รพีรำพัน (รพีรำพัน-ภิรมย์รำเพย)

ถึง หม่อมหลวงพระพาย ระวิวรรณ

นานนับชั่วโมงทีเดียวกว่าที่พี่จะสามารถกลั่นความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจออกมาเป็นตัวอักษรเพื่อส่งสารถึงน้องคนดีของพี่ได้ หวังเหลือเกินว่าริมฝีปากอิ่มที่พี่ถวิลหาทุกค่ำเช้าและเฝ้ารำพันอย่างแสนทรมานจะแย้มยิ้มให้พี่ได้ชื่นใจและอภัยให้แก่ความเขลาของพี่หลังน้องได้อ่านจดหมายฉบับนี้ พระพายยอดดวงใจของพี่ บัดนี้เหตุการณ์ในวังตุลยาธรได้คลี่คลายลงและความจริงทุกอย่างได้ปรากฏอย่างแจ่มแจ้ง พี่ละอายใจเหลือเกินที่มิเชื่อคำของน้องและยังมิอาจปกป้องน้องให้พ้นมลทินได้ พี่ตระหนักแน่แก่ใจว่าต่อให้กี่หมื่นแสนคำขอโทษก็มิอาจชดเชยให้น้องได้ แต่โปรดจงรู้ไว้ว่าพี่และลูกของเราเฝ้ารอวันที่น้องจะหวนคืนกลับมายังวังตุลยาธรอีกครั้ง พี่จะรอวันนั้นตราบลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

รักและคิดถึงน้องสุดหัวใจ

หม่อมราชวงศ์รพี ตุลยาธร