บทนำ เหตุการณ์ไม่คาดฝัน! (1)

BAG Pub

เสียงดนตรีอัดบีตจังหวะหนัก ๆ ดังสนั่นแสบแก้วหูไปทั่วผับดังแห่งหนึ่งในกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เหล่าผีเสื้อราตรีพากันร่ายรำอวดลีลาเร่าร้อนของตัวเองอย่างเมามัน ลุ่มหลงและเต็มไปด้วยความเย้ายวน หลอกล่อเหยื่อให้หลงติดกับ

ชาลิตาที่เดินเข้ามาถึงด้านในก็ถึงกับเบ้ปากนิด ๆ นัยน์ตาสีนิลกวาดมองไปทั่วบริเวณมองหานายจ้างที่นัดพบกับเธอที่นี่ ตอนนี้ก็ได้เวลานัดหมายแล้ว งานนี้ต้องเปลืองตัวหน่อย แต่เงินที่ได้หลังจากทำงานสำเร็จก็ถือว่าคุ้ม วันนี้เธอเลือกใส่เสื้อกล้ามสบาย ๆ คลุมทับด้วยเสื้อยีนส์สีเข้มกับกางเกงยีนส์ขายาวและสวมรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ มาในมาดทอมบอยเต็มยศ

ปกติในชีวิตประจำวันเธอก็แต่งตัวแบบนี้ เพราะมันคล่องตัวเวลาทำงาน เธอทำงานเป็นนักร้องอยู่ที่ผับแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไกลออกไปจากที่นี่มากนัก แถมยังไม่ใช่ผับหรูแบบนี้ด้วย เป็นแค่ผับเล็ก ๆ แต่รายได้ดีพอสมควร อย่างน้อยเธอก็มีเงินพอใช้จ่ายไปวัน ๆ แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะใช้รักษาอาการป่วยของน้องสาว เธอจึงต้องออกมาหางานพิเศษทำ และถึงแม้ว่างานที่เธอกำลังทำอยู่จะเป็นงานที่ต้องหลอกลวงคนอื่น แต่ถ้ามันไม่ได้เดือดร้อนใครมากมายนัก เธอก็จำเป็นต้องทำ เธอไม่มีทางเลือกจริง ๆ

“คุณชาลิตา! ทางนี้ค่ะ!” เสียงหนึ่งตะโกนดังลั่นฝ่าฝูงชน ทำเอาเจ้าของชื่อถึงกับชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียง ชาลิตาหรี่ตาลงมองตรงไปยังหญิงสาวคนหนึ่ง เจ้าของใบหน้าสวยหวาน ซึ่งอยู่ในชุดเซ็กซี่สีแดงสดเด่นสะดุดตา สองเท้าก้าวเดินเข้าไปหาในทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่นานเธอก็มาหยุดอยู่ตรงหน้านายจ้าง

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ คุณคือคุณมิรินใช่ไหมคะ”

“ค่ะ มิรินเอง ไม่ต้องเรียกคุณหรอกนะคะ เรียกมิรินเฉย ๆ ก็ได้ มิรินจะได้เรียกคุณว่าริต้าเฉย ๆ เหมือนกัน” อีกฝ่ายส่งยิ้มหวานเชื่อมมาให้ จนชาลิตารู้สึกขนลุกขึ้นมาเสียดื้อ ๆ แต่เพื่องานเพื่อเงิน เธอเลยจำใจส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้อย่างไม่มีทางเลือก

“ค่ะ มิริน”

“น่ารักที่สุดเลย ต้องอย่างนี้สิคะ ถึงจะเหมาะสมกับมิรินหน่อย ริต้าต้องเป็นแฟนที่น่ารักให้กับมิรินได้แน่ ๆ เราไปหาที่นั่งดื่มกันเถอะคะ”

หมับ

ยังไม่ทันที่ชาลิตาจะได้คัดค้านอะไรก็ถูกมือบางคว้าข้อมือลากไปยังโซนด้านในโดยไม่ถามความเห็นเธอสักคำ เธอลอบถอนหายใจเบา ๆ ยอมเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ซึ่งอยู่ด้านในสุดเป็นมุมลับตาคนและค่อนข้างเงียบสงบ จนดูวังเวง

