ตอนที่ 2

“งั้นหนูไปกับลุงไมค์นะจ๊ะ… เดี๋ยวแม่นั่งรออยู่ที่ร้านกาแฟ”

“ค่ะแม่เพ็ญ… ”

ในเวลาต่อมา

บนสะพานไม้เก่าๆ ยื่นยาวเข้ามาท่ามกลางป่าโกงกางเขียวขจี เสียงคลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่งดังโครมครืนอยู่ตลอดเวลา ขณะที่ระรินกำลังเดินชมนกชมไม้และปลาตีนอย่างเพลิดเพลิน จู่ๆ ก็มีงูเขียวตัวหนึ่งบังเอิญตกลงมาจากกิ่งไม้ ใกล้ๆ กับที่หล่อนกำลังยืนมองปูกล้ามดาบวิ่งไล่กันอยู่ในปลักเลน

“ว้ายยยย… ”

ระรินกรีดร้องด้วยความตกใจ ขยับตัวเร็วจนร่างเซถลา

“หนูรินน์… ”

ไมเคิลอุทาน เขาหันมาเห็นพอดี ตอนนั้นทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก ระรินมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างของหล่อนทรุดลงสู่อ้อมแขนกำยำของไมเคิล เอื้อมมารับเอาไว้ทันจากทางด้านหลัง ก่อนที่ร่างจะกลิ้งพับลงกับพื้นสะพาน

“งูค่ะงู… ฮือๆ… ”

ระรินละล่ำละลักบอกด้วยความตกใจ หล่อนกลัวงูที่สุด

“แค่งูเขียวตัวเล็กๆ… ”

ไมเคิลกล่าว ตาจังมองเจ้างูตัวเล็ก คงตกใจเสียงร้องของระรินเช่นกัน มันรีบเลื้อยหนีไปในพุ่มไม้

“ขอบคุณค่ะลุงไมค์… ”

ระรินที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของไมเคิล เงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั่นดั่งมีมนตร์สะกด

ทั้งสองจ้องตากัน ต่างก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกเร้นลับและเร่าร้อนอันประหลาด กำลังเต้นระยับอยู่ในแววตาที่จ้องมองกันอย่างท้าทาย

“ไม่ต้องกลัวนะ… งูชนิดนี้ไม่มีพิษ… ”

เขากอดหล่อนแน่น ทำเอาหญิงสาวใจเต้นแรง ยิ่งในตอนที่อกของเขาเบียดแนบกับเต้านมอวบใหญ่ของหล่อน

“มันไปแล้ว… ”

ไมเคิลปลอบ…

ระรินรู้สึกราวกับกำลังโดนสะกดด้วยมนตร์เสน่ห์ ตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสุดหล่อเหลา ที่คางและสันกรามของเขาเต็มไปด้วยตอเคราเขียวๆ

หล่อนกวาดตาลงมาที่อกของเขา กระดุมเสื้อยีนส์ช่วงบนที่ไม่ได้กลัดเอาไว้ เผยให้เห็นเส้นขนสีดำเป็นแพแผ่กระจายไปทั่ว อกนูนแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ

ไม่ว่าจะมองตรงไหน…

ผู้ชายอายุรุ่นราวคราวพ่อคนนี้ล้วนมีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว

นี่แหละผู้ชายในแบบที่ระรินวาดฝันว่าจะเจอสักครั้งในชีวิต คิดแล้วเสียดายนัก… เขาไม่น่าอยู่ในฐานะพ่อผัวของหล่อน

“เรากลับกันเถอะนะ… ”

ไมเคิลประคองร่างหญิงสาวลุกขึ้นยืน จากนั้นก็พากันกลับมาหาเพ็ญพรที่รออยู่ในร้านกาแฟ

ไมเคิลสั่งกาแฟปั่นมานั่งดื่ม ระรินสั่งน้ำส้มปั่น นั่งคุยกันต่อมาอีกครู่สั้นๆ ก็พากันขับรถกลับเข้าที่พัก

