บทที่1.แค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุด

บทที่1.แค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุด

ลีนามองเหม่อไปที่ท้องทะเลเบื้องหน้า ภาพในอดีตย้อนกลับเข้ามาในใจเป็นระลอก เธอพยายามสลัดภาพความทรงจำเลวร้ายนั่นทิ้ง...แต่กลับทำไม่ได้อย่างที่นึกไว้ ความทรงจำเหล่านั้น มีทั้งสุข และทุกข์ปะปนกัน บางครั้งบางช่วงก็มีแต่ความสุข ช่วงเวลานั้นลีนาแทบไม่รู้สึกถึงความทุกข์ในอนาคตเลย รู้ทั้งรู้ว่าความหวังของเธอไม่มีทางเป็นจริงได้ แต่ก็อดไม่ไหวที่จะตั้งความหวังลมๆ แล้งๆ นั้น ในเมื่อ...ผู้ชายคนนั้น คือคนคนเดียวที่เธอมอบดวงใจทั้งดวงให้

“เหม่ออีกแล้วนะ ยังไม่ลืมผู้ชายเฮงซวยคนนั้นอีกหรือไง?”

เสียงอ่อนๆ ปนความระอาดังจากเบื้องหลัง ลีนาหลุบเปลือกตาลง ข่มความรู้สึกเศร้าไว้ในใจ แล้วจึงหมุนตัวกลับไปฝืนยิ้มเซียวๆ ให้

“เปล่าสักหน่อย เรื่องมันนานมาแล้ว อย่าพูดถึงอีกเลย”

ไอรีนแค่นยิ้ม เอียงคอมองเพื่อนสนิทคนเดียวด้วยแววตาเวทนา ลีนาซ่อนความหม่นหมองไว้ในใจ พยายามเก็บความรู้สึกชนิดนั้นไว้ก้นบึ้งหัวใจตัวเอง แต่ไม่มีทางปิดคนที่สนิทสุดๆ อย่างตนเองได้ ไอรีนอยากเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นนัก ผู้ชายที่ป้ายคราบสกปรกไว้บนตัวเพื่อนรัก แบบที่ไม่มีทางลบเลือน

“จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี คนที่คิดก่อนลงมือทำอย่างแก สติหลุดได้ยังไงเหอะ”

ไอรีนไม่ยอมหยุด ยังพยายามล้วงความลับแสนดำมืดจากใจลีนาให้ได้ เธอไม่เข้าใจสักนิด ชั่วเวลาแค่ไม่เดือนกว่าๆ ลีนาถึงลุ่มหลงผู้ชายคนนั้นนักหนา

“พอเถอะ” ลีนายกมือห้าม พลางหมุนตัวเตรียมจะเดินหนี

“ก็ได้ๆ ฉันสัญญาจะไม่พูดถึงหมอนั่นอีก ว่าแต่หลานสาวคนสวยของฉันไปไหนเสียล่ะ” ผลผลิตความระทมทุกข์ของลีนาทั้งน่ารักน่าเอ็นดู จนไอรีนพอจะคลายความชิงชังผู้ให้กำเนิดของลาลิตาลงได้

“นู้นไง...เสียงแป๋นๆ ตั้งแต่เช้า ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลย”

เด็กในเมืองโตมากับอาคารสูงๆ รอบตัวแทบไม่มีที่วิ่งเล่น พอเจอสถานที่กว้างๆ มีแต่สิ่งแปลกตา เลยอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ลาลิตาเลยวิ่งไม่หยุด ยิ่งมีพี่เลี้ยงคอยให้ท้าย เด็กร่าเริงเลยปล่อยพลังเต็มที่

“แกก็พาลาลิมาหาฉันที่นี่บ่อยๆ สิ” ไอรีนยิ้มกว้าง โบกมือไหวๆ ให้หลานสาวที่วิ่งหน้าตั้งตรงมาหา

“งานฉันยุ่งหัวปั่น ถ้าไม่มีธุระสำคัญจริงๆ ปลีกตัวมาลำบากน่ะแก” ลีนาตอบพร้อมกับยิ้มอ่อน พลางเดินเลยไปที่ม้านั่งพลาสติกที่มีไว้สำหรับให้นักท่องเที่ยวนั่งพักขา

“ลาออกเถอะ ฉันจ้างแกเอง ลาลิจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย”

รีสอร์ตแห่งนี้สร้างรายได้ไม่น้อยเลย หากได้คนทำงานเก่งอย่างลีนามาช่วยดูแล ไอรีนจะได้หมดห่วง ลูกสาวคนเดียวอย่างเธอ มีกิจการที่บิดา มารดาสร้างไว้ให้หลายอย่าง ดูแลแทบไม่หวาดไม่ไหว

“ขอคิดก่อนนะ ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนกัน” ลีนาเองก็ไม่ใช่คนในเมือง เธอถูกครอบครัวตัดหางปล่อยวัด ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น ชีวิตแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ไม่มีครอบครัวสนับสนุนหนักหนาสาหัสจนอยากตายวันละหลายรอบ มันติดตรงที่ว่า...หากไม่มีตนเอง ลูกน้อยทีเป็นกำพร้าตั้งแต่ยังไม่ทันเกิด คงไม่แคล้วไม่มีที่พึ่ง ลีนาเลยกัดฟันยืนหยัดสู้จนมีวันนี้ได้

“หาใครสักคนมาช่วยสิ หรือจะให้ฉันช่วยหาให้” ไอรีนเปรย

ลีนาส่ายหน้า ยิ้มกร่อยๆ ให้เพื่อน

ในหัวใจของเธอภาพจำเก่าๆ ยังย้ำอยู่เสมอ ผู้ชายที่เข้าใกล้และได้ทุกสิ่งที่ตนเองมีทั้งหมดไปนั้น ยังตราตรึอยู่ในก้นบึ้ง ไม่มีผู้ชายคนไหนแทนที่ได้ แบบนี้ ลีนาจะเริ่มต้นใหม่ได้ยังไง

“แกเถอะ...แน่ใจแล้วเหรอกับคนคนนี้”

มันออกจะฉุกละหุกนิดหน่อย ลีนาแทบไม่รู้จักผู้ชายที่กำลังจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของไอรีนเลย เธอมัวแต่วุ่นๆ เรื่องลาลิตา เลยพลอยทำให้ห่างเหินกับเพื่อนไปเกือบครึ่งปี จู่ๆ การ์ดงานหมั้นของไอรีนก็ถูกส่งมาให้ เพื่อนเพียงคนเดียวสละโสด ลีนาเลยต้องหาเวลาว่างมาด้วยตัวเอง

“ก็ไม่เลวนักหรอก เสียนิดเดียว...” ไอรีนแค่นยิ้ม