Chapter 10 : พาเข้าโรงแรม

หนึ่งเดือนผ่านไป

"แม่จ๋าวายอยากลาออก" อยากจะตะโกนดังๆออกมาแบบมีเสียง แต่ก็ได้แค่ตะโกนในใจ คำว่าลาออก ลาออก มันวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดทุกวัน ทุกเวลา ตั้งแต่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

วันนี้เป็นวันหยุดวันสุดท้ายของสัปดาห์ ฉันนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงคิดสารพัดเกี่ยวกับเรื่องของบอส

ทำไมตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ฉันถึงเอาคืนบอสไม่ได้เลยสักวัน ชอบขู่ฉันฟ่อๆ เอาเงินมาวางตรงหน้าบ้าง อันนี้ฉันก็หน้าเงินด้วยส่วนนึง แถมยังเอาเรื่องงานมาขู่ฉันอีก เพราะฉันก็ทำงานผิดพลาดแทบจะทุกวัน

บอสชอบขู่ฉันด้วยการเอาเรื่องที่ฉันเล่นเกมกับเพื่อนมาพูดทุกครั้งที่บอสให้ฉันจัดการออรัลเซ็กส์ให้ กว่าเวลาจะผ่านไปในแต่ละวันโคตรทรมานใจ ทำไมฉันถึงเอาคืนบอสไม่ได้สักที ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโง่

พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์อีกแล้วสินะที่ฉันต้องไปเจอกับบอสคนโหดสุดหื่นที่สุดในสามโลก และทุกเช้าเวลาที่บอสมาถึงก็จะชอบส่งสายตาในเชิงออกคำสั่งว่าให้ฉันเข้าไปพบที่ห้องและเป็นแบบนี้ทุกวันๆในเวลาเช้า

"คนเรามันจะเงี่ยนได้ทุกวันเลยไงวะ"

"แล้วทำไมฉันต้องเสียเปรียบบอสทุกทีเลยสิหน่า" อยากจะเอาตีนก่ายหน้าผากให้มันรู้แล้วรู้รอด

(เสียงโทรศัพท์วาย)

ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวแล้วหยิบขึ้นมาดู

ฉันถึงกับตกใจชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอจนโทรศัพท์ตกใส่หน้า

ปัก~ "โอ้ย"

"โดนสันจมูกเข้าเต็มๆ โคตรเจ็บ" ฉันดีดตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับจับไปที่สันจมูกว่ามีเลือดไหลออกหรือเปล่า

"บอสจะโทรมาทำไม ซี๊ดดเจ็บ หรือจะให้ไปอ๊อกอ๊อก โอ้ยๆๆๆ คิดได้อยู่เรื่องเดียว จะโทรมาเรื่องงานก็คงไม่ใช่แน่ๆ พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แล้วป่ะ" ฉันจับไปที่จมูกถึงจะไม่มีเลือดออกแต่ก็โคตรเจ็บเลย แล้วนี่บอสไม่คิดจะกดวางสายเลยดิ

พอฉันบ่นอุบในใจเสียงโทรศัพท์ฉันก็หยุดดังทันที

"ไม่ต้องโทรมาอีกนะ" ฉันมองไปโทรศัพท์ที่มันเด้งอยู่ข้างๆตอนที่ฉันทำโทรศัพท์ตกใส่จมูก

(เสียงโทรศัพท์วาย)

"ยังจะโทรมาอีก คนเขาไม่รับก็ยังจะโทรมาอยู่ได้ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นบอส ฉันคงนึกว่าผัวโทรมาง้อฉันไม่ก็พวกเจ้าหนี้ทวงเงิน"

พอเสียงโทรศัพท์ฉันมันเงียบปุ๊บ เสียงแม่ฉันก็ตะโกนลั่นขึ้นมาแทน

"วายลูกมีแขกมาหา ลงมาข้างล่างหน่อย"

"ค่ะแม่ เดี๋ยวลงไป" ฉันตะโกนตอบรับ

ฉันก้าวขาลงจากเตียงแล้วเปิดประตูห้องเพื่อลงไปดูว่าแขกที่แม่ว่าคือใคร ปกติฉันก็ไม่เคยมีแขกที่ไหนมาที่บ้าน หรือว่าจะเป็นเพื่อนสองสาวยัยตัวแสบของฉัน แล้วทำไมแม่ต้องบอกว่ามันสองคนเป็นแขกหล่ะ

พอฉันเดินลงบันไดมาเกือบถึงขั้นสุดท้ายฉันจึงเงยหน้าขึ้นมาดูว่าเป็นใครที่มาหาฉันถึงบ้าน

