chapter 12

"อ่าว ยอร์ช" ผู้ชายที่ตะโกนเรียกฉันเป็นเพื่อนร่วมคลาสที่มหาวิทยาลัย ดีใจจังได้เจอเพื่อนที่นี่ อย่างน้อยมียอร์ชฉันก็อุ่นใจ เกิดฉันโดนปู้ยี้ปู้ย้ำขึ้นมา ยอร์ชจะได้ช่วยฉันได้ทัน

ตอนนี้ยอร์ชกำลังวิ่งเหยาะแหย่ะมาหาฉันที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์

"วาย"

"ไงยอร์ชมาพักที่นี่หรอ"

"ใช่ แล้ววายหล่ะ เราไม่เจอกันเกือบปี วายสวยขึ้นเยอะเลยนะ ตอนแรกยอร์ชก็พ่งมองอยู่ว่าเป็นใครทำไมคุ้นๆ"

"วายมากับบอสหน่ะ" จู่ๆยอร์ชมองไปทางด้านหลังของฉัน

ตายแล้วยัยวายแกลืมบอส ซวยแน่ฉันมัวแต่ดีใจที่ได้เจอเพื่อน

ฉันจึงรีบหันกลับไปหาบอสแล้วกล่าวขอโทษรับผิด

"บอสคะ วาย..."

"ทักทายกันเสร็จหรือยัง"

"สะ เสร็จแล้วค่ะ"

"เสร็จแล้วก็เข้ามา ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ได้" ก่อนจะเข้าลิฟท์ฉันจึงหันไปโบกมือบ๊ายบายให้กับยอร์ช แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาสื่อว่าทักมาคุยผ่านทางนี้แทน

"ทำอะไร" ประโยคที่ดูไม่มีอะไรเลยแต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบเหมือนคนโกหกพ่อแม่แล้วโดนจับได้

"ปะ เปล่าค่ะ" ตอนนี้เราสามคนยืนอยู่ในลิฟท์โดยที่ฉันยืนอยู่ทางด้านหน้า แล้วบอสกับผู้จัดการโรงแรมยืนอยู่ด้านหลัง ฉันไม่อยากจะถอยไปเสมอกับบอส เพราะไม่อยากจะมองหน้าคนที่ชอบปั้นสีหน้าเคร่งขรึมเหมือนโกรธกันมาเป็นร้อยๆชาติ

เมื่อถึงชั้นที่พัก ฉันรีบก้าวขาเดินออกจากลิฟท์แล้วหันมองซ้ายขวาก่อนจะหันกลับไปถามว่า

"ห้องอยู่ทางไหนคะ" ฉันหันไปถามคุณน้าผู้จัดการโรงแรม

"ทางนี้เลยครับ" คุณน้าเดินนำทางมีฉันกับบอสที่เดินตามหลังพร้อมกับ (Bellboy) ก็คือพนักงานยกกระเป๋าในโรงแรม กระเป๋าใบก็แค่นี้แต่มาลำบากคนอื่น ปฏิเสธแล้วถือเองไม่เป็นเลยไง ก่อนเข้าโรงแรมยังหิ้วมาเองได้เลย

ตอนนี้เราทั้ง4คนมายืนอยู่ที่หน้าห้องแล้ส ชั้นนี้คงเป็นชั้นไพรเวทสินะ ตั้งแต่เดินมาตามทาง นับห้องได้เลยว่ามีอยู่กี่ห้อง แสดงว่าด้านในห้องต้องกว้างมากแน่ๆ

คุณน้าผู้จัดการจึงหยิบคีย์การ์ดขึ้นเปิดประตูเพื่อให้ฉันและบอสเข้าไปทางด้านในตัวห้อง

โห ห้องกว้างมากจริงๆด้วย ความอำนวยสะดวกก็ครบครัน โทนสีห้องดูสว่างสบายตาโซฟาตัวใหญ่สีขาวตั้งอยู่กลางห้องเลยแฮะ ห้องครัวก็อยู่ทางด้านขวา โอ่งโถ่งมาก แล้วนั่นมีบานประตูปิดอยู่สองห้อง คงจะเป็นห้องนอนสินะ ใกล้ๆกลับห้องครัวมีโต๊ะทานข้าวด้วยเป็นโต๊ะกลม แล้วก็มีเคาน์เตอร์บาร์อีก อยากมีห้องแบบนี้สักห้องจัง ชาตินี้ฉันจะมีเงินซื้อห้องแบบนี้กับเขาบ้างไหมนะ เคยเห็นแต่ในทีวีคอนโดหรูใจกลางเมืองที่พวกดาราซื้ออยู่กัน นั่นแหล่ะฉันอยากได้แบบนั้นบ้าง

