6

“พี่ล่ะโมโหจริงๆ เลยเพลง ผู้ชายอะไร หน้าตาก็ดี แต่มารยาทไม่มีเอาซะเลย ดูสิพูดจา เหมือนโกรธเกลียดเพลงมาตั้งแต่ชาติไหนก็ไม่รู้” โสภาไม่วายบ่น เมื่อนั่งอยู่ม้าหินอ่อนที่หน้าของบ้านระพีพรรณแล้ว

“ช่างเขาเถอะค่ะพี่โสภา ก็เขาเป็นเจ้าหนี้เพลงนี่ เขาจะพูดอะไร เราก็ต้องยอมนะคะ ก็เราต้องง้อเขานี่คะ” เธอให้แง่คิดที่ดีกับโสภาเสมอมา

“เพลงก็อย่างนี้ทั้งปี ถามจริงๆ เถอะ เคยโกรธใครหรือเปล่าในชีวิตนี้แม่นางฟ้า กับอีตาดำเดิมอะไรนี่ พูดแล้วเจ็บใจจริงๆ เลย เอ่อ! แล้วคุณพ่อเพลงล่ะ อยู่ที่ไหนจ๊ะ”

เพราะตั้งใจจะมาเยี่ยมกำพลเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของระพีพรรณ เธอก็ขอแสดงน้ำใจด้วยการมาเยี่ยมพ่อเพื่อน ทั้งๆ ที่ยังไม่เคยเห็นกันมาก่อน

“คุณพ่อนอนอยู่บนห้องข้างบนค่ะ นี่เพลงว่าจะชวนลุงโป่งพาคุณพ่อมานอนห้องข้างล่างแล้วล่ะค่ะ จะได้ดูอะไรๆ ที่บ้านด้วย อยู่แต่ข้างบนมานานแล้ว งั้นเพลงว่าเราขึ้นไปหาคุณพ่อกันดีกว่านะคะ เชิญเลยค่ะ” ระพีพรรณเดินนำไปชั้นบน

“ขอบใจมากนะหนูที่อุตส่าห์มาเยี่ยมพ่อ ตามสบายนะ เจ้าโป่งดูแลแขกด้วยนะ บ้านพ่อไม่ค่อยได้ต้อนรับแขกมานานแล้ว ขาดตกยังไงก็ขอโทษด้วยนะ” กำพลที่อยู่ในท่านั่งกล่าวกับโสภา

“ขอบพระคุณค่ะ คุณลุงไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ เห็นเพลงเล่าเรื่องคุณลุงให้ฟังตั้งแต่อยู่เมืองนอกแล้ว ได้มาเยี่ยมคุณลุงซักทีค่ะ”

โสภากล่าวด้วยความนอบน้อม พร้อมๆ ทั้งในความรู้สึกก็ให้สงสารกำพลไม่หาย เพราะเท่าที่เธอรู้จากคำบอกเล่าของระพีพรรณนั้น กำพลเป็นคนทำการงานเก่ง แข็งแรง แต่ก็ไม่น่าเชื่อเลย ว่าเรื่องต่างๆ จะกลายมาเป็นแบบนี้

“แล้ววันนี้ได้เรื่องหรือเปล่า ยัยเพลง” กำพลรีบถามเรื่องที่รอมานาน

“ก็เขาให้เวลาเพลงหาเงินแค่สิบห้าวันค่ะ หรือไม่ก็ให้ไปทำงานใช้หนี้ เขาให้รายละเอียดเรื่องงานมาด้วย แต่เพลงยังไม่ได้ดูเลยค่ะ เอาไว้ให้คุณพ่อกินข้าวเย็นก่อน แล้วเพลงค่อยดูค่ะ วันนี้ลุงโป่งทำอะไรให้คุณพ่อกินคะ” เธอบอกพ่อแล้วก็หันไปถามโป่ง เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากให้ไม่สบายใจ

“วันนี้มีปลาราดพริกครับคุณเพลง เจ้าเก่าที่คุณเพลงชอบ งั้นลุงว่าคุณเพลงลงไปจัดข้าวให้คุณท่านเลยก็แล้วกันนะครับ เลยเวลาอาหารมามากแล้ว เดี๋ยวลุงจะไปเอาผลไม้มาให้ด้วย” โป่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ รีบเสนอทันที ด้วยความที่มีจุดประสงค์เดียวกันกับระพีพรรณ คือไม่อยากให้กำพลต้องรับรู้เรื่องราวที่ไม่ค่อยจะดีนัก

“ได้ค่ะ งั้นคุณพ่อกินข้าวนะคะ เพลงจะไปจัดให้ คุยกับพี่โสภาไปพลางๆ ก่อนนะคะ! ไปเถอะค่ะลุงโป่ง” ระพีพรรณรีบรับข้อเสนอของโป่งอย่างรู้ทัน และก็ตามกันลงไปชั้นล่างเพื่อเตรียมอาหาร

“ตกลงงานที่เขาจะให้ทำคืออะไรจ๊ะเพลง หวังว่าคงจะไม่ใช่ เอ่อ!”

