บทที่ 2 สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น...มีฉันกับเธอเท่านั้นที่รู้ (2)

“หือ หยุดอะไรกัน ฉันมาไกลเกินกว่าจะหยุดแล้ว ต่อให้เธอดิ้นรนขัดขืนก็อย่าหวังว่าฉันจะปล่อย” ฟองซัวล์บอกเสียงจริงจังหนักแน่นเสียจนคนมองอดรู้สึกใจสั่นไม่ได้ ดวงตาคู่คมละออกจากดวงตาคู่สวยมามองทรวงอกอวบอิ่มที่ดุนดันบราเซียร์สีหวานราวกับต้องการอากาศหายใจ แล้วเขาก็ใจดีพอที่จะช่วยสงเคราะห์ให้ด้วยความเต็มใจไม่คิดเกี่ยงงอน

มือหนาเอื้อมไปดันบราเซียร์ตัวสวยขึ้นไปกองไว้ด้านบนปลดปล่อยทรวงอกอิ่มเต่งตึงให้เป็นอิสระ ฟองซัวล์แทบอยากจะคลั่งทันทีที่ได้เห็นของสวยงามที่ชูช่อชี้หน้าด่าเขาอย่างไม่เกรงใจ ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าที่มันบอกว่า เมื่อไหร่เขาจะสัมผัสมันเสียที

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเขาอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้ จนเผลอทำอะไรรุนแรง ลืมตัวบดขยี้แม่สาวช่างยั่วให้แหลกคามือ แม้แต่เขาเองในตอนนี้ก็ชักจะเริ่มกลัวใจตัวเองแล้วสิ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอคงได้ชอกช้ำเพราะน้ำมือเขาแน่

“ฉันจะพยายามอ่อนโยนให้มากที่สุด...” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฟองซัวล์ถึงได้ก้มลงไปกระซิบปลอบโยนอีกคน

“ไม่...”

“จะทำให้เธอเจ็บน้อยที่สุด”

“ฉัน...” ชาลิตาเม้มริมฝีปากแน่น ชักจะไปต่อไม่ถูก อารมณ์หนึ่งก็อยาก ส่วนอีกอารมณ์ก็รู้สึกสมเพชตัวเอง จนอยากจะเอามีดปาดคอตัวเองให้ตาย ๆ ไปเลย ถ้าไม่ติดว่าต้องดูแลน้องสาวที่ป่วยอยู่ เธออาจจะทำอะไรสิ้นคิดพรรค์นั้นก็ได้

“เธอแค่กำลังกลัว ฉันพูดถูกไหม”

“ฉัน...” ชาลิตายอมรับว่าอีกฝ่ายพูดถูก เกิดมาเธอแทบไม่เคยกลัวอะไร แต่สำหรับเรื่องนี้เธอรู้สึกกลัวจริงๆ

“ครั้งแรกของเธอ...จะเป็นของฉัน”

“ฉันไม่สนเรื่องพรรค์นั้นหรอก...ไม่เลยสักนิด” เสียงแหบห้าวเอ่ยย้ำหนักแน่น ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกอะไร แต่เธอแค่ต้องการตอกย้ำให้ตัวเองไม่ต้องคิดมากเท่านั้นเอง ทว่า...ฟองซัวล์กลับเข้าใจความรู้สึกนั้นดีจึงอดไม่ได้ที่จะปลอบโยนด้วยการพรมจูบใบหน้าสวยแผ่วเบาพลางกอดกระชับร่างนุ่มนิ่มคลายความหวาดกลัวให้อีกคน เขารับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากคนใต้ร่าง รู้ว่าเธอทรมานและกำลังห้ามตัวเองไม่ให้พลั้งเผลอมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขา แต่จะเลวร้ายมากไหม ถ้าเขาจะเป็นฝ่ายปลุกเร้ามันขึ้นมาเสียเอง แล้วครั้งนี้เขาจะกวาดชิมความหวานจากเธอไปทุกตารางนิ้ว!

“ฉันคิดว่าเธอพร้อมแล้ว อย่าเกร็ง แค่เปิดรับฉันก็พอ แล้วทุกอย่างจะดีเอง”

“ละ...แล้วหลังจากจบเรื่องนี้”

“สิงที่กำลังเกิดขึ้น...มีแค่เธอกับฉันเท่านั้นที่รู้ เข้าใจแล้วก็หยุดกลัวฉันสักที”

“ฉันไม่ได้กลัว!”

“หึ เธอกลัวจนตัวสั่นขนาดนี้ ยังจะมาปฏิเสธอีก ฉันเกลียดพวกปากไม่ตรงใจ เพราะมันจะยิ่งทำให้ฉันอยากรีด ‘เคล้น’ เอาความจริง เตรียมตัวรับมือไว้ให้ดีเถอะแม่ตัวดี”

“ฉันไม่...อุบ! อื้อ!!”

