ชายลึกลับ Ep.6

Ep.6

หลังจากที่ไอรินจัดการกับเสื้อผ้า หน้า ผม จนเสร็จ หญิงสาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ จึงได้ยินเสียงทุ้มของวินถามขึ้น ซึ่งชายหนุ่มนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้คนสักโดยสวมเพียงแค่กางเกงตัวเดียว ส่วนท่อนบนนั้นเปลือยเปล่า

"สักต่อเลยไหมล่ะ?"

"ไม่ล่ะ พรุ่งนี้ฉันไปทำงานแต่เช้า" ไอรินตอบเสียงเรียบ พร้อมกับเดินมาเก็บมือถือเข้ากระเป๋าเตรียมจะกลับ พรุ่งนี้เธอมีนัดคนไข้แต่เช้า

"หึ.." วินเอียงหัวเชยชมความเข้มแข็งของคุณหมอสาว ไอรินไม่ได้มีท่าทีเสียใจ หรือตกใจอะไรเลยสักนิดที่พึ่งมีอะไรกับเขาไป นั่นทำให้เขา...เริ่มจะถูกใจไอรินขึ้นมา "จะมาต่อเมื่อไหร่ล่ะ?"

"ไว้ว่างจะโทรมา ฉันไปนะ" ไอรินเอากระเป๋าคล้องไหล่แล้วบอกลาวินด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ก่อนที่เธอจะเดินออกไปเลื่อนประตูกระจกออกแล้วเดินจากไป

วินนั่งเอาเท้าพาดไว้บนเข่าอีกข้าง แล้วกระดิกเท้าอมยิ้มมองคุณหมอสาวจนลับตาไป รู้สึกภูมิใจกับรอยแดงบนต้นคอขาวระหง และหวังว่าไอรินจะกลับมาให้เขาเชยชมและกลืนกินร่างกายอรชรนั้นอีกครั้ง

วันต่อมา...

"หมอไอครับ หมอไอ!"

แปะ! แปะ!

".....!" ไอรินสะดุ้งรู้สึกตัวเมื่อถูกรุ่นน้องแพทย์ฝึกหัดตบมือเรียกอยู่ใกล้หู

"อะไรของนายลีโอ"

"ผมต่างหากที่ต้องถามหมอไอว่าเป็นอะไรครับ มาม่าอืดจนเส้นโตขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่กินอีกล่ะครับ"

คำพูดของลีโอทำให้ไอรินต้องก้มหน้ามองมาม่าคัพในถ้วยที่อืดจนน้ำแห้ง ตอนนี้เธอเข้ามานั่งพักในห้องพักของหมอหลังจากเคลียร์คนไข้ที่นัดไว้จนเกือบหมดแล้ว

"รีบกินเถอะครับ" ลีโอหยิบซ่อมพลาสติกที่วางอยู่บนทิชชู่ส่งให้กับมือไอรินที่วันนี้ดูไม่มีสติกว่าทุกวัน

"อืม" ไอรินรับซ่อมมาถือไว้แล้วปักลงไปในเส้นมาม่า ก่อนจะตักมันขึ้นมากินหนึ่งคำ แต่ในหัวนั้น...ยังคงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ...เมื่อวานหลังจากกลับมาจากร้านสักของวิน ไอรินก็คิดว่าจะนอนไม่หลับเพราะเรื่องที่ทำไปเมื่อค่ำ แต่สรุปว่าเธอหลับสนิทอย่างสบายใจ แถมยังตื่นมาไม่งี่เง่าอีกด้วย แปลก...ทำไมเธอไม่รู้สึกว่าสิ่งที่ทำไปมันผิดสักนิด หรือว่าจะเป็นเพราะตอนนี้เธอโสด?

"คิดอะไรอยู่ครับหมอไอ?" ลีโอ แพทย์ฝึกหัดหนุ่มผมหยักโศกหรือที่เรียกกันว่าหนุ่มหัวหยองยื่นหน้าเข้าไปถามคุณหมอสาวที่ทำหน้าที่ดูแลเขา ไอรินรับหน้าที่ดูแลลีโอที่เข้ามาเป็นแพทย์ทันตกรรมฝึกหัดที่นี่ ทั้งคู่จึงค่อนข้างที่จะสนิทกันพอควร

"คิดว่าถ้านายไม่รีบกินฉันจะเขียนรายงานนาย..."

