ย้อนชะตา

เจ้าของร่างในอากาศคำรามออกมา ทำให้นางต้องรีบอุดใบหูที่เหมือนกับว่าโลหิตจะหลั่งออกมาจากภายในกายเสียให้จงได้ เสียงนั้นมีพลานุภาพอย่างที่ตนเองก็มิเคยได้พบเจอมาก่อน “ขะ…ข้า ข้าขออภัยต่อท่านผู้ทรงอำนาจ ข้าน้อยอยากเห็นว่าท่านมีร่างกายหรือไม่”

“เจ้าจึงคิดจะแตะต้องกายข้าเช่นนั้นหรือ หึหึ! ช่างน่าขันเสียเหลือเกินเจ้าเด็กน้อย แต่ข้าเกรงว่าเจ้าจะมิได้คำตอบอันใด”

“เอาล่ะมาเข้าเรื่องกันเถิด”

“เจ้าค่ะ ท่านผู้ทรงอำนาจ”

“การตายของเจ้ามีผลต่ออาณาจักรฉางอันอย่างยิ่งยวด ที่แผ่นดินต้องล่มสลายเร็วกว่ากำหนดในอีกสองร้อยปีข้างหน้า มันทำให้วงจรของห้วงเวลาผิดเพี้ยน และเจ้าจะต้องรับผิดชอบ เพราะมันเกิดขึ้นจากการตายของเจ้า! ขอให้รู้เอาไว้เสีย หานซูหลิน!”

“ไม่จริงเจ้าค่ะ ข้ามิใช่เบี้ยตัวใดในแผ่นดินฉางอัน ข้ามิได้มีอำนาจ หากข้าตายไปก็เหมือนใบไม้ที่ปลิดปลิวเพียงเท่านั้น ข้าไม่สามารถเข้าใจที่ท่านบอกกล่าวนี้ได้”

หานซูหลินยังคงปฎิเสธไม่เว้นวาง นางได้ทำสิ่งใดผิดไปหรือไม่ แม้ครุ่นคิดเช่นไรตนเองก็ไม่อาจพบต้นตอนั้นเลย

“ข้าจะให้เจ้าจดจำภาพที่ผ่านสายตาเมื่อครู่ จงจำไว้ให้ดีเชียวล่ะ”

“เพราะเหตุใดหรือเจ้าคะ ทำไมข้าต้องทำเช่นนั้น ในเมื่อข้าไร้ซึ่งลมหายใจไปแล้ว” นางยังคงมีคำถาม

“เจ้าต้องย้อนคืนไปเปลี่ยนเหตุการณ์ในครั้งนี้ และห้ามมีคนก่อการกบฏใด ๆ ให้เกิดขึ้นบนแผ่นดินฉางอัน เจ้าจงยุติคนชั่วช้า ไม่ให้เขากระทำสิ่งที่เป็นต้นเหตุในครั้งนี้ได้ เจ้าจะยินยอมหรือไม่”

“ทำไมต้องเป็นข้าเล่าเจ้าคะ ท่านก็ทราบดีมิใช่หรือท่านยมทูต ท่านมองเห็นความเป็นไปของโลกใบนี้ทั้งหมด แล้วเหตุใดต้องใช้ข้าด้วย” หากเป็นดั่งที่นางคิด หานซูหลินคงเป็นเครื่องมือให้ใครสักคนเป็นแน่ หากนางไม่ทราบถึงการย้อนคืน นางจะปฎิเสธสิ่งนั้น

“เจ้าจะละทิ้งการแก้แค้นให้แก่บิดาเจ้าหรือไร ในเมื่อเจามิได้มีความผิดอันใดเลย ตระกูลของเจ้าต้องล่มสลายก็เพราะคนชั่วช้ามิใช่หรือ มารดาของเจ้าก็ต้องร่อนเร่ไปตามทาง กลับสู่แคว้นเก่าที่ยากไร้ เจ้าจะยอมให้มีเหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นหรือ เต้าจงไตร่ตรองให้ดีหานซูหลิน ข้ามอบความเปลี่ยนแปลงให้เจ้าได้ หากตอบตกลง”

จ้าวแห่งนรกยังคงเคี่ยวเข็ญให้นางพิจารณาอีกที ซึ่งหญิงสาวก็มิอาจปฎิเสธ

‘หากข้ายังคงอยู่ในความมืดมิดที่ไร้ตัวตนเช่นนี้ ก็มิอาจแก้แค้นต่อคนทรยศหักหลังท่านพ่อได้ แต่หากข้ารับคำและทำตามข้อตกลงนั้น ข้าอาจจะได้ชีวิตเดิมคืนกลับ และทำให้อาณาจักรฉางอันรุ่งเรืองต่อไปได้ แต่เหตุผลที่ทำให้ราชวงศ์ล่มสลายนั่นมิใช่ข้าเลยสักนิด ขะ…ข้าสับสนไปหมดแล้ว‘ นางยังคงครุ่นคิดในใจ

“ข้าให้เวลาเจ้าแล้วหานซูหลิน นี่คือคำสั่ง!! เจ้าจงกลับไปใช้ชีวิตเดิมในหนึ่งปีก่อนหน้าที่เจ้าตายลงด้วยยาพิษ และกอบกู้อาณาจักรฉางอันให้จงได้ ไปซะ!!”

บัดนี้หานซูหลินมิอาจปฎิเสธสิ่งที่จ้าวยมทูตหยิบยื่นให้แก่นางได้ นี่มิใช่ภารกิจ แต่หากมันคือสิ่งที่นางต้องทำ เพื่อกอบกู้และแก้แค้นในคราวเดียวกัน ร่างกายที่ปะทุไปด้วยไฟแค้นและปริศนาแห่งการล่มสลาย ให้นางถูกดูดเข้าไปยังหลุมมิติเบื้องหน้า ก่อนที่จะมีแรงผลักที่หนักหน่วง ดึงนางเข้าสู่ร่างกายเดิม ที่ยังนอนหลับตา และความทรงจำที่เต็มเปี่ยมทั้งสองภพ

“ท่านพี่เจ้าคะ ท่านกลับมาจากราชการอันเหน็ดเหนื่อย ได้โปรดเชิญนั่งก่อน ข้าจะเรียกสาวใช้มาปรนนิบัติให้ท่านพี่นะเจ้าคะ”

ฮูหยิน หรงซื่อเหม่ย เดินเข้ามาหาสามีซึ่งเป็นเสนาบดีกรมการยุติธรรม เขาได้ว่าความที่ศาลแห่งเมืองต้าเซิ่น ซึ่งอยู่ห่างออกไปสักประมาณสิบลี้เห็นจะได้ หานเจียจิ้ง เป็นสามีที่ทรงความยุติธรรมที่สุดแล้วในแผ่นดินฉางอันแห่งนี้ ในทุกครั้งที่มีงานสำเร็จราชการ เพื่อว่าความในคดีต่าง ๆ เขาจะเดินทางไปยังเมืองต้าเซิ่นเพื่อทำงานอันยุติธรรม ตัดสินคดีทุกอย่างในแผ่นดินแห่งนี้ แม้จะมีศาลอีกสองสามที่ก็ตามที แต่สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ และเที่ยงธรรมที่สุด เห็นทีจะมิได้พ้นศาลแห่งนี้

“ช่วยเอาหนังสือพวกนี้ไปเก็บที หลิวเยี่ย วันนี้ข้าเหนื่อยเหลือเกิน”