ตอนที่ 4 ความจริงบางอย่าง2

ขณะเอ่ย รัชทายาทหนุ่มยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้ มองสำรวจไปทั่วเนื้อตัว ก่อนที่สายตาจะหยุดลงที่เส้นเลือดหลังมือของน้องชาย

“เจ้าอย่าบอกนะว่า...ใช้มือ เอ่อ...ทั้งคืน!”

เมื่อคำนี้หลุดออกมา จ้าวไท่หรงขมวดคิ้วเครียด มิน่าเล่า เตียงนอนไม่ยับย่นแม้แต่น้อย “แล้วสาวใช้อุ่นเตียงผู้นั้นล่ะ”

“ข้าส่งตัวกลับบ้านเดิมไปแล้ว”

“ไล่ออกไปหรือแท้จริงเจ้าไม่เคยเรียกใช้กันแน่ ครั้งที่แล้วเจ้าใช้นางหลอกตาพี่ใหญ่ใช่หรือไม่?”

จ้าวเฟิ่งไม่ปฏิเสธ เพียงกระชับเสื้อคลุมซับหยดน้ำที่เกาะพราวไปทั้งแผงอกและกล้ามท้องตึงแน่น เดินกลับเข้าห้องส่วนตัว “พี่ใหญ่เลิกจัดการเรื่องคู่ครองให้ข้าเสียที”

จ้าวไท่หรงถอนหายใจ หมุนตัวเดินตามน้องชายออกมา

“น้องสี่ ครั้งก่อนพี่ใหญ่แบ่งชาชั้นดีมาให้ก็ไม่เห็นเจ้าเรียกสาวงามคนใด เมื่อคืนยังไม่ตกหลุมพรางน้องเหยาอีก สตรีมากมายที่พี่ส่งให้ เจ้าก็ล้วนไม่แตะต้อง แบบนี้จะให้พี่ใหญ่เข้าใจว่าอย่างไร ว่าที่คู่หมั้นคู่หมายเจ้าก็ปฏิเสธ อายุของเจ้าถึงวัยแต่งภรรยาแล้ว จะให้พี่ใหญ่ทำอย่างไร?”

“ข้าบอกแล้วว่ายังไม่อยากแต่งงาน”

“เจ้ายังรอนางอยู่อีกหรือ?”

“...”

‘นาง’ ที่ว่า สองพี่น้องรู้ดีว่า ‘ใคร’ โดยไม่ต้องเอ่ย เพียงแต่ใครคนนั้นกลับไม่รู้อะไรเลย

นอกจากไม่รู้ นางยังยืนพิงผนังแอบฟังจากห้องลับอีกฝั่งอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เพราะอย่างนี้ปะไร นางถึงไม่อยากทำดีกับจ้าวเฟิ่ง เขามีหญิงอื่นอยู่ในใจ แต่กลับมานอนกับนางทุกคืน หึ! คิดแล้วช่างน่าโมโหยิ่งนัก

หญิงสาวตัวเปลือยหอบผ้าห่มยืนแอบฟัง นางกัดผ้าห่มแทบขาด อยากเกรี้ยวกราดแต่ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ

โถงรับรองเรือนเฉินเฟิง

เฉิงอ๋องจ้าวเฟิ่งที่นั่งประจันหน้ากับรัชทายาทจ้าวไท่หรงยังคงไม่พูดจา หลี่อี้จึงดูแลปรนนิบัติชงชาด้วยมือสั่นเทา

เมื่อได้รับสัญญาณทางแววตาของเฉิงอ๋องให้ออกไปเฝ้าหน้าประตูห้อง หลี่อี้ก็แทบติดปีกโบยบิน รีบซอยเท้าไปยืนเฝ้าทันทีไม่มีรีรอ

เมื่ออยู่ตามลำพัง พี่น้องที่มีความลับต่อกันน้อยมาก จึงไม่มีเรื่องปิดบัง จ้าวไท่หรงเอ่ย “เจ้าควรตัดใจจากนางเสียที น้องสี่”

เขาอุตส่าห์พาสตรีมายัดเยียดให้น้องชายขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ละนางหยาดเยิ้มยวนใจปานนั้น ยังไม่สนใจอีก

เสียงตอบของจ้าวเฟิ่งราบเรียบ “พี่ใหญ่ก็เลิกส่งคนออกตามหานาง และหยุดส่งคนมาค้นในจวนของข้าเสียที”

เมื่อถูกรู้ทัน รัชทายาทจึงกระแอมเบาๆ “พี่ใหญ่แค่อยากตรวจสอบให้มั่นใจว่าจวนเฉิงอ๋องจะไม่ใช่เรือนทองซ่อนสตรี” 

