3 ตุ๊กตางานวัด

ตรัยคุณหลับไปไม่ถึงชั่วโมงก็ตกในจตื่นเพราะเสียงของหลานสาวที่เรียกชื่อมาแต่ไกลเมื่อรู้จากคุณยายว่าน้าชายกลับมาแล้ว

“สวัสดีค่ะน้าตรัย พลอยคิดถึงน้าที่สุดเลย” เด็กสาวคล้องแขนแล้วกอดไว้อย่างประจบ

“คิดถึงน้าหรือคิดถึงของที่ฝากน้าซื้อกันแน่ล่ะ” เขาพูดพลางเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบหนังสือการ์ตูนที่เธอฝากซื้อส่งให้

“หนังสือการ์ตูนอะไรต้องฝากซื้อที่กรุงเทพด้วยล่ะหนูพลอย ที่บ้านเราไม่มีเหรอลูก”

“มีค่ะยาย แต่ถ้าซื้อในงานมหกรรมหนังสือจะมีของแถมด้วยพลอยอยากได้โปสการ์ดที่เขาแถมมา”

“ยายล่ะไม่เข้าใจวัยรุ่นเลยจริงๆ”

“คุณยายไม่ต้องเข้าใจหรอกค่ะแค่จ่ายเงินให้พลอยก็พอ”

“ไหนว่าฝากซื้อน้าก็นึกว่าเราจะจ่ายเองนะพลอย”

“โธ่ พลอยยังเรียนอยู่ที่คะจะเอาเงินที่ไหนจ่ายล่ะคะน้าตรัย” เด็กสาวตอบพร้อมกับหัวเราะเสียงใส

“ถ้ายายจ่ายให้ต้องนวดให้ยายนะตกลงไหม”

“ได้ค่ะ พลอยจะนวดให้ยายเองแต่ขอนวดตอนปิดเทอมนะคะตอนนี้พลอยมีการบ้านเยอะเลยค่ะ”

“การบ้านเยอะแบบนี้ก็คงไม่ต้องไปเที่ยวงานวัดแล้วใช่ไหมล่ะพลอย” ตรัยคุณแกล้งถามหลานสาวทั้งที่ตนเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว

“ต้องไปสิคะน้าตรัยคืนนี้คืนสุดท้ายแล้วด้วย พลอยลุ้นแทบแย่เลยค่ะว่าน้าตรัยจะกลับมาทันไหม”

“แล้วถ้าวันนี้น้าไม่กลับมาล่ะพลอยจะไปกับใคร”

“ก็คงอดค่ะ”

“ทำไมไม่ให้พี่เพชรหรือคุณตาพาไปล่ะ”

“พี่เพชรนะเหรอจะพาไปกลับมาถึงก็เอาแต่เล่นเกมส่วนคุณตาก็บอกให้รอน้าตรัย เราจะไปกันเลยไหมคะน้าตรัย”

“นี่มันเพิ่งจะบ่ายสามเองนะพลอย น้าว่าไปค่ำๆ ดีกว่าแม่ค้าจะได้มากันครบ พลอยไปทำการบ้านก่อนก็ได้เดี๋ยวถึงเวลาแล้วน้าจะมาตามเองน้าขอไปนอนต่ออีกนิด”

“ได้ค่ะ อย่าช้านะคะพลอยกลัวตุ๊กตาจะหมด”

“ที่ชวนน้าไปนี่คือจะให้น้าไปปาลูกโป่งให้ใช่ไหม”

“ค่ะก็น้าตรัยปาแม่นที่สุดพลอยอยากได้ตุ๊กตาหลายๆ ตัว”

“ยายว่าที่มีอยู่ก็เยอะแล้วนะลูกจะเอามาเพิ่มอีกทีนี่ก็เต็มเตียงกันพอดี”

“คุณครูที่โรงเรียบบอกว่าใครมีตุ๊กตาเก่าก็เอาไปบริจาคได้ค่ะ คุณครูจะส่งให้เด็กที่อยู่บนดอย พลอยก็อยากเอาไปบริจาค”

“ยายดีใจที่หนูรู้จักแบ่งปันนะลูก”

