บทที่ 1 เดียวดาย

แชะ แชะ

ช่างภาพถ่ายรูปหนุ่มสาวตระกรองกอด ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาวสะอาด ดวงตาคมเข้ม คิ้วหนา จมูกโด่งรับกับใบหน้า กับหญิงสาวผิวน้ำผึ้ง ใบหน้าเรียว ดวงตากลมโต ขนตางอน สองคนมองหน้ากันด้วยรักอันเต็มเปี่ยม ไม่ว่าใครเห็นคงอิจฉา

เสร็จจากการถ่ายภาพเรียบร้อย สองร่างเดินเคียงกันออกมาจากสตูดิโอ เธอยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข แล้วควงแขนเดิน ฝ่ายชายทำหน้าที่สุภาพบุรุษเปิดประตูรถหรูให้นั่ง แล้วทำหน้าที่สารถีเคลื่อนมันออก

“เดือนหน้าเราก็จะแต่งงานกันแล้วนะคะ” วันฤดีบอกแล้วเอนกายพิงท่อนแขน

“ผมดีใจนะที่คุณยอมแต่งงานกับผม”

เธอเงยหน้าแล้วยิ้มหวาน “ไม่ให้แต่งกับคุณจะให้แต่งกับใครล่ะคะ ก็วันมีแค่คุณคนเดียว”

เขาลูบศีรษะคนรักแผ่วเบา “ผมสัญญานะ ผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด”

วันฤดีจุมพิตแก้มสากแทนคำบอกรักหวานหู แล้วซบลงบนท่อนแขนคนรักตามเดิม

เสียงโทรศัพท์มือถือเธอดังขึ้น วันฤดีหยิบขึ้นมาดูเบอร์หน้าจอ แล้วรีบเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม ภัควัตรมองด้วยความแปลกใจ

“ทำไมไม่รับล่ะวัน”

“ประกันน่ะค่ะ น่าเบื่อ วันไม่อยากซื้อแล้ว”

เขาพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเข้าใจ แต่อีกคนกลับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

รถจอดตรงหน้าบ้าน วันฤดีเปิดประตูลง เดินเข้าสู่ตัวบ้านพร้อมว่าที่สามี อรรถวิทย์ปิดหนังสือธุรกิจลงแล้วยิ้มกว้างต้อนรับทั้งสอง ภัควัตรยกมือไหว้แล้วหย่อนกายลงบนโซฟา

“เป็นไงบ้างวัน ถ่ายรูปแต่งงาน”

“สนุกดีค่ะ ภาพออกมาสวยมากเลย ถ้าเสร็จแล้ววันจะเอามาให้พ่อดูนะคะ”

ชายหนุ่มกุมมือหลวมๆ ไว้ด้านหน้า แล้วยิ้มบางๆ

“ว่าแต่ที่บริษัทเป็นยังไงบ้างครับคุณพ่อ”

คนถูกถามชะงักเล็กน้อย “ดีขึ้นมากแล้วล่ะวัตร พ่อขอบใจมากนะที่วัตรช่วยพ่อ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ครอบครัววันก็เหมือนครอบครัวผม”

วันฤดีกุมมือเขาไว้แล้วระบายยิ้ม

“วันนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ”

“ผมต้องกลับก่อนน่ะครับ มีนัดกับลูกค้าตอนเย็น”

“เสียดายจังเลยค่ะ”

เขาลูบศีรษะคนรักอีกครั้ง แล้วยิ้มอ่อนโยน

“เอาไว้ผมมาทานด้วยพรุ่งนี้นะ”

“ค่ะ”

ภัควัตรลุกยืน แล้วยกมือไหว้ลา

“ผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องไปทำงานแล้ว”

“โชคดีครับ”

ร่างสูงก้าวออกมาด้านนอก โดยมีบุตรสาวเจ้าของบ้านตามมาส่ง เธอยืนอยู่ข้างรถ ภัควัตรหันบอกลา ทว่าริมฝีปากหนากลับถูกฉกฉวยอย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายตั้งตัวแทบไม่ทัน เธอถอนริมฝีปากแล้วโบกมือ เขายิ้มกว้างเปิดประตูรถขึ้นนั่ง แล้วขับเคลื่อนออกห่างจากตัวบ้าน

ร่างเพรียวเดินกลับเข้าสู่ตัวบ้าน มือถือดังขึ้นอีกครั้ง เธอกดรับสาย

“มีอะไรอีกคะ!”

