5

“อืม! แล้วท่านจะทานอะไรดีคะ มะลิจะได้โทร. สั่งให้ถูก” เธอรีบถามเรื่องที่ต้องทำต่อ หลังจากที่สระผมและอาบน้ำให้อีกฝ่ายเสร็จ

“เธอต้องเป็นคนทำอาหารให้ฉันทาน ตลอดเวลาที่ฉันพักอยู่ที่ประเทศไทย” เลโอนาดท์บอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“แต่มะลิทำเป็นสองสามอย่างนะคะ”

“อะไรก็ได้ที่เธอทานได้ ฉันก็ทานได้!”

“ท่านจะอยู่ไทยกี่วันหรือคะ? เอ่อ... ขอโทษที่ละลาบละล้วงค่ะ” มะลิฉัตรกลั้นใจถามเพราะอยากจะรู้ชะตากรรมของตัวเอง

“ไม่กี่วัน! ทำไม?” เลโอนาดท์ถามกลับทันใด

“เปล่าค่ะ แค่ถามดูเฉยๆ” สาวเจ้าเฉไฉ

“เธอไม่อยากดูแลฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“ค่ะ!” เมดสาวเอ่ยรับตรงๆ

“อะไรนะ” เลโอนาดท์เอ่ยเสียงดัง! พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองสาวเจ้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ก้มลงไปค่ะ!” มะลิฉัตรกดศีรษะได้รูปให้ก้มลงมองข้างล่าง เพราะหัวของอีกฝ่ายกำลังจิ้มหน้าอกของเธอเข้าเต็มๆ

“ตอบมา!” เลโอนาดท์โกรธจนหน้าแดงก่ำกับคำตอบเมื่อครู่

“ก็ตอบไปแล้วนี่คะ” เธอบอกพร้อมกับกลั้นยิ้มที่เห็นท่าทางขึงขังของสิงโตหื่น

“ฉันเป็นเจ้าของโรงแรมนี้นะ!” ชายหนุ่มเอ่ยย้ำสถานะของตัวเอง

“ค่ะ! แล้ว?”

“แล้วฉันก็ไล่เธอออกได้ยังไงล่ะ!”

“ถ้าท่านจะไล่ออกเพราะคำถามเมื่อกี้ละก็... ท่านก็เป็นผู้ชายที่...” มะลิฉัตรเอ่ยต่ออย่างไม่รู้สึกกลัว แต่ออกจะขำที่ทำให้อีกฝ่ายร้อนขึ้นมาได้

“ที่อะไร!”

“พูดได้เหรอคะ เดี๋ยวก็โดนไล่ออกอีก!”

“พูดมา!”

“ตัวใหญ่ แต่กลับคิดเล็ก คิดน้อย แล้วก็เอาแต่ใจสุดๆ” เมดสาวได้ทีก็ขยายความอย่างไม่รอช้า

“นี่เธอกล้าว่าฉันเหรอ!” เลโอนาดท์ถามอย่างไม่เชื่อหู ว่าอีกฝ่ายจะกล้าวิจารณ์ตน

“แล้วท่านบอกให้มะลิพูดทำไมคะ ถ้ารับความจริงไม่ได้ก็ไม่น่าจะถามตั้งแต่แรก” เมดสาวย้อนศรกลับทันใด

“ก็ที่เธอบอกมา มันไม่ใช่ความจริงยังไงล่ะ” ชายหนุ่มบอกอย่างรับไม่ได้กับคำกล่าวหา

“อยู่นิ่งๆ สิคะ จะหันมาทำไมเนี่ย” เธอต่อว่าคนที่พยายามจะหันหน้ามองเธออย่างขำๆ

“พอแล้ว! วันนี้ฉันจะสอนเธออาบน้ำแล้วกัน พรุ่งนี้เธอค่อยอาบให้ฉัน!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับหันมาเผชิญหน้ากับคนปากดี!

“กรี๊ดดดดดดด”

เมดสาวกรีดร้องเสียงดังอย่างตกใจที่เห็นบางอย่างเข้าเต็มๆ ตา อีกครั้ง จึงรีบหันกลับแล้วยกมือขึ้นปิดตาอย่างหวาดกลัว ‘พ่อแก้วแม่แก้ว ยะ... ใหญ่เท่าแขนแน่ะ!”

