บทที่1.จุดกำเนิดรอยแค้น!! 5/5

ดารัณสะอื้นไห้จนตัวโยน เธอไม่ได้กลัวความผิดที่ก่อ เมื่อแน่ใจ ชายแก่ผู้นี้หลงใหลตนเองยิ่งนัก แต่จะทำยังไงให้เขาไม่อับเปหิตนเองออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ ไม่อย่างนั้นละก็...ความสะดวกสบายที่เคยได้รับ...คงได้จบสิ้นลง เธอจึงแสร้งทำเป็นฟูมฟาย ร่ำไห้อย่างหนักเพื่อให้สามีแก่คราวพ่อเวทนา

“รัณ...รัณ มันไม่ใช่อย่างที่คุณพี่คิดนะคะ รัณแค่กำลังเอ่อ...” มันกระดากปากที่จะพูดปด เพราะเทียมเห็นด้วยตาตนเอง เธอจะแถอะไรได้

“พอเถอะดารัณ ฉันไม่ได้โง่!! หรือเป็นคนตาบอดนะ...ฉันรู้ ฉันเห็น!!” แม้จะรู้สึกโกรธจัด เมื่อภรรยาสุดรักกำลังสวมเขาให้ แต่เมื่อมันยังไม่เกินเลยไปถึงไหน...เขาก็ควรหาวิธีแก้ไข ยังไงเสีย เขาก็ตัดใจเฉดหัวหล่อนไม่ลง เมื่อพิศวาสหวามที่ดารัณปรนเปรอให้ยามค่ำคืน เทียมไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนทำได้เท่าที่ดารัณทำ “เรื่องนี้จะเป็นความลับ ฉันจะส่งตาธรรไปเมืองนอก ขออย่างเดียว อย่ายุ่งกับลูกชายฉันอีก” เทียมตวาดเสียงกร้าว...วิธีแก้คือการกันธรรวาออกไปไกลๆ ตา เวลาจะช่วยให้บุตรชายท่าน ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นได้เอง แม้จะรู้สึกผิดกับบุตรชาย

“รัณสัญญา...” สาวร่านรีบคลานเข่าเข้าไปใกล้ หล่อนรีบสัญยิงสัญญา แต่ในใจกลับค้าน...ไม่มีวันที่หล่อนจะหยุดพฤติกรรมต่ำทราม เมื่อมันคือการระบายออกทางเดียวของเธอ ก่อนที่จะอัดอั้นตาย เมื่อสามีสูงวัย...ทำให้ตนเองถึงสวรรค์ไม่ได้

“กลับขึ้นบ้านเถอะ...ดารัณ” เทียมกล่าวเสียงพร่า มันเจ็บจี๊ดๆ ในอก แต่จะทำไงได้ เวลานี้ ดารัณทำให้เขาหลงใหลจนหัวปักหัวปำ

ห้องนอนของธรรวา...

หนุ่มวัยรุ่นนั่งก้มหน้านิ่ง ดวงตาแดงก่ำเส้นเลือดสีแดงๆ กระจายเต็มหน่วยตา ในเวลานี้เขามีแต่ความเสียใจกับความอดสู กลับกลายเป็นคนชั่ว คนเลวในสายตาบิดาจนไม่น่าให้อภัย ประพฤติผิดแบบตั้งใจ!! แม้จะไม่ได้เป็นคนเริ่ม แต่ความผิดครั้งนี้ของเขา ตัวเองก็มีส่วนกึ่งหนึ่ง เมื่อไม่รู้จักหักห้ามดำฤษณาในร่างกาย ปล่อยใจตนเอง หลงไปตามกระแสเชี่ยวกรากของพายุอารมณ์ มือของเขากำแน่นจนเส้นเลือดที่ข้อมือโปนเป็นรอยนูนๆ กรามแกร่งขบไปมา เมื่อความรู้สึกข้างในพลุ่งพล่าน ธรรวากลัวบิดาเข้าใจผิด...เขากลัวว่าผู้หญิงแพทยาคนนั้นจะเป่าหูท่าน จนความรักที่เคยมีหดหาย

แกร๊ก!! ... เสียงประตูห้องนอนถูกดันให้เปิด เทียมเดินผ่านประตูเข้ามา ดวงตาของบิดาเฉยชา จนธรรวาใจหายวูบ!!

“เตรียมเก็บของเถอะธรร พรุ่งนี้พ่อจะให้คนไปส่งที่สนามบิน” บิดากล่าวเสียงเรียบ ท่านเสเบือนหน้าหนี เพราะทันทีที่พูดจบ ธรรวาตัดพ้อท่านทางสายตา

“พ่อ...เลือกผู้หญิงแพทยาคนนั้น...แทนผมเหรอครับ” เสียงของเขาสั่นพร่า ตอนที่เปิดปากพูด

“...” ไม่มีคำตอบ มีแต่ความเงียบที่บิดามอบให้

“เมียพ่อ...ยิ่งกว่าอีตัว!! หล่อนแบให้ผู้ชายเอาไปทั่ว วันหนึ่งพ่อจะเสียใจที่ยังเก็บหล่อนไว้ข้างตัวแบบนี้” เด็กหนุ่มตะโกนลั่น ดวงตาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความคั่งแค้น

“แกไม่เข้าใจหรอกธรร แกยังเด็ก” เทียมอธิบาย มันเป็นความโง่ของผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่ยังมีอารมณ์และความต้องการ ดารัณคือคนคนเดียวที่ทำให้เทียมมีความภาคภูมิใจ แม้อายุเขาจะมากโข แต่ก็ยังทำให้ผู้หญิงสาวๆ คนหนึ่งครวญครางประหนึ่งจะขาดใจตายได้ แต่ที่เขาไม่รู้...นั่นมันแค่ละคร ความจริงแล้ว เทียมไร้น้ำยาที่จะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งถึงจุดสุดยอด เรี่ยวแรงเขามีไม่พอ ไม่แปลกหรอกที่ดารัณจะหาผู้ชายคนอื่นมาสวมเขาให้กับเขา

“ผมยังเด็ก ใช่!! ผมยังเด็ก ผมเลยเป็นคนที่ควรไป...จำไว้นะพ่อ...ถ้ายังมีผู้หญิงคนนั้นอยู่ในบ้านของเรา!! ผมจะไม่กลับมาเหยียบที่บดินทร์เดชนี่อีก”

ธรรวาตะโกนก้อง เขาวิ่งผ่านบิดาไปแบบฉุนเฉียว นับจากนี้ไป...หากมีดารัณ...จะไม่มีเขาที่นี่

จนกว่าบิดาจะตาสว่าง...หากท่านเลือกที่จะเอาอสรพิษไว้ข้างตัว เขาจะไปเอง...

“ธรร!!”

เทียมถอนใจเฮือกใหญ่ๆ เขามองตามแผ่นหลังของบุตรชายไป...ความบาดหมางครั้งนี้ใหญ่หลวงจนท่านคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าธรรวาจะตัดเป็นตัดตายกับท่านเช่นนี้