“ก่อนคุณแต่งงานมาหาผมก่อนได้ไหม”

“ก็ได้ เจอกันที่เดิมนะคะ” เธอพูดจบแล้ววางสาย

อรรถวิทย์มองบุตรสาวแววตาไม่พอใจ

“แกกำลังทำอะไรยัยวัน บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปพบกับผู้ชายคนนั้นอีก!” เสียงเข้มดุถาม

วันฤดีทำหน้าเบื่อหน่าย “อะไรอีกล่ะคะพ่อ วันก็แค่ต้องการจบปัญหาคาราคาซังอยู่ พ่อน่าจะพอใจนะคะ”

“แกก็ควรตัดขาดจากเขาได้แล้ว จะแต่งงานแล้ว ถ้าวัตรรู้เข้าได้เกิดเรื่องใหญ่แน่!”

“ก็อย่าให้รู้สิคะ ตอนนี้วัตรก็ยังไม่รู้เลย ถ้าไม่มีใครพูด”

คนเป็นพ่อหน้าตึง ไม่พอใจบุตรสาวทำตัวเช่นนี้

“ไปจัดการปัญหาของแกให้เรียบร้อย ใกล้งานแต่งแล้ว อย่าสร้างเรื่องอีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพ่อไม่เตือน”

“เข้าใจแล้วค่ะพ่อ วันขอขึ้นไปแต่งตัวก่อนนะคะ” วันฤดีเดินเลี่ยงออกมา แล้วระบายลมหายใจ

สองร่างกอดกระหวัดบนเตียงกว้าง หลังจากผ่านบทรักกันมาราวสองชั่วโมง ร่างกายวันฤดียังร้อนผ่าวจากพิษรักที่ชายชื่อเกริกฤทธิ์ปรนเปรอให้ เธอแทบสำลักความสุข ไม่แปลกใจตัวเองทำไมถึงทิ้งชายคนนี้ไม่ได้เสียที

“คุณจะแต่งงานกับภัควัตรจริงๆ เหรอ” เขาถาม แล้วก้มลงจุมพิตไหล่ขาวนวล

“ฉันไม่มีทางเลือกนี่คะ”

“คุณเลือกได้ แค่มาแต่งกับผมแทน”

เธอยิ้มแล้วสบตา “คุณมีอะไรที่เหนือกว่าภัควัตรล่ะคะ”

คนถูกถามหัวเราะแผ่ว “เงินผมอาจสู้ไม่ได้ แต่ลีลาบนเตียงผมคงเหนือกว่า”

หญิงสาวเบ้ปาก “รู้ได้ยังไงคะว่าเหนือกว่า”

“ถ้าไม่เหนือกว่าคุณคงไม่อยู่กับผมแบบนี้หรอก จริงไหม”

วันฤดีถอนหายใจแผ่วเบา ใช่ว่าเกริกฤทธิ์เหนือกว่า เพียงแต่ว่าที่เจ้าบ่าว ไม่มีเวลาให้เธอเลยต่างหาก มันทำให้เธอโหยหาจนแทบคลั่ง เลยต้องหาที่ระบายแบบนี้

“ก็อาจเป็นอย่างที่คุณว่าค่ะเกริก” เธอเล่นตามน้ำไป

ชายหนุ่มยันกายแล้วจ้องมองใบหน้าสวยคมของหญิงสาว ก่อนก้มลงจุมพิตริมฝีปากแผ่วเบา จากนั้นสลับเป็นหนักหน่วง สองร่างเริ่มกอดกระหวัด อารมณ์ปรารถนาเข้าแทรก

ความต้องการเช่นนี้ไงเล่า ภัควัตรให้เธอไม่ได้ และมันสร้างความทรมานอย่างร้ายกาจ เธอทนเป็นผักเหี่ยวอยู่บ้านไม่ได้หรอก ในเมื่อยังสาวยังสวยอยู่เชนนี้ เรื่องบนเตียงย่อมเป็นสิ่งที่ต้องการ เป็นธรรมดา