ร้อยรักเมียเบอร์2 บทที่4.

“อิงๆ คุณท่านตื่นแล้ว!!”

หวายต้นห้องคุณหญิงพวงผกาเดินมากระซิบเรียก

“ไปตามคุณภีเธอสิพี่หวาย” น้ำอิงตอบเสียงเรียบ ก้มหน้าทำงานต่อ

“อิงทำไมไม่ให้แม่พวกนั้นมาทำล่ะ” หวายติง ก่อนจะเดินหายไป

น้ำอิงถอนใจยาวๆ เธอทิ้งตัวนั่ง เมื่อไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเอง การที่เธอลงทุนทำความสะอาดห้องพักให้ผู้หญิงของภีรพลเพราะต้องการกำจัดความฟุ้งซ่าน หากนั่งเฉยๆ ทำงานเบาๆ น้ำอิงคงไม่วายคิดมาก สู้ลงแรงทำงานหนักให้หัวสมองโล่งแบบนี้ ดีกว่าเป็นไหนๆ

หลังตรวจทานความเรียบร้อย

หญิงสาวยิ้มให้กับฝีมือตัวเอง ห้องพักสะอาดเอี่ยม เธอแน่ใจว่าแม้แต่ฝุ่นก้อนนิดเดียวก็คงไม่มี

“สงสารคุณอิงเนอะ”

เสียงใครบางคนดังแว่วๆ น้ำอิงชะงักฝีเท้า เธอหยุดยืนและฟังนิ่งๆ

“สงสารอะไรคุณอิง นังแมว” แป้นตวาดแหว!!

แมวรีบเงยหน้าตอบ “คุณภีพาผู้หญิงมาแบบนี้ คุณอิงก็ตกกระป๋องสิป้า” เสียงเจ้าหล่อนไม่เบาเลย ใครก็ตามที่อยู่ในครัวก็พลอยได้ยินไปด้วย

“ตกกระป๋องอะไรกัน คุณอิงกับคุณภีไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”

แป้นรีบแก้ตัวแทน แม้จะรู้อยู่แก่ใจ ภีรพลเดินเข้าเดินออก ห้องนอนของน้ำอิงก่อนเดินทางไปเรียนต่อ คนงานที่บ้านเห็นกันหลายคน รวมทั้งนางด้วย

“ป้า! คุณอิงเป็น”

แมวพยายามจะชี้แจง “หุบปากมึงเลยอีแมว พูดพล่อยๆ คุณหญิงได้ยินเข้า มึงจะไม่มีที่ซุกหัวนอน” แต่เสียงตวาดของแป้นดังสวนมา สาวใช้วัยรุ่นจึงคอหด ไม่กล้าพูดต่อ

แม่ครัวสาวใหญ่ถอนใจดังเฮือก!!

เรื่องลับๆ นี่ ไม่ได้หลุดออกมาจากปากน้ำอิง เจ้าหล่อนเจียมตัว เจียมตน อุบเงียบไม่เคยปริปากบอกใคร แต่ที่เรื่องมันแดงก็เพราะความเผอเรอของภีรพล บุตรชายของเจ้าของบ้านต่างหากที่หละหลวม

น้ำอิงยกมือกรีดรอยน้ำตาที่เอ่อท้นขึ้นมา เธอหมุนตัวเดินกลับไปทางเดิม ทรุดตัวลงนั่งเมื่อหาที่ลับตาคนได้ น้ำตาหยดเล็กๆ รินไหลออกมาเงียบๆ มีเพียงไหล่ที่สั่นเทาเท่านั้น ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น

เมื่อร้องไห้จนสาแก่ใจ หญิงสาวจัดการกลบเกลื่อนความชอกช้ำ และเดินกลับไปประจำที่ ก่อนที่คุณหญิงพวงผกาจะเรียกหา

น้ำอิงเดินสวนกับภีรพลตรงปากประตู เธอเบี่ยงกายหลบ เปิดทางให้หนุ่มสาวเดินสวนออกไป

“ห้องไหนอิง?”

ชายหนุ่มร้องถาม “ติดห้องคุณภีค่ะ” น้ำอิงตอบเสียงสำรวม ก่อนจะยอบกายเดินเข้าไปในห้องคุณหญิงพวงผกา มีสายตานิ่งๆ ของบุตรชายท่านมองตาม

“ไม่คิดว่าตาภีจะใจร้อน” คุณหญิงเปรยเสียงแผ่ว ตอนที่ยกแก้วน้ำขึ้นจิบ

“เหมาะสมกันดีนะคะคุณท่าน” หวายกล่าวเสริม

“นั่นน่ะลูกสาวเจ้าสัวใหญ่ ตาภีนี่ตาแหลมเหมือนกันนะ ฉันคิดว่าตามสาวที่ไหน ถ้าคนนี้ละก็...” ประมุขจันธกาจไม่ได้พูดต่อจนจบ แต่หากฟังตั้งแต่ต้นก็จะเดาได้ไม่อยาก

“รีบๆ แต่งก็ดีเหมือนกันนะ...เวลาที่ฉันวางมือจะไม่มีอะไรทำแก้เบื่อ”

ท่านเปรยพร้อมกับยิ้มมุมปาก หากเป็นอย่างที่คิด อีกไม่นานเกินรอ ทายาทจันธกาจรุ่นต่อไปก็คงจะได้มาเกิด

น้ำอิงก้มหน้าต่ำ พยายามจูนความรู้สึก ไม่ให้คิดน้อยเนื้อต่ำใจ

“อิงล่ะ มีฟงมีแฟนกับเขาบ้างหรือเปล่า?”

คุณหญิงถามน้ำอิงเสียงอ่อนๆ

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นยิ้มแหยๆ ให้ “ไม่มีหรอกค่ะคุณท่าน”

“อิงจะมีแฟนได้ยังไงคะคุณท่าน อยู่แต่บ้าน” หวายแย้ง พร้อมกับยิ้มแป้น

“รออีกหน่อยนะแม่อิง...รอให้ทุกอย่างลงตัวฉันจะปล่อยให้หล่อนได้ออกไปใช้ชีวิตเหมือนคนอื่น”

มันจะเรียกว่าเป็นความเห็นแก่ตัวแบบหนึ่งก็ได้ คนที่รู้ใจท่านดีที่สุด ไม่มีใครแทนที่น้ำอิงได้ ไม่ว่าจะงานบ้าน งานนอก น้ำอิงช่วยเหลือท่านได้อย่างดีที่สุด หากปล่อยหล่อนไปก็คงเสียดาย

หญิงสาวไม่ได้ตอบรับหรือแสดงอาการปฏิเสธ

บุญคุณคุณหญิงพวงผกาท่วมหัว ไม่ว่าจะคำสั่งหรือหากเป็นสิ่งที่คุณหญิงต้องการ น้ำอิงยินดีและเต็มใจ

สายตาอ่อนโยนทอดมองเด็กสาวข้างตัว

ท่านค่อยๆ ผ่อนลมหายใจยาวๆ รู้อยู่แก่ใจดี ถึงความสัมพันธ์เกินเด็กในบ้านระหว่างคนตรงหน้ากับบุตรชาย

แต่จะให้ท่านอ้าแขนรับ ยกย่องน้ำอิงมายืนเทียบข้างบุตรชายมันก็สุดที่จะฝืนใจเช่นกัน ยิ่งเมื่อลูกชายพาคู่รักมาแนะนำ คุณหญิงพวงผกาจึงโล่งอก...ท่านรู้ดีว่าน้ำอิงจะไม่มีวันพูด ความลับนั่น มันจะเป็นความลับต่อไป...