ในเวลาต่อมา

เหตุการณ์ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างปกติ จนกระทั่งถึงตอนดึก ขณะที่ระรินกำลังพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงด้วยความกระสับกระส่ายเพราะนอนไม่หลับ จู่ๆ หูของหล่อนก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากห้องนอนของเพ็ญพรกับไมเคิลที่อยู่ติดกัน

“คุณพระช่วย… บ้าที่สุด… ”

ระรินไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าเสียงที่กำลังได้ยินอยู่นี้เกิดจากอะไร

หล่อนลองขยับกายมาชิดฝาผนัง แนบใบหูข้างหนึ่งเพื่อฟังเสียง… ทีนี้ชัดเลย

“อูย… เอ็นใหญ่มาก เบามือหน่อยสิไมเคิลของคุณใหญ่มากที่รัก กระแทกหนักแบบนี้รูแหกหมดแล้ว”

เป็นเสียงของเพ็ญพร

“ใหญ่แค่ไหนคุณก็ไหว… อ่า… มันเอ็นสุดๆ ของคุณดูดลำผมมิดดุ้นเลย… อ๊าค… ”

ได้ยินเสียงของไมเคิลตามมา

“เบาหน่อยที่รัก… เดี๋ยวข้างห้องได้ยิน”

เพ็ญพรร้องเตือนสามีฝรั่ง หารู้ไม่ว่าคนข้างห้องกำลังแนบหูกับฝาผนัง แอบฟังเสียงคนเอากันสุดระทึกใจ

“ไม่ต้องกลัวน่ะ… ป่านนี้ยัยรินน์คงหลับแล้ว”

“ค่อยๆ นะ… อูย… แน่นรูมากของคุณยาวใหญ่พอๆ กับท่อนแขนฉันเลยนะคะ… เบาหน่อยค่ะที่รักรูแทบฉีกแล้ว”

เสียงของเพ็ญพรสั่นเครือ…

คำพูดที่ได้ยินถึงกับทำให้คนที่กำลังแอบฟัง ต้องเอื้อมมือมาลูบแขนตัวเอง คุณพระ!.. ถ้าใหญ่เท่าๆ ท่อนแขนคงจะแน่นจนรูแทบฉีกดังว่า ไม่แปลกใจว่าทำไมเพ็ญพรครางลั่น

“เดี๋ยวผมชักออกก่อน จะเลียให้หอยเยิ้ม… จะลงลิ้นให้น้ำทะลักแล้วใส่อีกที”

จากนั้นก็ได้ยินเสียงครวญครางตามมา

“อ๊า… อ๊า… อ๊า… อ๊า… อ๊า… ลิ้นคุณร้ายกาจมากค่ะที่รักจ๋า… อูย… ใจจะขาดแล้วค่ะ”

เสียงครางครวญของเพ็ญพร ทำเอาคนที่ไม่เคยโดนเบิร์นอย่างระริน รู้สึกใจเต้นแรงและอิจฉา ก็ยุทธลูกชายหล่อนไม่เคยลงลิ้นให้เลยสักครั้ง ฟังเอาจากเสียงครางของแม่ผัว… อู้ว… หล่อนคงเสียวมากจริงๆ

“อ๊ายยยย… หอยเยิ้มหมดแล้วค่ะที่รัก… ซี้ดดด อย่าสะกิดตรงนั้น… งือออ… ไม่ไหว”

เสียงยังคงดังมาจากอีกห้อง

“รูลื่นแล้ว… ขอผัวกระแทกนะจ๊ะเมียจ๋า”

เป็นเสียงของไมเคิลดังตามมา…

ระรินรู้สึกอับอายที่จะต้องแอบฟัง

‘บ้าจริง… นี่เราทำอะไรอยู่… ’

ระรินตำหนิตัวเองในใจ รีบขยับออกมาจากฝาผนัง ตัดความอยากรู้อยากเห็นออกไปจากอารมณ์