"แล้วห้องของวายหล่ะคะ อยู่ห้องไหน ชั้นล่างหรือเปล่า" หลังจากที่ฉันสำรวจรอบๆห้อง ฉันจึงหันไปหาบอสและทุกคนที่กำลังยืนมองฉันอยู่ ก็มันตื่นเต้นหนิ ไม่คยเห็นห้องแบบนี้กับตา เห็นแค่ตามในทีวี

แล้วบอสทำไมต้องผูกคิ้วชนกันแบบนั้นหล่ะ ฉันพูดอะไรผิด ก็แค่ถามว่าห้องฉันอยู่ไหน บอสคงไม่ให้ฉันมาพักห้องเดียวกับเขาหรอก

"ก็พักที่นี มีห้องนอนสองห้อง" กระจ่างแจ่มแจ้งพักที่ห้องนี้เหมือนกัน

"ห๊ะ อะไรนะคะ" ด้วยตามสัญชาตญาณฉันรีบยกแขนไขว้ขึ้นมาปกปิดร่างกาย ก็มันตกใจที่ต้องค้างกับบอสในห้องนี้ ถึงจะแยกห้องกันก็เถอะ

แล้วคุณน้ากับ bellboy จะขำฉันทำไม พวกเขาไม่รู้หรอว่าบอสคิมหน่ะหื่นเข้าขั้นโรคจิตเลยนะ

"ทำอะไรของคุณ" บอสเห็นฉันยกแขนขึ้นมาปิดร่างกายท่อนบนของฉัน

"ก็...ก็วายไม่อยากพักห้องเดียวกับบอส"

"ห้องนอนมันมีคนละห้อง หรือผมจะต้องจ่ายเงินเพิ่มแล้วเปิดห้องใหม่ให้คุณ"

"คุณคิมครับนี่คีย์การ์ดครับ ผมเอามาให้สองใบเผื่อคุณผู้หญิงด้วยตามที่คุณคิมขอ" คุณน้าผู้จัดการโรงแรมเอ่ยขึ้น

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมสองคนขอตัวก่อน อ้อแล้วก็งานเลี้ยงเริ่มหนึ่งทุ่มตรง ยังมีเวลาเหลืออีก3ชั่วโมง ส่วนชุดของคุณผู้หญิงอยู่ทางห้องด้านขวา ส่วนชุดของคุณคิมอยู่ทางห้องด้านซ้าย ขาดเหลืออะไรบอกผมได้ ผมไม่รบกวนแล้วเชิญตามสบายครับ" พูดจบคุณหน้ากับพนักงานยกกระเป๋าอีกคนก็เดินออกจากห้องไป แล้วงานเลี้ยงอะไร เนี่ยไม่บอกกันอีกละ จะทำฉันตกใจอะไรนักหนานะบอส

"งานเลี้ยงอะไรคะบอส นี่ไม่บอกวายอีกแล้วนะ แล้วทำไมไม่ชวนพี่พิมมาคู่ขากันไม่ใช่"

"ก็ถ้าผมให้พิมมาด้วยคุณจะมายืนอยู่ตรงนี้หรอ" บอสตอบแล้วส่ายหัวให้กับฉัน ด่าโง่ในใจอีกแล้วดิแบบนี้

"ของของคุณอยูในห้องตามที่ผู้จัดการโรงแรมบอกเมื่อครู่ ชุดนอน ชุดลำลอง ชุดชั้นใน และชุดที่ใส่งานเลี้ยงอยู่ในห้องนั้น ไปดูสิ" ชุดชั้นในด้วย บอสรู้หรอว่าฉันใส่ไซส์ไหน

"บอสคะ"

"อะไร" บอสหันมาหงุดหงิดใส่ เพราะตอนนี้ต่างคนต่างกำลังจะเข้าห้องของตัวเอง แต่ฉันทักบอสขึ้นก่อนเพราะอยากจะถามไอเรื่องชุดชั้นในเนี่ย

"บอสรู้ไซส์วายหรอ" ถามจบบอสก็สำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพอมองเสร็จก็กระตุกยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ แล้วค่อยๆย่างก้าวเข้ามาหาฉันที่ละนิด เห็นแบบนี้ก็รีบเอื้อมไปเปิดลูกบิดประตูที่ด้านหลังสิคะ คลำๆไปก่อนแล้วมันอยู่ไหนวะเนี่ย อ๊ะ เจอแล้ว

พรึ่บ~ ปัง

ปิดประตูใส่หน้าบอสไปเลยยังจะมาลวนลามกันทางสายตาอีก แถมยังทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันกลัวได้ยังไง

จะให้คนอื่นมาหาชุดให้ทำไม ทีตัวเองยังหิ้วมาเลย แค่บอกฉันว่าจะค้างก็จบแล้วไหม อ้อคงกะว่าฉันไม่ยอมมาเลยมัดมาชกมาเรื่อยๆตั้งแต่อยู่ที่บ้าน บอสนะบอส คิดแล้วยิ่งหงุดหงิดตัวเอง หงุดหงิดบอสด้วย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คะบอส" ฉันไม่ลุกไปเปิดประตูให้หรอกนะ เดี๋ยวเกิดนึกหื่นขึ้นมา คราวนี้ละเสียตัวให้บอสจริงๆแน่

