8

ทันทีที่เดินเข้ามาภายในร้าน เลโอนาดท์ก็เห็นผู้คนมากมายต่างลุกเดินไปมา และตักของกินต่างๆ สารพัดเมนูที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะขนาดใหญ่ ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

“ที่นี่มีห้องวีไอพีไหม?” เขาถามหลังจากที่ส่งสายตามองหาความเป็นส่วนตัวมาได้สักพัก... แต่ไม่เจอ!

“ไม่มีค่ะ มีโต๊ะนั่งตามที่เห็น คุณอยากจะนั่งตรงมุมไหนคะ” มะลิฉัตรบอกยิ้มๆ ‘มีห้องวีไอพีไหม? อะไรจะเยอะขนาดนี้เนี่ยพ่อคุณ’

“ฉันไม่ชอบคนเยอะๆ ฉันชอบที่ที่เป็นส่วนตัวๆ น่ะ” เขาบอกด้วย สีหน้าคิดหนัก

“งั้นเราไปนั่งหลังร้าน ตรงที่เขาล้างจานกันไหมคะ จะได้เป็นส่วนตัวๆ หน่อย?” มะลิฉัตรเลิกคิ้วถามอย่างรู้สึกหมั่นไส้คนรวยขึ้นมานิดๆ

“มะลิ!” เลโอนาดท์หันมาส่งสายตาดุๆ ให้คนช่างประชด

“แค่อยากให้คุณอารมณ์ดี เห็นทำหน้าบึ้งมาตั้งนาน คิกๆ”

“ยังอีก!” ชายหนุ่มกลอกตาอย่างเซ็งๆ ที่ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของสาวเจ้า ที่ดูเหมือนจะสนุกกับการได้เห็นเขาหงุดหงิด

“เราไปนั่งตรงนั้นกันไหมคะ” เธอบอกพร้อมกับชี้ไปยังมุมที่ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน

“อืม!” เลโอนาดท์ตอบก่อนจะออกเดินนำสาวเจ้าไปด้วยสีหน้าตึงๆ มะลิฉัตรเดินตามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มที่สุดท้ายแล้วอีกฝ่ายก็ยอมนั่งทานร้านบุฟเฟ่ต์ด้วยกัน

พนักงานเสิร์ฟรีบเดินเข้ามาถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลังจากที่ลูกค้านั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว “มากี่ที่ครับพี่สาวคนสวย”

“สองที่ค่ะ” เธอหันไปตอบพนักงานชายที่คุ้นหน้า เพราะเจออีกฝ่ายแทบทุกครั้งที่มาทานกับเพื่อนสาว

“ครับ! เครื่องดื่มรับเป็นอะไรดีครับ” พนักงานหันไปมองชายหนุ่มตัวโตอย่างสนใจ ‘อื้อฮือ... เคยได้ยินคำว่าลูกผู้ชายอกสามศอก แต่นี่น่าจะเกินคำว่าสามศอกไปเยอะนะเนี่ย!’

“เบียร์สดมีไหม?” เลโอนาดท์ถาม

“มีครับ” พนักงานเสิร์ฟพยักหน้ารับ

“เอามาหนึ่งทาวเวอร์”

“ครับ! รอสักครู่นะครับ” พนักงานเสิร์ฟบอกก่อนจะส่งกระดาษเมนูให้สาวสวยเลือกอาหารรอ

“นี่คุณ! จะดื่มจริงๆ เหรอ” มะลิฉัตรรีบถามหลังจากที่พนักงานเดินออกไป

“ทำไมจะดื่มไม่ได้ล่ะ” เลโอนาดท์หันมาเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ

“ก็คุณต้องขับรถไง?”

“แค่นี้จิ๊บๆ เธอก็ต้องดื่มเป็นเพื่อนฉันเหมือนกัน”

“ไม่มีทาง!”

“ทำไม?”

