บทที่ 19 คุณหนูจะกลับบ้าน

คำตอบปนความหวาดกลัวและเสียงสะอื้นโหยหวนของนางที่อยู่ตรงหน้า ทำเอากระจอกข่าวที่อยู่ด้านนอกตื่นตัวรีบส่งข่าวไปยังโรงพนันอย่างเร่งด่วน

เพราะในคืนนี้เป็นคืนสมรส ผู้คนจึงมากมายไม่ทันเป็นที่สังเกตเหล่ากระจอกข่าวจึงป้วนเปี้ยนใกล้ห้องหอ อีกทั้งยังพยายามเงี่ยหูฟังสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมา ทุกคนต่างเร่งทำหน้าที่กันอย่างดีที่สุด

บ้างก็ส่งข่าวว่าพระชายาถูกท่านอ๋องลงโทษเพราะมีใบหน้าอัปลักษณ์ทำให้ท่านอ๋องไม่พอพระทัย

บางสำนักก็ส่งข่าวว่าเจ้าสาวคุกเข่าร้องไห้คร่ำครวญขอให้ท่านอ๋องเมตตาเข้าห้องหอกับนาง

ตอนนี้สิ่งที่ทุกคนรอคอยคือเวลาที่ท่านอ๋องก้าวออกจากห้องหอเพื่อชนะพนันก้อนใหญ่

"เล่ามา เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่" โจวเจ๋อฮั่นยังคงตกตะลึง จากการที่นางผู้นี้พรั่งพรูออกมา คือนางหาใช่เจ้าสาวตัวจริงแต่เป็นเพียงนางโลมผู้หนึ่งที่ถูกบังคับให้สลับตัวเจ้าสาว

พระชายาตัวดีของเขากล้าให้คนปลอมตัวเป็นเจ้าสาว แล้วส่งมาเข้าห้องหอกับเขากระนั้นหรือ ช่างกล้ามากเกินไปแล้ว

"คุณหนูให้คนไปไถ่ตัวผู้น้อยจากหอนางโลมเจ้าค่ะ บอกว่าให้ทำงานปลอมเป็นคุณหนูเพียงแค่สองชั่วยามเพื่อหลอกท่านเสนา นางมีเรื่องสำคัญต้องจัดการแล้วนางจะรีบกลับมาก่อนผู้น้อยถูกส่งตัวมายังจวนอ๋อง แต่จนป่านนี้คุณหนูยังไม่กลับมาเลยเจ้าค่ะ ผู้น้อยหวาดกลัวว่าจะถูกลงโทษจึงไม่กล้าโวยวาย ไม่กล้าบอกผู้ใด เรื่องก็เป็นเช่นนี้เจ้าค่ะ"

นางโลมสาวยังคงคุกเข่าร้องสะอึกสะอื้นเสียงดัง โขกศีรษะกับพื้นอยู่หลายทีเพื่อขออภัยโทษจนนางเจ็บไปหมดแล้ว

"พวกเจ้ากล้าบังอาจหลอกเปิ่นหวางเช่นนั้นหรือ"

"ผู้น้อยไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่คอยคุณหนูตามที่สั่งเท่านั้น ขอท่านอ๋องโปรดเมตตา ขอท่านอ๋องโปรดเมตตา"

"แล้วเจ้าสาวตัวจริงของเปิ่นหวางไปที่ใด เจ้ารู้หรือไม่"

อ๋องหนุ่มถามเสียงลอดไรฟัน ระงับโทสะที่แทบจะทำลายทุกคนตรงหน้าเอาไว้อย่างสุดกำลัง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคนคิดลองดีกับเขา

"ผู้น้อยได้ยินแต่ว่าคุณหนูจะไปวัดร้างไม่ไกลนักกับบ่าวคนสนิท แต่เป็นวัดอะไรผู้น้อยไม่ทราบเพคะ"

ยังไม่ทันคลายเสียงสะอื้นท่านอ๋องก็หายตัวออกไปจากห้องหออย่างรวดเร็ว ทิ้งนางโลมที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะไม่รู้ชะตาตนเองไว้เพียงลำพัง

แน่นอนข่าวท่านอ๋องออกจากห้องหอภายในเวลาแค่ครึ่งก้านธูปแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว มีคนร่ำรวยและผู้ยากจนในชั่วคืน ผู้คนต่างออกมาร้องรำทำเพลงข้างนอกบ้านกันอย่างครึกครื้น

