บทที่2.ความบังเอิญแสนโหดร้าย..

“ว้าว...สวยจังเลยไอ พอแต่งแล้วสวยกว่าในแมกกาซีนอีก” ลีนาชมเปราะ ไอรีนแต่งหน้า ทำผม สวมชุดหรูหราเรียบร้อยแล้ว

“แหง๋สิ ชุดนี้ขนหน้าแข้งล่วงเลยนะแก ถ้ารู้ราคา” ไอรีนตอบยิ้มๆ เอียงคอมองตัวเองผ่านกระจกด้วยแววตาพึงพอใจ

“อย่าได้ปริปากบอกฉันเลยนะ ฉันเสียดาย” ลีนายกมือห้าม

“ไปตามยัยลาลิมาเถอะ ฉันเรียบร้อยแล้ว แกล่ะ แต่งหน้าสักนิดไหม?” ไอรีนหันมาถามก่อนที่ลีนาจะเดินพ้นประตูห้อง

“ไม่ล่ะ ฉันอยู่ในครัวทั้งวัน คงไม่เหมาะหรอกหากจะแต่งสวย”

“แล้วใครใช้ให้แกไปหมกอยู่ในครัวล่ะ ฉันให้แกมาเป็นเพื่อนฉันนะ ไม่ได้ใช้ให้มาคุมคนงาน”

“เอาน่า อย่าบ่นเลย ถือว่าให้ฉันทดลองงานก็แล้วกัน หากไม่เหนือบ่ากว่าแรงนัก ฉันจะลองทบทวนใหม่” ลีนาตอบพร้อมกับยิ้ม

“อย่ามาหลอกกันนะลีนา ฉันเอาจริง”

“อืม ไม่หรอก...ฉันคิดดีแล้ว เพื่อลาลิ” เธอต่อสู้อยู่ในเมืองมาหลายปีแล้ว คงถึงเวลาพักเหนื่อยสักที บางทีที่นี่ อาจทำให้เธอลืมใครบางคนได้สนิทเสียที

“ฉันไปบอกแม่ดีกว่า กันแกเปลี่ยนใจ” ไอรีนหอบชายสไบทำท่าจะพาดไว้บนบ่า จนลีนาต้องร้องห้ามเสียงหลง

“แกจะบ้าเหรอไอ เดี๋ยวชุดยับหมด ฉันไม่โกหกแกหรอก เพื่อลาลิ ฉันทบทวนดีแล้ว”

“ดีมาก ฉันจะได้หมดห่วงสักที”

ไอรีนทำตัวประหนึ่งเป็นพี่สาวลีนา ช่วยประคับประคองเพื่อนคนนี้ ตั้งแต่วันที่ฟ้าถล่ม ถึงไม่มีครอบครัวแต่ก็ยังมีเพื่อนคนนี้อยู่ไม่ห่าง นอกจากลาลิตาแล้ว ไอรีนถือเป็นคนสำคัญคนหนึ่งที่ลีนาไม่มีทางลืมเลือน

“คุณกุมมาหรือยังคะ?” ก่อนที่ลีนาจะเดินพ้นประตู เสียงของไอรีนก็ตรึงฝ่าเท้าของเธอไว้อีกครั้ง เรียวคิ้วโก่งขมวดแน่น พร้อมกลั้นใจฟังคำตอบของอีกฝ่าย

โลกคงไม่กลมถึงขนาดนี้หรอกมั้ง...ลีนาพยายามปลอบใจตนเอง เธอแทบไม่รู้จักผู้ชายที่เป็นว่าที่สามีของไอรีนเลย คงเพราะช่วงนั้นงานยุ่งติดพันหลายเรื่อง พอมีโอกาส ก็กลายเป็นว่าไอรีนยุ่งไม่ต่างอะไรกับเธอ ข่าวดีของเพื่อนมาในเวลากะทันหันด้วย จนบัดนี้...ผู้ชายที่กำลังจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเพื่อนชื่ออะไร ลีนายังไม่รู้เลย

“น่าจะมาแล้วนะคะ...”

ลีนาเลยไม่ได้รายละเอียดอะไรมากไปกว่าที่ได้ยิน เธอสะเพร่าได้ยังไงนะ ไม่เคยแม้แต่จะถามชื่อแซ่ของชายผู้นั้นจากเพื่อนเลย

เวลากระชั้นจนลีนาไม่มีเวลาสนใจเรื่องที่ค้างอยู่ในใจ หลังแต่งตัวบุตรสาวเสร็จเรียบร้อย ก็รีบเข้าไปดูแลจัดการงานด้านหลัง อาหารจากโรงแรมทยอยนำมาส่ง ต้องจัดเตรียมภาชนะให้ และแจงหน้าที่ให้กับคนงานหลายรายที่มีหน้าที่เสิร์ฟ ลีนายุ่งจนหน้ามันหัวฟู พอมีเวลาว่างนิดหน่อย เลยแอบแว๊บออกไปดูด้านหน้า เธอกลัวว่าลาลิตาจะสร้างปัญหาให้เพื่อนขายขี้หน้า

ลูกสาวจอมแก่นของเธอยิ้มหน้าแป้นอยู่ใกล้ๆ บิดา มารดาของไอรีน ช่วงเวลาสำคัญคงผ่านไปเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศงานผ่อนคลายและครึกครื้นเป็นกันเอง ลีนาเลยถอยหลังเตรียมกลับเข้าไปด้านหลังเหมือนเดิม แต่แล้วหางตาของเธอก็สะดุดเข้ากับใครบางคนที่ทำให้ขนหลังทายทอยลุกตั้งชัน

นิ้วมือเธอเกร็งจิกเนื้อตรงอุ้งมือ ดวงตาค่อยๆ ขยายกว้าง มุมปากล่างอ้าค้างอยู่หลายนาที

โครงหน้าแบบนี้เธอจะลืมได้ยังไง ครั้งแรกที่เผลอสบตาเขา ขั้วหัวใจของเธอสั่นอย่างรุนแรง ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่...ความกลัวผสมความกังวลโถมเข้าใส่มากกว่า ผู้ชายคนนั้นกับคนตรงหน้าเป็นคนเดียวกันได้ยังไง?

ลีนาส่ายหน้าแรงๆ ภาพที่เห็นก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม

ความบังเอิญโหดร้ายกับเธอนัก...

ผู้ชายที่นั่งข้างๆ ไอรีน คือคนคนเดียวที่ทำให้ลาลิตาเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ได้ยังไง!!

“ไม่จริง!!” ลีนาพึมพำเสียงอ่อย ควานมือเกาะผนังคอนกรีตก่อนที่ตัวเองจะทรุด เธอยกมือขึ้นกดแผงอกด้านซ้าย สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ และพยายามเพ่งมองไปที่ตำแหน่งเดิม บางทีเธออาจจะตาฝาด...

กุมภากำลังเบื่อแทบกระอัก เขาฝืนปั้นหน้าและพยายามไม่แสดงความไม่พอใจออกมาทางแววตา