บทที่ 5 ค้นหา

จื่อรั่วอิงเกิดมาชาตินี้อยู่ในยุคที่สตรีต้องครองตัวให้บริสุทธิ์ผุดผ่องกระทั่งข้อเท้ายังไม่อาจให้ผู้ชายที่ไม่ใช่สามีเห็นได้ แต่แล้วนี่มันอะไรกัน นางถูกตาลุงนั่นกอดรัดทั้งยังจับหน้าอก เล่าเรื่องให้พี่สาวฟังโดยละเอียดก็แล้ว เล่าให้พ่อฟังก็แล้วนางยังถูกสั่งให้หุบปากแล้วให้ลืมไปเสีย

เห็นหรือไม่ นางเดาไม่ผิดว่าท่านพ่อต้องไม่เห็นด้วยเป็นแน่นี่คงเป็นเพราะว่าคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดล้วนเป็นคนของตาลุงหนวดเฟิ้มนั่นคนพวกนั้นย่อมไม่เอ่ยปากอันใด ยุคนี้ก็ไม่มีโทรศัพท์พอที่จะถ่ายรูปหลักฐานได้ ว่าแล้วหัวใจก็หดหู่เมื่อหวนคิดถึงไอโฟนเครื่องนั้นที่ทำให้นางต้องถึงแก่ความตายในชาติก่อน

ให้ตายเถอะ ไหนท่านเทพบอกจะมอบสามีหล่อ รวย สายเปย์มาให้ ดูสิตอนนี้นางกำลังดิ้นรนจากการกลายเป็นเมียน้อยคนอื่นอย่างสุดชีวิต ท่านเทพพวกนั้นก็ไม่เคยโผล่หน้ามาให้เยี่ยมเลยแม้แต่คนเดียว

จื่อรั่วอิงใช้สมองเค้นคำอย่างหนัก เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ท่านพ่อไม่เห็นด้วยยังค้านหัวชนฝา นางคงต้องหวังพึ่งพี่สาวอีกสักครา

"ท่านพี่ช่วยข้าสักครั้งเถิด ข้าตกหลุมรักท่านอ๋องแล้วเขาล่วงเกินข้าเพียงนี้ท่านจะให้ข้าลืมได้อย่างไร"

จื่อกุ้ยเฟยใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากน้องสาวตัวดีที่กำลังเกาะขาตนเองอยู่แล้วเอ่ยว่า

"เจ้าจะโป้ปดข้าไปไย ตกหลุมรักหรือผู้ใดจะตกหลุมรักท่านอ๋องบุรุษที่ท่าทางราวกับศพเดินได้ผู้นั้นกัน อ้าปากออกมาก็เห็นลิ้นไก่แล้ว ในสมองของเจ้ากำลังคิดสิ่งใดกัน ท่านพ่อไม่ยอมให้เจ้าออกเรือนกับคนพิการเป็นแน่ เจ้าก็รู้แม้ว่าเขาจะมียศสูงศักดิ์เพียงใดก็เป็นแค่คนพิการ แล้วจะปกป้องเจ้าได้อย่างไร อีกอย่างในกายของท่านอ๋องก็ยังมีพิษหากร่วมหอกับเจ้าแล้วพิษไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายเจ้าทำให้เจ้าล้มป่วยอีกคน เจ้ามิตายเปล่าหรือ หน้าตาสกุลจื่อเจ้าไม่คิดช่วยกันรักษาหรือไร หากแต่งกับคนพิการไม่เท่ากับทำลายสกุลไปหนึ่งส่วนหรอกหรือ"

"พี่หญิงนั่นพิษนะไม่ใช่อสุจิจะได้ไหลเข้าตัวข้าได้ ท่านก็พูดไปเรื่อย"

"อสุจิอันใดของเจ้า คำที่เอ่ยออกมาแต่ละคำล้วนแปลกประหลาด เช่นนี้แล้วหากเข้าจวนอ๋องก็ไม่เท่ากับวิ่งเข้าไปหาความตายหรอกหรือ"

"พี่หญิง ท่านช่วยข้าเถิดข้าสัญญาว่าข้าเอาตัวรอดได้ ข้าต้องมีความสุขเป็นแน่ นะเจ้าคะ นะ นะ นะ พี่หญิง ช่วยน้องสาวสุดน่ารักคนนี้ด้วยนะเจ้าคะ ข้าอยากแต่งให้ท่านอ๋องจริง ๆ ข้าไม่แต่งกับถังป๋อคนมากเมียคนนั้น ข้าไม่เอานะเจ้าคะ เพื่อเห็นแก่ความรักอันบริสุทธิ์ของน้องสาว ช่วยข้าด้วย หากท่านเอ่ยปากมีหรือฝ่าบาทจะไม่ฟังคำท่าน ฝ่าบาทรักพี่หญิงของข้าเพียงนั้น"

