Chapter 5 : เสียสมาธิ

วันต่อมา

@บริษัท

ฉันเข้ามาบริษัทในเวลาเกือบ8โมงเป็นแบบนี้เกือบทุกวัน เพราะว่าตอนสัมภาษณ์งานบอสเคยบอกว่าชอบคนตรงต่อเวลา ซึ่งตรงนี้ฉันไม่เคยพร่องแม้แต่วันเดียว ส่วนในเรื่องของเนื้องานนั้น ฉันทำพลาดตลอด ไม่เคยถูกใจบอสเลยสักครั้ง ยังดีนะที่บอสไม่ไล่ฉันออกจากงานกลางคัน ยังถือว่ามีเมตตาผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันอยู่บ้าง

ตลอดระยะเวลาที่เข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งนี้เกือบปี บอกตามตรงว่าจนป่านนี้ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าบอสรับฉันเข้าทำงานด้วยเหตุผลอะไร ตอนแรกๆที่ยังไม่รู้ว่าบอสมีนิสัยยังไงฉันก็ถามบอสแทบจะทุกวัน ถามจนบอสด่า ฉันเลยต้องเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ มันมีหรอรับเข้าทำงานแต่ไม่ถามประวัติอะไรเลย ถามในแบบชั้นเชิงก็ไม่มี แต่ถามแค่ว่า ฉันทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยเลขาได้ไหม แค่เนี้ยะ แล้วก็เอาเรื่องเงินมาล่อ ฉันก็เลยตอบตกลงว่าจะทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยเลขา

"สวัสดีค่ะบอส" ฉันลุกขึ้นยืนต้อนรับบอสสุดหล่อ ฉีกยิ้มให้เล็กน้อย แล้วบอสก็เดินเลี้ยวเข้าห้องไปเลย ทำอย่างกับฉันเป็นอากาศ พูดจาฉะฉานขนาดนี้ มองข้ามกันได้ แต่มันก็ชินแล้วแหล่ะ (มั้ง) ฉันก็ทำของฉันมันแบบนี้ทุกวันๆแล้วบอสก็เหมือนเดิม เขาคิดจะเป็นมิตรกับใครบ้างไหม นอกจากเรื่องบนเตียงกับพวกผู้หญิงของบอส

ส่วนยัยพี่พิมหน่ะหรอ อย่าไปพูดถึง ป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมาเลยค่ะ มาสายทุกวัน บอสหักเงินเดือนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าขืนหักมีหวังยัยพี่พิมกินแกลบแน่ๆ

"สวัสดียัยวาย" ว๊ายนึกถึงปุ๊บก็มาปั๊บ

"สวัสดีค่ะยัยพี่พิม"

"วาย"

"อะไรคะ"

"ฉันเป็นพี่นะเรียกให้มันดีๆ"

"แล้วมันไม่ดีตรงไหนหรอคะ ก็เหมาะกับพี่พิมออก"

"หนอยยย ไม่รู้จัหที่ต่ำที่สูง" ยัยพี่พิมจะง้างมือตบฉัน ฉันรีบลุกขึ้นจะตบสวนกลับเช่นกัน

"วายเข้ามาหาผมที่ห้อง" เสียงใหญ่น่าเกรมขามเอ่ยเรียกฉัน ฉันกับยัยพี่พิมเลยต้องเอามือลงสงบศึกกันชั่วคราว

"พี่พิมได้ยินไหมคะบอสเรียกวายเข้าไปพบ พี่พิมน่าจะตกกระป๋องแล้ว เตรียมหางานใหม่ด้วยนะคะ วายขอตัวก่อน" ฉันเชิดหน้าใส่ เดินสับเข้าห้องบอสอย่างมั่นใจ ก่อนผลักประตูเข้าห้อง ขอหันหน้าไปเบ้ปากใส่สักทีเถอะ

"อ๊ายยย ยัยวายย"

@ห้องทำงานบอส

"บอสเรียกวายมีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันถามบอสในขณะที่บอสนั่งหันหลังให้กับฉัน

