ตอนที่ 5 ชะตาลงทัณฑ์

ในที่สุดไมเคิลก็ตัดสินใจมาหาหลานสาวตนเอง พินอาภานั่งมองลุง เอาแต่ก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตา แต่ท้ายที่สุดแล้วเขายอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับพินอาภาฟังโดยไม่ปิดบังอะไร เธอนิ่งงันพูดไม่ออก หากเรื่องเป็นแบบนี้ ลุงไปหาผู้ชายคนนั้นครอบครัวของลุงก็จะมีอันตราย แต่ถ้าหากไม่ไปเพื่อนสาวของเธอต้องแย่แน่ๆ

สองร่างที่กำลังนั่งสนทนากันไม่พ้นสายตาของบอดี้การ์ดคนสนิทของลุคส์เลยแม้แต่น้อย แต่เวลานี้เขาไม่อยากจะไปจัดการไมเคิล อยากรู้ว่ามันมีแผนอะไร และมันกำลังทำอะไรกันแน่ถึงได้อาจหาญทรยศหักหลังเจ้านาย

ถาดอาหารถูกวางไว้ตรงหน้าหญิงสาว ช้อนสายตามองคนที่วางมัน เธอเกลียดเกินกว่าจะรับอะไรจากเขา เมินหน้าหนี การกระทำเช่นนั้นสร้างความหงุดหงิดให้กับเขาไม่น้อย หย่อนกายนั่งลงแล้วจับคางเรียวไว้ ออกแรงบีบเพื่อให้ปากบางเปิด เธอพยายามผลักเขาให้หยุดการกระทำเช่นนั้น แต่ชายหนุ่มกลับไม่สะเทือน เพิ่มแรงบีบที่ปลายคางแล้วจัดการยัดอาหารเข้าปากของเธอทันที

ปรางค์ปรียาอมอาหารไว้ในปากแล้วกัดฟันแน่น แล้วพ่นใส่หน้าคนป้อน ดวงตาคมวาวโรจน์ เขาขบกรามแน่น จ้องหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเอาเรื่อง กระชากเอวบางเข้ามาแนบชิดแล้วบดขยี้ริมฝีปากลงไป เพื่อเป็นการสั่งสอนที่เธอบังอาจทำกับเขาเช่นนั้น

“อื้อ!”

เขาถอนริมฝีปากออกมาแล้วตักอาหารขึ้นมาอีกครั้ง จ้องหน้าคนตัวเล็กไม่ละ ปรางค์ปรียารู้ดีหากว่าวันนี้เธอไม่ยอมกินเขาคงต้องทำมากกว่านี้แน่

สุดท้ายแล้ว ต้องยอมกินอาหารที่เขาป้อนให้ ตักให้ไม่กี่คำเธอก็หน้าหนีเมื่อรู้สึกว่าอิ่มแล้ว เขามองแล้ววางช้อนลง ส่งยาให้เธอทาน หญิงสาวมองเขาด้วยความงุนงง เพราะคิดว่าคนอย่างเขาคงไม่มีวันทำเช่นนี้แน่ เธอทำท่าจะไม่รับแต่เมื่อเห็นสายตาเขา หญิงสาวจำต้องรับมาแล้วใส่มันลงไปในปาก ดื่มน้ำตาม ชายหนุ่มมองด้วยความพอใจ ในขณะที่หญิงสาวรีบเอนกายลงนอนเพราะทนเห็นหน้าเขาต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

ดวงตาคมมองร่างบางที่นอนอยู่ ตอนนี้เขาจะยังไม่คาดคั้นหรือทำอะไร แต่หากหายดีเมื่อไหร่ เขาคงต้องทำตามวิถีทาง เช่นเคย ความจริง... เขาก็แทบทนไม่ได้ที่ทำได้แค่เพียงมองร่างงามตรงหน้า แต่ไม่สามารถแตะต้องได้ หายเมื่อไหร่เขาจะทบต้นทบดอกให้คุ้มเลยทีเดียวเชียว

“ต่อไปนี้เธอต้องกินอาหารที่แม่ครัวทำมาให้ ถ้าฉันรู้ว่าเธอไม่กินเมื่อไหร่แล้วล่ะก็ เธอได้เจอดีแน่!” ลุคส์ขู่ก่อนเดินออกจากห้อง

อาการของหญิงสาวดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอยอมทานอาหาร ร่างกายที่ซีดเซียวกลับดูมีน้ำมีนวล ใบหน้าเรียวสวยเคยซูบซีดกลับสดใสขึ้นอีกครั้ง เธอเริ่มคุ้นชินกับการอยู่ที่นี่ แม้จะถูกขังอยู่ในห้องก็ตาม เวลานี้เธอเริ่มรู้สึกปลงและคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคงเป็นเพราะกรรมทำให้ได้พบกับผู้ชายใจร้ายคนนี้ อีกทั้งตอนนี้ เธอไม่จำเป็นต้องเดินใส่เสื้อเชิ้ตในห้องเขาอีกแล้ว เมื่อไม่กี่วันมานี้เขาให้สาวใช้เอาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่แทน

อีกอย่างท่าทีของเขาก็ไม่โหดร้ายเหมือนแรกๆ แต่ที่น่าแปลกก็คือ... เขาไม่เคยถามที่อยู่ของลุงไมเคิลอีกเลย แม้จะรู้สึกแปลกใจก็ตาม แต่เธอก็ยังหวังให้เขาปล่อยตัวเธอไปในเร็ววัน หากเวลานี้เขาไม่ต้องการคำตอบอีก

สองเท้าก้าวชิดริมหน้าต่างรูดม่านสีขาวเปิดออก แสงแดดระยิบระยับเหนือแม่น้ำเชน ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหลงใหลกับวิวที่นี่ หากเธอไม่ได้ถูกกักขังแล้วได้มาอยู่ที่ห้องนี้ เธอคงสุขใจไม่น้อย ความสวยงาม ช่วยลดทอนความรู้สึกเจ็บปวดในใจให้เบาบางลงได้บ้าง แม้จะไม่มากก็ตาม

ร่างสูงใหญ่ก้าวเดินมาจากด้านล่างของคฤหาสน์ มันเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาไปแล้ว ทุกวันนี้เขากลับบ้านเร็วและจุดหมายก็คือห้องนอน ค่อยๆ แง้มประตูเขาไปด้านใน แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้เขาหยุดยืนตรงหน้าประตูไม่ขยับเขยื้อนไปไหน รอยยิ้มนั้นทำให้รู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด

ผู้นำตระกูลใหญ่ถึงกับใจเต้นระรัว รู้สึกเหมือนตนเองกำลังควบคุมหัวใจไม่ได้ เมินหน้าหนี พยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง ไม่เคยเป็นแบบนี้ เป็นไม่ได้ คนอย่างเขาไม่มีทางหลงเสน่ห์หญิงคนไหน เพราะความรักจะทำให้อำนาจของเขาลดทอนลงไป ความคิดฉาบฉวยเหล่านั้นต้องไล่มันออก