บทที่8 ความลับของสมุดบันทึก

ถึงจะไม่รู้ที่มาที่ไปของเขาแต่เฉียวซานกลับรู้สึกไว้วางใจที่จะฝากบุตรสาวเพียงคนเดียวของเขาเอาไว้กับบุรุษลึกลับผู้นี้ เขาจึงได้ถามความสมัครใจของทั้งสองคน เฉียวลู่นั้นรู้สึกชอบพอหมิงเยี่ยนตั้งแต่ที่ได้พบเขาครั้งแรกแล้ว ถึงแม้ตอนนั้นเขาจะบาดเจ็บสาหัสแต่บุรุษร่างใหญ่ผู้นี้กลับมีใบหน้าที่หล่อเหล่าโดดเด่นแบบที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน พูดได้ว่าทั้งโยวโจวไม่มีใครหน้าตาดีเท่าเขาอีกแล้ว

ด้านหมิงเยี่ยนที่ได้สองพ่อลูกช่วยเหลือเอาไว้นั้นตอนนี้เขาก็ยังคงไร้ความทรงจำจึงไม่มีที่ไป ถึงแม้เขาจะไม่ได้รู้สึกรักใคร่ชอบพอต่อบุตรสาวของเฉียวซานแต่เพราะเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตตนเองจึงมิได้ปฏิเสธ และคิดว่าแค่ดูแลสตรีเพียงคนเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขานักถือว่าเขาได้ตอบแทนที่สองพ่อลูกช่วยชีวิตเขาเอาไว้

หลังจากที่เฉียวลู่และหมิงเยี่ยนแต่งงานกันไม่นานที่ชายแดนเมืองโยวโจวก็ได้เกิดสงครามขึ้น ชาวเมืองบางส่วนอพยพออกจากโยวโจวเพื่อหนีภัยสงครามครอบครัวเฉียวลู่ก็เช่นกัน ระหว่างทางได้เกิดการจลาจลขึ้นทำให้พวกเขาพลัดหลงกัน

ผ่านไปสองเดือนสงครามระหว่างแคว้นเซียวและแคว้นฉียังคงระอุ สงครามที่โหมกระหน่ำระหว่างสองแคว้นสร้างความทุกข์ทรมานอย่างหนักให้กับประชาชนผู้บริสุทธิ์ ผู้คนมากมายต้องพลัดถิ่นฐานกลายเป็นผู้ลี้ภัย สภาพความเป็นอยู่ย่ำแย่ขาดแคลนทั้งอาหาร ยารักษาโรคและที่พักพิง ผู้คนจำนวนมากต้องอพยพหนีภัยสงคราม ไปยังพื้นที่ปลอดภัย

เฉียวลู่และบิดาก็ได้เดินทางมาถึงหมู่บ้านมู่โฉว อำเภอเป่ยจิงอยู่ห่างจากเมืองหลวงแคว้นเซียวประมาณหนึ่งร้อยลี้ ที่นี่ดูสงบสุขต่างจากโยวโจวที่มีสงครามบ่อยครั้งเหมือนอยู่คนละแคว้น หลังจากนั้นเฉียวซานและเฉียวลู่ได้ตัดสินใจลงหลักปักฐานสร้างกระท่อมเล็กๆ ที่เชิงเขาห่างจากหมู่บ้านไม่ไกลและตอนนั้นเองเฉียวลู่ก็ได้พบว่าตนเองกำลังตั้งครรภ์

เพราะลำบากจากการเดินทางรอนแรมมานานทำให้เฉียวซานล้มป่วยลงจากนั้นไม่นานเฉียวซานก็ตายจากไปเฉียวลู่จึงต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวที่กระท่อมน้อยหลังนี้ โชคดีที่ชาวบ้านหมู่บ้านมู่โฉวมีแต่คนดีพวกเขารู้สึกเวทนาในความอาภัพของเฉียวลู่ที่ต้องพลัดพรากจากสามีทั้งบิดายังพึ่งมาตายจากไปจึงช่วยเหลือนางในบางครั้งเท่าที่พวกเขาพอจะช่วยได้

เฉียวลู่ไม่เคยทำงานหนักไม่เคยทำไร่ทำนามีเพียงเขียนหนังสือเท่านั้นที่นางพอจะทำได้นางจึงหาเลี้ยงชีพโดยการคัดหนังสือไปส่งที่ร้านขายตำราในอำเภอเป่ยจิง จนกระทั่งเฉียวลู่ได้คลอดเด็กชายฝาแฝดออกมา และเรื่องราวในบันทึกยังเล่าอีกว่าเฉียวลู่ได้พบกับสามีของนางอีกครั้งโดยบังเอิญหลังจากที่สงครามสงบ แต่หมิงเยี่ยนกลับจำนางไม่ได้แต่หลังจากที่เขาเห็นเด็กชายฝาแฝดทั้งสองคนที่มีใบหน้าเหมือนกับเขาเมื่อตอนเด็ก เขาก็ได้ยอมรับและพาเฉียวลู่แม่ลูกกลับไปแคว้นฉีกับเขาด้วย

เฉียวลู่ได้รู้หลังจากนั้นคือหมิงเยี่ยนคือชินอ๋องฉีหมิงเยี่ยนน้องชายคนเล็กของฮ่องเต้แห่งของแคว้นฉีที่ทำสงครามกับแคว้นเซียวก่อนหน้านี้