“น้าว่าเย็นนี้จะปาให้ได้เยอะๆ ดีไหมล่ะ เราจะได้เอาตัวใหม่ไปบริจาคด้วย”

“เอาแค่พอดีนะตรัย เยอะเกินไปก็ไม่ดีคนเขาค้าขายก็หวังจะได้กำไรถ้าเราไปปาแล้วได้เยอะแล้วคนขายเขาจะเอากำไรจากที่ไหนล่ะ”

“แม่ครับผมไม่ได้แม่นขนาดที่จะเอาของเขาเยอะหรอกครับ เอาแค่สิบตัวก็พอดีไหมพลอย” เขากันไปทางหลานสาวที่รีบพยักหน้ารับ

“ดีค่ะน้าตรัย”

“ห้าตัวก็พอจ้ะลูก แบ่งให้คนอื่นเข้าบ้างนะ”

“ขอหกตัวไม่ได้เหรอคะคุณยาย พลอยเอาสามบริจาคสามนะคะแบ่งเท่าๆ กัน”

“ก็ได้จ้ะ แต่ถ้ายายเห็นว่าเยอะกว่านั้นจะโดดดุทั้งน้าทั้งหลาน”

“ใครจะกล้าขัดคำสั่งกันล่ะจริงไหมพลอย”

พลอยมนพยักหน้าเห็นด้วยกับน้าชายจากนั้นกแยกขึ้นไปทำการบ้านส่วนตรัยคุณก็เดินไปทางเรือนเล็กทางด้านหลังซึ่งเขาปลุกขึ้นแยกออกจากบ้านของมารดาเพราะอยากใช้สมาธิเวลาที่ต้องทำงานเขียนแบบ

บรรยากาศงานปิดทองฝังลูกนิมิตวันสุดท้ายคึกคักเป็นอย่างมากตรัยคุณพาหลานสาวปิดทองรอบพระอุโบสถเสร็จแล้วก็ตรงมายังร้านปาลุกดป่งซึ่งมีมากถึงสามร้านที่อยู่บริเวณเดียวกัน

“น้าตรัยคะขอพลอยเลือกก่อนนะคะว่าจะตุ๊กตาร่านไหนน่ารัก” พลอนมนเดินดูคบทุกร้านก้กลับมาบอหน้าชายที่กำลังซื้อน้ำอยู่

“เลือกร้านได้แล้วใช่ไหม”

“ยังเลยค่ะ มีสองร้านที่พลอยไม่รู้จะเอาร้านไหนดี น้าตรียช่วยเลือกได้ไหม ”

“ก็เอาสองร้ายเลยสิ ร้านละหกตัว”

“แล้วคุณยายจะไม่ดุเหรอคะถ้าเราได้ตุ๊กตาไปเกินที่ยายบอก”

“ก็เราไม่ได้เอาจากร้านเดียวนี่พลอย เอาน่าเดี๋ยวน้าจะเคลียร์กับยายให้เอง”

“ก็ได้ค่ะ” พลอนมนยิ้มด้วยความดีใจ

ตรัยคุณจ่ายเงินค่าน้ำให้แม่ค้าแล้วเดินตามหลานสาวมายังร้านปาลูกโป่ง เขาส่งเงินให้กับแม่ค้าก่อนจะเลือกลูกดอกสำหรับตัวเองและหลานสาวที่อยากจะลองปาเองบ้าง

“โอ๊ย ปายังไงก็ไม่โดน ไม่เอาแล้วค่ะเสียดายลูกดอกให้น้าตรัยปาให้ดีกว่าค่ะ” เด็กสาวส่งตะกร้าลุกดอกของตนมาท่างน้าชาย

“น้าจะปาแล้วนะถ้าไม่โดนห้ามหัวเราน้านะ” เขาบอกลานสาวก่อนจะปาลูกดอกที่เหลือ

“น่าตัยอย่าแกล้งสิคะ เราหมดไปหลายบาทแล้วนะคะ เอาจริงสีกทีเถอะ” หลานสาวบอกเมื่อเห้นน้าชายแกล้งปาไม่ถุก

“ทีนี้น้าจะเอาจริแง้ลนะเลือกตู๊กต่ารอน้าได้เลย”

