิ่มสมบูรณ์ของแม่ลูกอ่อนตรงหน้า พร้อมกันนั้นมือข้างหนึ่งของแกก็เลิกชายเสื้อคอกระเช้าของจำปา

“ว้าย…”

หล่อนสะดุ้งเพราะคิดไม่ถึงว่าป้าช้อยจะทำอะไรพิเรนทร์แบบนั้น

“โอ้โห…”

ดวงตาแกเบิกกว้าง แลเห็นตาดำลอยเด่นอยู่กลางตาขาว

สายตาของแกจับอยู่ที่เต้าทรวงอวบใหญ่ของจำปา หนั่นเนื้อเรียบเนียนตรงหน้า ขาวจนแลเห็นเส้นเลือดสีเขียวลางๆ กระจายอยู่ใต้ผิวบอบบางของเต้านมทั้งสองข้าง แลดูคัดเป่งเพราะยังอยู่ในช่วงให้นมลูกอ่อนที่นอนอยู่ในเปล

“เอ็งมันมีของดีอย่างที่ร่ำลือจริงๆ…”

อันที่จริงป้าช้อยเคยเห็นทรวงอกของผู้หญิงด้วยกันมานักต่อนัก แม้แต่ของจำปาก็เคยเห็นตอนที่หล่อนควักนมออกมาป้อนให้ลูกบ่อยๆ แต่ก็วับๆ แวมๆ ไม่เคยได้เห็นจะแจ้งชัดเจนเท่ากับที่กำลังปรากฏเต็มสองตาอยู่ในตอนนี้

“หน้าอกเอ็งสวยมาก… เต่งตึง ไม่หย่อน ไม่ย้อย ไม่คล้อย ไม่คล้ำ” แววตาชื่นชมจับอยู่ที่ปลายถันของจำปา

“แล้วก็ไม่ยานเหมือนของป้าใช่มั้ย… อิอิ”

จำปาแกล้งกระเซ้า

“แหม… นังนี่ทะลึ่ง ก็เอ็งลองแก่แบบข้าสิ ตอนนั้นมันจะไม่หย่อนไม่ยานก็ให้รู้กันไป”

ป้าช้อยเคยเห็นของใหญ่มานักต่อนัก แต่ก็ไม่เคยเห็นว่าของใครจะใหญ่และสวยเหมือนของจำปา

ผิวที่ขาวละเลียดลออของหล่อนทำให้ฐานป้านของยอดปทุมนั้นไม่แลดูคล้ำ น่าแปลกที่ยังคงความเป็นสีเนื้ออมชมพูเอาไว้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ เม็ดทับทิมทั้งสองข้างแดงเด่นได้รูปทรงสวย และที่สะดุดตาจนป้าช้อยอดที่จะนึกอิจฉาขึ้นมาไม่ได้… ก็คือยอดทรวงซึ่งชี้งอนและเต่งตั้งราวกับเอาลูกเชอร์รี่สีแดงปลั่งไปวางประดับเอาไว้ที่ปลายยอด

“ฉันอายนะป้า…”

หล่อนกระชากชายเสื้อคอกระเช้าปิดฉับลงทันใด ด้วยความกระดากอายสายตาป้าช้อย

“ผู้หญิงด้วยกันนะ แหม… อย่าดัดจริต เอ็งจะมาอายทำไมวะอีห่า”

ขณะพูดนั้นสายตาของแกก็ยังจับอยู่ที่ปลายถันชี้งอนของจำปาที่เสียดสีอยู่ใต้เสื้อบางๆ แลเห็นคราบน้ำนมแม่ลูกอ่อนเป็นวงชื้นอยู่ระหว่างยอดอกเต่งตั้งทั้งสองข้าง

“รู้ตัวหรือเปล่าว่าเอ็งมีอะไรหลายๆ อย่างที่ผู้หญิงคนอื่นไม่มี” แกเอ่ยให้จำปาได้คิด

“แล้วมันอะไรล่ะป้า…”

หล่อนทำหน้าสงสัยขึ้นมาอีก นึกในใจว่ายัยป้าสัปดนคนนี้กำลังคิดพิเรนทร์อะไรขึ้นมาอีก?

“สะโพก อก เอว ก้น ผิวพรรณผุดผาดแบบนี้ ตา หู จมูก ปาก แบบนี้… น่าเสียดายที่เอ็งเอาอนาคตมาทิ้งไว้กับไอ้เชิดซะหลายปี”

“พูดอย่างนี้ฉันเลยงงไปใหญ่…” จำปายกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ

“งั้นข้าขอดูอีกอย่าง…” แกเอ่ยขึ้นมาลอยๆ

และแล้ว…

โดยที่จำปาไม่ทันได้ระวัง

“ว้าย…”

หล่อนอุทานเสียงดังขึ้นอีกครั้ง กับความสัปดนอย่างคาดไม่ถึงของป้าช้อย เมื่อมือไวของแก เอื้อมมากระตุกปมผ้าถุงของจำปาที่ขมวดเอาไว้หลวมๆ

เพียงเท่านั้น…

ผ้าถุงลายดอกก็ร่วงลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า เผยให้เห็นร่องเนื้อสีชมพูอวบใหญ่เบียดอัดกันอยู่ใต้ขาหนีบ ดูราวกับว่าจำปาเอากระดองเต่าตัวเขื่องมาหนีบเอาไว้ระหว่างพุ่มแพรไหมดกดำกระจุกกระจายอยู่รอบๆ ความโหนกนูนที่เห็น เส้นขนสีดำช่วยขับเน้นกลีบเนื้อสีขาวอมชมพูของ