เฉียวลู่ได้เข้าไปอยู่ที่ตำหนักชินอ๋องอย่างไม่มีสถานะแต่บุตรชายทั้งสองของนางนั้นถูกมามาพาตัวไป โดยพวกเขาให้เหตุผลว่าเด็กชายทั้งสองเป็นทายาทของชินอ๋องจะต้องถูกเลี้ยงดูสั่งสอนโดยอาจารย์ที่เก่งกาจและมามาผู้รู้ขนบธรรมเนียมของราชวงศ์ ตั้งแต่นั้นมาเฉียวลู่ก็ไม่ได้พบบุตรชายของตนอีกเลย นางไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากเรือนหรือเดินไปที่ไหนนอกจากเรือนของนาง ถึงแม้ว่าเขาจะยังจำเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้ก็ตาม แต่ฉีหมิงเยี่ยนได้ให้สาวใช้คอยดูแลนางหนึ่งคนเขาคิดว่านั่นถือเป็นความเมตตาจากเขาที่สุดแล้วเพราะนางได้คลอดบุตรชายให้เขาถึงสองคน

บันทึกได้ถูกเขียนทุกวันสามีของนางได้แต่งพระชายาเอกเข้ามาและรับบุตรชายทั้งสองของนางเป็นบุตรของตน เฉียวลู่เมื่อได้ทราบเรื่องนางไม่ยินยอมจึงไปอาละวาดที่ตำหนักของฉีหมิงเยี่ยนและจากนั้นนางจึงถูกเขาขังเอาไว้ในห้องจนกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิตนาง

“หากว่าข้าสามารถกลับมามีชีวิตได้อีกครั้งข้าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับท่านอีกฉีหมิงเยี่ยน ข้าจะไม่ยอมให้ท่านพรากบุตรชายทั้งสองของข้าไป ข้าขอสาบาน”

เฉียวลู่อ่านมาถึงหน้าสุดท้ายที่น่าจะเป็นบันทึกครั้งสุดท้ายของผู้หญิงคนนี้ที่มีชื่อเหมือนกับตน นางตรอมใจตายเพราะสิ่งที่สามีของนางกระทำกับนาง ถึงเขาจะจำนางไม่ได้แต่เขาทำอย่างนี้ได้ยังไงถ้าไม่ได้เฉียวลู่และบิดาของนางช่วยชีวิตเขาเอาไว้มีหรือเขาจะยังมีชีวิตรอดกลับมาเป็นชินอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างตอนนี้ น่าสงสารจริงๆ ไม่คิดว่าจะต้องมาอายุสั้นและทิ้งเด็กชายสองคนเอาไว้แบบนี้ เฉียวลู่ยกมือขึ้นพนมและอธิษฐานขึ้นว่า

“ขอให้ดวงวิญญาณของเจ้าไปสู่สุคติบุตรชายทั้งสองคนของเจ้าข้าจะดูแลให้เองเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ขอให้เจ้าได้อยู่กับท่านพ่อของเจ้าบนสวรรค์อย่างมีความสุข ส่วนเรื่องสามีของเจ้าข้าจะไม่ยินยอมให้เขามาพรากเด็กทั้งสองไปอย่างแน่นอนคนอย่างบุรุษเช่นเขาสมควรโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวโดดเดี่ยวไร้ผู้สืบสกุล ถ้าเขาอยากมีลูกก็ให้เขาไปมีกับพระชายาของเขาเอาเองเถอะ เมื่อเจ้าได้อยู่กับบิดาของเจ้าแล้วดังนั้นข้าก็อยากให้เจ้าลืมเขาเช่นกันไม่ต้องไปคิดถึงบุรุษผู้นั้นอีก”

เฉียวลู่พูดอย่างใส่อารมณ์เมื่อนึกถึงเรื่องของบุรุษที่ทำให้เจ้าของบันทึกต้องช้ำใจ และนางก็รู้สึกมีอารมณ์ร่วมคล้ายกับว่ามันเป็นเรื่องราวของนางเองเป็นนางเองที่สาบานเอาไว้ก่อนที่จะตาย

หลังจากเฉียวลู่พูดจบกระดาษหน้าถัดไปที่ตอนแรกไม่มีอะไรเขียนอยู่ก็ถูกเปิดออกและบนนั้นได้มีข้อความเขียนเอาไว้ว่า คำแนะนำการสั่งซื้อสินค้า เฉียวลู่ถึงกับตกใจนี่คงไม่ใช่ที่นางคิดใช่หรือไม่ไอเท็มช่วยชีวิต

“ขอบคุณสวรรค์”

เฉียวลู่พึมพำเบาๆ นางแทบอยากจะกรีดร้องและกระโดดตัวลอยแต่ติดตรงที่ว่าตอนนี้ดึกมากแล้วถ้าหากนางตะโกนออกมา เด็กสองคนตกใจตื่นจะแย่เอาได้ เฉียวลู่ยกมือปิดปากแล้วกรี๊ดในใจดังๆ

รอดแล้วเราจะไม่อดตายแล้ว!!!!! นางก้มลงอ่านข้อความบนกระดาษอีกครั้งดูเหมือนว่าจะมีเงื่อนไขบางอย่างที่ทำให้สามารถสั่งของจากในนี้ได้ แต่ว่านะนางไม่มีปากกาหรือพู่กันแล้วจะเขียนลงไปได้ยังไง เฉียวลู่กลับไปที่กล่องไม้ใบนั้นอีกครั้งด้านในมีแทนฝนหมึกและพู่กันอยู่ เฉียวลู่รู้สึกตื่นเต้นมากแต่ก็ยั้งใจเอาไว้รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าค่อยทดลองดูว่าจะสั่งของได้จริงหรือไม่

เฉียวลู่วางหนังสือเล่มนั้นกลับลงไปในกล่องไม้อีกครั้งอย่างทะนุถนอม นางกลับขึ้นไปนอนบนเตียงกอดเด็กชายทั้งสองเอาไว้ในอ้อมแขนและหลับไปด้วยใจที่เป็นสุข