“จะอายทำไม อีกหน่อยเธอจะต้องเห็นมันทุกวัน” เลโอนาดท์สบถอย่างหัวเสียกับท่าทางของเมดสาว! ‘ผู้หญิงนี่เจ้าบทบาทเสียจริงๆ’

“ไอ้คนลามก ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลยนะ” มะลิฉัตรต่อว่าเสียงสั่น

เลโอนาดท์กลอกตาอย่างเซ็งๆ ที่อีกฝ่ายเปลี่ยนสรรพนามเรียกตน จึงขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วกระชากกระโปรงที่รกหูรกตาออก

พรึ่บ!

“กรี๊ดดดดดด” เมดสาวกรีดร้องขึ้นสุดเสียงเมื่อรู้ว่ากระโปรงของเธอลงไปกองที่ผิวน้ำ จึงหันกลับไปตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่รอช้า

เพียะ!

เลโอนาดท์ที่หน้าหันไปตามแรงตบ ค่อยๆ หันกลับมามองหญิงสาวด้วยสายตาแดงก่ำ ขณะที่รอยนิ้วแดงๆ เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาจางๆ

“พระเจ้า! ฉันเตือนเธอแล้วนะ!”

“ไปตายซะไอ้คนสารเลว! อ๊ะ... อื้อ...” เธอตะโกนด่ายังไม่ทันขาดคำก็ถูกสิงโตหื่นบดขยี้จูบที่เร่าร้อนและเนิ่นนานเข้าอีกครั้ง

‘เธอไม่น่าไว้ใจคนอย่างเขาเลย’ มะลิฉัตรต่อว่าตัวเอง ขณะที่ฝ่ามือหนาๆ ลูบไล้ไปทั่วทุกสัดส่วนอย่างถือดี

เลโอนาดท์อุ้มสาวเจ้าลอยขึ้น แล้วรีบเดินตรงไปยังเตียงขนาดคิงไซส์ที่อยู่ด้านนอก

“ฮึก! คะ... คุณจะทำอะไรฉัน”

เธอเอ่ยทั้งน้ำตา เมื่อร่างหนาวางเธอลงบนเตียง แล้วตามขึ้นมาทาบทับไม่ให้เธอขยับดิ้นหนีไปไหนได้

“ก็ทำให้เธอเลิกดื้อยังไงล่ะ!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับดึงบราที่โอบอุ้มดอกบัวงามออก

“อ๊ะ! กรี๊ดดดดด” เมดสาวร้องเสียงดัง เมื่อริมฝีปากหนาสัมผัสลงยังปลายถันและดูดกลืนราวกับคนที่หิวกระหาย

“อื้อ...” เลโอนาดท์ครางอย่างขัดใจเมื่อข้อมือบางพยายามจะผลักใบหน้าของตนออก

“ฮือๆๆ ฉะ... ฉันจะลาออก ได้ยินไหม! ฉันจะลาออก” เธอดิ้นหนีสัมผัสของอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัว

“หึ! ลาออกอย่างนั้นเหรอ! ฉันไล่เธอออกต่างหากมะลิ” เขาเงยหน้าขึ้นบอก ก่อนจะก้มลงไปดูดกลืนเม็ดไตสีส้มอมแดงต่ออย่างไม่สนใจ

“อะ... อื้อ... ไม่นะ... อะ” มะลิฉัตรพยายามปัดป้องหน้าอกแต่ก็ถูกอีกฝ่ายรวบมือเอาไว้ทั้งสองข้าง แล้วตรึงเอาไว้เหนือศีรษะ

“อย่าดื้อ!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับส่งสายตาดุๆ ไปให้

“ปล่อยนะ! อะ... อื้อ”

คนที่ถูกคร่อมทับพยายามดิ้นหนี แต่กลับถูกคนที่เต็มไปด้วยอารมณ์โมโห (หื่น) มอบจูบที่เร่าร้อน หลอกล่อให้เคลิบเคลิ้ม ก่อนจะดึงแพนตี้ตัวจิ๋วออกจากเนินเนื้ออวบอูม ลากยาวลงมายังเรียวขางามอย่างรวดเร็ว

“อื้อ!... อย่านะ... อ๊ะ” มะลิฉัตรที่ถูกปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ ได้เพียงครู่ รีบส่งเสียงห้าม

“อย่าขัดใจ! ไม่งั้นเธอจะเจ็บตัว” เขาเตือน

“ไม่นะ อ๊ะ!” มะลิฉัตรส่งเสียงร้องลั่นเมื่อนิ้วที่ใหญ่และยาว... ลากผ่านดอกไม้ของเธอ แล้ววนขึ้นลงไปมาช้าๆ สร้างอารมณ์ที่ปั่นป่วนภายในกายอย่างบอกไม่ถูก

เลโอนาดท์ยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ เมื่อน้ำหวานจากกลีบดอกไม้งามพรั่งพรูออกมา บ่งบอกว่าคนที่กำลังดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่าง ยินยอมให้เดินเกมต่อ!

