เด็กดื้อ | Ep.10 |

เด็กดื้อ | Ep.10 |

แอร๊ด!~

ร่างบางอรชรพลิกตัวหันไปมองทางประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดเข้ามา จึงได้เห็นว่าเป็นชายหนุ่มคนที่เธอกำลังเฝ้ารอจนเผลอหลับไปพักใหญ่ๆ พอเห็นว่าร่างสูงเดินเข้ามาแพรพลอยจึงค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง จริงๆ เธอก็เพลียมากนะ แต่พอเห็นคนที่ใจต้องการมาอยู่ต่อหน้า หญิงสาวก็อยากจะแกล้งอ่อนเพลียเพิ่มขึ้นอีกสองเท่า เรียกคะแนนความสงสารให้อีกฝ่ายรีบเข้ามาเอ็นดู

"เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นไหม มีตรงไหนเจ็บเป็นพิเศษไหม?" ภูผาลงนั่งตรงขอบเตียง ใบหน้าหล่อยังคงตีหน้านิ่งสนิท ทว่าแววตาลึกๆ กลับมีความรู้สึกที่ตรงกันข้าม

"ไม่ค่ะ ปวดหัวนิดหน่อย" ใบหน้าสวยส่ายหน้าแบบเอื่อยเฉื่อย แต่สีหน้าแสดงออกไปอย่างชัดเจนว่าเจ็บปวดมาก ทั้งนี้ก็เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาเท่านั้น ไอ้เจ็บเธอก็เจ็บอยู่ แต่ไม่ได้หนักเท่าสีหน้าที่แสดงออกไป

"อยากไปโรงพยาบาลให้หมอตรวจหน่อยไหม?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นถาม คนตรงหน้าจะหลอกใครก็ได้ แต่หลอกคนอย่างภูผาไม่ได้แน่ๆ ในเมื่ออีกฝ่ายแสร้งทำสีหน้าว่าเจ็บปวดเกินจะทนไหว งั้นเขาก็ควรแสดงละครตอบโต้กลับไปตามน้ำ แล้วมาดูว่าใครจะเนียนกว่าใคร

"ไม่ค่ะ แพรไม่เป็นอะไรจริงๆ" ใบหน้าสวยส่ายพรืดทันทีม่านตาขยายเปล่งปลั่งไม่ไร้เรี่ยวแรงเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว แถมยังเพิ่มความสดใสบนใบหน้าสวยหวานขึ้นอีกนิดหน่อยเพื่อความสมจริง เพราะเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก ขืนไปโรงพยาบาลชายหนุ่มก็รู้พอดีว่าเธอแกล้งสำออย

เมื่อเห็นแพรพลอยกลับมามีสีหน้าที่สดใสหลังจากพูดถึงโรงพยาบาล ภูผาก็แอบยกยิ้มที่มุมปาก รู้หรือยังว่าใครเนียนกว่ากัน

"รู้หรือเปล่าว่ารถตู้โดนตัดสายเบรค?"

"ดะ..โดนตัดสายเบรคงั้นเหรอคะ! แพรเนี่ยนะ?" แพรพลอยหน้าเหวอไปเลยเมื่อได้ฟังสาเหตุของอุบัติเหตุเมื่อเช้า ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าคนที่พึ่งกลับไทยมาได้สองวันอย่างเธอจะมีศัตรู นี่คงไม่ได้ไปเหยียบเท้าใครที่สนามบินแล้วไม่รู้ตัวใช่ไหม?

"ช่างเถอะเรื่องนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง นอนพักซะวันนี้ไม่ต้องเข้าบริษัทหรอก" ว่าจบร่างสูงก็ทำท่าจะลุก แต่แขนเสื้อกลับถูกมือบางคว้าเอาไว้

"แล้วพี่ผาจะไปไหนคะ!" พอรู้ว่าตัวเองมีคนปองร้าย แพรพลอยก็ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกต่อไป แถมนี่ยังเป็นโอกาสดีที่จะได้อยู่กับชายหนุ่มสองต่อสองในห้องนอนแบบโรแมนติกอีก บรรยากาศหายากแบบนี้เลยไม่อยากปล่อยผ่านให้เสียเปล่า

"พี่ก็อยู่แถวนี้แหละ นอนเถอะ แล้วไม่ต้องถอดเครื่องช่วยฟังออกนะ ใส่ไว้แบบนี้น่ะดีแล้วจะได้ได้ยินเสียงเวลามีใครเข้ามา" มือบางถูกจับออกไปวางไว้บนผ้าห่มที่คลุมหน้าตักตัวเอง แถมตอนนี้คนที่ถูกดึงมือออกก็กำลังทำแก้มป่องอยู่เพราะว่าถูกชายหนุ่มไม่สนใจ

"ค่ะ ถ้าไม่หลับแบบซ้อมตายก็น่าจะได้ยินแหละค่ะว่าใครเปิดเข้าเปิดออก" เสียงเล็กงึมงำตอบอย่างประชดประชัน

"น้องแพร.." เลยโดนเสียงเข้มปรามเอาไว้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มมีอาการดื้อรั้น

"ค่ะๆๆ! แพรนอนก็ได้ พี่ผาไม่ต้องเฝ้าหรอกค่ะ ไปทำธุระของพี่เถอะ คนที่บ้านอยู่เยอะแยะไม่มีใครทำอะไรแพรได้หรอกค่ะ!" คนงอนก็ยังไม่ยอมหยุดประชดประชัน ทั้งที่ใจจริงอยากจะให้เขานอนเฝ้าด้วยซ้ำ นอนด้วยกันยิ่งดี