"กินๆๆๆ! กินแล้วครับ แหม...หมอไอนะหมอไอ ขยับเป็นไม่ได้ จะรายงานผมลูกเดียว" ลีโอแกล้งทำแก้มป่องงอนไอริน ก่อนที่เขาจะกินมาม่าคัพอีกถ้วยที่ต้มมาพร้อมกัน

"หึ..." ไอรินยิ้มบางๆ เอ็นดูรุ่นน้องที่ห่างกันแค่ 3 ปี พร้อมกับส่ายหัวให้เบาๆ ก่อนที่เธอจะรีบกินบ้าง

สองอาทิตย์ต่อมา...

"วันนี้เอาเท่าไหร่จ๊ะหนูไอริน"

"เอา 500 เหมือนเดิมค่ะป้า รวมหลายๆ อย่างที่เคี้ยวง่ายๆ นะคะ"

"ใจบุญไม่หยุดเลยจริงๆ ซื้อลูกชิ้นเลี้ยงเด็กๆ ทุกเดือนเลย มิน่าล่ะ...ถึงได้สวยเอาสวยเอาแบบนี้"

"ไม่หรอกค่ะป้า ไอแค่อยากให้น้องๆ ได้กินอะไรอร่อยๆ บ้าง ไอเองก็เคยเป็นเหมือนพวกเขา ส่วนลูกชิ้นป้าแจ่มเนี่ย...อร่อยที่หนึ่งเลยค่ะ" ไอรินยกนิ้วโป้งให้ป้าแจ่มพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างเยินยอคุณป้าร้านขายลูกชิ้นที่เปิดมานานถึง 30 กว่าปีด้วยกัน ซึ่งร้านลูกชิ้นป้าแจ่มเปิดอยู่ในเมืองไม่ไกลจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เธอจะเอาลูกชิ้นไปฝากเด็กๆ และที่นั่นก็เคยเป็นบ้านของเธอมาก่อน

"เอ๊ะ?" ขณะที่ไอรินกำลังยืนรอลูกชิ้น สายตาที่สาดสะเปะสะปะไปรอบๆ ก็ได้สะดุดเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง ชายหนุ่มสวมเสื้อตัวโครง ปิดแมส ใส่แว่นกันแดด และหมวกแก๊ปที่สวมอยู่ใต้หมวกเสื้อฮู๊ดทำให้เขาถูกมองว่าทำตัวลึกลับ ถ้าไม่ใช่ดาราท่านหนึ่งก็คงนักโทษหนีคดีหรือไม่ก็หนีหนี้อะไรทำนองนั้น แต่พอดูดีๆ สมองอันเฉลียวฉลาดของไอรินก็เหมือนจะจำคนคนนั้นได้ แม้เขาจะอำพรางใบหน้า แต่เธอก็สามารถเดาได้ว่าเขานั้นเหมือนเจ้าหนี้ที่เธอรอชดใช้หนี้ให้อยู่เลย

"เดี๋ยวไอมาเอานะคะป้า"

"จ้า"

เรียวปากบางฉีกยิ้มบอกกับป้าแจ่ม ก่อนที่เธอนั้นจะปลีกตัวออกมา แล้วเดินไปหาผู้ชายที่เธอคิดว่าเป็นวิน แต่เมื่อเดินมาถึง กลับเห็นชายหนุ่มด้อมๆ มองๆ ตามร้านข้างทาง เธอจึงเดินมองพฤติกรรมแปลกๆ ตามหลังเขาอย่างช้าๆ จึงสรุปเอาเองได้ว่า...เขากำลังตามหาใครบางคนอยู่

'เขากำลังตามหาใครกัน แล้วทำไมต้องทำตัวลับๆ ล่อๆ ด้วย'

ไอรินถามอยู่ในใจ พลางสาวเท้าเดินตามคนตรงหน้าแล้วมองไปยังสถานที่ที่สายตาคมอันว่องไวนั้นมองไป ชายหนุ่มเริ่มเดินเร็วขึ้น เธอเองก็เดินตามติดๆ และดูเหมือนเขาจะไม่ได้มองตามร้านข้างทางแล้วด้วย

