ตอนที่ 5 ว่าที่พระชายา2

ส่วนลู่ซือฉี พระองค์ก็เห็นนางมาตั้งแต่เป็นเด็กวัยแบเบาะ นางยิ่งโตยิ่งสะสวยอย่างแท้จริง หากเดินหาสตรีทั่วทั้งเมืองหลวงย่อมไม่มีใครเทียบเคียงนางได้อีกแล้ว

ไม่อาจไม่ยอมรับเรื่องรูปโฉมราวสวรรค์ประทานของคนสกุลลู่ ในอดีต ราชบุตรเขยลู่มีสมญานามว่าเอกบุรุษเหนือสามัญ รูปลักษณ์ของเขานั้น ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไม่มีส่วนใดไม่ดึงดูด เสน่ห์อันท่วมท้นนั้นล้วนส่งต่อให้น้องสาวผู้นี้ไม่มีขาดตกบกพร่อง ลู่ซือฉีเรียกว่ายิ่งกว่างดงามหยดย้อย มากกว่าคำว่าสะคราญโฉม หยาดเยิ้มเหนือสตรีที่ได้ฉายาว่าเทพธิดาจากสรวงสวรรค์เสียอีก

หลังมื้ออาหารฮ่องเต้รั้งองค์หญิงให้อยู่พูดคุยกันตามประสาพี่น้องที่มิค่อยได้พบเจอกัน โดยสั่งข้ารับใช้พาลู่ซือฉีออกไปเดินเล่น

จ้าวไท่หรงและจ้าวเฟิ่งย่อมต้องเดินเล่นเป็นเพื่อนน้อง

ทว่าบุรุษอย่างจ้าวเฟิ่งมิได้มีนิสัยสำราญทุกสถานการณ์อย่างจ้าวไท่หรง เมื่อลับตาผู้อาวุโส เขาจึงไม่รักษามารยาทอันใด เพียงเอ่ยคำเย็นชาขอแยกตัวกลับจวนเฉิงอ๋องไปก่อนอย่างไม่ไยดีต่อสายตาสื่อนัยของสตรีที่ทอดมอง ทิ้งไว้ให้คนเป็นพี่สานสัมพันธ์กับสตรีคนสำคัญต่อไป

ลู่ซือฉีมองตามแผ่นหลังเย็นชาด้วยสายตาละห้อย

ทว่าเพียงชั่วครู่เท่านั้นที่นางทอดอาลัยอันไร้ประโยชน์ไร้ผล คนค่อยตระหนักได้ว่าสตรีงามปานล่มเมืองเช่นนางก็มีวันนี้เช่นกัน 

ส่วนรัชทายาทได้แต่มองตามน้องชายอย่างทำอะไรไม่ได้

ด้วยภาระหน้าที่ของจ้าวเฟิ่งที่ปฏิบัติภารกิจลับระดับแคว้น ชนิดที่รัชทายาทมิอาจทำเองได้ ข้ออ้างของจ้าวเฟิ่งจึงมีร้อยแปดพันประการ การผละจากไปกะทันหันย่อมไม่มีใครตำหนิได้

ยามนี้จึงเหลือเงาร่างชายหญิงยืนเคียงกันในอุทยาน พวกเขาคล้ายคู่รักเดินชมทิวทัศน์อันงดงามก็มิปาน

ลู่ซือฉีย่อมมีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่ต้องง้อ เรื่องการตัดพ้อต่อบุรุษที่ใช้สายตาเย่อหยิ่งเฉยชาผลักไสนางตลอดเวลาให้หันมาสนใจด้วยมารยาอันโง่เขลาเหนื่อยยากนั้นลืมไปได้เลย

ต้องบอกก่อนว่าตัวนางเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ในระดับที่หากนับบรรพบุรุษย้อนกลับไปสองรุ่นล้วนทำคุณูปการอันยิ่งใหญ่ให้แคว้นจิน นางมีดีกว่าสตรีอื่นมากทีเดียว

ดังนั้นว่าที่สามีของนางย่อมไม่พ้นคนชั้นสูงระดับองค์ชายอยู่แล้ว ในเมื่อบุรุษที่ทำนางหัวใจเต้นแรงไม่แม้แต่จะชายตาแล นางจึงยื่นไมตรีให้อีกคนแทน

หากมิได้ความรักจากบุรุษที่ถูกใจ อำนาจย่อมน่าสนใจกว่า!