ท่องไว้...เพื่อเงิน เธอต้องทำได้อยู่แล้ว แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่เธอต้องมาทำอะไรแบบนี้

“นั่งลงสิคะ”

“...ค่ะ” เสียงแหบห้าวเกินหญิงรับคำ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนบุนวมหนาสีน้ำตาลตัวเดียวกันกับอีกคน แต่ในเสี้ยววินาทีต่อมาชาลิตาก็ต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อจู่ ๆ ร่างบอบบางของมิรินเคลื่อนตัวมานั่งเบียดชิดร่างเธอด้วยความรวดเร็วแบบไม่ทันตั้งตัว

“อุ๊ย! มิรินขอโทษค่ะที่ทำให้ริต้าตกใจ ไม่โกรธมิรินนะคะ”

“เอ่อ...ค่ะ” เธอได้แต่ส่งยิ้มแหย ๆ ไปให้ ชักเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสิ

“ริต้าอยากดื่มอะไรหรือเปล่าคะ บอกได้เลยนะ เดี๋ยวมิรินสั่งให้ วันนี้มิรินทุ้มสุดตัวจ่ายไม่อั้น ขอแค่ริต้าอยู่อย่างนี้กับมิรินก็พอ..” ท้ายประโยคเสียงหวานกระซิบบอกที่ข้างหู ทำเอาชาลิตาถึงกับขนลุกซู่รู้สึกแปลก ๆ กับท่าทางเย้ายวนของอีกฝ่ายอย่างบอกไม่ถูก

“เอ่อ...แล้วคนรักเก่าของมิรินล่ะ”

“แฟนค่ะริต้า ไม่ใช่คนรัก มิรินไม่มีวันนับคนเฮงซวยพรรค์นั้นเป็นคนรักหรอก คนสารเลว” มิรินกัดปากเล็กน้อย เมื่อนึกถึงอดีตคนรักเก่าที่เธอไม่อยากจะพูดถึงสักเท่าไหร่ และวันนี้เธอก็จำเป็นต้องกลับมาเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนั้น มาบอกว่าเธอมีคนรักใหม่แล้วและไม่คิดสนใจกลับไปคืนดีกับเขาอย่างแน่นอน ผู้ชายคนนั้นจะได้เลิกตามตอแยเธอสักที

“แต่ว่ามิรินไม่มั่นใจว่าวันนี้ผู้ชายคนนั้นจะมารึเปล่า”

“อ้าว ทำไมละค่ะ ฉันนึกว่าเขาจะมาวันนี้เสียอีก ถ้างั้นฉัน...”

“อย่าเพิ่งกลับเลยนะคะ อุ๊ย! นั่นไงคะ เขามาแล้ว” มิรินรีบแทรกขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะทันพูดจบ และบังเอิญสายตาเหลือบไปเห็นอดีตแฟนเก่าพอดี เธอจึงรีบหันไปบอกคนข้าง ๆ พลางชี้นิ้วไปทางผู้ชายคนนั้น ชาลิตาที่ได้ยินแบบนั้นเลยหันเหสายตาไปมองตาม เธอก็เห็นชายร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ทว่า...ท่าทางดูน่ากลัวอย่างไรชอบกล หรือว่านี่จะเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณหนูไฮโซรายนี้ไม่ยอมกลับไปคืนดีด้วย สงสัยคงจะเป็นอย่างนั้น

“มิรินควรจะทำยังไงดีคะ ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมาก นี่ถ้ารู้ว่ามิรินอยู่กับริต้าจะต้องโกรธมากแน่ ๆ” น้ำเสียงสั่น ๆของอีกคน ทำให้ชาลิตาถึงกับเงียบไป นี่ถ้ากลัวจะโดนโกรธขนาดนั้น แล้วจะจ้างเธอมาเป็นแฟนทำไม

