ตรวนรักรอยราคี บทที่1.คุณชายแห่งวังภิรมย์สุข 4/4

หญิงสาวยกกล่องแบนๆ ขึ้นแนบอก เสก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มพึงใจและกำลังจะกระถดตัวหนี เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องไปคอยดูแล นอกจากขึ้นไปรำอวยพรต้อนรับคุณชายด้วยความเต็มใจ

“เดี๋ยวสิแม่อร!! ...มานั่งด้วยกันก่อนมา... กินอะไรมาหรือยังล่ะ? ย่าเห็นแม่อรวิ่งวุ่นทั้งวัน ปล่อยให้คนอื่นๆ เขาทำกันบ้าง อย่าไปเหมาเอาไว้คนเดียวเดี๋ยวร่างกายจะแย่เอา” นางมองเด็กสาวที่เลี้ยงมากับมือด้วยความเป็นห่วง...

“ไม่เป็นไรค่ะหม่อม อรขอไปดูความเรียบร้อยก่อนค่ะ ไม่อยากให้มีคำครหา หากมีสิ่งผิดพลาดมันจะเสียมาถึงหม่อมย่านะคะ นานๆ จะเปิดบ้านต้อนรับแขกเหรื่อสักที อรไม่อยากให้มีรอยตำหนิ หรือความพลาดพลั้ง” เธอตอบกลับเสียงอ่อน

“ปากคนนะแม่อร...มองเห็นรอยตำหนิของคนอื่นว่ามันใหญ่โต โดยไม่เคยเหลียวมองรอยแผลของตัวเองว่ามันใหญ่กว่าหรือไม่ ย่าไม่สนใจคำนินทาหรอกน่ะ ใครอยากจะว่าหม่อมอุ่นเรือน...ว่าจัดงานเลี้ยงไม่เอาอ่าวก็ช่างเขา...ย่าแค่เลี้ยงต้อนรับชายช้าง แค่ดูแลไม่ให้มีข้อบกพร่องก็น่าจะพอ...” ท่านกล่าวเสียงนิ่มๆ

“หม่อมย่าครับ ผมคงต้องขอตัว...ไว้พรุ่งนี้เช้า ผมจะรีบเข้าไปกราบถึงตัก และทานอาหารเช้ากับหม่อมย่า...แต่ว่าคืนนี้ผมมีนัด...” ชายหนุ่มขยับสวมกอดร่างอวบอุ่น เขากล่าวประจบประแจงแถมท้ายด้วยการขอตัว เมื่อมีงานเลี้ยงสังสรรค์รออยู่ที่อื่น กลุ่มเพื่อนๆ ในเมืองไทยจัดไว้รอต้อนรับคุณชายคชวงค์ไปร่วมงาน และสถานที่แห่งนั้นน่าจะสร้างความบันเทิงให้เขามากกว่าที่จะต้องมาทนอึดอัดอยู่ในงานเลี้ยงที่ล้าหลัง...

“ตามใจ...แค่มาให้ย่าเห็นหน้าให้ชื่นใจก่อน ที่จะไปสังสรรค์กับเพื่อน ย่าก็ดีใจแล้ว...อืม ดีเหมือนกัน...ย่ากำลังจะบอก ย่าให้แม่อรเขาคอยดูแลชายช้าง...จะเรียกใช้สอยก็เรียกแม่อรเขานะ...ชายเป็นคนหงุดหงิดง่าย สาวใช้คนอื่นๆ อาจจะทำให้ชายไม่พอใจ แม่อรเขาใจเย็น น่าจะทนรับอารมณ์หุนหันของชายได้” ท่านรีบบอกเกรงว่าหากรู้ทีหลังหลานชายจะปฏิเสธ

ชายหนุ่มแค่พยักหน้ารับ ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลย เพราะตอนนี้หัวใจของเขาลอยละลิ่วไปยังที่อื่นเสียแล้ว...

“ชายช้างน่ะเขาเกลียดแม่อร เพราะเขากลัวย่ารักแม่อรมากกว่าเขา...เขาโหยหาความรัก ทำตัวเจ้ายศเจ้าอย่างกับแม่อรก็เพราะกลัว!! อย่าไปถือชายช้างเขาเลยน่ะ ช่วยดูแลเขา ยามที่เขาไม่มีใคร...แทนย่าที” หม่อมอุ่นเรือนพูดเสียงแผ่วๆ นางทอดสายตามองแผ่นหลังเหยียดตรงของหลายชาย เขาเดินดุ่มๆ ไปข้างหน้า คงเป็นเพราะมีสิ่งสนุกสนานมากกว่ารออยู่ หาใช่ย่าแก่ๆ คนนี้ไม่

“อรไม่กล้าไปแย่งความรักจากหม่อมย่า แข่งกับคุณชายหรอกค่ะ... หม่อมย่ารักคุณชายมากกว่าสิ่งใดในโลก เพียงแต่คุณชายไม่เคยรู้ อรแค่อาศัยใบบุญและพึ่งพิงร่มเงาของวังภิรมย์สุข...เป็นแค่กาฝากหาใช่คนสำคัญหรอกค่ะ หากหม่อมย่าต้องการให้อรคอยรับใช้คุณชาย อรก็เต็มใจทำ สุดความสามารถ...” ลอออรทรุดนั่งบนพื้นหญ้า เธอวางมือเหนือหัวเข่าของหญิงสูงศักดิ์ ดวงตากลมโตแน่วแน่...ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ หากท่านต้องการเธอก็ยินดีทำ

“ย่าก็เหลือแค่แม่อรคนเดียว ที่พอจะฝากผีฝากไข้ได้ อาศัยชายช้างน่ะหรือ คงไม่ไหว...ปรู๊ดปร๊าด...ไวยังกับลิง และที่สำคัญเนื้อหอมยิ่งกว่าผู้หญิง อีกไม่นานหรอกแม่อร หัวบันวังภิรมย์สุข คงลื่นเหมือนทาน้ำมัน เพราะคุณชายตัวดีเขาชอบหว่านเสน่ห์ อยากทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัย...สาวๆ ทั้งพระนครคงมีบ้างล่ะที่น้ำตาเช็ดหัวเข่า เพราะเสน่ห์อันล้นเหลือของชายคชวงค์!!”

ลอออรก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ไม่ว่าเมื่อ4 ปีก่อนหรือเวลาปัจจุบัน คุณชายคชวงค์ มหาณรงค์เดชก็ยังเป็นที่กล่าวขาน เพราะเป็นทายาทเพียงคนเดียวของวังภิรมย์สุข ไม่ว่าจะหน้าตาหล่อเหลา หรือเกียรติยศพ่วงท้าย มันจึงไม่แปลกหรอกหากสาวๆ จะพยายามทอดสะพานให้...