บทที่ 12 กางเกงในผืนน้อย

องครักษ์หลงกำลังสืบข่าวผู้ที่วางยาคุณหนูไม่นานคงจับตัวคนร้ายได้เป็นแน่ เมื่อถึงตอนนั้นหากคุณหนูอยากออกไปที่ใดชุ่ยหลินย่อมไม่ขัดข้อง

"ถ้าเช่นนั้นคุณหนูทำตามท่านหมอบอกนะเจ้าคะ อย่าเพิ่งออกไปไหนเลย"

"ข้ารู้แล้ว เมื่อคืนข้ารู้สึกทนไม่ไหวจริงๆ อาการป่วยของข้าคงหนักหนาเป็นแน่"

ชุ่ยหลินพยักหน้าและแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

โชคดีที่นายท่านเสนาบดีในเวลานี้ดูเหมือนว่ามีงานราชการมากเป็นพิเศษ จึงทำให้แทบไม่มีเวลาอยู่ที่จวนเมื่อเป็นเช่นนี้นายท่านย่อมไม่เห็นสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นเป็นแน่

ชุ่ยหลินได้แต่ภาวนาให้องครักษ์หลงจับคนร้ายผู้นั้นได้เร็ววัน และขอให้อย่าพบเจอคนกลุ่มนั้นอีกเลยตลอดชีวิตยิ่งดี

ความลับของคุณหนูจะได้เป็นความลับตลอดไป

เวลาต่อมา จวน โจว อ๋อง

"ทูลท่านอ๋องนี่คือของทั้งหมดของแม่นางผู้นั้นพ่ะย่ะค่ะ"

โจวเจ๋อฮั่นสำรวจของที่อยู่ในหีบอย่างละเอียด ที่เขาพบคืออาภรณ์ของสตรีผู้นั้นที่นางถอดทิ้งไว้ เห็นได้ชัดว่าเป็นผ้าไหมราคาแพง

เนื้อผ้าเช่นนี้แน่นอนว่าชนชั้นพ่อค้าที่ร่ำรวยสามารถหามาสวมใส่ได้ไม่ยาก แต่ส่วนใหญ่พวกพ่อค้ามักชอบโอ้อวด

ลายปักผ้าที่เรียบง่ายเช่นนี้หายากที่เหล่าชนชั้นพ่อค้าจะนิยมใส่ หากเป็นคุณหนูในจวนนั้นกลับเป็นไปได้ยิ่งกว่า

สตรีผู้นั้นมีองครักษ์ส่วนตัวอีกทั้งยังมีบ่าวรับใช้ที่ดูไม่ธรรมดา นางอาจจะเป็นคุณหนูในห้องหอของจวนใดจวนหนึ่ง

โจวเจ๋อฮั่นยกมุมปาก การตามหาตัวนางนั้นแท้จริงก็หาได้ยากอย่างที่คิด

โจวเจ๋อฮั่นสำรวจอาภรณ์ในหีบอีกทั้งข้าวของที่พวกนางทิ้งไว้บางส่วน จวบจนกระทั่งเจอผ้าสีแดงผืนเล็กผืนหนึ่ง

โจวเจ๋อฮั่นพบว่าผ้าผืนนี้ได้ปักภาพผีเสื้อตัวเล็กโบยบินเหนือบุปผาเอาไว้ที่ตรงกลางผืน ช่างงดงามยิ่ง

"ผ้าผืนนี้ที่มีลักษณะเป็นรูปสามเหลี่ยมผืนเล็ก อีกทั้งยังมีเชือกที่ยืนออกมา เป็นผ้าเช็ดหน้าแบบใหม่หรือ สีแดงนี้ข้ารู้สึกชอบเป็นอย่างยิ่ง"

ท่านอ๋องรำพึงกับตนเอง อีกทั้งยังไล่ทหารออกไปจากห้องหนังสือ เขาลูบไล้ผ้าผืนน้อยที่แปลกประหลาดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะยกขึ้นมาสูดดม กลิ่นกายของนางผู้นั้นยังติดที่ผืนผ้า

