ตอนที่ 2 คืนรัญจวน [1]

หลังจากที่เล่นน้ำจนเพลีย ข้าก็นั่งพิงอกพี่รองหลับมาตลอดทาง จนกระทั่งถึงจวน แต่ยังไม่ทันที่ข้ากับพี่รองจะกลับเข้าเรือน ก็ถูกบิดาตามตัวไปห้องโถง ข้าไม่อยากไปเลย เพราะยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าคนในครอบครัว แต่ก็กลัวว่าพี่รองจะถูกตำหนิ เรื่องที่พาข้าออกไปข้างนอก เลยจำต้องเดินตามหลังพี่ชายไป พอมาถึงห้องโถง ข้าก็ก้มหน้าเดินตรงไปยังที่นั่งของตัวเอง บรรยากาศในห้อง ทำให้ข้ารู้สึกไม่ดีเลย 

"เซียนเอ๋อของพวกเราคงหิวแล้วกระมัง" น้ำเสียงอ่อนโยนของพี่ใหญ่ ทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย ค่อยๆ เงยหน้าสบตาคนในครอบครัว แววตาห่วงใยของแต่ละคน ทำให้ข้าน้ำตาไหล รีบลุกไปนั่งซบหน้าลงบนตักของมารดา "ท่านแม่ ฮือๆ"

"เซียนเอ๋อ ฮึก!" พอเห็นท่านแม่ทำท่าจะร้องไห้ตามข้า ข้าก็เลยรีบเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างแทน ข้ากวาดรอยยิ้มไปให้พี่ชายทุกคน จนกระทั่งมาถึงบิดา 

ท่านพ่อของข้าผู้นี้ นับเป็นบุรุษที่หล่อเหลาเอามากๆ แต่เสียอย่างเดียวคือเป็นคนเงียบขรึม แม้จะอายุสี่สิบกว่าแล้ว แต่ยังดูหนุ่มแน่น บางทีอาจจะดูดีกว่าคนหนุ่มหลายคนด้วยซ้ำไป ทุกวันนี้ ยังมีหญิงสาวเสนอตัวให้บิดาของข้ามากมาย แต่ท่านพ่อเป็นคนรักเดียวใจเดียว ทั้งยังเป็นคนรักครอบครัว เลยไม่คิดเหลียวแลผู้ใด ข้าเห็นแพขนตาของท่านพ่อหลุบลงเล็กน้อย คล้ายตกใจที่เห็นข้ายิ้มให้ ข้าคิดว่า ท่านพ่อคงเขินข้าเข้าให้แล้ว ท่านพ่อของข้าช่างน่ารักยิ่ง ไม่แปลกใจที่หญิงสาวหลายคนอยากพลีกายให้

ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก ที่เห็นบรรยากาศในห้องเปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าหน้าตาของทุกคนจะไม่ยิ้มแย้มก็ตาม ข้านั่งฟังบุรุษที่บ้านพูดคุยกันอีกพักใหญ่จนเกือบจะหลับอยู่รอมร่อ ท่านพ่อถึงสั่งให้บ่าวจัดโต๊ะอาหาร

"นานแล้วพวกเราไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้า วันนี้พวกเจ้าก็อยู่ทานข้าวกับพ่อแม่เถิด"

ทุกคนพากันตอบรับเป็นเสียงเดียว จนกระทั่งโต๊ะอาหารถูกจัดเสร็จ ข้าก็รีบเข้าไปนั่งประจำที่ของตัวเอง เก้าอี้ของข้าอยู่ติดท่านแม่และพี่สาม 

พอชามข้าวถูกวางตรงหน้า กับข้าวมากมายก็มาถมอยู่บนชามข้าวของข้าทันที ข้าตกใจจนอ้าปากค้าง มองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที แต่เหมือนว่าทุกคนจะแสร้งมองไม่เห็นใบหน้าของข้า

"น้องเล็ก นี่หมูผัดเปรี้ยวหวานที่เจ้าชอบ ท่านเยอะๆ นะ"

"เจ้าสาม เซียนเอ๋อควรจะทานผักให้มาก เจ้าอย่าตักแต่หมูไปให้น้องได้หรือไม่"

ทั้งบิดามารดารวมถึงพี่ชายแย่งกันคีบอาหารใส่จานข้าจนข้ามองตามไม่ทัน แล้วข้าจะทำอย่างไรได้เล่า ก็ต้องจำใจกินน่ะสิ เพราะกลัวคนในบ้านจะเสียใจ 