หญิงสาวจึงชมดชม้อยชายตาอ่อนเชื่อมให้ชายหนุ่มข้างกายอย่างจริตสูงส่งแนบเนียนตลอดเวลา หว่านเสน่ห์อย่างมีชั้นเชิง แต่ทอดไมตรีชัดเจน

กิริยาเช่นนี้มีหรือบุรุษอย่างจ้าวไท่หรงจะไม่นึกชมชอบ มารยาเย้ายวนใจเช่นนี้ของสตรี เขาชอบเหลือเกิน

เดิมที หากเป็นเมื่อก่อน จ้าวไท่หรงย่อมไม่ปฏิเสธน้ำใจ ตำหนักบูรพากว้างใหญ่ เขาสามารถรับสตรีข้างกายได้มากมาย อีกอย่าง ตำแหน่งชายาเอกก็ยังว่าง นางผู้นี้ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม

ทว่าน้ำมากย่อมต้องล้นออกมา เวลานี้ บุรุษผู้หนึ่งเกิดพึงใจถึงขั้นปักใจอยู่กับสตรีอีกคน มีหรือจะยอมเลิกรา

วิสัยบุรุษการได้มาซึ่งสตรีที่ไม่ต้องแข่งขันก็เปรียบเสมือนการดื่มน้ำเปล่าทุกวัน สดชื่นจริงแต่ไร้รสชาติยิ่ง จำต้องมีการต่อสู้แย่งชิงใช้สมองกันบ้างจึงจะดี

ที่สำคัญ สตรีผู้นั้นเป็นถึงนักฆ่าที่ถูกถอดเขี้ยวเล็บแล้ว จะอย่างไรก็ย่อมมีรสชาติมากกว่าคุณหนูในห้องหอที่เขาเคยเจอมา

วันนี้เขาอุตส่าห์ลากน้องชายมาเสนอตัวด้วยแท้ๆ แต่อีกฝ่ายกลับซ้อนแผนกันเสียได้

ดังนั้น จ้าวไท่หรงจึงลงแรงทำตัวหน้าหนา สานไมตรีอันดีกับลู่ซือฉีไปก่อน เพื่อรักษาสัมพันธภาพฉันสหายโดยไม่มีล่วงเกิน

จากนั้นค่อยคิดแผนจัดการผูกวาสนาให้น้องชายของตนกับสาวงามปานล่มเมืองตรงหน้าอีกหน

แม้ใจคิดเช่นนั้น แต่บุรุษรูปงามทรงเสน่ห์ผู้หนึ่งกลับแสดงออกถึงการยื่นไมตรีผูกสัมพันธ์ด้วยการเผยสีหน้าเจ้าชู้  แววตากรุ้มกริ่มตลอดเวลา บ่าวรับใช้เดินผ่านไปมายังมองเห็นว่าองค์รัชทายาทกำลังเกี้ยวพาราสีสตรีนางน้อยสกุลลู่อย่างหมายมาด

บนใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มพราวเสน่ห์กดลึกตรงมุมปาก ยิ่งเสริมให้รัชทายาทหนุ่มดึงดูดใจอย่างยิ่ง ลู่ซือฉีพลันเกิดประกายปรารถนาในดวงตา

รอยยิ้มของเขาเปี่ยมเสน่ห์ทรงพลังยั่วยวนใจปานนั้น

เอาล่ะ นางตัดสินใจแล้ว ว่าไม่ปล่อยจ้าวไท่หรงไปแน่นอน