"กล้ามากนะปิดประตูใส่หน้า" ถ้าไม่กล้าจะทำไหมหล่ะ จริงๆก็ไม่กล้าหรอก แต่แค่เอาตัวรอดจากผู้ชายที่โคตรจะหื่น

"ได้ยินแล้วใช่ไหมที่ผู้จัดการบอกว่ามีเวลาอีก3ชั่วโมง แต่งตัวแต่งหน้าให้เรียบร้อย อย่าแต่งออกมาเหมือนผีหล่ะ คนในงานคงได้ตกใจกันหมด

"ค่าาาาา~" ยังจะมาเหน็บแนมกันอีก มองไม่เห็นความสวยฉันบ้างเลยหรือไง ฉันพอแต่งหน้าทำผมเป็นอยู่นะ แล้วชุดออกงานอยู่ไหนหล่ะ ฉันจะได้รู้ว่าควรจะแต่งหน้าทำผมยังไง

สงสัยจะอยู่ในตู้เสื้อผ้า

ฉันจึงเดินไปยังตู้เสื้อผ้าบานใหญ่สีขาวแล้วเปิดออก

"โห ชุดสวยมาก" ฉันหยิบชุดสีชมพูออกมาทาบบนตัวแล้วเดินไปยังกระจกส่องชุดไปมา ชุดที่ฉันทาบอยู่เป็นชุดราตรียาว สีชมพูกลีบบัว ผ้าชีฟองสายเดี่ยว เปิดไหล่ ปิดต้นแขนตัวเสื้อด้านหน้าเย็บจับจีบซ้อนกัน มีซับในด้วย สวยมากๆเลย แบบนี้ก็ต้องแต่งหน้าโทนชมพูอ่อนๆ แล้วก็เก็บผมขึ้นหมด จะได้เห็นไหล่ขาวเนียนของฉัน

แต่งแบบนี้ไม่นานหรอก ฉันขอนั่งเล่นนอนเล่นอีกสักหน่อยก็แล้วกันไหนๆก็ยังมีเวลาเหลือ ออกมาจากบ้านเมื่อตอนบ่ายกว่าๆตอนนี้ก็4โมงเย็นนิดๆ ขอพักอีกหน่อยก็แล้วกัน

ผ่านไป3ชั่วโมง

ดีนะที่ตั้งปลุกไว้ เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอหลับแล้วก็หลับไปจริงๆ ไม่งั้นได้นอนยาวไม่ต้องตื่นอีก เพราะบอสคงจะเปิดประตูเข้าฆ่าฉันจริงๆแน่

"เสร็จละ" สวยเหมือนกันนะเนี่ย ฉันยืนชมตัวเองอยู่หน้ากระจก บอสจะมาว่าฉันผีไม่ได้นะ วันนี้ฉันได้เจิดจรัสในงานเลี้ยงแน่ๆ มั่นหน้าสุดๆ

ฉันเปิดประตูออกมาก็เห็นว่าบอสนั่งรออยู่ที่โซฟาก่อนแล้ว

"บอสคะ สวยไหม" ฉันเดินตรงเข้าไปหาบอสเพื่อที่บอสจะได้เห็นความสวยฉันใกล้ๆ

ฉันยืนหยุดตรงหน้าบอสแล้วหมุนตัวไปมา ก็คนมันสวยเลยมั่นใจ เอาให้เห็นกับตาดูสิ๊ ยังจะมาว่าฉันผีอีกไหม

"ดีกว่าผีหน่อย" ฉันจิ๊ปากใส่ ไม่วายยังจะมาบอกว่าดีกว่าผีอีก แล้วทำไมเวลาพูดถึงไม่กล้ามองหน้าฉันหล่ะ เบือนหน้าไปทางอื่นทำไม หรือว่าเขิน สวยใช่ไหมล๊า

"บอสมองวายสิคะ วายคุยกับบอสอยู่นะ"

"อะแฮ่มม" บอสกระแอมพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มสูบก้มหน้ามองฉัน ฉันไล่สายตามองชุดที่บอสกำลังใส่อยู่ บอสตอนนี้อยู่ในชุดสูทสีน้ำตาลเชิ้ตตัวในสีขาว ทรงผม Slicked back หล่อเป็นบ้าเลย รองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้ม คนสวยหล่อมันช่างเข้ากันจริงๆ

"ยิ้มอะไร ไปได้แล้ว ผู้หญิงนี่แต่งตัวพิถีพิถันเสียเวลาชีวิต" จะมีวันไหนที่ไม่ว่ากันบ้างไหมเนี่ย