โสภาถามหลังจากที่ลงมาจากห้องของกำพลเรียบร้อยแล้ว และเธอก็ไม่อยากจะคิดว่านายดำที่เธอไม่ค่อยอยากจะผูกมิตรนั้น จะให้ระพีพรรณไปทำงานที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่โสภาหยุดความคิดเอาไว้แค่นั้น

“เขาให้เพลงไปเป็นคนรับใช้ที่บ้านห้าปีค่ะพี่โสภา! งานก็ทำทุกอย่างตามที่เขาจะสั่งให้ทำ ตั้งแต่ กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ตัดหญ้า รดน้ำต้นไม้ ทำกับข้าว ดูแลน้องเขาที่ป่วยทางจิต ดูแลลูกชายเขา และก็แม่ที่เป็นอัมพาตต้องนั่งรถเข็นค่ะ แล้วก็ดูแลเขาทุกๆ เรื่อง” ระพีพรรณบอก

“ทำไมเขาให้คุณเพลงไปทำงานพวกนี้ล่ะครับ” โป่งที่นั่งฟังอยู่ด้วย อดสงสัยไม่ได้

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะลุงโป่ง เงินตั้งห้าสิบล้านแต่เขาจะให้เพลงไปทำงานให้แค่นี้เองค่ะ” เธอไม่วายที่จะคิดเหมือนกับโป่ง

“นั่นสิเพลง หวังว่าคงจะไม่ทำอะไรเพลง ไปในทางที่ไม่ดีนะ”

“ถ้าเราสงสัย เราก็ถามเขาก็ได้ค่ะพี่โสภา เขาบอกว่าวันที่เพลงไปพบเขาจะต้องเซ็นต์สัญญาด้วยค่ะ แต่ที่เขาให้มานี้มันเป็นแค่ร่างสัญญาค่ะ วันทำสัญญาจริงๆ จะมีทนายมาเป็นพยานด้วย”

“จริงเหรอจ๊ะ แหม! นายคนนี้รอบคอบจริงๆ เลย” โสภาอดชมเขาไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ประทับใจการกระทำของเขาในวันนี้ก็ตาม

“คุณเพลงบอกว่าเขาชื่อเล่นว่าดำใช่ไหมครับ แล้วชื่อเจนจบ แล้วนามสกุลอะไรครับ เผื่อลุงจะรู้จักบ้าง” โป่งอดอยากรู้ไม่ได้

“ใช่ค่ะลุงโป่ง ชื่อเล่นว่า ’ดำ’ เพลงเห็นเด็กที่บ้านเขาเรียกอย่างนั้นนะคะ แต่ว่าชื่อจริงๆ นี่ไม่ใช่เจนจบนะคะ นี่ไงคะชื่อจริง ดนุพร ปรีชากุลค่ะ แต่ทำไมคุณเมธีบอกว่าชื่อเจนจบ หรือว่าเพลงจะฟังผิดคะ” เธอบอกขณะที่ก้มลงไปอ่านชื่อที่ระบุไว้ในร่างสัญญา

“ดนุพร ปรีชากุล! นามสกุลนี้ มันนามสกุลคุณณรงค์เดชนี่ครับ” โป่งพูดออกไปเพราะนึกถึงใครบางคน

“ลุงโป่งรู้จักเหรอคะ”

“รู้จักสิครับ เอ่อ! ลุงหมายถึงว่าลุงพอจะรู้จักหรือเคยได้ยินนามสกุลนี้มาก่อนครับ แต่ลุงก็ไม่แน่ใจครับคุณโสภา” โป่งรีบเก็บสิ่งที่ตัวเกือบเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรให้คนนอกรู้เข้าแล้ว

“เอ่อ! แล้วว่าแต่เพลงจะเอายังไงดีล่ะ จะหาเงินมาไถ่บ้าน หรือจะไปเป็นคนใช้เขา แล้วถ้าเป็นอย่างหลังเพลงจะทำได้เหรอ พี่ไม่เคยเห็นเพลงทำอะไรเองเลย เป็นคนใช้น่ะเหนื่อยมากนะเพลง”

“เพลงก็ยังไม่รู้เลยค่ะพี่โสภา เดี๋ยวพรุ่งนี้เพลงจะลองไปปรึกษาอากำธรดูก่อนค่ะ เผื่อจะช่วยอะไรเพลงได้บ้าง เงินไม่น้อยเลยนะคะ เวลาแค่สิบห้าวันเพลงจะหาได้จากที่ไหน แต่ถ้าเพลงหาไม่ได้ เพลงก็คงจะต้องทำตามที่เขาเสนอค่ะ เงินห้าสิบล้าน กับทำงานแค่ห้าปี คิดๆ แล้วตกเดือนละตั้งเกือบล้านนะคะพี่โสภา ” เธอบอกออกไปทั้งๆ ที่ตัวเองก็มืดแปดด้าน

“งั้นพี่จะลองหาทางช่วยอีกแรงนะ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยได้มากแค่ไหน มันเป็นเงินไม่น้อยเลย” โสภาบอกออกไปทั้งๆ ที่ตัวเอง ก็แทบจะไม่แน่ใจเลย ว่าจะหาทางช่วยเพื่อนได้ยังไง

“ขอบคุณค่ะพี่โสภา เพลงว่ามืดมากแล้ว พี่โสภากลับบ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวทางบ้านจะห่วง เอาไว้มีอะไรแล้วเพลงจะโทรหานะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ” เธอเสนอเพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว

“ไม่ต้องเกรงใจพี่นะเพลง เราเป็นเพื่อนแท้กันนะ งั้นวันนี้พี่กลับก่อนนะแล้วจะโทรหา หนูลานะคะลุงโป่ง” โสภาบอกเธอ และไหว้โป่งด้วยความนอบน้อม!