“ก็กลัวว่าถ้าเมาแล้ว... ฉันจะเสียตัวให้คุณน่ะสิ”

“หึๆ ไม่เมาก็เสียตัวได้นะมะลิ” เลโอนาดท์บอกพลางขยิบตาให้สาวเจ้าอย่างต้องการจะหยอกเย้า

“บ้า!” มะลิฉัตรมองค้อน ก่อนจะก้มลงเลือกเมนูที่ต้องการต่อ

“ฉันดื่มคนเดียวจะสนุกอะไรล่ะ” เขาตื๊อต่อ

“จ้างให้แก้วละพันก็ไม่ดื่มหรอกค่ะ” มะลิฉัตรบอกอย่างไม่สนใจ

‘อีตาบ้านี่ยิ่งหื่นๆ อยู่ด้วย’

“ฮ่าๆๆ งั้นให้แก้วละหมื่นแล้วกัน” เลโอนาดท์บอกพลางหัวเราะชอบใจกับท่าทางของสาวเจ้า ที่เหมือนจะรู้ทันความคิดของตน

“อะ... อะไรนะคะ” มะลิฉัตรเงยหน้าขึ้นถามอย่างไม่เชื่อหู

“ฉันให้แก้วละหมื่น พอจะดื่มเป็นเพื่อนฉันสักแก้วได้ไหม" เลโอนาดท์เอ่ยก่อนจะส่งยิ้มยียวนไปให้อย่างท้าทาย

“สัญญานะว่าถ้าฉันเมาแล้วคุณจะไม่ลวนลามเหมือนตอนกลางวัน” คนที่ปฏิเสธในตอนแรก รีบขอคำมั่นด้วยหัวใจสั่น

‘แม่เจ้า! แก้วละหมื่น รวยอย่างเดียวพูดไม่ได้นะเนี่ย’

“ฉันสัญญา! เอาเลขบัญชีเธอมาได้เลย ฉันจะโอนเข้าให้ทุกครั้งที่เธอดื่มหมดแก้ว โอเคไหม?”

“สิบแก้วก็หนึ่งแสน!” มะลิฉัตรตาโตขึ้นมาทันใดเมื่อนึกไปถึงเงินแสน เธอรีบหยิบมือถือออกมาเปิดหารูปหน้าบัญชีที่เคยถ่ายเอาไว้ แล้วส่งให้อีกฝ่ายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“แบบนี้ง่ายกว่า” เลโอนาดท์คว้ามือถือของเธอมากดสแกนคิวอาร์โค้ดเพิ่มเพื่อนที่ไลน์ ก่อนจะส่งมือถือคืน “อ้ะ! ส่งเลขบัญชีมาในไลน์ได้เลย”

“เอ่อ... ค่ะ” มะลิฉัตรรับมือถือมาอย่างมึนๆ งงๆ ก่อนจะทำตามที่อีกฝ่ายบอก

“ถ้าเธอดื่มครบทุกๆ สิบแก้ว ฉันแถมพิเศษให้อีกแสนหนึ่งเลย” คนเจ้าเล่ห์ยกยิ้มกับท่าทางซื่อๆ นั้นอย่างชอบใจ

“สิบแก้วสองแสน!” เธอทวนซ้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อหู

“ใช่! เอ่อ... ว่าแต่เราจะต้องลุกไปเอาเหมือนคนอื่นๆ ไหม”

สิงโตหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพื่อกลบเกลื่อนอาการดีใจจนเนื้อเต้น ที่ซุกซ่อนเอาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย ‘หึ! เด็กหนอเด็ก’

“นั่นเฉพาะคนที่อยากทานสดๆ แบบจับเองน่ะค่ะ แต่เราสั่งพนักงานเอามาให้ก็ได้ สดเหมือนกันค่ะ แต่ต้องจ่ายค่าบริการเพิ่ม อีก100 บาท” มะลิฉัตรรีบเสนอทางเลือก

“งั้นก็ดีสิ! ฉันไม่อยากลุกไปแย่งชิงอาหารกับคนอื่นๆ น่ะ” เลโอนาดท์เอ่ยพลางหันไปมองคนที่กำลังแย่งกันจับกุ้งเป็นๆ ซึ่งมองๆ แล้วมันก็ดูสนุก แต่เขารู้สึกกระดากเกินที่จะทำอะไรแบบนั้น

