บทที่ 1 แรกพบ

แท็กซี่กลางเก่ากลางใหม่จอดลงหน้ารีสอร์ต

" แทนไทฟอเรสฮิลล์ "

ร่างบางของสาวน้อยนางหนึ่งก้าวลงมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเขื่องเธอจ่ายเงินค่าแท็กซี่เรียบร้อยแล้วจึงลากกระเป๋าเดินทางอย่างกระหืดกระหอบพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา

"ตายละเกือบได้เวลานัดแล้ว"

ไพลิน โชคตระการ พึมพำกับตัวเอง ร่างเพรียวระหงเดินอย่างรีบเร่งตรงไปที่เคาน์เตอร์สำนักงานต้อนรับของรีสอร์ต

"ฉันมาตามนัดที่สมัครงานเป็นคนดูแลคุณท่านไว้น่ะค่ะ"

ไพลินรีบกล่าวบอกพนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์

"อ๋อ คุณไพลินใช่ไหมคะ" สร้อยพนักงานสาวใหญ่เอ่ยถาม

"ใช่ค่ะ" ไพลินตอบออกไปพร้อมรอยยิ้มกว้างเผยให้เห็นลักยิ้มอย่างมีเสน่ห์จนคนเห็นต้องยิ้มตามไปด้วย

"นั่งรอสักครู่นะคะเดี๋ยวพี่จะเรียนคุณท่านให้ทราบค่ะ"

สร้อยพูดพลางต่อสายเพื่อแจ้งให้เจ้านายหนุ่มรับรู้สักครู่จึงหันมาบอกไพลินซึ่งนั่งตาแป๋วอย่างใจจดใจจ่อ

"เดี๋ยวป้าอุ่นจะมาพาไปพบคุณท่านนะจ๊ะ" ไพลินพยักหน้ารับ

"ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่..เอ่อ"

"พี่ชื่อสร้อยจ้า "

"ค่ะพี่สร้อย" ระหว่างที่พูดคุยกับพี่สร้อยอยู่นั้นก็มีสตรีวัยกลางคนหน้าตายิ้มแย้มอย่างคนใจดีเดินเข้ามา

"หนูไพลินใช่รึเปล่า"ป้าอุ่นถามขึ้น

"ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะเรียกหนู ลินเฉยๆ ก็ได้ค่ะป้า"

ไพลินกล่าวพร้อมยกมือกระพุ่มไหว้แม่บ้านคนสนิทของคุณท่านผู้เป็นเจ้าของรีสอร์ตหรือนายจ้างของหล่อนนั่นเอง

"ตามป้ามาเลยค่ะ" ป้าอุ่นพูดจบก็เดินนำหน้าไพลิน หล่อนรีบลากกระเป๋าตามป้าอุ่นไปอย่างเร็วจี๋ไม่ลืมที่จะหันมายิ้มและโบกมือให้พี่สร้อย

พนักงานต้อนรับจึงโบกมือและยิ้มตอบอย่างเอ็นดู ไพลินเดินตามป้าอุ่นไปตามทางเดินที่ปูด้วยหินสลับกับอิฐอย่างสวยงามสองข้างทางเป็นเรือนไม้ทรงไทยหลังย่อมหลายหลังปลูกห่างกันมีสวนไม้ดอกไม้ประดับกั้นระหว่างตัวบ้านแต่ละหลังอย่างลงตัว

หล่อนเดินมองอย่างละลานตาจนมาถึงหน้าเรือนไม้หลังใหญ่คาดว่าน่าจะเป็นเรือนพักของ"คุณท่าน"อย่างแน่แท้ และมันก็จริงดังคาด ป้าอุ่น เดินนำเข้าไปในห้องโถงรับแขกด้านในเรือนไม้ ไพลินเดินยกกระเป๋าตามเข้าไป

"มาแล้วค่ะไพลินคนดูแลคนใหม่ของคุณท่าน" ่

ป้าอุ่นเอ่ยกับชายหนุ่มร่างใหญ่ที่นั่งอยูบนเก้าอี้รถเข็น มีผ้าคลุมสีเข้มคลุมท่อนขาเรียวยาวเอาไว้ แทนไทจ้องมองสาวน้อยตรงหน้าด้วยดวงตาสีสนิมคมกริบ ใบหน้าที่หล่อเหลามีเคราครึ้มข้างแก้ม คิ้วหนารับดวงตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาได้รูปช่างเป็นใบหน้าที่มีเสน่ห์ดึงดูดอิสตรียิ่งนักแต่หากเจ้าของใบหน้านั้นช่างดูเย็นชาริมฝีปากที่เหยียดออกนั้นไพลินนึกสงสัยว่ามันเคยยิ้มได้หรือเปล่านะ

"สวัสดีค่ะคุณท่าน"

หล่อนยกมือกระพุ่มไหว้เขาสายตาหลุบต่ำลงมามองอยู่ที่ตักของเจ้านายหนุ่มอย่างนึกเกรงท่าทีอันเยือกเย็นของเขา"คนอะไรหน้ายังกับยักษ์วัดแจ้ง"หล่อนนึกในใจ

"อืม ไพลินรึ อย่างเธอนี่จะอยู่ดูแลคนพิการอย่างฉันได้สักกี่วันกัน เห็นเงินเดือนแพงๆ ก็วิ่งเข้าใส่ถ้าทำงานได้ไม่คุ้มเงินฉันก็อย่าฝันจะอยู่ที่นี่ได้นาน"

แทนไทเอ่ยขึ้นกับไพลินเสียงเข้ม

"เธอต้องอยู่คอยดูแลฉันตลอด ไม่ว่าฉันจะต้องการเรียกใช้ตอนไหน ต้องนอนในห้องเดียวกับฉันเพื่อที่เวลาฉันต้องการความช่วยเหลืออย่าคิดอู้งาน ฉันไม่ได้จ้างด้วยเงินเดือนแพงๆ เพื่อให้มานั่งๆ นอนๆ เสวยสุขหรอกนะ"

แทนไทกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นคำพูดที่ออกแนวเหน็บแนมทำให้ไพลินคิดในใจว่าเจ้านายหล่อนนี้อาจมีปม ในใจอะไรสักอย่างเป็นแน่แต่หล่อนก็ทำได้เพียงก้มหน้าและรับคำไป

"ค่ะคุณท่าน"

"ป้าอุ่น พาเอากระเป๋าไปเก็บแล้วช่วยสอนงานให้เธอด้วยจะได้รู้หน้าที่ว่าต้องทำอะไรบ้าง"

ชายหนุ่มสั่งงานเสร็จก็มองตามหลังหญิงสาวไป

ร่างเพรียวบางผมหล่อนยาวสยายถึงบั้นเอวมันพริ้วไหวไปตามจังหวะเดินของหล่อน หล่อนเป็นคนสวยทีเดียวแทนไทคิด แต่พวกผู้หญิงสวยนี่แหละร้ายนักหาที่จริงใจน่ะไม่มีหรอกหน้าเงินทั้งนั้น แทนไทคิดและขบกรามจนเป็นสันนูนอย่าง ลืมตัว