ช่างเป็นกลิ่นบุปผาที่หอมยั่วยวนยิ่ง โจวเจ๋อฮั่นจึงสูดดมความหอมเข้าไปอย่างเต็มที่

โจวเจ๋อฮั่นเอนกายลงบนตั่งนอน อีกทั้งยังใช้ผ้าสีแดงผืนเล็กของซือซือผู้นั้นปิดที่ใบหน้า

ความหอมล้ำค่านี้ทำให้เขายิ่งอยากพบนางยิ่งขึ้น นางคือผู้ใดกันแน่ เขาต้องตามหานางให้พบให้เร็วที่สุดโจวเจ๋อฮั่นเริ่มตระหนักแล้วว่า

บัดนี้เขาได้สนใจแม่นางผู้นั้นเป็นพิเศษแล้ว

หลายวันต่อมา ณ จวนเสนาบดี

หลิวซือซือที่บัดนี้ร่างกายหายดีแล้ว นางกำลังค้นหาบางอย่างในหีบผ้าอย่างขะมักเขม้น จวบจนไม่พบสิ่งที่ตนเองค้นหาจึงเอ่ยถามชุ่ยหลินออกมา

"ชุ่ยหลินกางเกงในตัวโปรดของข้าหายไปไหน ข้าหาจนทั่วแล้วก็ไม่พบ"

"สิ่งที่เรียกว่ากางเกงในหายหรือเจ้าคะ"

ชุ่ยหลินช่วยคุณหนูค้นหาแล้วก็ต้องส่ายหน้าเมื่อพบว่ากางเกงในตัวนั้นหายไปจริง ๆ

"ใช่ ตัวสีแดงที่ข้าลงมือปักลายผีเสื้อเองตัวนั้นข้าไม่เห็นมันแล้ว"

ชุ่ยหลินที่คุ้นเคยกับกางเกงในของเจ้านายแล้ว เพราะหลังจากที่หลิวซือซือฟื้นขึ้นมานายของนางก็มักทำสิ่งของประหลาดหลายอย่างไว้ใช้ กางเกงในนั่นคือหนึ่งอย่าง

ชุ่ยหลินทบทวนความทรงจำจวบจนจำขึ้นได้ว่า วันนั้นเป็นคุณหนูของนางที่ใส่กางเกงในสีแดงไป เพราะรีบร้อนชุ่ยหลินจึงได้ลืมเก็บกลับมาด้วย

"แย่แล้วคุณหนู เพราะวันนั้นที่ท่านไม่สบาย บ่าวกังวลยิ่งจึงคิดว่าคงลืมเก็บกลับมาจากโรงเตี๊ยมเจ้าค่ะ"

"ชุ่ยหลินตัวนั้นข้าทำเองกับมือ เย็บเองทุกฝีเข็มเลยนะ"

"บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ"

เมื่อเห็นหน้าสาวใช้คนสนิทซีดลง หลิวซือซือจึงเอ่ยขึ้นอย่างตัดใจว่า

"ช่างเถิด แค่กางเกงในตัวหนึ่งผู้อื่นคงไม่เห็นค่า คงโยนทิ้งไปแล้วเช่นนั้นข้าทำใหม่ดีกว่าเจ้าว่าดีหรือไม่"

"เจ้าค่ะ"

"หาผ้าสีแดงมาให้ข้า เอาที่นุ่มๆนะ จะได้ไม่ระคายผิว"

"เจ้าค่ะ"

ใช่ก็แค่กางเกงในตัวเดียว แม้จะเสียดายเพราะเป็นตัวโปรดไม่อาจจะตำหนิชุ่ยหลินที่แสนดีได้ หลิวซือซือจึงไม่เอาความกับบ่าวที่น่ารักของนางแล้ว