“เบียร์เย็นๆ มาแล้วครับ” พนักงานเสิร์ฟชายสองคนยกเบียร์และน้ำแข็งมาวางใกล้ๆ

“นี่แฟนของพี่เหรอครับ” พนักงานชวนคุยก่อนจะหยิบแก้วเบียร์ ที่รินเสร็จส่งให้กับลูกค้าทั้งสองคน

“เอ่อ... มะ...ไม่” เธอตกใจหน้าเหวอเตรียมจะปฏิเสธ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะมือหนาเอื้อมมาบีบที่แขนเอาไว้

“ใช่ มีอะไรเหรอ?” เลโอนาดท์หันไปตอบแทน

“แค่ถามดูเฉยๆ ครับ ปกติจะเห็นพี่สาวมากับเพื่อนอีกคน” พนักงานเสิร์ฟบอกยิ้มๆ

“ใบสั่งของค่ะ” มะลิฉัตรรีบส่งใบรายการอาหารให้อีกฝ่าย

“รอสักครู่นะครับ” พนักงานเสิร์ฟพยักหน้ารับก่อนจะนำไปส่งที่เคาน์เตอร์จัดเตรียมของ

“เธอมาที่นี่บ่อยเหรอ?” เลโอนาดท์ถามอย่างอยากรู้

“นานๆ ครั้งค่ะ เอ่อ... เมื่อกี้ทำไมคุณต้องรับว่าเป็นแฟนด้วยคะ” มะลิฉัตรถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดๆ

“งั้นเธอจะให้ฉันบอกว่าเป็นผัวเธอ อย่างนั้นใช่ไหม”

“บ้า! คุณอย่าพูดจาน่าเกลียดสิ ฉันเป็นผู้หญิงนะ” เธอเตือนก่อนจะหันไปมองรอบๆ กลัวว่าจะเจอคนรู้จักเข้า

“รู้! นมใหญ่ด้วย” เลโอนาดท์ยกยิ้มที่มุมปากอย่างกวนๆ

“ฉันเริ่มจะทนคุณไม่ไหวแล้วนะ” เธอกัดฟันข่มอารมณ์เดือดๆ เอาไว้อย่างสุดกลั้น เมื่ออีกฝ่ายพูดจาทะลึ่งไม่หยุด

“ก็มันใหญ่จริงๆ นี่ ฮ่าๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ เมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำขึ้นมาทันทีทันใดราวกับเปิดสวิตช์ไฟ

“คนบ้า! นี่แน่ะๆๆ” สาวเจ้าต่อว่า ก่อนจะระดมกำปั้นทุบที่แขนล่ำๆ ของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว

“โอ๊ย! พอแล้วๆ ไม่อายคนหรือไง?” เขาบอกอย่างขำๆ เมื่อเห็นพนักงานคนเดิมเดินกลับมา มะลิฉัตรถึงกับหยุดชะงักไปทันใด เมื่อได้ยินเสียงของบุคคลที่สามเอ่ยขึ้น

“ขออนุญาตครับ” เด็กเสิร์ฟวางของทะเลและน้ำจิ้มลงด้วยสีหน้ายิ้มๆ ที่เห็นหนุ่มสาวหยอกล้อกันไปมา

“ขะ... ขอบคุณค่ะ” มะลิฉัตรบอกอย่างอายๆ หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟวางของลงจนครบ

“ผมจะอยู่ใกล้ๆ จะรับอะไรเพิ่ม ก็ยกมือเรียกได้เลยนะครับ”

“โอเค! ขอบใจนายมาก” เลโอนาดท์หันไปตอบ ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าจิ้มลิ้มต่ออย่างหลงใหล

มะลิฉัตรเริ่มลงมือย่างของทะเลอย่างสนุก ในขณะที่เลโอนาดท์นั่งจิบเบียร์มองหน้าอก เอ๊ย! มองสาวเจ้าหยิบนู่นจับนี่ไปพลางๆ

สองชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่ดื่มเบียร์แก้วแรกไปอย่างยากลำบาก แต่พอเห็นอีกฝ่ายกดโอนเงินเข้าบัญชี เธอก็ดื่มแก้วที่สองต่ออย่างเริ่มสนุก และดื่มต่อเรื่อยๆ จนกระทั่ง...