“หน้าอกสวยชะมัดเลยมะลิ” สิงโตหนุ่มครางในลำคอเบาๆ หลังจากบีบคลึงดอกบัวงามที่เต่งตึงไปมาอย่างเมามัน

“อะ... อืม...” คนที่ถูกปลุกเร้าอารมณ์ไปกับสัมผัสที่ไม่เคยพานพบมาก่อน เผลอครางออกมาอย่างลืมตัว

“อืม... หวานไปทั้งตัวเลย” เลโอนาดท์ไล้ริมฝีปากต่ำลงไปยังจุดกึ่งกลางลำตัว ทั้งๆ ที่ไม่เคยเล้าโลมให้สาวคนไหนมาก่อน เพราะส่วนใหญ่พวกเธอมักจะพร้อมกับเรื่องนี้อยู่แล้ว

“อะ... อืม...” มะลิฉัตรหลับตาพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้ม สิงโตหนุ่มยิ้มก่อนจะจับเรียวขางามแยกออกจากกันช้าๆ เผยให้เห็นเนินอวบอูมสีชมพูอ่อนของอิสตรีชัดๆ เต็มๆ ตา

“โอ้พระเจ้า...” เขาอุทานอย่างตกตะลึงกับภาพความงามตรงหน้าจนแทบจะลืมหายใจ

“ไอ้คนบ้า!” คนที่เพิ่งได้สติรีบลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังจ้องเรือนร่างของเธอด้วยสายตาหื่นๆ จึงคว้าหมอนที่วางอยู่ข้างๆ มาปิดบังตัว ก่อนจะตะโกนด่าอย่างโมโหและอับอาย เมื่อเห็นขีปนาวุธขนาดเขื่องกำลัง ชี้มาที่หน้าของเธอ

‘ให้ตายสิ! มีงี้ด้วยเหรอวะ?’ เลโอนาดท์ถามตัวเองอย่างมึนงง

“คะ... คุณลวนลามฉันทำไม!” เมดสาวกล่าวหาพร้อมกับกอดหมอนเอาไว้แน่น

“ธะ... เธอยั่วฉันเองนะ!” สิงโตกลัดมันบอกพร้อมกับกลอกตาอย่างเซ็งๆ ที่ต้องหยุดชะงักอารมณ์เป็นครั้งที่สอง แล้วเปลี่ยนมานั่งโต้วาทีคนละฝั่งของเตียงกับสาวเจ้าแทน ‘พระเจ้า! อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะ...’

“คุณถอดเสื้อผ้าของฉันทำไม” เธอต่อว่าอย่างขุ่นเคือง

“ก็แล้วเวลาเธออาบน้ำ เธออาบทั้งเสื้อผ้าหรือไง?” คนหน้ามึนบอกก่อนจะหยิบหมอนอีกใบมาปิดอาวุธประจำกายอย่างเสียมิได้

‘บ้าจริง! ทำไมเราต้องอายด้วยวะ’

“ฉันอาบเองได้ แล้วคุณรู้ตัวไหมว่ากำลังล่วงเกินคนอื่น คุณเลโอนาดท์”

“พรุ่งนี้เธอก็ต้องอาบให้ฉัน ฉันก็แค่สอน... เธอก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” ชายหนุ่มกัดกรามแน่นกับความต้องการที่ค้างและโด่ จนปวดไปทั้งแก่นกาย

“นี่คุณคิดว่าเรื่องที่คุณลวนลามฉันเป็นเรื่องเล็กงั้นเหรอ”

“ใช่!” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่แคร์

“แต่สำหรับฉันมันคือเรื่องใหญ่” มะลิฉัตรน้ำตาคลอ

“ใหญ่แค่ไหนล่ะ?” สิงโตหื่นเลิกคิ้วถามอย่างสนใจ

“ใหญ่พอที่คุณจะต้องเอาแหวนมาคุกเข่าขอเลยละ!”