ตรัยคุณทำได้อย่างที่พุดไม่นานตูกตาจากร้านแรกก็”ด้ครบหกตัว เขาย้านมาร้านที่สองและแกล้วปาไม่โดนไปหลายลุกเพื่อเอาใจแม่ค้าจากนั้นก็ลงมือปาให้หลานสาวจนได้ครบอีกหกตัว

“เดี่ยวน้าจะเอาไปก้ยที่รถห่อนนะถือแบบนี้เกดินเที่ยวไม่ถนัดเลย”

“ได้ค่ะเดี๋ยวพลยอไปขึ้นชิงช้าสรรค์กับผึ้งและแตงกวานะคะ” เด็กสาวที่บังเอิญเจอเพื่อนรีบบอกน้าชายเพราะเธอไม่อยากเดินกลับที่รถซึ่งจอดอยู่ทางหน้าวัด”

“เดี๋ยวน้าส่งเรากับเพื่อนขึ้นชิงช้าสวรรค์ก่อนแล้วค่อยไปที่รถนะ” เพราะคนเยอะเขาเลยกลัวจะหลงกับหลานสาวแต่ถ้าหลานขึ้นไปบนชิงช้าสวรรค์แล้วก็ไม่เป็นไรเพราะกว่าจะครบรอบเขาก็คงเกินกลับมาถึงพอดี

“ได้ค่ะ”

เขาเดินตามเด็กสาวมายังจุดจำหน่ายตั๋วก่อนจะกลับไปถามหลานสาวและเพื่อนว่าอยากจะขึ้นกี่รอบ

“สองรอบได้ไหมคะน้าตรัย”

“ได้สิ” เขาจ่ายเงินให้กับพลอยมนและเพื่อนซึ่งบ้านของเธออยู่ใกล้ๆ มารดาเลยให้มาเดินเที่ยวงานกันตามลำพัง

ตรัยคุณเดินเขาตุ๊กตามาเก็บที่รถแล้วเดินกลับเข้ามาในบริเวณวัดอีกครั้งเขาผ่านร้านปาลูกโปงก็สะดุดตากับผู้หญิงสองคนที่กำลังตั้งใจปาลูกโป่งหน้าดำคร่ำเครียดจนเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้

เขายืนมองอยู่นานก็เห็นว่าทั้งสองคนนั้นหมดเงินไปกับร้านค้าค่อนข้างเยอะ

“คุณอยากได้ตุ๊กตามาเลยเหรอหนูพิมพ์”

“นี่นาย นายคนส่งของ”

“ดีใจจังที่หนุพิมพ์จำผมได้”

“จพได้สิหน้าตากวนประสาทอย่างนายจำง่ายจะตาย”

“เมื่อตอนบ่ายยังบอว่าผมหล่อแล้วอตนนี้มาว่าผมหน้าตากวนปนะสารทได้ยังังล่ะ”

“ก็มันจริงนี่ หลีกไปเลยนะฉันจะปาต่อ”

“ผมช่วยไหมล่ะ”

“คุณปาแม่นไหมคะ” กานต์พิชชาเพื่อนสนิทที่มาด้วยกันถามขึ้น

“แม่นสิคุณอยากได้กี่ตัวล่ะ”

“นายอย่าถามเลยอยากได้กี่ตัวเอาตัวเดียวให้ได้ก่อนเถอะน่า” พิมพ์พันดาวพูดอย่างดูถูกก็เธอกับเพื่อนยืนปากันมาจนเมื่อยแขนยังไม่ได้สักตัว

“คอยดูก็แล้วกันนว่าแต่คุณสองคนเอารถอะไรมากันล่ะ”

“ถามทำไมหรือนายจะให้ฉันไปส่งขากลับฝันไปเถอะ”

“ที่ถามก็เพราะกลัวว่าถ้าเอามอเตอร์ไซค์มาจะถือกลับลำบากครับ” ตรัยคุณหัวเราะก่อนจะเลือกลูกดอกใส่ตะกร้าแล้วเข้ายืนในตำแหน่งที่ทางร้านจัดไว้ พิมพ์พันดาวมองแล้วลุ้นตามเมื่อเห็นเขาปาพลาดก็หัวเราะเบากับเพื่อนที่ยืนลุ้นอยู่ข้างๆ