"อ๊ะ! ขอโทษค่ะ" แล้วเธอก็เดินชนคนที่เดินสวนมาจนได้ หลังจากขอโทษผู้หญิงที่เธอชนแล้ว ไอรินก็หันไปเดินตามผู้ชายที่คิดว่าเป็นวินต่อ แต่เขานั้นกลับหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ "เอ๊ะ?" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ก่อนจะเดินตรงไปเรื่อยๆ พลางหันซ้ายหันขวา แต่ก็ไม่เจอชายหนุ่มท่าทางคุ้นๆ คนนั้น จนกระทั่งเธอเดินมาเจอทางตัน สองฟากฝั่งมีตรอกซอยเล็กๆ ไร้ร้านค้าและผู้คนเดินผ่าน

"หรือฉันจะจำคนผิ!.. กรี๊ดด!!...อุ๊บ!"

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นใบหน้าสวยของคุณหมอสาว ซึ่งเขากำลังรัดคอและใช้มืออีกข้างปิดปากบางอยู่ ...ทำไมถึงเป็นเธอ? เขาแค่รู้ว่ามีคนเดินตาม จึงอาศัยช่วงคนชุลมุนเดินหนีออกมา และคิดว่าคนๆ นั้นคือลูกน้องของพ่อเขา ที่แท้ก็เป็นคุณหมอที่พึ่งเป็นเมียเขาไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนนี่เอง

"เธอเองเหรอ?"

"ก็ฉันนี่แหละจะทำไม" ไอรินหันไปตอบหลังจากที่ปากถูกปล่อย ส่วนเรียวแขนหนาที่รัดรอบคอก่อนหน้านี้ได้คลายออกแล้วเคลื่อนลงมารัดรอบอกอวบแทน

"แล้วตามฉันมาทำไม ฉันก็นึกว่า...."

"นึกว่าอะไร?"

"เปล่า ไม่มีอะไร" วินกลอกตาไปด้านข้างตั้งสติเพียงแวบสั้นๆ ก่อนจะดึงสายตากลับมามองใบหน้าสวยใสแล้วส่ายหัวเป็นการปฏิเสธ ...เขาก็นึกว่าลูกน้องพ่อเขาที่ถูกสั่งให้สะกดรอยตามมาน่ะสิ

"ถ้าไม่มีก็ปล่อยฉันได้แล้ว" เสียงเรียบของไอรินเอ่ยบอกคนที่ทำเนียนกอดเธออยู่ด้านหลัง ซึ่งเธอก็ถูกปล่อยตัวในทันที จากนั้นจึงก้มดึงชายเสื้อที่มันยับให้กลับมาเรียบเหมือนเดิม ก่อนจะอธิบายถึงการปรากฏตัวของตัวเอง "ฉันเห็นผู้ชายทำท่าทางลับๆ ล่อๆ เดาว่าเป็นนายก็เลยลองตามมากะว่าจะถามว่าหาอะไรอยู่.."

"ฉันปิดหน้าปิดตาขนาดนี้เธอยังจำได้อีกเหรอ?" มือหนาจับขาแว่นกดลงมาเผยให้เห็นดวงตาคมสีดำสนิทคู่นั้นกำลังจ้องมองหญิงสาวด้วยความสงสัย ...คุณหมอสาวตรงหน้าคงเป็นอัจฉริยะแน่ๆ เขาแต่งมาแน่นขนาดนี้เธอยังเดาออกเลยว่าเป็นเขา

ไอรินกอดอกเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วตอบไปว่า... "ก็ถ้าจำไม่ได้จะตามมาหรือไง ฉันไม่ได้ชอบเดินตามคนแปลกหน้าสักหน่อย"

"อ๋อ ไม่แปลกที่เธอจะจำฉันได้...."

ไอรินหันหน้ากลับมาขมวดคิ้วสงสัย

"....คืนนั้นฉันได้เผยสรีระและความสามารถไปอย่างท่วมท้น ติดตาตรึงใจเธอใช่ไหมล่ะ?"