“หึ! เธอนี่หวังสูงไปนะมะลิ แค่ชั่วคราวก็พอมั้ง” เลโอนาดท์ ส่ายหน้าอย่างขำๆ กับน้ำเสียงจริงจังของสาวเจ้า

“คุณยังหวงอิสรภาพของคุณ ฉันก็หวงความสาวของฉันเหมือนกัน! ต่อให้ฉันจะเป็นแค่เมดที่ทำความสะอาดห้องพัก แต่อย่าลืมว่าฉันก็เป็นคนเหมือนกับคุณ!” มะลิฉัตรตอกกลับสมภารที่จ้องจะกินไก่วัดด้วยสายตารังเกียจ

เลโอนาดท์ถึงกับนิ่งเงียบไปชั่วขณะ หลังจากได้ฟังคำพูดตัดพ้อ ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายบ้ากามอย่างไรอย่างนั้น

“โอเค! ทีนี้ฉันกลับได้หรือยัง” มะลิฉัตรเอ่ยแล้วหันไปมองรอบๆ พลางคิดว่าจะออกไปยังไง ในเมื่ออีกฝ่ายฉีกและดึงชุดของเธอจนไม่อาจใส่ออกไปไหนได้

“กลับ!” เลโอนาดท์ทวนคำพูดด้วยสายตาขุ่นเคือง

“ใช่! ก็คุณไล่ฉันออกแล้วจำไม่ได้หรือไง? เดี๋ยวฉันจะโทร. ไปบอกหัวหน้าให้ส่งเมดคนใหม่มาทำงานแทนค่ะ” มะลิฉัตรขยายความ

“เธอ! จะ-ไม่-ไป-ไหน-ทั้ง-นั้น” เลโอนาดท์ย้ำช้าๆ ชัดๆ ทีละคำอย่างใจเย็น

“แต่คุณไล่ฉันออกแล้วนะ!”

“ก็เธอบอกว่าจะลาออกก่อนทำไมล่ะ”

“โอเค! งั้นฉันขอลาออกอีกครั้งแล้วกัน” มะลิฉัตรบอกอย่างไม่แคร์

“ฉันไม่ให้เธอออก!” ชายหนุ่มสวนกลับเสียงดังอย่างไม่พอใจ

“แต่ฉันอาบน้ำให้คุณไม่ได้ คุณเข้าใจไหมว่าการถูกเนื้อต้องตัวระหว่างชายหญิงที่ไม่ได้เป็น... เอ่อ... สามีภรรยากัน มันไม่ถูกต้อง!” มะลิฉัตรกลอกตาอย่างเพลียๆ ไม่รู้จะพูดยังไงให้อีกฝ่ายเข้าใจ

“ก็ไม่เห็นว่าใครจะมีปัญหาสักคน! ส่วนใหญ่รับเงินแล้วก็จบ!” สิงโตหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“ก็นั่นมันผู้หญิงอย่างว่า! แต่ฉันไม่ใช่!” มะลิฉัตรพยายามข่มใจ ให้เย็นเป็นครั้งที่ร้อย ‘ไอ้บ้านี่จะเอาเธอให้ได้เลยหรือไงนะ’

“โอเค! งั้นฉันจะจ่ายเธอมากกว่าคนอื่นๆ”

“นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไง! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวโว้ย!”

“นี่เธอกล้าขึ้นโว้ยกับฉันเหรอ?” ประธานใหญ่ของโรคาซานเดอร์ คอร์ปอเรชั่น กรุ๊ป ลอนดอน ที่มีสาขานับร้อยแห่งทั่วโลก หน้าชาขึ้นมาทันทีที่ถูกพนักงานระดับล่างขึ้นโว้ยใส่

“มากกว่านี้ฉันก็กล้า!” เมดสาวบอกอย่างทนไม่ไหว

“ตกลงเธอจะเอายังไง?”

“ฉันจะลาออก!”

“ฉันไม่ให้ออก!”

“แล้วคุณจะเอายังไง?”

“ยังไงก็ได้... แค่ได้เอา!” สิงโตหนุ่มย้ำเจตนาเสียงอ่อน

“งั้นไปหาแหวนมาคุกเข่าขอฉันแต่งงานสิ! บางทีฉันอาจจะยอมคุณ!” มะลิฉัตรบอกข้อแลกเปลี่ยนที่ไม่มีทางเป็นไปได้

“หึ! ฉันให้สิบล้านค่าตัวเธอ” เลโอนาดท์ยกยิ้มมุมปากพร้อมกับจ้องมองสาวตรงหน้าด้วยสายตาแพรวพราว

