ตรวนรักรอยราคี บทที่1.คุณชายแห่งวังภิรมย์สุข 2/4

หม่อมผู้เฒ่าพูดเสียงนิ่งเรียบ นางคลี่ยิ้มแต้มมุมปากเมื่อหลานชายนิ่งอึ้ง...นางฟูมฟักลอออรมาอย่างดิบดี หวังให้เป็นหลานสะใภ้ เมื่อนิสัยใจคอนางเลี้ยงดูมากับมือ มีรึจะไม่รู้ ว่าหัวใจภักดีของหญิงสาว มอบกองแทบเท้าที่ใคร? เพียงแต่เจ้าตัวยังยักท่า ทำเป็นชิงชังขึ้งโกรธ กลบเกลื่อนว่าตัวเองก็สนใจเด็กสาวต่ำศักดิ์ พูดยักท่านั้น ท่านี้ แต่ลองบอกสิว่าลอออรมีคู่รัก รับรองได้ระเบิดลง...

“มานี่สิแม่อร มาๆ รับของรางวัลจากชายช้าง” หม่อมสูงวัยโบกมือเรียก เมื่อหญิงสาวที่นางคิดคำนึงถึง เดินรีๆ รอ ไม่กล้าเข้ามาใกล้

“ผมไม่ได้เตรียมอะไรมาน่ะครับหม่อมย่า...แล้วผมจะเอาอะไรให้แม่อรของหม่อมย่าล่ะครับ” ชายหนุ่มแย้งเสียงขุ่น เหลือบมองแม่ตัวดีตาขวาง... แต่หล่อนคงไม่รู้หรอก เดินก้มหน้าก้มตาเสียอย่างนั้น

“อะไรที่ชายให้แม่อรเขา...แม่อรเขาก็เต็มใจรับทั้งนั้นแหละจ้ะ” ท่านพูดเสียงเรียบ เหมือนไปนั่งอยู่กลางใจหญิงสาว ต่อให้เป็นแค่เศษขยะ หากคุณชายคชวงค์เป็นคนมอบให้ ลอออรก็จะเก็บไว้เป็นอย่างดี เหมือนเป็นสมบัติสูงค่าที่หล่อนต้องปกปักรักษาเลยทีเดียว

หญิงสาวเดินสนิมสร้อย ย่อตัวลงต่ำๆ เมื่อเดินมาหยุดข้างเก้าอี้นั่งของทั้งสองคน กำลังจะย่อตัวคุกเข่าบนพื้นเพื่อไม่ให้ตัวเองอยู่สูงค้ำศีรษะผู้สูงศักดิ์

“ฉันไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่างขนาดนั้น... ไม่ต้องถึงขั้นพินอบพิเทาหมอบกราบหรอกมั้งแม่คุณ!!” เธอสะดุ้งโหยง ใบหน้าหวานเหยเก ไม่ว่าในอดีตหรือตอนนี้!! ก็ไม่เคยทำให้คุณชายคชวงค์พึงพอใจตัวเองได้สักที เขาคงรังเกียจแม้กระทั่งเงาของเธอ

“ชายช้าง!!”

“มันจริงไหมล่ะครับหม่อมย่า...คนของหม่อมย่าทำยังกับผมเป็นเจ้านายสูงศักดิ์ ต้องหมอบกราบคลานเข่า ยามที่ต้องเข้ามาใกล้ ผมไม่ถือยศถือศักดิ์ขนาดนั้นหรอกน่า”

“ย่ะ!! ย่ารู้... ชายไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่างกับคนอื่น...แต่กับแม่อรชายมักจะทำเหมือนแม่อรอยู่ยอดหญ้า ในขณะที่ชายอยู่บนหอคอยงาช้าง...โตมาด้วยกันแท้ๆ แทนที่จะรักกัน รังเกียจรังงอนอะไรแม่อรเขาหนักหนาเหอะ!!” ผู้สูงวัยกว่าอดไม่ได้ที่จะตำหนิ การแสดงออกของคุณชายหนุ่มหล่อหลานรักมักจะเป็นแบบนั้นหากลอออรอยู่ในรัศมีสายตา

“ใครจะไปกล้ารังเกียจ!! คนโปรดของหม่อมย่าอุ่นเรือนล่ะครับ...ผมไม่โง่ขนาดนั้น... ไม่กล้าแม้แต่จะขัดใจหม่อมย่าด้วยซ้ำครับ ผมกลัวตกกระป๋องกลายเป็นหมาหัวเน่า...” ชายหนุ่มปรายตามองแม่คนโปรดของหม่อมอุ่นเรือน สายตาเกลียดชังแฝงแววชิงชังรังเกียจเต็มหน่วยตา จนคนที่ถูกมองสะท้านสะท้อนในอก น้ำตาร้อนๆ ไหลเอ่อซึมคลอขังนัยน์ตากลมโต เธอรีบกระพริบเปลือกตาถี่ๆ ขับไล่เงาน้ำตา ไม่อยากให้มันหลั่งริน เพราะมันอาจจะเป็นอีกข้อที่คุณชายคชวงค์ ยกเอามาตำหนิ... หาว่าเธอบีบน้ำตาเรียกคะแนนความน่าสงสารและออเซาะหม่อมอุ่นเรือนก็เป็นได้

“เห้อ!!” หม่อมผู้เฒ่าถอนลมหายใจแรงๆ ท่านหนักใจเหลือเกิน...เมื่อคนใต้อาณัติไม่ได้รักใคร่สามัคคีอย่างที่ท่านหวัง ลอออรน่าสงสาร หล่อนเดียวดายไร้ญาติขาดมิตร มีเพียงท่านที่เป็นผู้อุปถัมภ์ และหากสิ้นบุญท่าน...ลอออรจะอยู่ยังไง เมื่อหลานชายคนเดียวของท่านออกจะเกลียดเธอเหลือเกิน

“เข้ามาเถอะแม่อร...อย่าไปฟังคำพูดพล่อยๆ ของชายช้างเขาเลย คงกำลังหงุดหงิดที่ต้องมาทนนั่งดูการแสดงน่าเบื่อที่ย่าจัดให้เพราะความรัก...มันจะไปสู้แสงสีตามผับตามบาร์ได้รึ? คนหนุ่มคนสาวไม่อนุรักษ์รูปแบบไทยๆ ไว้ หากหมดรุ่นคนแก่ๆ อย่างฉัน...วัฒนธรรมแบบไทยแท้ คงถูกกลืนหายไปกับกาลเวลา” ท่านทอดเสียงอ่อนๆ พลางส่ายใบหน้าเพราะความอิดหนาระอาใจ คนหนุ่มสาวมองข้ามศิลปะแบบไทยแท้ ไปหลงปลื้มวิ่งตามกระแสวัฒนธรรมต่างชาติ ไม่รู้จักคิดเก็บรักษาสิ่งดีๆ แบบไทยแท้เอาไว้ ในอนาคตคงไม่มีใครดูแลวัฒนธรรมของคนไทย มันจะถูกกลืนหายไปพร้อมกับวันเวลา...

“หม่อมย่าครับ...ผม...”