ยังไม่ทันได้คัดค้าน เรียวปากอิ่มก็ถูกประกบลงมา ชาลิตาพยายามดีดดิ้นไปมาเพื่อหลบหนีเรียวลิ้นสากที่สอดแทรกเข้ามากระหวัดเกี่ยวลิ้นเล็กดูดดื่มเป็นพัลวัน จนผลสุดท้ายเธอก็เลิกต่อต้านคล้อยตามไปกับเขาอย่างจำนน

“อื้ม...” เสียงหวานครางอู้อี้ในลำคอรับรู้ถึงฝ่ามือร้อนที่วางทาบลงมาบนทรวงอก ก่อนจะถูกบีบเคล้นหนักหน่วง จนเธอสั่นสะท้านแอ่นขึ้นหาเรือนกายแกร่ง

ฟองซัวล์หยอกล้อลิ้นเล็กสอนสั่งให้อีกคนทำตาม จนเด็กนักเรียนฝึกหัดเริ่มลงมือปฏิบัติเองสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่กลับให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาเริ่มลงมือถอดเสื้อคลุมยีนส์ออกจากคนร่างเพรียว ก่อนจะตามด้วยฉีกทึ้งเสื้อกล้ามจนขาดหลุดลุ่ยเหวี่ยงทิ้งลงข้างเตียง โดยที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากกัน

จูบนี้เร่าร้อน จนเลือดในกายของเขาพลุ่งพล่าน บางอย่างที่ตื่นตัวอยู่ก่อนแล้วก็ยิ่งผงาดขึ้น ความร้อนแผ่กระจายไปทั่วร่าง โดยเฉพาะส่วนกลางลำตัวที่ร้อนเป็นพิเศษและกำลังปวดหนึบด้วยความต้องการ ฟองซัวล์ผละริมฝีปากออก ก่อนที่ดวงตาคมจะกวาดมองเรือนร่างสวยของอีกคน ผิวของเธอขาวเนียนละเอียด ไม่ว่าเขาจะสัมผัสไปที่จุดไหนก็นุ่มนิ่มน่าขย้ำไปเสียหมด เขาอยากจะรู้นักว่ารสชาติของเธอเป็นอย่างไร แล้วเขาก็ไม่รอช้าที่จะพิสูจน์มัน

ยอดอกสีหวานถูกฟองซัวล์ดูดกลืนราวกับทารกแรกเกิด กระหายในรสชาติหวานล้ำที่ไม่เคยลิ้มลองที่ไหนมาก่อน เขาโชกโชนเกมส์รักบนเตียง ทว่า...กลับไม่มีผู้หญิงคนไหนเหมือนเธอ รสชาติของเธอมันหอมหวาน เย้ายวนเสียจนเขาแทบคลั่งรีบปรนเปรอทั้งมือและปากมอบความสุขให้กับอีกคน

“อ่า...หวานเหลือเกิน เธอรู้ตัวบ้างไหมว่ากำลังทำให้ฉันคลั่ง”

“อื้อ! มะ...ไม่ไหว ฉัน...” ชาลิตาถึงกับตัวสั่นเกร็งไปทั้งร่าง เมื่อลิ้นสากลากวนไปมาที่ฐานอก ก่อนจะดูดกลืนยอดอกของเธออย่างหิวกระหาย ขณะที่อีกมือบีบขยำอีกข้างเต็มแรง แม้จะรู้สึกเจ็บนิด ๆ แต่มันกลับวาบหวามรู้สึกดี จนเธอต้องกดศีรษะของเขาไว้ให้เกลือกกลั้วใบหน้ามอบสัมผัสร้อนแรงให้เธอต่อ

“ฉันกำลังจะทนไม่ไหว แต่ยังก่อน...นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น ฉันจะทำให้เธอทรมานกว่านี้อีก!”

ฟองซัวล์ประกาศเสียงหนักแน่น สองมือเอื้อมไปคว้าบราเซียร์ตัวสวยดึงขึ้นไปมัดข้อมือบางเข้าไว้ด้วยกัน จนเจ้าของร่างถึงกับหน้าเหวออ้าปากค้างอย่างตกตะลึง

“นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย! ปล่อยนะ!” ร้องไปก็เท่านั้น เพราะเขาไม่คิดจะปล่อยเธออยู่แล้ว จากที่ดูท่าทางเธอเองก็อยากจะสัมผัสเขาเหมือนกัน

“เสียใจที่รัก เพราะงานนี้ฉันจะทรมานเธอ ทำให้เธอทนไม่ไหว จนต้องร้องขอมันไม่หยุด!”

“คนโรคจิต!” เธอบริภาษเสียงดุ นัยน์ตาสีนิลปรือปรอยหวานเชื่อมดูเซ็กซี่เป็นบ้า เขาทำเพียงแสยะยิ้มร้ายใช้นิ้วแกร่งสะกิดเขี่ยเม็ดไตแข็งขึงทั้งสองข้างถี่รัว

“อ๊ะ!”