เขายื่นใบหน้างดงามเข้าหาน้องชาย กระซิบเสียงเย็นอีกว่า “และสตรีผู้นั้น ยังเป็นนักฆ่าเสียด้วย”

จ้าวเฟิ่งยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยนสี “พี่ใหญ่กลัวข้าจะมีเรือนทองซ่อนสตรีหรือกลัวว่าตัวเองจะคลาดจากนางกันแน่”

ขณะเอ่ย สายตาคมยังจ้องมองพี่ชายนิ่งๆ ทุกสิ่งที่สะท้อนเข้าม่านตาล้วนใช้คำว่ามองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง รู้ถึงจิตใจ

จ้าวเฟิ่งยกถ้วยชาขึ้นไล้ปลายจมูกก่อนดื่ม ครู่หนึ่งค่อยพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อนอีกว่า “ที่แท้พี่ใหญ่ก็พึงใจนางถึงเพียงนี้ กลัวว่าหากข้าซ่อนนางไว้ในจวนตัวเองจริงๆ การที่ท่านส่งคนออกไปค้นหาทั่วเมืองล้วนไร้ผล คนไม่อาจกลับมาให้ท่านได้ยลโฉมโดยง่าย”

จ้าวไท่หรงถูกมองจนพรุนรู้ไปถึงไหนต่อไหนก็ไร้คำโต้แย้ง คำว่ารักแรกพบมักเกิดขึ้นได้กับคนทั่วไป ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขาที่มีฐานะสูงศักดิ์พร้อมพรักไปด้วยสตรีงามล้ำรอบกายมากมาย

ภาพสตรีนางน้อยที่ปลอมตัวมาเพื่อฆ่าเขาในห้องอาบน้ำ ทั้งน่ารักน่าค้นหา แววตากลมโตกระจ่างใสนั่นทำอย่างไรก็ลืมไม่ลง

เขายกชาขึ้นจิบอึกหนึ่ง วางถ้วยชาลงแล้วจ้องตาน้องชาย ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววจริงจังมากกว่าครั้งไหน พูดช้าๆ ทีละคำอย่างจริงใจว่า “หากพี่ใหญ่ยอมรับว่าใช่ เจ้าจะว่าอย่างไร?”

จ้าวเฟิ่งเลิกคิ้ว “พี่ใหญ่กำลังต้องการเปิดศึกกับข้า”

ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายแค่อยากให้เขามีภรรยาตามสมควร แต่ตอนนี้เหตุที่พยายายามส่งสตรีมาให้ คงทำเพื่อตัดคู่แข่งมากกว่า หากเขาติดอกติดใจหญิงอื่นย่อมง่ายต่อการเลิกรา

รอยยิ้มทรงเสน่ห์ปรากฏบนใบหน้ารัชทายาทจ้าว “น้องสี่ หากเจ้าซ่อนนางไว้จริงๆ พี่ใหญ่ก็เห็นสมควรปล่อยนางออกมา คืนนั้นเห็นได้ชัดว่านางเองก็สนใจข้า”

มุมปากจ้าวเฟิ่งกระตุก “พี่ใหญ่ไม่กลัวนางลงมือสังหารท่านอีกหรือไร?”

จ้าวไท่หรงหัวเราะเบาๆ กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “นางถูกยาสลายพลัง หมดสิ้นกระทั่งกำลังภายใน ไม่มีแรงกระทั่งเชือดไก่ ยังจะฆ่าใครได้อีกหรือ?”

จ้าวเฟิ่งนิ่วหน้า ถามเสียงเข้มว่า “ท่านไม่ฆ่านางแล้ว?”

รอยยิ้มคนพี่ยิ่งกดลึกบนใบหน้าคมคายฉายเสน่ห์โดดเด่น “สตรีที่อันตรายต่อหัวใจแบบนั้น หากฆ่าทิ้งช่างน่าเสียดายนัก อีกอย่างคนเขากลายเป็นแค่แม่นางน้อยผู้อ่อนแอบอบบางไปแล้ว ข้ามีเพียงแต่จะรักถนอมนางแทบไม่ไหว”

