ตอนที่ 1

รสสวาท

พ่อผัวฝรั่ง

พุทธศักราช 2562

ที่สนามบินสุวรรณภูมิ

‘เพ็ญพร’ หญิงวัยสี่สิบห้าปีพร้อมด้วย ‘ไมเคิล’ สามีฝรั่งวัยห้าสิบปีของหล่อนและสะใภ้ชื่อ ‘ระริน’ พากันเดินทางมาจากจังหวัดอุดรธานีเพื่อส่งลูกชายที่กำลังจะเดินทางไปต่างประเทศ

“เดินทางปลอดภัยนะลูก… ”

เพ็ญพรกล่าวกับลูกชาย มือเรียวเอื้อมมาแตะไหล่

“ผมฝากรินน์ด้วยนะครับแม่… ”

‘ยุทธ’ ยกมือไหว้ลามารดา สวมกอดกัน ก่อนหันไปหาระรินเมียรักที่ยืนตาแดงอยู่ข้างหลังเพราะแอบร้องไห้มาพักใหญ่ๆ ในวันที่สามีของหล่อนจะต้องจากไปไกลนานนับปี หลังจากได้รับทุนไปเรียนต่อปริญญาเอกที่ประเทศนิวซีแลนด์

“รินน์จ๋าอย่าร้องไห้ไปเลยนะ… พี่ไม่ได้ไปนาน”

ยุทธสวมกอดเมียรัก…

หลักสูตรปริญญาโทต้องเรียนสองปีก็จริง แต่ยุทธก็ให้สัญญาว่าจะกลับมาเมื่อมีวันหยุด

“รินน์จะคอยค่ะ… ”

ระรินยกนิ้วขึ้นกรีดน้ำตา…

หล่อนเข้าใจ สามีทำเพื่ออนาคต ถ้าเขาสำเร็จการศึกษากลับมาคราวนี้ โอกาสจะได้รับตำแหน่งหน้าที่เติบโตในชีวิตราชการก็มีมากขึ้น

เสียงประกาศของสายการบินดังขึ้นมาพอดี ได้ยินเจ้าหน้าที่ผู้ประสานงานเรื่องการเดินทาง ขอให้อีกหกคนที่ได้รับทุนและเดินทางไปด้วยกัน มารวมกันที่หน้าประตูผู้โดยสารขาออก

“ผมไปก่อนนะครับลุงไมค์… ”

ยุทธหันมายกมือไหว้ไมเคิล แม้จะเรียกว่าลุงแต่ไมเคิลก็มีศักดิ์เป็นพ่อเลี้ยง

เพราะว่าหลังจากพ่อผู้ให้กำเนิดยุทธเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าปีก่อน เพ็ญพรก็พบรักใหม่กับฝรั่งชาวอเมริกันรูปหล่อนามว่าไมเคิลคนนี้

“เดินทางปลอดภัยนะยุทธ… ”

ไมเคิลสวมกอดกับลูกเลี้ยง

“ฝากแม่กับเมียผมด้วยนะครับ… ”

ยุทธกล่าว

“ไม่ต้องห่วง… ลุงสัญญาว่าจะดูแลทุกคนอย่างดี”

ไมเคิลรับปากหนักแน่น มองส่งจนร่างผอมบางของชายหนุ่มก้าวเข้าประตูไปพร้อมกับเพื่อนๆ ที่ร่วมเดินทางไปด้วยกัน

ในเวลาต่อมา

เสร็จจากส่งยุทธขึ้นเครื่อง ตอนที่ไมเคิลขับรถออกมาจากสนามบิน เวลาก็เย็นมากแล้ว

“เรากลับพรุ่งนี้เช้าดีกว่านะ… คืนนี้เราคงต้องหาที่พักแถวนี้สักคืน… ตอนเช้าค่อยกลับอุดร คุณคิดว่ายังไงคะไมเคิล”