“นี่เจ้า เฮ้ย รั่วอิงหนอรั่วอิงไยต้องเกิดมาเป็นน้องข้าด้วย เช่นนี้จะให้ข้าทำเช่นไร”

เหมือนพี่หญิงของนางจะลังเล ทว่าเมื่อหันไปเห็นสายตาดุดันของท่านพ่อก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วหันหน้าหนีไม่ฟังคำของน้องสาวอีกต่อไป

จื่อรั่วอิงดิ้นอยู่บนพื้นเหมือนเด็ก ๆ นี่นางต้องถูกจับใส่ตะกร้าล้างน้ำแต่งเป็นอนุคนอื่นจริง ๆ หรือกระทั่งที่พึ่งสุดท้ายของนางก็ไม่เข้าข้างนางแล้ว

"หยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้ว หากเจ้าไม่หยุดข้าจะให้คนอุดปากของเจ้าเอาไว้อีกแล้วจับมัดไว้กับเสาในเรือนไม่ให้ขยับไปไหน"

เสนาบดีจื่อหานกอดอกแล้วเอ่ยเสียงเย็นอาการปวดศีรษะตุบ ๆ พลันเกิดขึ้นทันใด หลังจากตำหนิบุตรสาวจนหายใจไม่ทันไปก่อนหน้าบัดนี้เรี่ยวแรงของเขาได้กลับมาแล้ว ความจริงในมือของเขามีไม้ขนาดพอเหมาะมือหวังโบยนางให้หลาบจำทว่าเมื่อมองร่างบอบบางงดงามของนาง เสนาบดีจื่อหานกลับใจอ่อนทำไม่ลง

แม้ว่าจื่อรั่วอิงจะทำให้เขาโกรธแต่นางก็มักเป็นเด็กที่ช่างประจบเอาใจ และทำให้เขาหัวเราะได้เสมอเพราะแบบนี้เขาจึงตามใจนางจนเคยตัวกระทั่งกลายเป็นสตรีแก่นแก้วไม่เชื่อฟังเช่นนี้

"กุ้ยเฟยพ่อว่าพระองค์เสด็จกลับวังไปก่อนเถิด เวลาก็ล่วงเลยมามากแล้วหากฝ่าบาทเรียกหาจะทรงตำหนิได้"

จื่อกุ้ยเฟยลูบศีรษะน้องสาวต่างมารดาเบา ๆ กำชับอีกหลายคำด้วยความรู้สึกห่วงใยจนกลัดกลุ้ม

"เจ้าก็อย่าดื้อเลย อย่าพยายามเรื่องท่านอ๋องอีก พี่เองไม่ได้มีวรยุทธ์หรือเวทมนตร์มาช่วยเจ้าได้ทันท่วงที หากวันนี้ไม่ใช่เพราะบังเอิญมาเยี่ยมท่านพ่อจะไปช่วยเจ้าได้ทันหรือ ทำตัวดี ๆ แล้วเตรียมตัวเป็นอนุของซื่อจื่อเสีย เขาเป็นเพื่อนพี่ใหญ่และเอ็นดูเจ้ามาตั้งแต่เด็กอย่างไรก็ไม่ปล่อยให้เจ้าลำบากแน่ ถึงแม้ว่าสตรีในจวนนั้นจะมีชื่อเสียงร้ายกาจ แต่ข้าคิดว่าในโลกนี้ไม่มีผู้ใดทำร้ายน้องสาวข้าได้ ใช่หรือไม่"

“ข้าไม่แต่ง ข้าไม่อยากเป็นเมียน้อยใครนี่เจ้าคะ พี่หญิง”

จื่อกุ้ยเฟยไม่พูดแล้ว หากนางรั้งอยู่นานกว่านี้คงต้องใจอ่อนเป็นแน่

จื่อรั่วอิงหน้าบูดบึ้งความจริงหากคนสองคนไม่โผล่ไปนางอาจตกลงกับตาลุงนั่นได้แล้ว เวรกรรมอันใดกันเล่าเรื่องจึงเลยเถิดมาได้ขนาดนี้

หลังจื่อกุ้ยเฟยกลับวังหลวง เรือนของจื่อรั่วอิงก็เต็มไปด้วยเวรยาม สาวใช้ของนางเสี่ยวหยุนก็ถูกท่านพ่อลงโทษไม่ให้มารับใช้นางชั่วคราว ในขณะที่อ้วนเป่าเองก็ยังไม่สึกออกจากวัดแห่งนั้น

จื่อรั่วอิงขาดมือขวามือซ้ายร่วมคิดแผนการนางจึงได้แต่นั่งคอตกถูกขังอยู่ในเรือน แต่คนเช่นนางไม่ใช่คนที่จะยอมเป็นเมียน้อยใครเป็นแน่ นางไม่มีทางให้ชีวิตตัวเองตกต่ำเช่นนั้นเป็นอันขาด