ฟรึ่บ~

" ผมเบื่อที่จะต้องคอยแก้งานให้คุณซ้ำๆซากๆ หยิบแฟ้มแล้วออกไปได้" บอสเขวี้ยงแฟ้มงานลงพื้นอีกแล้ว ฉันจึงเดินไปหยิบแฟ้มที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นขึ้นมา

"ผมตรวจงานของคุณตั้งแต่เมื่อวาน คุณเอากลับไปศึกษาในสิ่งที่ผมได้เขียนปากกาแดงเอาไว้" เสียงบอสคงจะเหนื่อยใจกับฉันมากสินะ ตั้งแต่ทำงานกับบอสมา ไม่เคยมีคำชมออกมาจากปากบอสเลยสักครั้ง มีแต่คำด่าและก็สั่งให้แก้ๆๆแล้วก็แก้

"ค่ะบอส" ฉันเดินคอตกถือแฟ้มออกจากห้อง

"หึ แก้งานเหมือนเดิม" ฉันออกจากห้องปุ๊บยัยพี่พิมก็กระแซะฉันทันที

"ไหนนะใครบอกว่าฉันตกกระป๋อง ต้องหางานใหม่ ฉันว่าน่าจะเป็นเธอมากกว่านะ" ยัยพี่พิมพูดหัวเราะเยาะฉัน แถมยังทำหน้าทำตาเหยียดใส่ฉันอีก

ฟุบ~

"ว๊ายย อะไรของแก"

ฉันตีแฟ้มลงไปบนโต๊ะพี่พิมอย่างแรง แล้วเอามือสองข้างท้าวไว้บนโต๊ะ

"มันก็ยังดีกว่าพวกชอบขายหอยนะคะ วันๆไม่ทำอะไร เอาแต่อ้าขาเรียกลูกค้า งานการก็ไม่คิดจะทำ ชอบโยนงานเอามาให้คนอื่น ตัวเองกลับเอ้อละเหยลอยชายไปมา แต่งหน้าก็หนานึกว่าเอาปูนมาโบกบนหน้า ลิปสติกก็สีแดงจัด มองไกลนึกว่าทำอาชีพเป็นพวกแม่เล้า" ขอด่าหน่อยเถอะ ชักจะเหลืออดกับยัยผู้หญิงคนนี้แล้ว

"กรี๊ดดด" ยัยพี่พิมกรีดร้องเหมือนคนบ้า ด่าแค่นี้ทำเป็นวี๊ดว๊าย

"มีอะไรกัน"

"บอสคะ ยัยวายจะตบพิมคะ" ออกมาได้จังหว่ะทุกทีสินะบอส

บอสมองมายังแฟ้มที่ฉันถืออยู่ หลักฐานมัดแน่นขนาดนี้ คนผิดก็ต้องเป็นฉันอยู่แล้ว

"แฟ้มงานผมเอาให้คุณไปศึกษา เพื่อให้คุณได้ทำความเข้าใจกับงานมันมากขึ้น ผมจะได้ไม่ต้องมาคอยแก้งานให้คุณซ้ำๆ แต่นี่อะไร คุณกลับอาแฟ้มงานผมมาเล่นตบกันไร้สาระแบบนี้" บอสตะวาดฉันเสียงดัง จนทุกคนในชั้นผู้บริหารยื่นหน้าออกมาดูว่ามีเรื่องอะไร วันนี้ฉันคงโดนไล่ออกแน่ๆ

"ขอโทษค่ะบอส" ฉันยกมือไหว้ขอโทษแล้วก้มหน้ายอมรับผิด

"พิม ผมมีงานให้คุณทำ ตามผมมา" ยัยพี่พิมหันมาเบ้ปากใส่ฉัน ทำเหมือนกับที่ฉันทำก่อนหน้า ทำไมคนอย่างยัยนี่มันถึงได้อยู่ทนอยู่นานแบบนี้ หรือต้องเอาตัวเข้าแลก เวลาทำอะไรก็ไม่เคยผิดหูผิดตาในสายตาของบอสเลย