“คงไม่มีอะไรหรอกมั้งคะ เขาคงไม่โกรธถึงขนาดฆ่าแกงกันหรอก” ชาลิตาพยายามปลอบ ขณะที่ดวงตาสวยคมกวาดมองร่างสูงกำยำของชายคนนั้นที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์ ท่าทางน่าเกรงขามแบบนั้น ขืนใครไปมีเรื่องด้วยคงได้สลบคาหมัดแน่ ๆ เธอคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่รับงานนี้

“ริต้าไม่รู้อะไรแล้วคะ! ผู้ชายสารเลวคนนั้นชอบทำร้ายร่างกายมิริน พอไม่พอใจก็ทุบตี ทำร้ายมิรินสารพัด จนมิรินต้องขอเลิก แล้วนี่พอเลิกมาได้ก็ยังจะมาตามตื้อขอคืนดีอีก ต่อให้ต้องตายมิรินก็ไม่มีวันกลับไปคืนดีกับเขาแน่ ๆ ริต้าต้องช่วยมิรินนะคะ นะค้า...” มือบางจับยึดเข้าที่แขนเรียวแน่นหนาพลางเขย่าเบา ๆ ชาลิตาที่ถูกจับแขนกะทันหันก็เผลอสะดุ้งตัวเล็กน้อย หันกลับมามองร่างบางที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ ต่อให้เธอเป็นผู้หญิงก็ยังต้องใจอ่อนให้กับท่าทางแบบนี้เลย แล้วที่สำคัญเธอก็ต้องช่วยมิรินอยู่แล้ว เพราะมันเป็นงาน แค่แกล้งเป็นแฟนกันมันจะไปยากอะไร แถมเงินที่ได้ก็คุ้มเกินคุ้ม

“แล้วฉันควรต้องทำยังไงคะ ผู้ชายคนนั้นถึงจะยอมเลิกยุ่งกับมิริน”

“ก็อย่างที่เราคุยกันไว้ ริต้าแค่เป็นแฟนกับมิริน แค่ทำให้ผู้ชายคนนั้นเห็นว่ามิรินมีคนใหม่แล้ว เขาจะได้เลิกตามตอแยมิรินไงคะ” มิรินเบียดกระแซะร่างรุ่มนิ่มของตัวเข้าไปใกล้ร่างเพรียวระหงของอีกคนพลางแอบลอบยิ้มเล็กน้อย เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน ชาลิตาที่ฟังแบบนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจตัวเอง เอาเถอะ คิดเสียว่าทำเพื่อน้องสาว แบบนี้เธอจะได้สบายใจ

เสียงเพลงดังแข่งกับเสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดาสาว ๆ ที่มาท่องราตรี เมื่อหนุ่ม ๆ บีเอจีเคลื่อนตัวเข้ามาภายในผับ ย่อมเป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าเจ้าของผับหรูแห่งนี้ก็คือพวกเขาสามคน เทพบุตรในฝันของเหล่าสาว ๆ ที่หมายอยากครอบครองเป็นมาดามของพวกเขา

‘เดโรครอป เบรค’ ชายหนุ่มรูปร่างกำยำ เจ้าของใบหน้าคมสัน นัยน์ตาสีเทาแข็งกร้าวดุดันดูน่ากลัว หากแต่เรือนกายที่แสนจะเย้ายวนและลีลาเด็ดก็สามารถแผดเผาพวกหล่อนให้มอดไหม้ จนไฟลุกท่วมเตียง เพราะเหตุนั้นพวกหล่อนจึงยอมฝ่าปราการความหวาดกลัวเข้าหาโดยไม่คิดหวงตัว เจ้าของเหมืองทองคำที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ

‘ฟองซัวล์ เอดิซา’ หนุ่มนักธุรกิจไฟแรง เจ้าของกิจการยานยนต์ บริษัท ฟองซัวล์ มอเตอร์ คาร์ เขาร่ำรวยติดอันดับเป็นมหาเศรษฐีหนุ่มที่อายุน้อยที่สุด เขาเด็ดขาด น่าเกรงขามและเลือดเย็นอย่างนักธุรกิจ อะไรที่เห็นว่าคุ้มที่จะเสี่ยง เขาก็จะทุ่มสุดตัวและกำไรที่ได้จะต้องมากมายมหาศาลต่อการลงทุน ไม่เว้นแม้แต่เรื่องบนเตียง และสุดท้าย...