หัวคิ้วจ้าวเฟิ่งขมวดเครียด

จ้าวไท่หรงยังคงไม่ลดละ “เอาล่ะน้องสี่ หากนางอยู่กับเจ้า พี่ใหญ่คิดว่าเจ้าควรส่งนางให้ตำหนักบูรพาเสียที อย่าลืมว่านางเป็นเพียงแค่มือสังหาร และเป้าหมายของนางคือพี่ใหญ่ตั้งแต่แรก ย่อมสมควรเป็นพี่ใหญ่ที่สามารถจัดการนางได้อย่างเด็ดขาดเฉียบคม เพราะคนอย่างพี่ใหญ่ไม่มีทางหลงกลมารยาหญิงงามไม่ว่าแบบใด มิใช่เจ้าที่ยังอ่อนหัดในเรื่องชายหญิง”

เขาล้วงสิ่งหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ วางลงบนโต๊ะเบาๆ ค่อยๆ กล่าวต่ออย่างใจเย็น “สิ่งนี้คือหยกพกของเจ้า ก่อนหน้านี้มันหายไปที่หมู่บ้านผิงเต๋อ และเมื่อวานข้าก็เจอมันในจวนของเจ้า นางย่อมอยู่ที่นี่ ถูกไหมเล่าน้องชาย?”

โถงเรือน จ้าวเฟิ่งชะงัก มองหยกพกของตัวเองไม่วางตา

มันหายไปไร้ร่องรอย ก่อนจะปรากฏอีกคราพร้อมเพ่ยหนิง

ในห้องลับ เพ่ยหนิงเองก็ชะงัก แอบฟังอย่างไม่วางหูเช่นกัน

ที่แท้หยกพกอันนั้นเป็นของจ้าวเฟิ่ง มิใช่ของรัชทายาท!

เสียงพูดคุยของสองพี่น้องสูงศักดิ์เงียบหายไปนานแล้ว

คงไม่แคล้วพากันไปเข้าร่วมประชุมเช้าในท้องพระโรงหรือสะสางงานราชกิจสำคัญ เพ่ยหนิงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขามากนัก เหมือนที่พวกเขาเองก็รู้เรื่องของนางเท่าที่นางได้ยินนั่นล่ะ

หยกพกชิ้นนั้นเป็นเบาะแสของนางจริงๆ

ตัวนางคิดสังหารรัชทายาทนั้นไม่ผิด ถูกยาเล่นงานจนมีสภาพสิ้นฤทธิ์กลายเป็นนกปีกหักก็ไม่ผิดเช่นกัน

พิษสลายพลังนี้ทำให้คนอ่อนระทวย วรยุทธ์ยากจะฟื้นคืน แม้ขยับเขยื้อนได้ปกติแล้วทว่าเพ่ยหนิงที่เดิมทีเป็นจอมยุทธ์หญิง บัดนี้กลับกลายร่างเป็นเพียงสาวน้อยไร้พิษสงไปโดยปริยาย

ทั้งยังกลายเป็นสตรีของเฉิงอ๋องอย่างพลั้งเผลอ แต่ไม่อาจปฏิเสธความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างน่ากังขา

เหตุการณ์อันนำมาซึ่งความอัปยศนี้เริ่มต้นขึ้นในวันนั้น วันที่นางถูกลูกดอกอาบยาพิษสลายพลังผนึกกำลังภายใน จนกลายร่างจากผู้เยี่ยมยุทธ์เป็นเพียงดรุณีน้อยอ้อนแอ้นบอบบางนางหนึ่ง และถูกเฉิงอ๋องจ้าวเฟิ่งช่วยเหลือเอาไว้

เขาเร้นกายนางจากรัชทายาทผู้เป็นพี่ชายได้อย่างน่าชม

คิดไปคิดมา เพ่ยหนิงพลันหลับตา นึกสังเวชตนเองยิ่งนัก เมื่อระลึกได้ถึงความจริงที่ได้ยินเมื่อครู่

หยกพกชิ้นนั้นที่พานางมาหารัชทายาทหมายสังหารเขาอย่างแค้นเคือง กลับมีเจ้าของที่แท้จริงเป็นเฉิงอ๋อง

ว่ากันตามจริง หากนางมีโอกาสให้ฆ่ารัชทายาทอีกครา นางย่อมลงมือโหดเหี้ยมอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

แต่ในเมื่อเป็นเขา เฉิงอ๋องจ้าวเฟิ่ง นางจะหักใจฆ่าได้หรือ

การแก้แค้นให้พี่เฉินเฟิงที่เป็นเพียงชายคนรักผู้ล่วงลับ กับเขาที่เปรียบเสมือนสามีคนปัจจุบัน แสดงความรักทุกเมื่อเชื่อวันอยู่ขณะนี้...

หญิงสาวถอนหายใจอย่างสับสน ทำอย่างไรก็มิได้คำตอบ