“คนอย่างคุณคงไม่มีทางรู้จักคำว่ารักหรอก! รู้อะไรไหม? ต่อให้คนที่คุกเข่าขอฉันแต่งงาน จะเป็นแค่ยามหน้าโรงแรม เงินเดือนแค่หมื่นกว่าๆ ฉันก็ยินดีจะแต่งกับเขา แม้ว่าเขาจะไม่มีแหวนแต่งงานมาขอก็ตาม”

มะลิฉัตรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เมื่อถูกอีกฝ่ายประเมินค่าเป็นเงินตรา

“ฉันไม่ใช่ยาม โอเค้! และฉันสามารถซื้อแหวนเพชรเป็นร้อยๆ วงให้เธอได้” เลโอนาดท์บอกต่ออย่างหน้ามึน ‘พระเจ้า! ให้ขนาดนี้ยังไม่พอเหรอวะ’

“นี่ฉันอธิบายไม่ชัดตรงไหน! มันไม่ได้เกี่ยวกับแหวน แต่มันเกี่ยวกับความรู้สึกต่างหาก! ให้ตายสิ! คุณเคยรักผู้หญิงสักคนไหม”

“ไม่! ไม่เคยถามชื่อเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าพวกเธออายุเท่าไหร่ อยู่ประเทศไหน แค่เซ็กส์ร้อนๆ แล้วจบที่ค่าตัว!” เลโอนาดท์บอกด้วยท่าทีสบายๆ เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยมาตลอดชีวิต

“งั้นคุณก็ไปเรียกหาพวกเธอสิ! จะมายุ่งกับพนักงานทำความสะอาดอย่างฉันทำไม”

“ก็เธอน่าเอากว่านี่”

“โอ๊ย! นี่ฉันเริ่มจะทนคุณไม่ไหวแล้วนะ”

“งั้นก็ไม่ต้องทน! เอาเลยดีกว่า เสียเวลา ฉันแข็งจนปวดไปหมดแล้ว ดูสิ!” เลโอนาดท์เอ่ยพร้อมกับดึงหมอนที่ปิดบังขีปนาวุธออกให้สาวเจ้าดู

“กรี๊ดดดดดดด” มะลิฉัตรกรีดร้องเสียงดังอย่างรับไม่ได้กับพฤติกรรมที่โจ๋งครึ่มของอีกฝ่าย

“ฮ่าๆๆๆ” เลโอนาดท์หัวเราะจนหน้าแดงก่ำอย่างขบขัน เมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มแดงเถือกมาถึงหู

“ไอ้คนบ้า!” เธอต่อว่า ขณะที่ใบหน้ายังซุกอยู่กับหมอนใบใหญ่

“ฉันไม่ได้บ้า! ฉันก็แค่... อารมณ์ค้าง”

“นี่คุณจะเถียงกันแบบนี้ทั้งวันทั้งคืนเลยใช่ไหม?”

“เปลี่ยนเป็นเอาทั้งวันทั้งคืน เข้าท่ากว่านะ! ฮ่าๆๆ”

“ฉันเหนื่อยที่จะเถียงกับคุณแล้วนะ! คุณจะเอายังไง”

“เอาเป็นว่าวันนี้ฉันจะอาบเอง ส่วนเธอก็ไปทำอาหารรอ ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงฉันออกมาแล้วไม่มีอาหารอยู่บนโต๊ะ! ฉันจะกินเธอแทนเข้าใจใช่ไหม!” สิงโตหนุ่มบอกอย่างตัดใจ ‘ใจเย็นๆ ลีโอ! โอกาสที่จะได้ฟาดเธอยังมีอีกเยอะ’

“แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่”

“อยู่ในตู้! ไปเลือกเอาเองแล้วกัน อ้อ! แล้วก็ฝากเก็บหมอนให้ด้วยสิ!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับโยนหมอนที่ปิดบังอาวุธลับไปให้สาวเจ้าที่นั่งอยู่ข้างเตียงอย่างขำๆ

“ว้าย! กรี๊ดดดดดดด” มะลิฉัตรเห็นหมอนลอยมาทางหางตาก็รีบคว้าหมับเอาไว้ตามสัญชาตญาณ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าหมอนที่รับเป็นหมอนที่อีกฝ่ายใช้ปิดช่วงล่างมาก่อน สาวเจ้าถึงกับส่งเสียงกรีดร้อง พร้อมกับโยนหมอนทิ้งด้วยท่าทางขยะแขยง

“ฮ่าๆๆๆ” เลโอนาดท์หัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ กับท่าทางตลกๆ ของสาวเจ้าที่อายจนตัวแดงเหมือนกุ้งต้ม ‘ยัยนี่น่ารักเป็นบ้า!’ ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี

“ไอ้คนบ้า!” มะลิฉัตรต่อว่า หลังจากได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ ดังขึ้น จึงรีบวิ่งลงจากเตียง ตรงไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่อย่างไม่รอช้า

เมดสาวก้มมองตัวเองในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงนอนแบบ ผูกเชือกที่เอว “เอาน่ามะลิ ดีกว่าไม่ได้ใส่อะไรเลย!”

