ตรวนรักรอยราคี บทที่1.คุณชายแห่งวังภิรมย์สุข 1/4

บทที่1.คุณชายแห่งวังภิรมย์สุข

คุณชายคชวงค์ มหาณรงค์เดช นั่งหน้าบึ้งเป็นม้าหมากรุก เมื่อต้องมานั่งทนดูการร่ายรำเก่าคร่ำครึ!! เมื่อหม่อมย่าอุ่นเรือนจัดงานต้อนรับที่เขากลับจากเมืองนอกเมืองนาหลังศึกษาจนจบปริญญาโท ทายาทเพียงคนเดียวของวังภิรมย์สุข...เสียงระนาด เสียงกลองมันไม่ได้ทำให้เขาพอใจสักนิด เมื่อชายหนุ่มพึ่งมาจากดินแดนศิวิไลซ์ จึงไม่นิยมของเก่าโบราณคร่ำครึ!! แต่ไอ้ครั้นจะขัดใจญาติผู้ใหญ่ที่เหลือเพียงหนึ่งเดียวก็ใช่ที่!! เขาจึงต้องนั่งทนฟังเสียงเหล่านั้น ทั้งๆ ที่อยากจะออกไปโลดแล่นในสถานที่โอ่อ่าและมีแต่กลิ่นอายความเจริญ ไม่ใช่มองทางไหนก็มีแต่ความล้าหลัง

สาวน้อยใบหน้าหวานห่มสไบสีทองนุ่งโจงกระเบนสีน้ำตาลไหม้ เขาเขม้นมองเพราะใบหน้าเจ้าหล่อนดูคุ้นๆ ตา บ๊ะ!! นึกว่าใครที่ไหนมาแช่มช้อยร่ายรำ ที่แท้ก็ยัยเด็กก้นครัว ลอออร... เด็กเมื่อวานซืนที่หม่อมยายเก็บมาจากถังขยะและอุ้มชูประหนึ่งสายเลือดร่วมวงศ์วานเดียวกัน...ดูเจ้าหล่อนเปลี่ยนแปลงไปจนผิดหูผิดตา ไม่น่าเชื่อว่าเวลา4 ปีจะเปลี่ยนเด็กกะโปโลคนหนึ่งให้เป็นสาวสะพรั่งได้ขนาดนี้... ใบหน้าหมดจดงามพริ้มเพรา แต่ก็ไม่ได้โดดเด้ง แค่สวยเย็นตาและดูดีกว่าเมื่อก่อนแค่นั้นเอง

“ไงชายช้าง!! แม่อรเขารำเข้าทีไหม? ดูสิ... ปลายนิ้วปลายเท้าอ่อนช้อยไม่มีใครเทียบ ทั่วทั้งพระนครหาคนมีชั้นเชิงเท่าแม่อรเขาไม่มีล่ะ” หม่อมย่าอุ่นเรือนพูดเปรยๆ นางยกแก้วน้ำชาขึ้นจิบ ในขณะที่จ้องมองไปยังเวทีการแสดง พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะเด็กในปกครองงดงามเกินใคร

คุณชายคชวงค์แอบเบ้ปาก...ไอ้การร่ายรำ ทำตัวโอนไปเอนมา มันน่าดูตรงไหนทำนองเพลงก็มีแต่ทำนองเก่าๆ มีแต่เสียงฉิ่ง ฉับ กรับโหม่ง ระนาด และตะโพน สู้เพลงบรรเลงคลาสสิคสมัยนี้ก็ไม่ได้ แต่หากคัดค้านไป มีหรือหม่อมย่าอุ่นเรือนจะยอมฟัง เมื่อท่านเป็นนักอนุรักษ์วัฒนธรรมของไทยตัวยง ดูได้จากบ้านเรือนและวิถีชีวิตของคนในวังภิรมย์สุขนี่สิ...แต่ละคนเหมือนหลุดมาจากยุคเก่าๆ นุ่งห่มสไบและยังทำตัวเหมือนคนสมัยเก่า จนเขาเริ่มจะเอือม...

“ก็ดีครับหม่อมย่า... เด็กนั่นอายุเท่าไรแล้วล่ะครับ? ปีนี้ จนป่านนี้ยังไม่มีลูกมีผัวอีกเหรอไงครับ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก เขาเลิกปลายคิ้วขึ้นแต่กลับหรี่ตาลงเล็กน้อย เมื่อการร่ายรำของลอออรจบลง เธอเดินลงจากเวทีการแสดงและกำลังเดินตรงมายังทิศทางที่เขาและหม่อมย่าอุ่นเรือนนั่งอยู่

“ปากเราน่ะชายช้าง...ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้ก็ยังคอยจิกกัดแม่อรเขาตลอด แม่อรเขาไปทำอะไรให้หึ!! สงสารเขาเถอะน่า แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง... นึกว่าโปรดลูกนกลูกกา” หม่อมเฒ่าบ่นว่าหลานชายหัวแก้ว หลานคนโปรดที่ท่านรักที่สุด เมื่อคุณชายคชวงค์ เป็นตัวแทนบุตรชายจากคนที่ท่านรักและจากลูกสะใภ้แสนรักทั้งสองด่วนจากลาเพราะอุบัติเหตุ ทิ้งลูกน้อยวัยกำลังเจริญวัยไว้ให้ท่านคอยดูแลประคบประหงม “หม่อมอุ่นเรือนเป็นภรรยาคนหนึ่งของปู่คุณชายคชวงค์ แต่หม่อมรักและหวังดีกับคุณชายประหนึ่งสายเลือดของตัวเอง...”

คุณชายหนุ่มหล่อแอบเบ้ปาก จะให้รักหล่อนลงได้ยังไง เมื่อลอออรแย่งความรักที่หม่อมย่ามีให้เขาไปกว่าครึ่ง เมื่อครั้งที่หล่อนเข้ามาอาศัยร่มเงาของวังภิรมย์สุข...นับตั้งแต่วันนั้นหม่อมย่าอุ่นเรือนเทใจให้หล่อนเกินครึ่ง และหล่อนก็ช่างประจบประแจง จนคนสูงวัยอย่างหม่อมอุ่นเรือนหลงใหลได้ปลื้ม จนลืมสิ้นหลานชายที่เป็นทโมน มัวแต่อบรมบ่มนิสัยกาฝากอย่างลอออร

“อายุก็ไม่ใช่น้อย หม่อมย่ายังไม่ให้แม่อรของหม่อมย่า...ออกเรือนไปอีกหรือครับ?” เสียงพูดเปรยๆ เหมือนไม่ใส่ใจ แต่ใครจะรู้ภายในใจของคนพูดเล่า ว่าคุณชายผู้สูงศักดิ์รอฟังคำตอบแบบตั้งตา...

“คนอย่างแม่อรน่ะรึ!! ชายช้าง หากย่าจะยกให้คนมาขอ ก็คงมีคนส่งเทียบมาไม่ใช่น้อย...เพราะทั่วพระนครมีแต่คนอยากได้แม่อรเขาไปเป็นศรีสะใภ้...แล้วเรื่องอะไรล่ะ ที่ย่าจะยอมยกให้คนอื่น ย่าอุตส่าห์ฟูมฟักมาอย่างดิบดี...และที่สำคัญแม่อรเขาไม่ยินยอม!! ไม่ว่าจะคุณชายบ้านใต้ หรือคุณชายหัวคุ้งน้ำ หากย่าออกปากมีรึจะไม่รีบจัดขบวนขันหมากมาสู่ขอ”