เรื่องเล่าหลังเที่ยงคืน บทที่3.เมื่อเหล้าเข้าปากความลับก็รั่ว

“ไอ้อ่ำ น้องสาวมึงนี่ยิ่งโตยิ่งสวยนะ”

อัญยิกาได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนแซว คงเป็นหนุ่มสักคนหนึ่งในกลุ่มนั่นล่ะ อัญยิกาไม่เคยสนใจ เพราะเท่าที่รู้จัก มีแต่คนเกเร ไม่รักเรียน จบมัธยมปลายก็คร้านที่จะเรียนต่อ เอาดีทางการทำไร่ทำนา ซึ่งอัญยิกาไม่ชอบ มีบางคนไปเรียนในเมือง กลับมาก็ขี้แก๊ก

“อย่าไปยุ่งกับมันเลย เวลามันด่ามึงจะลืมว่ามันสวย”

อัญยิกาย่นจมูก เธอไม่ได้ปากจัดขนาดนั้นเสียหน่อย เธอไม่เคยด่ากราด หากไม่พอใจก็จะเดินหนี เธอไม่อยากสุงสิงกับพวกที่ไม่มีความคิด

บวรอมยิ้ม เขามองตามน้องสาวเพื่อนไป

แสงไฟในห้องนอนของหล่อนถูกเปิดขึ้นมา มีเงาวูบวาบตรงนั้นและไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรอีก เขาเลยชักสายตากลับ ดื่มเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ที่หิ้วติดมือมาด้วย

“เสียดาย ถ้ารู้ว่ามึงจะมา กูจะต้มเหล้ารอ”

“กูอยู่อีกหลายวัน” บวรตอบ พร้อมกับยกแก้วขึ้นกระดก

“ว่าไงมึงไอ้อ่ำ จะทำไหม?”

“พรุ่งนี้พ่อกูกลับแล้ว มึงคิดว่าทำได้ไหมล่ะ”

บิดามีฐานะเป็นผู้ใหญ่บ้าน หากจะต้มเหล้าเถื่อนไม่แคล้วคงถูกท่านฟาดกะบาลแยก

“เสียดาย”

“เห้ย!! คืนนี้มึงก็อยู่บ้านกับน้องมึงแค่สองคนสิวะ?”

มีใครบางคนถาม ลูกชายเจ้าของตลาดหูผึ่ง

“เออ...ทำไม หยุดเลย อย่าได้คิด น้องกูยิงปืนเป็น อย่าได้ทะลึ่งเชียว”

อำนาจปราม เขารู้ทันความคิดของเพื่อน อัญยิกาฝึกยิงปืนมาตั้งแต่14ปี ฝึกมือมาเกือบ4ปี แค่ระยะเผาขน รับรองได้ไม่พลาด น้องสาวสุดแสบคงเป่าไอ้คนหมื่นทะลึ่งได้อย่างไม่ต้องเล็ง

“หดเลยกู”

เสียงบ่นพึม จนคนที่แอบฟังอยู่บนบ้านต้องรีบยกมือปิดปาก เพราะไม่อย่างนั้นคงหัวเราะออกมาดังพรืด แต่เมื่อคิดอีกที ระวังไว้ก็ดี บ้านที่ไม่มีผู้ใหญ่ มีผู้ชาย4-5คนกำลังดื่มเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์ ใครจะรู้ล่ะว่าพวกเขาจะคุมสติได้

อัญยิกาลุกขึ้นยืน เธอปิดหน้าต่างเป็นอันดับแรก ตามด้วยการเช็คกลอนประตู...เมื่อจัดการปิดทางเข้าจนเรียบร้อย เธอเลยสบายใจขึ้น และข้อดีของการเป็นบุตรสาวคนสุดท้อง ห้องน้ำเธอเลยอยู่ในห้อง เพื่อความเป็นส่วนตัว

ดังนั้นเธอปลอดภัยหายห่วง ไม่ต้องเสี่ยงเดินออกไปนอกห้องตอนดึกๆ เพราะเกิดปวดปัสสาวะ

หญิงสาวเดินมาทิ้งตัวนอนที่เดิม ตั้งใจว่าอีกพักจะลุกไปอาบน้ำ เพราะหากรีบอาบตอนนี้ บรรยากาศยามค่ำอาจจะทำให้เธอเผลอหลับ จนพลาดช็อตเด็ดที่ตั้งตารอ...