ไกลออกไปจากตัวเมืองหลวง มีรถม้าของคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งอย่างทุลักทุเลวนเป็นวงกลมโดยไม่รู้ทิศเหนือทิศใต้

จวบจนในที่สุด รถม้าก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าวัดร้างตอนนี้ตะวันลับขอบฟ้าไปนานแล้ว

สองนายบ่าวและทาสหนุ่มคนบังคับรถม้าผู้ไม่ใคร่ฉลาดพากันหลงทางเพราะฝนตกและถนนก็มืดมาก

กว่าจะคลำทางมาจนเจอวัดร้างแห่งนี้ตามที่จดหมายลึกลับบอกมาก็ใช้เวลามากกว่าปกติไปสามชั่วยาม

"เหตุใดในสาส์นนั่นต้องให้คุณหนูมาที่นี่ในวันแต่งงานด้วยเจ้าคะ"

"ข้าไม่คิดว่าใครจะมาโกหกข้า เรื่องข้าข้ามมิติมาในยุคนี้มีเจ้าคนเดียวที่รู้ และเจ้ายืนยันว่าไม่เคยบอกใคร ดังนั้นจดหมายนี่ต้องเป็นเรื่องจริง" หลิวซือซือคลี่จดหมายอ่านอีกครั้งภายใต้คบเพลิงที่ชุ่ยหลินถืออยู่

"ในจดหมายบอกข้าว่า ให้เดินไปยังหอคัมภีร์ด้านในวัดเพียงลำพัง แล้วข้าจะพบทางกลับบ้าน"

หลิวซือซือหันมาบอกชุ่ยหลินตบบ่าหญิงสาวเบาๆ แล้วดึงนางเข้ามากอด

"ข้าคงคิดถึงเจ้าและท่านพ่อมาก" หลิวซือซือน้ำตาซึมออกมา เพราะคิดว่าตนเองคงได้กลับบ้านจริงๆ คราวนี้

"คุณหนูเจ้าคะ ท่านคิดจะทำสิ่งใด ด้านในมืดและอันตรายมาก"

ชุ่ยหลินยังคงไม่เข้าใจว่าบัดนี้หลิวซือซือคิดที่จะหนีกลับไปยังโลกอนาคตแล้ว นางรู้แต่ว่าคุณหนูกำลังจะหนีงานแต่งงานก็เท่านั้น

"ไม่ต้องห่วงคนที่รอข้าอยู่ย่อมเป็นคนที่มาจากโลกเดียวกันกับข้า ข้าย่อมปลอดภัย"

"แล้วเรื่องหญิงนางโลมที่ปลอมเป็นท่านล่ะเจ้าคะ ตอนนี้นางจะเป็นอย่างไรบ้าง" ชุ่ยหลินสงสัยในความปลอดภัยของหญิงผู้นั้น

"ข้าคิดว่านางคงไม่เป็นไร ข้าอุตส่าห์คัดหญิงนางโลมสุดสวยอันดับหนึ่งในแคว้น และทุ่มเงินไถ่ตัวนางออกมา นางคงสามารถเอาอกเอาใจท่านอ๋องซาดิสท์ผู้นั้นได้ สงสัยว่าท่านอ๋องจะติดใจจนไม่เอาผิดนางล่ะสิ เรื่องนี้ถือว่าได้ประโยชน์ด้วยกันทุกฝ่าย" หลิวซือซือยิ้มให้กับความฉลาดของตนเอง

"แต่คุณหนูเจ้าคะ" ชุ่ยหลินยังกังวล

"เอาเถอะ ๆ ถ้าข้ากลับบ้านไม่ได้ข้าจะไปคุกเข่าขอโทษจนกว่าเขาจะยกโทษให้ แต่ถ้าข้ากลับไปได้พวกเจ้าก็บอกว่าข้าตกหน้าผาตายแล้วกันนะ แผนนี้น่าจะได้ผล คงไม่มีใครตามเอาโทษกับคนตายหรอก"

"คุณหนูพูดเรื่องตายทำไมเจ้าคะ"

ชุ่ยหลินน้ำตาคลอ ไม่เข้าใจคำพูดของคุณหนูแม้แต่คำเดียว