10นาทีผ่านไป

แปลกมาก ที่ยัยพี่พิมเข้าไปแล้วฉันไม่ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจากผ้องทำงานของบอสเลย

นั่นไงตายยาก แล้วนั่นทำไมถือแฟ้มมาเยอะขนาดนั้นหล่ะ นี่บอสให้ยัยพี่พิมทำงานทั้งหมดนี่เลยงั้นหรอ หึก็ดี สมน้ำหน้า หัดทำงานซะบ้าง บอสคงจะตาสว่างขึ้นมาบ้างแล้วหล่ะสิ

"ไงคะพี่พิม แฟ้มเยอะเชียว สงสัยบอสคงเห็นว่าพี่พิมมีศักยภาพในการทำงานนะคะ เลยให้แฟ้มมาเยอะแบบนี้" เอาจริงๆมองด้วยตาเปล่าแล้ว น่าจะถึง10แฟ้มได้

"ยัยวาย มาช่วยฉันถือแฟ้มหน่อยสิ แบ่งเอาไปทำด้วย ฉันทำคนเดียวไม่ไหวหรอกนะ"

"บอสเป็นคนให้พี่พิมทำนะคะ ไม่ใช่วาย งานใครงานมันค่ะ"

"นี่ มีน้ำใจหน่อยสิ"

"ขอโทษนะคะ น้ำใจวายให้พี่ไปเยอะมากพอแล้วค่ะ หัดทำเองซะบ้างนะคะ ลองโดนบอสด่าดูสักครั้งสิ พี่พิมจะจำไปจนตายเลยแหล่ะค่ะ"

ยัยพี่พิมมองหน้าฉันแล้วฟึดฟัดอย่างไม่พอใจ สุดท้ายก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนกับที่ฉันกำลังทำ

พักเที่ยง

(เสียงโทรศัพท์โต๊ะทำงานวาย)

(วาย สั่งข้าวขึ้นมาบนห้องผมด้วย)

"ค่ะบอส บอสทานอะไรคะ"

(คุณทานแบบไหนผมก็ทานแบบนั้น)

"อะไรนะคะ"

(ตามนั้น)

บอสจะมาทานข้าวแบบที่ฉันทานเนี่ยนะ ปกติเห็นออกไปทานข้างนอก สงสัยงานจะเยอะมั้ง เลยให้สั่งขึ้นมาบนห้อง

"สั่งๆไปเหอะยัยวาย บอสบอกเองว่าจะทานแบบที่ฉันทาน" ฉันจึงกดโทรหาแม่บ้านเพื่อสั่งอาหารให้กับบอส

แม่บ้านยกถาดอาหารมาพอดีเลย "ป้าคะเดี๋ยววายเอาไปให้บอสเองค่ะ" ฉันหยิบถาดออกมาจากมือป้าแม่บ้าน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"บอสคะ อาหารมาแล้วค่ะ วายเข้าไปเลยนะคะ" เมื่อขออนุญาติแล้ว ฉันจึงใช้หลังดันประตูเข้ามาแล้วเดินมาวางถาดอาหารลงไปยังบนโต๊ะของโซฟา

ฉันยืนมองบอสอยู่ครู่ ถ้าบอสยิ้มให้ฉันสัดนิดคงจะดีไม่น้อย พูดจาดีๆสักหน่อยก็ไม่เลวเลยหล่ะ

"มองอะไร"

"บอสรู้ด้วยหรอคะ"

"ก็ไม่เห็นจะเดินออกจากห้องไปสักที" บอสเงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉัน ด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง จากนั้นบอสจึงก้มหน้าลงทำงานต่อ แล้วพูดกับฉันอีกครั้ง "รีบๆออกไปได้ละ เสียสมาธิ" แค่ฉันยืนอยู่เฉยๆเนี่ยนะ เสียสมาธิ ท่าจะเสียสติละไม่ว่า

"ค่ะบอส"