เพ็ญพรกล่าวกับไมเคิล ด้วยสงสารคนที่จะต้องทำหน้าที่ขับรถ เพราะว่าจากสนามบินไปอุดรต้องใช้เวลาเดินทางราวๆ เจ็ดชั่วโมง ระยะทางเกือบหกร้อยกิโลเมตร กลัวคนขับจะอ่อนล้าเสียก่อน

“ก็ดีเหมือนกันที่รัก… ”

ไมเคิลตอบ ที่ไม่ขัดก็เพราะไม่ชอบขับรถในตอนกลางคืนเท่าไรนัก เขามักจะบ่นว่ารู้สึกแสบตากับแสงไฟรถในตอนกลางคืน

“เราจะพักโรงแรมหรือรีสอร์ตดีจ๊ะ… ”

เพ็ญพรหันมาถามสะใภ้ที่นั่งอยู่เบาะหลัง

“หนูว่าลองไปพักรีสอร์ตริมทะเลบางปูไหมคะแม่เพ็ญ… แถวนั้นมีรีสอร์ตหลายที่ ช่วงนี้เห็นว่ากำลังมีนกนางนวลอพยพมาด้วย”

คนอยากดูนกนางนวล รีบออกความเห็น

“น่าสนใจนะ… ”

ไมเคิลลองเช็คระยะทางด้วยจีพีเอสก็พบว่าไม่ไกล บางปูอยู่ห่างจากสนามบินยี่สิบกว่ากิโลเมตรเท่านั้นเอง ใช้เวลาเดินทางไม่ถึงสามสิบนาที

“ตามใจค่ะที่รัก… ฉันยังไงก็ได้”

เพ็ญพรกล่าว

“งั้นเป็นอันว่าเราไปพักรีสอร์ตแถวบางปูนะ”

ไมเคิลสรุป เมื่อตกลงกันได้จึงตัดสินใจพากันมาหารีสอร์ตริมทะเล

เพ็ญพรเช็คอินที่รีสอร์ตแห่งหนึ่ง ราคาไม่แพง สถานที่แลดูกว้างขวางสะอาดสะอ้าน ที่สำคัญอยู่ติดทะเล แต่มีข้อเสียคือเหลือว่างแค่หลังเดียวเท่านั้น

“อะไรนะคะ… เหลือแค่หลังเดียวหรือคะ”

ระรินตกใจ…

กลัวว่าจะไม่สะดวกแน่ๆ ถ้าต้องนอนรวมในห้องเดียวกัน แม้จะแยกสองเตียงก็เถอะ

“ครับ… มีบ้านเป็นหลัง เหลือหลังเดียวแต่มีสองห้องนอนติดกันครับ… ”

เจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่กำลังพาเดินมาดูห้องพักกล่าว

ระรินรู้สึกโล่งใจ… เมื่อรู้ว่าจะไม่ต้องนอนรวมในห้องเดียวกับพ่อแม่ของสามี

ในเวลาต่อมา

เสร็จจากมื้อเย็นที่ร้านอาหารริมทะเล เพ็ญพร กับไมเคิลพาระรินเข้ามาที่สถานตากอากาศบางปูเพื่อดูนกนางนวลที่หล่อนอยากเห็น

พากันเดินเล่นไปตามแนวสะพานคอนกรีตสีขาวทอดยาวออกไปกลางเวิ้งน้ำ ขนาบด้วยป่าโกงกางเขียว

“ที่รัก… ทางโน้นมีสะพานเข้าไปดูป่าโกงกาง คุณอยากเข้าไปไหม”

ไมเคิลหันมาชวนภรรยา

“ไม่เอาค่ะ… ยุงน่าจะเยอะ”

เพ็ญพรส่ายหน้า หันมามองระริน

“หนูล่ะ… อยากไปชมป่าโกงกางไหมจ๊ะ”

เพ็ญพรถาม

“อยากค่ะ… หนูอยากเห็นปูก้ามดาบ”

ระรินกล่าว