มะลิฉัตรปลอบใจตัวเองก่อนจะพับขากางเกงที่ยาวขึ้นมาสี่ห้าตลบ จากนั้นก็รีบเดินออกไปด้านนอก เพื่อจะทำอาหารให้อีกฝ่าย

เธอเดินหาห้องครัวสักพัก เพราะทั้งชั้นค่อนข้างใหญ่และกว้างมีทั้งสระว่ายน้ำ ฟิตเนส ห้องทำงาน ห้องนอนสี่ห้องใหญ่ ห้องทานอาหาร ห้องรับแขกและบาร์เครื่องดื่ม

“ว้าว! ไม่รวยเว่อร์คงไม่ได้อยู่แบบนี้แน่ๆ” มะลิฉัตรมองห้องครัวขนาดใหญ่อย่างอึ้งๆ ก่อนจะเปิดตู้เย็นเพื่อเลือกของที่จะใช้ทำอาหาร

“อื้อฮือ! ของเยอะอย่างกับจะอยู่เป็นเดือนแน่ะ!” เมดสาวชั่งใจอยู่ครู่ ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ

“หึ! รับรองว่านายท่านจะลืมไม่ลงเจ้าค่ะ” มะลิฉัตรรีบหยิบของออกมาเตรียมทำอาหารมื้อพิเศษ เอาใจสิงโตหื่น!

สี่สิบนาทีต่อมา... หลังจากที่ทำอาหารเสร็จ มะลิฉัตรก็เดินไปตามอีกฝ่ายที่ห้อง นอน แต่ก็ไม่พบ เธอจึงเดินไปที่ประตูห้องน้ำด้วยความรู้สึกหวั่นใจแปลกๆ

“คงไม่ได้ลื่นล้มหัวฟาดพื้นตายหรอกนะ เงียบเชียว!” มะลิฉัตรเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเอาหูแนบกับประตูห้องน้ำ เพื่อฟังเสียง!

“พระเจ้า... อะ... อา...”

หญิงสาวขนลุกซู่ ใจสั่นขึ้นมาทันใดที่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายขาดหายเป็นช่วงๆ ราวกับคนที่กำลังจะขาดใจตาย

“ปะ... เป็นอะไรมากหรือเปล่านะ?” เธอจินตนาการไปถึงภาพที่อีกฝ่ายลื่นล้มหัวแตกเลือดไหลท่วมตัว กำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นรอความช่วยเหลือ

“คะ... คุณ ปะ... เป็นอะไรไหม?” เธอถามด้วยเสียงสั่นๆ

“อื้อ... อ๊ะ... มะ... ไม่ไหวแล้ว...”

“บ้าจริง! ไอ้สิงโตกำลังจะตายแล้วแน่ๆ” เมดสาวพึมพำเหมือนคนจิตตก รีบผลักประตูห้องน้ำเข้าไป มันเป็นจังหวะเดียวกับที่...

“โอ้พระเจ้า... อ๊ะ!” คนที่เพิ่งจะแตะขอบสวรรค์ถึงกับช็อกตาค้าง ที่เห็นสาวเจ้าพรวดพราดเข้ามา

มะลิฉัตรเห็นร่างเปลือยเปล่าของสิงโตหื่น กำลังยืนกอบกุมตอร์ปิโดขนาดใหญ่ยาวเอาไว้ในมือ ขณะที่น้ำสีขาวข้นๆ พุ่งออกมาจากส่วนปลาย... ต่อหน้า ต่อตา

“กรี๊ดดดดด ไอ้บ้ากาม!” หญิงสาวกรีดร้องก่อนจะวิ่งหนีออกไปอย่างคนเสียสติ!

“บ้าฉิบ! ทำไมต้องมาเห็นตอนนี้ด้วยวะ!” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะรีบคว้าเสื้อคลุมมาใส่แล้ววิ่งตามออกไป