บทที่3.ข้างหน้าคือนรก หากถอยหลังคงไม่แคล้วตกเหว..

มือเรียวเล็กกำแน่นวางบนหน้าตัก ศีรษะก้มต่ำ เปลือกตาหลุบลง

ในสมองสับสนและยุ่งเหยิง เรียวปากเม้นแน่นและเผลอกัดกระพุ้งแก้มจนเลือดซึม เวลาหกปีที่เคยคิดว่าแผลในใจตัวเองเริ่มสมานนั่นกลับไม่ใช่อย่างที่คิด แผลของเธอกลัดหนองติดเชื้อรอวันกำเริบ ผู้ชายคนนั้นสะกิดปากแผลของเธอจนเลือดสาด และยังคงเจ็บปวดเช่นเดิม

หัวใจแหลกยับที่ตนเองพยายามประกอบขึ้นมาใหม่ให้คงสภาพเดิมมากที่สุด รอยขาดหวิ่นนั่นหลุดออกเป็นชิ้นๆ ทันทีที่เงาของใครบางคนเฉียดเข้ามาใกล้

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?” เสียงแหบห้าวคุ้นหู ทำให้ลีนาตัวแข็งทื่อ เธอไม่กล้าขยับ ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้ามอง

เธอจำเสียงเขาได้!!

กุมภาขยับเดินเข้าไปใกล้อีกหน่อย หญิงตรงหน้าน่าจะต้องการความช่วยเหลือ ท่าทางของเธอผิดปกติ ความอึดอัดด้านในผลักดันให้เขาหาทางเลี่ยง แม้จะมีรอยยิ้มสดใสของเด็กสาวช่างพูดที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความอึดอัดทั้งหมดจะถูกผ่อนคลายลง พอสบจังหวะเหมาะกุมภาเลยไม่รอช้าที่จะเลี่ยงมาหามุมสงบให้ตนเอง

หัวใจของเขาไม่ยอมสงบลงเลยสักนิด ทั้งที่ทำใจมาพอสมควร

“ไม่สบายเหรอครับ ต้องการให้เรียกใครเป็นพิเศษหรือเปล่า” กุมภาถามย้ำ

ลีนาเหงื่อแตกซิกๆ ความสับสนทำให้เธอไม่กล้าขยับตัว จนกระทั่ง...กลิ่นประจำตัวของเขาโชยเข้าจมูกนั่นแหละ ความตื่นตัวของเธอจึงค่อยๆ ทุเลาลง

“มะไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่อยากนั่งพักเฉยๆ คุณไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉันหรอก” ลีนารีบพูดจนรน เธอลืมกระทั่งบีบเสียงตัวเองให้เล็กลง เพราะบางทีชายตรงหน้าอาจจะสะกิดใจ

“แน่ใจนะครับ” เสียงของหญิงตรงหน้าคุ้นหู แต่สภาพของหล่อนไม่ได้ชวนมองนัก กลิ่นที่ระเหยออกมาจากตัวหล่อนนั่นอีกที่ทำให้กุมภาหมดความสนใจ หล่อนคงเป็นคนงานในบ้าน หน้าที่รับผิดชอบคงไม่พ้นครัว กลิ่นของหล่อนทำให้เขาเวียนหัวมากขึ้น

พอเตรียมจะเดินหนีเด็กหญิงหน้าตาน่าชังคนนั้นก็เดินมาทางเขา กุมภาเลยหยุดยืนรอ

“แม่ขาเป็นอะไรไหมคะ?” เด็กหญิงเดินเลยเขาไปและส่งเสียทักหญิงแปลกหน้าคนนั้นเสียงร้อนรน

ลีนาเงยหน้าฝืนยิ้มเซียวๆ ให้ เธอเอียงตัวเบี่ยงข้างเพื่อไม่ให้ชายผู้นั้นเห็นตัวเองมากกว่าที่เห็นอยู่ เกือบจะดีแล้วเชียว หากไอรีนไม่เดินตามมาสมทบ ลีนาหน้าเผือดซีดหนักกว่าเก่าตอนที่ “ลีนาแกเป็นอะไร เหนื่อยเหรอ ฉันบอกแล้วว่าแกไม่ต้องทำหนักขนาดนี้หรอก แค่สั่งก็พอ คนของฉันมีตั้งเยอะแยะ”

กุมภาย่นหัวคิ้ว ตั้งใจเพ่งมองจริงจัง เสี้ยวหน้าด้านข้างคุ้นตา ยิ่งประมวลคำพูดของไอรีน มีความเป็นไปได้ที่หญิงตรงหน้าจะเป็นคนเดียวกันกับที่เขาระแวง ‘ทฏษีโลกกลม’ เห็นชัดก็วันนี้แหละ

หกปีแล้วสิเนอะ...

“คุณกุมก็อยู่ด้วยเหรอคะ” ไอรีนหันไปทักคู่หมั้นหมาดๆ

“ผมออกมาสูดอากาศน่ะครับ นี่ใครเหรอครับ?”

“ลีนาแม่ยัยลาลิไงคะ เพื่อนสนิทไอเอง” ไอรีนรีบแนะนำ พยายามรั้งลีนาให้ลุกขึ้นยืน

คงเพราะลีนากระตุกข้อมือ ไอรีนเลยหันไปสนใจ เธอเลยไม่ได้เห็นรอยยิ้มแปลกๆ ของคู่หมั้นหมาดๆ รอยยิ้มที่สุดสะพรึงหากไอรีนและลีนาได้เห็น

บทที่4.ฝันร้าย

“แม่ขาหน้าซี๊ดซีดจังเลยค่ะ” เสียงเล็กๆ ดึงความสนใจจากคนทั้งหมดในที่นี้ไป ความเป็นห่วงที่แสดงออกทั้งสีหน้าและเสียงของลาลิตานั่นเอง

“เข้าไปนอนพักข้างในดีไหมแก...” ไอรีนถาม

“ให้ผมช่วยไหมครับ” กุมภาขันอาสา พลางแอบสำรวจลีนาซ้ำ หกปีที่ผ่านมาเปลี่ยนสาวไร้เดียงสาให้กลายเป็นสาวสะพรั่งได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ ใต้ความมอมแมมนั่น ปกปิดความงดงามไว้ไม่ได้ทั้งหมด มีเพียงสิ่งเดียวที่เตะตากุมภา แววตาที่เคยมองเขาด้วยความชื่นชมตลอดแทบไม่มีเหลือให้เห็น ที่ทำให้เขาเอะใจมากขึ้นคือความหวาดระแวงที่ปิดไม่มิดต่างหาก

หากเขาเป็นคนในอดีตของหล่อนก็ไม่มีอะไรให้กลัวนี่

หรือว่ามี...

“ลาลิพาแม่เข้าไปข้างไหนเถอะ อย่ารบกวนน้าไอเลยค่ะ”