"จะดื้อกับพี่จริงๆ เหรอน้องแพร?" ดวงตาคมสบตาหญิงสาวนิ่ง พร้อมกับเลิกคิ้วท้าทาย สุดท้ายเขาก็ได้เห็นนิสัยเดิมๆ ของแพรพลอยอีกครั้ง นิสัยเด็กขี้เอาแต่ใจ งอแงเก่ง โวยวายเก่ง ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบซะทีเดียว มันก็ดีที่เธอยังเป็นน้องแพรคนเดิมคนนั้น แต่มันไม่ดีตรงที่ว่าเขาปราบพยศเธอไม่ง่ายเหมือนตอนเด็กๆ อีกแล้วน่ะสิ

"ก็แพรอยากให้พี่ผาอยู่กับแพรนี่คะ!" เสียงหวานงี่เง่าออกมาอย่างเอาแต่ใจ นั่นทำให้ภูผาต้องหลับตาถอนหายใจเบาๆ

"พี่กับน้องแพรโตกันมากแล้วนะ อยู่ด้วยกันสองต่อสองมันไม่ดี แล้วคนอื่นจะมองเรายังไง"

"ก็ช่างคนอื่นสิคะ! แพรไม่สนใจหรอก..."

"แต่พี่สน!" เสียงเข้มแทรกสวนขึ้นทันควันพลางจ้องตากับคนดื้อรั้นไม่กะพริบ ภูผาพยายามปรับอารมณ์ตัวเองไม่ให้เผลอขึ้นเสียงกับหญิงสาว ใครจะมองจะว่าเขายังไงเขาไม่สน แต่ถ้าหากเป็นคนตรงหน้าที่โดนว่าโดนมองไม่ดีเขาเองก็ยอมที่จะอยู่นิ่งไม่ได้

"พี่ผาออกไปเลยแพรจะนอนแล้ว!" นิ้วชี้เรียวสวยชี้ไปที่ประตูพร้อมกับเอ่ยไล่ชายหนุ่มเพราะโดนเขาตะคอกใส่ แพรพลอยรู้สึกเสียหน้ามากที่ถูกอีกฝ่ายเมิน เขาไม่คิดสนใจเธอสักนิดเดียว หรือเขาจะมีคนในใจที่แคร์มากๆ อยู่จริงๆ

ไม่ได้! ยังไงเธอก็ยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้!

หลังจากเอ่ยไล่เขาแล้ว ร่างบางก็ทิ้งตัวนอนลงแล้วพลิกตัวหนีไปอีกฝั่ง ทำเอาภูผาต้องเบือนหน้าถอนหายใจทิ้งเงียบๆ เขาเองไม่ใช่คนที่จะอธิบายความในใจเก่งขนาดนั้น จึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากห้องไป

ขณะที่กำลังนอนหงุดหงิดอยู่หลังจากประตูห้องถูกปิดลง จู่ๆ แพรพลอยก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอว่าเธอฝันถึงเขาตอนที่หลับอยู่ด้วยนะ ฝันว่าชายหนุ่มเอามือมาคลึงริมฝีปากเธอแล้วมองมันเหมือนอยากจะจูบ เธอคงบ้าไปแล้วแน่ๆ รักเขามากจนเก็บมาฝันไร้สาระเลยเหรอเนี่ย!

28 ปีก่อน

มหาวิทยาลัย

"พิมพ์ๆ เรามีเรื่องจะบอก" เสียงเล็กดังขึ้นเรียกเพื่อนสนิทพร้อมกับเข้าไปกอดแขน

"มีอะไรเหรอตรี..." พิมพ์ หรือ พรนิภัณทร์ฉีกยิ้มพร้อมกับเอ่ยถามเพื่อนสาวที่ยืนยิ้มขวยเขินโดยไม่ทราบสาเหตุ

"เราชอบพี่เอกอ่ะแก" ตรี หรือ ตรีสมรบอกกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่คนฟังถึงกับค่อยๆ หุบยิ้มลง

"แล้ว...เธอบอกพี่เอกไปหรือยัง" พรนิภัณทร์ถามต่อ

"ยัง เราไม่กล้า อีกอย่างดูก็รู้ว่าพี่เขาไม่ได้ชอบเรา แต่เราก็อยากลองดูนะ"

พรนิภัณทร์ได้แต่ยิ้มแหยให้เพื่อน ไม่กล้าบอกความจริงที่อยู่ในใจ ความจริงที่ว่า...เธอคบกับอดิพัชร หรือ 'พี่เอก' ที่ตรีสมรพูดถึงอยู่

พรนิภัณทร์ ตรีสมร และสิทธิ์ธา เป็นรุ่นน้องปีสาม ที่ชอบขลุกอยู่กับรุ่นพี่ปีสี่อย่างอดิพัชร เจษฎา และนภัสสรณ์ และเส้นทางที่ทำให้รุ่นน้องกับรุ่นพี่มาร่วมกลุ่มกันได้คือทางครอบครัวนภัสสรณ์รู้จักสนิทสนมกับครอบครัวพรนิภัณทร์ ช่วงที่พรนิภัณทร์เข้าเรียนปีแรกนภัสสรณ์ที่เป็นรุ่นพี่ปีสองจึงให้ความช่วยเหลือในฐานะคนสนิทคุ้นเคยกัน และอดิพัชรก็จีบพรนิภัณทร์ตั้งแต่แรกเห็น ทั้งคู่จึงแอบคบกันเงียบๆ มาตลอดจนตอนนี้อดิพัชร เจษฎา และนภัสสรณ์กำลังจะจบปีสี่แล้ว และแน่นอนว่านภัสสรณ์กับเจษฎานั้นคบกันอย่างเปิดเผยมาตั้งแต่ปีสองแล้ว