โอกาสนี้พลาดไปแล้ว แต่อย่างน้อยตาลุงนั่นก็ได้ลวนลามนางจริง ๆ ต่อให้ต้องป่าวประกาศให้ทั่วทั้งเมืองนางก็ไม่อับอาย

เขาเป็นถึงเสด็จอาของฝ่าบาทเรื่องร้ายแรงเพียงนี้มีหรือที่ฝ่าบาทจะนิ่งเฉย

ในเมื่อพี่หญิงไม่ยอมช่วยนาง เอาเถิดนางต้องหาทางออกจากที่นี่แล้วกระพือข่าวลือให้รู้กันทั้งเมืองด้วยตนเอง!

พระสนมจื่อกุ้ยเฟยกลับไปถึงวังหลวงก็เป็นเวลาที่พระอาทิตย์ตกดินแล้ว แน่นอนว่ายามนี้ฝ่าบาทของนางก็มีรับสั่งให้เข้าเฝ้าทันใด

จื่อกุ้ยเฟยอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์หอมกรุ่น ใบหน้าสะคราญดุจนางสวรรค์ท่าทางอ่อนหวานชดช้อยทุกท่วงท่ากิริยาล้วนได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี กระนั้นท่าทางนั้นก็ไม่ได้ดูแต่งแต้มจนเกินงามกลับเป็นท่วงท่าที่งดงามเป็นธรรมชาติกระทั่งทำให้พระสนมอื่นหรือแม้แต่ฮองเฮาต้องริษยา

สตรีที่ฝ่าบาทโปรดปรานและมีใจให้ตั้งแต่ก่อนอภิเษกกับฮองเฮาก็คือจื่อเว่ยพวกเขาพบกันตั้งแต่ฝ่าบาทยังเป็นเพียงองค์รัชทายาท

ทว่าผู้ที่ถูกคัดเลือกและมีคุณสมบัติเหมาะสมกว่าจื่อเว่ยในการเป็นฮองเฮานั้นกลับกลายเป็นบุตรสาวมหาอำมาตย์เล่ยอูผู้นั้น ฝ่าบาทจึงจำต้องรับผู้อื่นเป็นฮองเฮาเพื่ออำนาจ แต่หลังจากแต่งตั้งฮองเฮาได้ไม่นานฝ่าบาทก็ทรงแต่งตั้งกุ้ยเฟยทันใด ไม่ต้องการให้จื่อเว่ยน้อยเนื้อต่ำใจแม้แต่น้อย

ในขณะที่จื่อเว่ยเข้าใจสถานะของฝ่าบาทดีนางเองแม้จะไม่ชอบแต่ก็รักฝ่าบาทมากจนยอมมองข้ามเรื่องเหล่านี้

หลังจื่อเว่ยเข้าวังหลวงตำหนักฮองเฮาและสนมอื่นนั้นก็แทบจะกลายเป็นตำหนักร้างที่ฝ่าบาทไม่เคยเสด็จอีกเลย

เพราะเป็นเช่นนี้จื่อกุ้ยเฟยจึงเป็นที่ริษยาและเป็นที่รังเกียจจากสนมอื่นโดยไม่อาจหลีกเลี่ยง ทว่านางกลับไม่เคยสนใจเลยสักหนนั่นเป็นเพราะคนที่สอนให้นางสู้คนพวกนั้นก็คือจื่อรั่วอิงน้องสาวของนางเอง

เด็กคนนั้นมีสารพัดวิธีที่จะเอาคืนผู้อื่นอย่างเจ็บแสบจนน่าตกใจ และแน่นอนว่าด้วยฝีมือของจื่อรั่วอิงจึงไม่มีผู้ใดกล้าที่จะล่วงเกินจื่อเว่ยแม้แต่คนเดียว

"ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ"

เสียงหวานใสที่พระองค์คิดถึงทั้งวันในที่สุดก็ปรากฏกายแล้ว สีพระพักตร์จึงแย้มยิ้มขึ้นทันใด

หวังกงกงที่ยืนคอยปรนนิบัติก็พลันรู้สึกเบิกบานไปด้วยหลังจากที่หายใจไม่คล่องตั้งแต่จื่อกุ้ยเฟยกลับวังหลวงผิดเวลา

"เหตุใดจึงกลับช้านัก หากช้ากว่านี้ข้าคงออกไปตามเจ้าด้วยตนเองแล้ว"

จื่อกุ้ยเฟยนั่งลงข้าง ๆ ฝ่าบาทพร้อมกับกล่าวขออภัย

"เกิดเรื่องที่บ้านขึ้นเล็กน้อยเพคะ หม่อมฉันเลยต้องจัดการก่อนกลับเพคะ"

