บทนำ ข้อความที่ไม่เคยลืม

“ข้อความสุดท้ายที่คุณได้รับจากคนที่เคยมีความรู้สึกดีๆ มีอะไรบ้างคะ”

กระทู้สังคมออนไลน์ในเว็บใหญ่ไม่เพียงสะดุดตา แต่มันยังทำให้หัวใจของไปรยากระตุก...

แม้เห็นรำไรว่าเนื้อความข้างในคงหนีไม่พ้นแนวสะกิดรอยแผล แต่มันก็เหมือนแสงไฟที่ล่อให้หลายคนกระโจนลงไป โดยวัดได้จากจำนวนคนที่เข้าไปแสดงความคิดเห็นหลายร้อยคน ทั้งที่กระทู้ยังตั้งไม่ทันข้ามวันด้วยซ้ำ ยังไม่นับรวมคนที่เพียงเข้ามาอ่าน แต่ไม่ได้แบ่งปันเรื่องราวของตัวเองลงไป...เช่นเธอ เป็นต้น

เมียพี่หยาง : บอกเขาว่าจะรอที่โต๊ะใต้ตึกคณะ เขาส่งสติ๊กเกอร์หมาร้องไห้ ไม่เข้าใจความหมายค่ะ เขาไม่มาตามนัดด้วย เรื่องมันผ่านมาปีกว่าแล้ว

หมีขั้วโลก : คุยกันอยู่ดีๆ เธอขอตัวเข้าห้องน้ำ สามปีผ่านไปเธอยังไม่ตอบกลับเลยครับ อ้อ! แต่ไม่ต้องห่วง เธอออกจากห้องน้ำแล้ว เพราะผมเห็นเธอไปแต่งงาน มีสามีมีลูกไปเรียบร้อยแล้ว

Natcha : เป็นข้อความบอกเลิกค่ะ เขาบอกว่าอยู่กับเราแล้วไม่มีความสุข ชีวิตเขาไม่ก้าวหน้า ทั้งที่เดือนก่อนยังบอกว่าเราเป็นนางฟ้าของเขา เราไม่ตอบค่ะ บล็อกไปแล้ว อยากเกลียดเขามาก แต่ดันยังรู้สึกดีๆ คิดถึงเขาทุกทีที่กลับห้อง

ข้อความของผู้ใช้รายนี้มีความคิดเห็นตอบกลับมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่ไปในทิศทางเดียวกันก็คือ...เวลาจะช่วยให้เธอลืมเรื่องร้ายๆ เพราะดูเหมือนว่าเธอเพิ่งผ่านเหตุการณ์นั้นมาไม่นาน

ไปรยาพิมพ์ข้อความลงไปด้วย แต่ความคิดเห็นของหล่อนสวนทางกับคนส่วนใหญ่ เมื่อชั่งใจอ่านข้อความร่างของตัวเอง หล่อนจึงตัดสินใจลบออกแทนที่จะกดโพสต์ลงไป

ผ่านมาเกือบสี่ปี แทบไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่คิดถึงเขา...

กระบอกตาร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงวันที่อ่านข้อความจากเขา มันเป็นข้อความสุดท้ายที่เขาตอบกลับมาหลังจากที่หล่อนทักไปหาเพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ

ไปรยาจดจำได้ทุกจังหวะความคิดและความรู้สึกในเวลานั้น หล่อนไม่เคยลืมมันได้เลย...พลันเสียงเจื้อยแจ้วที่แสนคุ้นเคยก็ดึงหญิงสาวให้ออกจากความหม่นหมอง

“แม่กุ๊บกิ๊บคร้าบ แม่กุ๊บกิ๊บอยู่หนาย คุณตาพาอชิไปซื้อขนมมาเยอะแยะเลยคร้าบ”

สำหรับไปรยา ไม่ใช่เวลาหรอกที่ช่วยเยียวยารักษาแผลในใจ แต่เป็นเด็กชายอชิระผู้เป็นแก้วตาดวงใจของหล่อนต่างหาก

“แม่อยู่ใต้ถุนบ้านครับ เดี๋ยวแม่ออกไป อชิไม่ต้องเข้ามานะลูก”

ไปรยารีบลุกจากเปลยวนที่พ่อผูกไว้นอนเล่นใต้ถุนบ้านหลังเก่าซึ่งอยู่กลางสวนผลไม้ก่อนเจ้าตัวน้อยจะบุกมาหา ด้วยเกรงว่าเด็กชายวัยกำลังซนจะวิ่งชนข้าวของที่ยังวางระเกะระกะอยู่เต็มลาน

หล่อนกำลังรอลูกชายกลับมาจากไปเที่ยวตลาดน้ำกับคุณตา เพราะช่วงบ่ายจะต้องพาเจ้าตัวน้อยกลับกรุงเทพฯ