‘เจเรมี่ จีเจเซฟ’ หนุ่มน้อยหน้าหวาน นิสัยขี้เล่นเป็นกันเองกับทุกคน โดยเฉพาะกับสาวสวย เขาจะน่ารักเป็นพิเศษ หญิงสาวคนไหนที่ได้เข้าใกล้เขาเป็นต้องอ่อนระทวย เคลิบเคลิ้มไปกับเสน่ห์น่าหลงใหลของเขา เขาเป็นนักแสดงหนุ่มชื่อดัง สามารถเล่นได้ทุกบทบาท ภายนอกดูใจดี แต่ภายในแตกต่างกันสุดขั้ว เรื่องบนเตียงไม่เป็นสองรองคน เขาพร้อมจะเล่นบทเป็นนักล่าเพื่อขย้ำเหยื่อให้แหลกคามือ

ผับบีเอจีก็มีความหมายมาจากตัวอักษรตัวแรกจากนามสกุลของพวกเขา แถมตัวต้นของนามสกุลยังใช้เรียกแทนชื่อเล่นของพวกเขาด้วย

เดโรครอปกลอกตาไปมาเบา ๆ อย่างรู้สึกรำคาญกับเสียงกรี๊ดแปดหลอดของพวกหล่อน ถึงเขาจะรู้ว่าทำไมพวกหล่อนถึงกรี๊ดแบบนั้น ก็ใช่ว่าเขาจะปลื้ม ติดจะรำคาญและยังรู้สึกว่าพวกหล่อนดูง่ายเกินไป ไม่เหมาะสมกับเขา ผิดกับเจเรมี่ที่ดูจะดี๊ด๊าโปรยยิ้มทรงเสน่ห์ไปให้สาว ๆ จนได้รับเสียงกรี๊ดดังกว่าเดิม ก็แน่ล่ะ ในเมื่อเขาเป็นนักแสดงก็ย่อมต้องการเช็คเรตติ้งให้กับตัวเองเป็นธรรมดา

“รีบ ๆ ไปกันเถอะ ฉันไม่อยากฟังเสียงกรี๊ดพวกผู้หญิงพวกนี้แล้ว” เสียงทุ้มกดต่ำอย่างระงับอารมณ์ ใบหน้าคมคายดูมืดครึ้มบ่งบอกว่าไม่พึงพอใจกับเสียงของพวกหล่อน จนเดโรครอปกับเจเรมี่ต้องละสายตาจากบรรดาสาว ๆ มาสนใจร่างสูงแทน

“เออ ๆ เข้าไปในด้านในกันเถอะ ฉันก็แค่เช็คเรตติ้งตัวเองนิดหน่อยพอเป็นพิธีน่ะ”

“แค่นี้ก็ดังจนไม่รู้จะดังยังไงแล้ว ยังจะต้องเช็คเรตติ้งอีกเหรอ”

“ถึงดังแล้วก็ต้องเช็ค ต้องเรียกเรตติ้งกันบ้าง เดี๋ยวนี้พวกดาราหน้าใหม่เกิดกันเยอะ ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลย เดี๋ยวจะตกกระป๋องเอา”

“หึ ไปกันได้แล้ว วันหลังถ้าคิดจะเช็คหรือเรียกกระแสตัวเอง ก็ปล่อยให้พวกฉันเดินผ่านไปก่อน แบบนี้มันน่าคำราญรู้ไหม” เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเข้มล้ำลึกตวัดมองเพื่อนตัวเองอย่างข่มขู่ ก่อนจะพาร่างสูงของตัวเองเดินผ่านไปยังโซนด้านใน ทำเอาคนถูกเตือนถึงกับหน้าเหวอ พอได้สติก็รีบเดินตามไป ไม่วายจะบ่นอุบต่อว่าอีกคน

“อะไรวะเนี่ย จู่ ๆ ก็ถูกว่าเฉยเลย แกไม่ใช่นักแสดง แกไม่มีวันเข้าใจหัวอกฉันหรอกไอ้เอ”