ฝ่าบาทยิ้มพร้อมกับล้มตัวลงนอนหนุนตักพระสนมรัก จับมือขาวหอมของนางมาสูดดมแล้วเอ่ยว่า

"น้องสาวของเจ้าหรือ จื่อรั่วอิงคนนั้นทำสิ่งใดอีก"

จื่อเว่ยยิ้มงดงาม

"น้องสาวของหม่อมฉันมีถึงสามคน ไยฝ่าบาทคิดว่าเป็นนางเล่าเพคะ"

พระองค์ทรงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

"ทุกครั้งที่เจ้าวิ่งหน้าตื่นออกจากวัง หรือไม่ก็วิ่งมาหาข้าล้วนเพราะต้องการช่วยปกปิดความผิดให้น้องสาวผู้นี้มิใช่หรือ เด็กคนนั้นทำความลำบากใดให้เจ้าอีก"

จื่อเว่ยไม่กล้าตอบความจริง หากเล่าเรื่องนี้ให้ฝ่าบาทฟังนางย่อมรู้ว่าคงไม่พ้นสมรสพระราชทานเป็นแน่ และฐานะจื่อรั่วอิงนั้นเป็นเพียงบุตรสาวของอนุอย่างไรเสียก็ไม่มีทางได้แต่งเป็นพระชายาเอกของท่านอ๋อง คงได้เป็นเพียงตำแหน่งอนุมิหนำซ้ำยังเป็นอนุของบุรุษตาบอด ท่านพ่อของนางรักจื่อรั่วอิงมากเพียงนั้น ย่อมไม่ต้องการให้น้องสาวอยู่ร่วมกับสามีพิการที่จิตใจวิปริตไปตลอดชีวิต

"ไม่มีสิ่งใดเพคะ นางก็ซนตามประสาหม่อมฉันจัดการเรียบร้อยแล้วก็รีบกลับมา"

"อืม สิ่งใดที่อยากทำก็ทำเถิด เพียงแต่ว่าหากคราหน้าจะอยู่นานก็ส่งคนมาบอกเสียหน่อย ข้าเป็นห่วงสนมรักของข้า"

"เพคะ"

จื่อเว่ยเห็นท่าทางของฝ่าบาทเองก็กลัดกลุ้มอยู่มาก นางจึงเอ่ยว่า

"ฝ่าบาท มีเรื่องในพระทัยหรือเพคะ"

ฝ่าบาททรงไม่เคยปิดบังนางอันเป็นที่รัก จึงได้ถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยว่า

"ข้าหวังจะหาพระชายาให้เสด็จอาสักคน ทว่าขุนนางร้ายกาจพวกนั้นกลับไม่มีผู้ใดยินยอมยกบุตรสาวให้เขา ข้าก็เข้าใจหัวอกพวกเขาจึงไม่อาจบังคับ แต่ข้าก็รู้สึกผิดต่อเสด็จอาบัดนี้เขามอบกำลังทหารคืนข้าจนหมดสิ้น ตนเองเหลือเพียงกององครักษ์อารักขาไม่กี่นาย ตำแหน่งราชการไม่รับสักตำแหน่งคนจึงมองว่าเขาสิ้นไร้หนทางรุ่งเรืองแล้วสตรีที่เหมาะสมจึงนับวันจะหายากขึ้นทุกที หากเพราะไม่ใช่ข้าส่งเขาไปออกศึก เขาคงไม่กลายเป็นคนพิการเช่นนี้ เว่ยเว่ยข้ารู้สึกผิดต่อเสด็จอายิ่งนัก"

จื่อเว่ยถึงกับพูดไม่ออก ใจของนางอยากจะทูลฝ่าบาทไปทำตามความประสงค์ของน้องสาวและทำให้ฝ่าบาทสมหวัง ทว่าเมื่อคิดถึงท่านพ่อและนึกถึงใบหน้าเหี้ยมเกรียมของลี่หมิงอ๋องแล้วก็จำต้องกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดกลัว

เกรงว่าหากส่งจื่อรั่วอิงเข้าจวนอ๋องจริง ๆ สตรีซุกซนเช่นนางจะทำท่านอ๋องขุ่นเคือง หากเขาพลั้งเผลอลงมือสังหารจื่อรั่วอิงไปจะทำเช่นใดกัน ฝ่าบาทรักเสด็จอามากเพียงนั้นต่อให้จื่อรั่วอิงตายด้วยน้ำมืออ๋องตาบอด เกรงว่าฝ่าบาทคงไม่เอาความผิดท่านอ๋องเป็นแน่

เมื่อเป็นเช่นนี้จื่อเว่ยจึงต้องใคร่ครวญให้ดีอีกสักครั้ง ยามนี้ยังไม่อาจบอกเรื่องนี้ให้ฝ่าบาททรงทราบได้