ตอนที่ 2

มุกดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปนานกว่าสามชั่งโมง หล่อนยันกายลุกขึ้น ยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะรู้สึกหนักตื้อไปทั้งศีรษะ

“ทำไมมึนแบบนี้นะ”

หล่อนบ่นพึมพำ ค่อยๆ หันมองรอบๆ ตัว ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ เมื่อไม่คุ้นตากับสิ่งรอบๆ ตัวเลยสักนิด

หัวใจของหล่อนตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม “ที่นี่... มันที่ไหนกันน่ะ”

ประตูถูกเปิดกว้างออก พร้อมๆ กับผู้หญิงวัยกลางคนแต่งตัวสุภาพเดินเข้ามาหา

หล่อนรีบถอยร่นลนลานไปจนแผ่นหลังจนกับหัวเตียง ใจคอไม่ดี ความหวาดกลัวพุ่งเข้าใส่สุดแรง

“ป้า... เป็นใครคะ”

ผู้หญิงวัยกลางคนระบายยิ้มให้กับหล่อน “ป้าเป็นคนดูแลบ้านหลังนี้ค่ะ”

“แล้ว... หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”

“คุณมากับคุณพัชรค่ะ”

“คุณพัชร?” หล่อนไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย “แต่หนูกำลังจะไปประชุม แล้วหนูมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง”

“เรื่องนี้คงต้องไปถามคุณพัชรดูน่ะค่ะ ป้าแค่มีหน้าที่นำเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยนน่ะค่ะ”

แล้วหญิงวัยกลางคนก็วางเสื้อผ้าในมือลงที่ปลายเตียง หล่อนมองอย่างไม่ไว้ใจ

“หนู... จะไปจากที่นี่”

“คุณไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ”

“ทำไมล่ะคะ หนูจะกลับบ้าน”

“ถ้าคุณพัชรไม่อนุญาต ใครก็ออกไปจากเกาะนี้ไม่ได้ค่ะ”

หล่อนเบิกตากว้างตกใจสุดขีด

“เกาะ?! เกาะอะไรคะป้า”

“เกาะไข่มุกค่ะ”

หล่อนยิ่งสับสนมึนงงมากขึ้นไปอีก

“หนูไม่รู้จักที่นี่ หนูจะกลับไปกรุงเทพฯ”

มุกดากระโดดลงจากเตียง และวิ่งตามไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไปเลย ก็ชนเข้ากับร่างใหญ่ของใครบางคนที่เดินเข้ามาพอดี หล่อนเซถลาถอยหลังไปล้มลงกับพื้น

“โอ๊ย!”

“จะไปไหนล่ะมุกดา”

น้ำเสียงแบบนี้...

หล่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของน้ำเสียงทันที เพราะจำได้ว่าเขาคือคำขับรถคันนั้น

“นาย...”

หล่อนช็อกค้างไปนานหลายวินาที เมื่อได้สบประสายตากับผู้ชายที่ยืนค้ำอยู่เหนือร่าง หัวใจของหล่อนเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมานอกอก เพราะเขาหล่อเหลาเหลือเกิน หล่อชนิดที่ณเดชยังต้องหลบซ้าย หมากปริญยังต้องหลบขวาเลยทีเดียว

หล่อนไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนมีรูปโฉมหล่อเหลาขนาดนี้มาก่อนเลย แต่... ทำไมหน้าเขาคุ้นตาจัง

“เรียกฉันว่า ‘นาย’ เหมือนกับทุกคนที่นี่เรียก” เขายิ้มเหี้ยมเกรียม สายตาดุดันน่ากลัว

หล่อนรีบเรียกสติให้กลับคืนมา ก่อนจะรีบหยัดกายลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเขาเขม็ง

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม ฉันต้องไปทำงาน”

เขายิ้มเยาะ มองหล่อนอย่างชิงชัง ชิงชังชนิดที่หล่อนเองก็ยังตกใจ

นี่หล่อนเคยไปฆ่าบุพการีเขามาเมื่อชาติที่แล้วหรือไง เขาถึงได้มองหล่อนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแบบนี้

“เธอไม่มีทางได้กลับไปทำงานอีกเป็นอาทิตย์แหละมุกดา”

“ห๊ะ... นี่นายรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ”

เขาหัวเราะน่ากลัว “ทำไมฉันจะไม่รู้จักเธอล่ะ ในเมื่อเธอชื่อฉาวโฉ่ทั่วกรุงขนาดนั้นน่ะ”

“นี่คุณพูดบ้าอะไร คุณจะต้องเป็นคนบ้าแน่ๆ ฉันจะกลับกรุงเทพฯ”

หล่อนจะเดินออกนอกห้อง แต่เขากระชากแขนเรียวเอาไว้ และบีบแรงๆ

“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

“เอ๊ะ นี่คุณต้องบ้าแน่ๆ ปล่อยฉันนะ โอ๊ย!”

ร่างของหล่อนถูกผลักแรงๆ จนล้มลงไปกองกับพื้นไม่ต่างจากเศษผ้าขี้ริ้วเก่าๆ

“ฉันเจ็บนะ”

พัชรพลเดินมาหยุดตรงหน้า ย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าของตัวเอง และบีบคางมนเอาไว้แน่น บังคับให้หล่อนสบประสานสายตา

หล่อนแทบจะมอดไหม้ด้วยไฟในดวงตาของเขา นี่เขาแค้นอะไรหล่อนนักหนานะ

“เธอยังต้องเจ็บกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า มุกดา พรประเสริฐ”

“คุณ... หมายความว่ายังไง”

หล่อนถามเขาด้วยความตกใจ และไม่เข้าใจเป็นที่สุด

“ฉันเคยไปทำอะไรให้คุณอย่างนั้นเหรอ”

เขายิ้มเยาะ ดวงตาลุกเป็นไฟ “เดี๋ยวฉันจะทบทวนความทรงจำให้ หลังจากที่ฉันฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็นเรียบร้อยแล้ว”

“คุณจะทำอะไร” หล่อนสั่นเทาไปทั้งตัว

“ป้ากิ่งออกไปได้แล้วครับ อ้อ แล้วล็อกประตูให้ผมด้วย”

“ค่ะ นาย”

ผู้หญิงวัยกลางคนหมุนตัวเดินผ่านประตูออกไป และรีบปิดให้ทันที

“เดี๋ยวก่อน ป้า... ป้าคะ... ให้หนูไปด้วย” หล่อนลุกขึ้นจะวิ่งตามไป แต่ถูกคนตัวโตกระชากเส้นผมเอาไว้ จนเจ็บระบม

“อย่าร้องเลย ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก”

“คุณ... จะทำอะไรฉัน”

เขาเหวี่ยงหล่อนกลับลงไปบนพื้นห้องแข็งกระด้าง และย่างสามขุมเข้ามาหา ท่าทางคุกคามน่ากลัว

“อย่า... อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว”

หล่อนยกมือไหว้ น้ำตาไหล หวาดกลัวจนแทบจะเป็นลมล้มพับ

เขาแสยะยิ้มชั่วร้าย โน้มตัวลงมากระชากเส้นผมของหล่อนแรงๆ และดึงให้ลุกขึ้นเผชิญหน้า แต่ถึงแม้จะยืนแล้วแต่ก็ยังเตี้ยกว่าเขามากกว่าอยู่

“เธอจะต้องเจ็บ ชนิดที่เรียกว่านรกทีเดียว”

นี่มันอะไร หล่อนฝัน... หลับอยู่แล้วฝันร้ายใช่ไหม

ตื่นสิ... มุกดาตื่น... ได้โปรดตื่นสักที!