“ไอ้บอย...ได้ข่าวว่า...” เสียงที่เคยดังลดความดังลงกว่าครึ่ง อัญยิกาพยายามเงี่ยหูฟัง เธอได้ยินแต่ไม่ครบทั้งหมด

“มึงไปรู้มาจากไหนวะ?” เสียงบวรถามกลับ สีหน้าเคร่งขึ้น

“แหมๆ มีของดีไม่บอกเพื่อนเลยนะ กูอยากทำบ้างแต่กลัววะ”

เรื่องที่บรรดาเพื่อนของพี่ชายคุยกัน อัญยิกาไม่เห็นจะเข้าใจ เธอพยายามปะติดปะต่อ แต่ก็ยังคงงงอยู่ดี หญิงสาวเลยผุดลุกขึ้นนั่ง แนบหูกับพนังบ้าน ตั้งใจฟังแบบไม่ให้คลาดเคลื่อน

“มึงมั่นใจเหรอว่ามันจะไม่มีอันตรายภายหลัง?” นี่คือเสียงของพี่ชายเธอ อัญยิกาขมวดคิ้ว คนพวกนี้คุยเรื่องอะไรกันนะ เธอพยายามทำความเข้าใจ แต่ก็ยิ่งงงมากขึ้น

“เออ...ชัวร์ กูทำมาเกือบครึ่งปี ไม่มีปัญหาอะไรเลย”

เสียงขวัญใจสาวทั้งหมู่บ้านรองจากพี่ชายเธอตอบ

“มึงลองใช้หรือยังวะ ดีมั้ย?”

คราวนี้ระดับความดังได้ยินไปสามคุ้งน้ำ เมื่อจู่ๆ 3คนที่เหลือก็พร้อมใจกันถาม ด้วยคำถามเดียวกัน

อัญยิกายิ่งงงเข้าไปใหญ่ สรุปที่บรรดาพี่ๆ พูดถึงคือเรื่องอะไรกันแน่?

“ยัง” บวรตอบ เขาฉวยแก้วขึ้นมาดื่มแก้เก้อ

“เห้ย!! ทำไมไม่ลองวะ มีของดีอยู่กับตัวเก็บไว้ทำไม”

อำนาจแย้งเสียงหลง เขายกมือขึ้นตบหัวเข่าดังฉาด

“ห่า กูเรียนหนัก ไม่มีเวลาเลย” ความจริงที่บวรไม่ได้ตอบ เขาไม่อยากเสียของไปกับผู้หญิงกร้านๆ คนที่เขาเล็งว่าจะใช้ ‘ของ’ ที่ทำมา หากอำนาจรู้ มันคงไม่ยอมให้เขามานั่งดื่มเหล้าในเขตบ้านมันแน่

“มึงจะเรียนไปทำไมนักหนาวะ เรียนจบมาก็ทำงานที่ตลาด พ่อมึงมีมึงคนเดียว เขาจะให้ลูกชายสุดที่รักไปทำงานที่อื่นเหรอ?”

ไอ้แป้งลูกชายเจ้าของสวนมะพร้าวถามเสียงห้าว นับตั้งแต่จบชั้นมัธยมปลาย มันไม่ได้ขวนขวายที่จะไปเรียนต่อเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ

“มึงอย่านอกเรื่องสิวะแป้ง กูกำลังสนใจเรื่องที่ไอ้บอยมันไปทำมา”