"......" เมื่อโดนแซวขึ้นมาแบบนั้น พวงแก้มขาวของไอรินก็แดงเห่อขึ้นมา หญิงสาวเลิ่กลั่กเพราะทำตัวไม่ถูก ได้แต่กระสับกระส่ายอยู่ในใจ "ฉันขอตัวนะ"

"เดี๋ยวสิ..." วินเอื้อมมือไปรั้งต้นแขนเรียวเอาไว้ แต่พอไอรินหันกลับมาเลิกคิ้วใส่คล้ายๆ จะถามว่ามีอะไรอีกเขากลับพูดไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงรั้งเธอไว้เหมือนกัน "เอ่อคือ....."

"คือ?"

"ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยไหม?"

"ไม่ล่ะ ฉันมีที่ต้องไปต่อ"

ใบหน้านิ่งของไอรินที่ตอบกลับมาทำเอาวินเสียความมั่นใจไปเล็กน้อย เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธการไปกินข้าวกับเขาเลยนะเนี่ย ดูเหมือนคุณหมอสาวจะไม่มีความรู้สึกอะไรกับเซ็กส์ครั้งนั้นจริงๆ

"อืม งั้นเชิญตามสบาย" เขายักไหล่ให้ พร้อมกับปล่อยแขนไอรินอย่างไม่รู้สึกเสียดาย ไม่ไปก็ไม่ไป เขาเองก็ต้องรีบกลับแล้วเหมือนกัน

"อืม งั้นฉันไปนะ"

"เฮ้ยเดี๋ยว!..."

"อุ๊บ!..." ขณะที่ไอรินกำลังหมุนตัวจะเดินออกไปจากตรอกเล็กๆ จู่ๆ เธอก็ถูกวินรวบตัวปิดปากแล้วดึงเข้าไปข้างในอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าหล่อภายใต้แมสและแว่นกันแดดสีดำจะค่อยๆ ชะโงกออกไปดูหลังกำแพงเพราะเห็นลูกน้องของพ่อเขาเดินมาสามสี่คน

ไอรินซึ่งหัวไวรู้ว่าวินกำลังแอบใครอยู่จึงไม่ได้ดิ้นและร้องดึงดันที่จะออกไป หญิงสาวทำเพียงแค่ยืนอยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มนิ่งๆ เพื่อรอให้เขาเคลียร์กับสถานการณ์ตอนนี้ให้ทางสะดวก อยากจะถอนหายใจแก้เซ็งก็ทำไม่ได้ จึงทำได้แค่กลอกตาใส่คนด้านหลัง แต่แล้วเธอก็พึ่งจะรู้สึกถึงบางอย่างที่รัดรอบอกอยู่ จึงเหลือบตาลงไปมอง ก็พบว่าเรียวแขนใหญ่กำลังรัดหน้าอกเธออยู่ ถ้ารัดธรรมดาเธอก็จะไม่อะไร...แต่นี่เล่นกำหน้าอกข้างขวาเธอเต็มเต้า ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือตั้งใจกันแน่

พรึบ!

ไอรินปัดมือหนาข้างนั้นออกจากหน้าอกอวบ แล้วพาตัวเองออกมายืนเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ทำตัวลับๆ ล่อๆ ก่อนที่เธอจะใช้มือเรียวขาวเสยผมขึ้น จึงทำให้หญิงสาวดูเซ็กซี่อย่างไม่ได้ตั้งใจ และการกระทำนี้ของไอรินก็ดึงดูดสายตาของวินได้มากกว่าลูกน้องของพ่อเขาซะอีก เพราะเขา...ยืนมองเธอตาไม่กะพริบเลยน่ะสิ

ไอรินลองเอียงหัวชะโงกออกไปมองหลังกำแพง พอเห็นทางสะดวก เธอจึงดึงใบหน้ากลับมามองชายหนุ่มที่จ้องเธออยู่...ก่อนจะเอ่ยลา

"ฉันไปนะ ไว้เจอกัน" แล้วหญิงสาวก็ก้าวเดินออกไปจากตรอกเล็กๆ นั่นทันที ทิ้งให้วินยืนนิ่งตาค้างอยู่ตรงนั้นคนเดียว ...เธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มกำลังแอบใคร รู้แค่ว่ามันไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอ ตอนนี้...เธอต้องรีบไปเยี่ยมเด็กๆ แล้ว