“แล้วเธอจะชอบที่รัก...”

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเลือดเย็นไม่สนใจดวงตาขุ่นขวางที่ตวัดมองมา ร่างสูงก้มลงไปบดจูบอีกครั้งขบเม้มเรียวปากอิ่มให้บวมช้ำขึ้นไปอีก สองมือเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าชิ้นที่เหลือทั้งของเธอและของเขา

ฟองซัวล์ถอนจูบออกใช้ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าสวยที่แดงก่ำกำลังหอบหายใจหนักหน่วงส่งสายตายั่วยวนมาให้ ยานี่ไม่รุนแรงจนถึงขนาดคลั่ง แต่ก็ควบคุมสติไม่ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ห้ามร่างกายไม่ให้ร้องขอการเติมเต็มจากเขาไม่ได้ และเขารู้ว่าเธอต้องการอะไร

“จะ...จะไปไหนน่ะ!”

“ฉันไม่ได้จะไปไหน แค่จะไล่ชิมเธอให้หมดทั้งตัว” เขาบอกเสียงพร่า ก่อนจะทำตามที่พูดไว้จริง ๆ

ลิ้นร้อนลากไล้ทั่วเรือนกายขาวเนียนจงใจทิ้งตราประทับเอาไว้ทุกจุดที่ลากผ่าน ขณะที่สองมือยังคงฟอนเฟ้นอกอิ่มทั้งสองข้างทรมานอีกคนให้ขาดใจ เสียงหวานครางกระเส่าพลางบิดส่ายสะโพกไปมาหลีกหนีลิ้นร้อนที่ตามมาโลมเลีย ฟองซัวล์ไม่ละความพยายามตวัดปลายลิ้นตรงเข้าเล่นงานกลีบกุหลาบสีสดปาดเลียน้ำทิพย์ที่กำลังหลั่งไหลออกมา

“อย่า...ไม่ อย่าทำแบบนั้น ฉัน...อื้อ! หยุด” ยิ่งเธอร้องห้าม เขาก็ยิ่งทำในสิ่งตรงกันข้าม ตวัดสอดลิ้นเข้าโจมตีเธอไม่หยุด จนเธอร้องครางเสียงลั่นร่อนสะโพกขึ้นหาเขาร้องขอการเติมเต็มจากเขา

เธอกำลังร้อน...ร้อนเหลือเกิน ร้อนจนร่างกายจะระเบิดอยู่แล้ว!

“ฉะ...ฉันทนไม่ไหวแล้ว! ได้โปรดเถอะ ช่วยฉันที ขอร้องล่ะ ฉันร้อนจนจะตายอยู่แล้ว!” ชาลิตาตะโกนเสียงดังปากคอสั่นกับความรู้สึกวาบหวาม ขนในกายลุกชันไปหมดทั้งตัว เธอไม่สามารถห้ามความรู้สึกนี้ได้เลย เหมือนร่างกายนี้ไม่ใช่ของเธอ แขนขาดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง แค่จะยกขึ้นเธอก็ยังทำไม่ได้ ตกลงนี่มันยาอะไรกันแน่! นอกจากจะทำให้เธอร้อนวูบวาบด้วยความต้องการแล้ว เธอยังรู้สึกเหมือนเป็นอัมพาตอีกด้วย! อะไรจะซวยขนาดนี้!

“หึ...มองฉันด้วยสายตาแบบนั้น เธอต้องการให้ฉันปล่อยเธอเหรอ" ฟองซัวล์เลิกคิ้วถามเสียงกลั้วหัวเราะ เขารู้ว่า ‘ปล่อย’ ของเธอในตอนนี้หมายถึงอะไร

“ปล่อยมือฉัน...ได้โปรด”

“เธอจะบอกว่าอยากสัมผัสฉัน” เขายังคงกลั่นแกล้งต่อเลยได้รับเสียงตวาดแหวกลับมา

“ก็ใช่น่ะสิ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”

“ใจเย็นสาวน้อย ฉันยังสัมผัสเธอไม่สมใจเลย อดใจรออีกหน่อยแล้วกัน”

คำพูดของร่างสูงไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีเลยสักนิด ยิ่งเป็นการเพิ่มความทรมานให้กับเธอล้านเท่า น่าแปลกที่เมื่อกี้ร่างกายเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง แต่ทว่า...ตอนนี้กลับมีแรงมาหาศาลสามารถฉีกทึ้งร่างกายเขาได้เลยล่ะ! เพราะยายตัวแสบนั่นคนเดียว อย่าให้เธอเจอนะ จะซัดให้ร่วงเลย!

เธอคิดในใจอย่างอาฆาตรู้สึกโกรธแค้นคนที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ แต่ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรต่อ ก็ต้องสะดุ้งเฮือกหลุดเสียงคราง เมื่อลิ้นร้อนแยกแย้มกลีบกุหลาบบางสอดลึกเข้าไปด้านใน