กว่าจะผ่านพ้นมื้อนั้นมาได้ ข้าก็เดินหาวมาตลอดทาง ส่วนพี่ชายทั้งสามของข้า เดินตามมาส่งข้าเงียบๆ จะว่าไป วันนี้ ข้าก็รู้สึกอะไรได้อย่างหนึ่งเหมือนกัน คือทุกคนดูจะพูดน้อย หรือบางทีอาจเป็นข้าที่คิดมากไปเอง

พอส่งข้าถึงห้อง พวกเขาก็แยกย้ายกันกลับห้องตัวเอง ก่อนไปยังไม่ลืมบอกให้ข้าพักผ่อนเยอะๆ ข้าเปิดประตูห้องด้วยรอยยิ้ม แต่พอหันกลับจะไปปิดประตู ข้าก็เห็นชายคนเดิมมายืนมองข้าอีกแล้ว ด้วยความตกใจและหวาดกลัว ข้ารีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

ใจของข้าเต้นโครมคราม อยากจะวิ่งออกไปหาพี่ชาย แต่ก็ไม่กล้า ได้แต่ยืนตัวสั่นจ้องบานประตูอยู่อย่างนั้น กลัวว่าคนผู้นั้นจะบุกเข้ามา

เงียบ....  ข้ารออยู่นาน ประตูก็ยังปิดสนิทดังเดิม จนข้ารู้สึกวางใจ กำลังจะหันหลังกลับ

แอ๊ด! อยู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก ข้ารีบหันกลับมาด้วยความตกใจสุดขีด กระโดดถอยหลังไปหลายก้าว "คุณหนู บ่าวเข้ามาจุดเทียนให้เจ้าค่ะ"

ที่แท้ก็เป็นสาวใช้ของข้า ข้างนอกฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ข้าคงยืนจ้องประตูนานไปหน่อย อาซวงถึงเข้ามาจุดเทียน ข้ายืนเอามือลูบอกปรับลมหายใจอยู่ชั่วครู่ ถึงค่อยๆ มองลอดผ่านช่องประตูที่เปิดค้างไว้ออกไป ยังอยู่ ชายคนนั้นยังยืนจ้องข้าอยู่ตรงนั้น 

ปัง! ข้ารีบวิ่งไปงับประตูทันที "อาซวง ข้างนอกมีคน ทำอย่างไรดี!" ใบหน้าของสาวใช้ แลดูตกใจไม่ต่างจากข้า ใต้ที่พึ่งใช้จุดเทียนเมื่อครู่ ร่วงจากมือ อาซวงรีบสาวเท้ามาทางข้าอย่างรวดเร็ว "คุณหนู!" ข้าผวาเข้าไปกอดแขนของนางเอาไว้แน่น 

ข้าเห็นอาซวงมองบานประตูด้วยความสงสัย ค่อยๆ เอื้อมมือทำท่าจะไปเปิด ข้าจึงรีบเอ่ยห้าม "อย่าเปิดนะ! ข้างนอกมีคน พวกเราร้องเรียกให้คนช่วยดีกว่า" มือของอาซวงชะงักไปชั่วครู่ แล้วอยู่ๆ ก็เอื้อมมือไปเปิดอย่างแรง วูบ!... ลมที่ไม่รู้มาจากไหน พัดเข้าใส่ใบหน้า 

ข้าตกใจจนหลับตาปี๋ รีบหลบไปยืนแอบหลังสาวใช้ กระทั่งอาซวงก้าวออกไปยืนมองด้านนอก ข้าถึงได้ลืมตา ว่างเปล่า ชายผู้นั้นหายไปแล้ว

ข้ารู้สึกหวาดกลัวเอามากๆ เริ่มไม่แน่ใจแล้ว ว่าชายผู้นั้นเป็นใครกันแน่ เหตุใดคล้ายจะมีแต่ข้าที่มองเห็นเขา ข้าควรจะทำอย่างไรดี ควรเล่าให้พวกพี่ๆ ฟังดีหรือไม่

คืนนี้ ข้าไม่อยากนอนเลย ข้ากลัวจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำเก่า ข้าเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องหลายรอบ หยิบหนังสือมานั่งอ่าน จนกระทั่งเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

ท่ามกลางความมืด ข้าสะลึมสะลือไม่ต่างจากสองคืนแรก คนผู้นั้นกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนร่างข้าเช่นเดิม อารมณ์ของข้ากระเจิดกระเจิงทุกครั้งที่ถูกสิ่งนั้นจ้วงแทง สองขาของข้าเหยียดเกร็ง "อื้มมม" เผลอครางในลำคอโดยไม่รู้ตัว คืนนี้ข้ารู้สึกว่าเขารุนแรงกว่าคืนก่อนๆ ลมหายใจทั้งแรงทั้งถี่กระชั้นของเขาเป่ารดลำคอและใบหน้าของข้า