“มะลิไหวไหม?” เลโอนาดท์ถามขณะมองใบหน้าแดงก่ำของหญิงสาว ก่อนจะอดหัวเราะไม่ได้ ‘คออ่อนจัง’

“หวาย... ค่ะ” คนที่ดื่มไปสิบห้าแก้วตอบเสียงยานๆ

“หมดแก้วนี้แล้วฉันจ่ายเงินเลยนะ เดี๋ยวเราค่อยกลับไปดื่มต่อที่ห้องกัน” ชายหนุ่มบอกยิ้มๆ

“เยี่ยมค่ะ” มะลิฉัตรยิ้มกว้าง พร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้สิงโตตัวใหญ่ยักษ์

“พระเจ้า! มองแบบนี้ฆ่ากันเสียเถอะมะลิ” เลโอนาดท์เริ่มรู้สึกร้อนรุ่มภายในกายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“แบบไหนเหรอคะ คิกๆ” สาวเจ้าเงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้อีกครั้งอย่างนึกสนุก

“อย่ายั่วนะ!” เขาต่อว่า ก่อนจะหันไปบอกพนักงานเสิร์ฟที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “น้อง! เก็บเงิน”

สามสิบนาทีต่อมา... Rocasander Grand Hotel

เลโอนาดท์อุ้มเมดสาวที่หลับคอพับคออ่อนออกจากรถ ก่อนจะเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัว แล้วกดขึ้นไปยังห้องพัก

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เขาก็อุ้มเธอตรงไปยังห้องนอน แล้ววางลงบนเตียงอย่างเบามือ

จากนั้นก็ถอดรองเท้าออกให้คนที่หลับตาพริ้มไม่รู้สึกตัว พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากนิดอย่างชอบใจ

“อื้อ” มะลิฉัตรครางเบาๆ เมื่อริมฝีปากหนาสัมผัสลงที่แก้มของเธอ

“ไม่รอดหรอกมะลิ ยังไงเธอก็ต้องเป็นของฉัน” เลโอนาดท์บอกก่อนจะเริ่มถอดชุดของสาวเจ้าออกอย่างใจเย็น

สนามบินสุวรรณภูมิ...

“ลีโอไปไหน?”

โดมินิก ซาเก้ ร็อฟเวลล์ ที่เพิ่งออกจากเครื่องบินส่วนตัวมาได้ไม่ถึงสิบนาที ถามหาเพื่อนรักอย่างสงสัย!

“บอสขับรถออกไปข้างนอกครับ ไม่ได้บอกว่าไปที่ไหนครับ” รอน บอดี้การ์ดที่มารอรับเพื่อนรักของผู้เป็นนาย บอกด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“รอไม่ไหวเลยหรือไงวะ?” โดมินิกต่อว่าอย่างเคืองๆ ก่อนจะหันไปถามต่อ “แล้วไม่มีการ์ดไปด้วยเหรอ”

“ไม่มีครับ! บอสสั่งห้ามติดตาม” รอนหน้าเสียขึ้นมานิดๆ แต่ไม่กล้าบอกว่าผู้เป็นนายพาสาวออกไปดินเนอร์

“แปลกๆ” โดมินิกขมวดคิ้วเข้าหากัน สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเลโอนาดท์ไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียว

“คุณซาเก้จะตรงกลับโรงแรมหรือว่า...” รอนรีบเปลี่ยนเรื่อง

“ยัง! ว่าจะแวะเปิดหูเปิดตาก่อน” โดมินิกตอบพลางยกนาฬิกาขึ้นมาดู

“ได้ครับ!” รอนเอ่ยพร้อมกับพยักหน้าให้ดีน มือขวาคนสนิทของ อีกฝ่ายที่กำลังเดินมาสมทบ

“อืม!” โดมินิกส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ ก่อนจะออกเดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่