"ชิบหาย" พอฉันไม่รับโทรศัพท์ก็มาหากันถึงที่บ้านเลยหรอ ขับจรวดมาหรือยังไงถึงได้มาไวขนาดนี้ หรือว่าตอนที่บอสโทรมาคืออยู่ที่หน้าบ้านฉันแล้ว แล้วบอสรู้จักบ้านฉันได้ยังไง มาหาฉันมีธุะระอะไร

"ชิบหายอะไรวาย" แม่ฉันถามขึ้นเมื่อฉันสบถออกมาเสียงดัง

"ป่ะ เปล่าค่ะแม่ เอ่อ นี่บอสวายค่ะ" ฉันแนะนำบอสให้กับแม่ฉันรู้จัก

"เจ้านายลูกหน่ะหรอ" แม่ฉันยืนงงแล้วมองหน้าฉันกับบอสสลับไปมา

"ค่ะแม่"

"อ่าว แล้วทำไมไม่บอกแม่ว่าเจ้านายจะมาที่บ้านเรา แม่จะได้เตรียมของว่างไว้"

"วายไม่รู้ว่าบอสจะมานะแม่" รีบแย้งแม่ก่อน เดี๋ยวจะหาว่าฉันเป็นคนผิดแล้วต่อว่าฉันต่อหน้าบอส

"ยัยวายพาเจ้านายไปนั่งที่โซฟาก่อนไป" แม่พูดกับฉันก่อนที่จะหันไปพูดกับบอสต่อ "ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้เชิญให้คุณนั่ง ไม่ยักรู้ว่าเป็นเจ้านายของยัยวายมัน" โอ้ย นี่ก็นอบน้อมเกิน ถ้าแม่รู้ว่าบอสให้วายทำอะไร แม่จะไม่เป็นแบบนี้แน่นอน

"เชิญค่ะบอส" ฉันผายมือเชิญบอสให้เดินไปนั่งโซฟาที่อยู่ด้านมุมซ้ายของตัวบ้าน

"บอสรู้จักบ้านวายได้ยังไง" นั่งลงปุ๊บฉันก็ถามปั๊บ จู่ๆก็มาหากันถึงที่ได้ ว่างหรือไง ไม่มีอะไรทำหรอ

"ผมขอประวัติของคุณจากฝ่ายบุคคล" เออก็ไม่น่าถาม โง่อีกแล้ว

"แล้วมีธุระอะไรคะ" บอสมองหน้าฉันไม่ยอมพูดอะไร แต่กลับหันไปมองคุณแม่ที่ถือถาดแก้วน้ำมาแล้วพูดกับคุณแม่แทน

"ผมขออนุญาติพาตัวลูกสาวคุณแม่ไปช่วยงานผมหน่อยนะครับ"

"อ้อ ได้เลยค่ะ ให้ยัยวายช่วยคุณได้เต็มที่เลย ถ้ามันทำอะไรให้คุณไม่พอใจ หรือทำอะไรผิดพลาด ต่อว่าได้เลยนะคะแม่อนุญาติ" ไหงเป็นงี้ได้หล่ะแม่ พูดแบบนี้ก็เท่ากับเปิดปากถ้ำเสือหน่ะสิ ไม่รู้ความหมายเขาหรอว่ามันหมายถึงอะไร

"จะพาวายไปไหนะคะบอส"

"เดี๋ยวคุณก็รู้" เนี่ยไม่บอกด้วย จะให้ฉันคิดเป็นอื่นได้หรอนอกจากเรื่อง...

"อ้อ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ คุณจะไปช่วยงานผมทั้งที่แต่งตัวออกไปแบบนี้หรือไง ผมคงขายขี้หน้าแย่" ฉันมองหน้าบอสด้วยความไม่พอใจ กล้าพูดว่าขายขี้หน้าต่อแม่ฉันอีก

"ก็นี่มันชุดอยู่บ้านหนิคะ ใครจะรู้ว่าต้องออกไปข้างนอกกับบอส"

"ก็ผมโทรหาคุณแต่คุณไม่รับสายผม" โอ้ยพูดแบบนี้เดี๋ยวแม่ฉันก็ได้ต่อว่าฉันหรอก

"อ่าวยัยวายทำไมไม่รับสายเจ้านาย" นั่นไงโดนดุจนได้ ยังจะทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่อีก สงสัยฉันต้องพาแม่เข้า Clinic ไปฉีดลดริ้วรอยบนใบหน้าแล้วมั้ง ตีนกาขึ้นเต็มหน้าไปหมดแล้วแม่

"วายไม่ได้ดูโทรศัพท์นี่คะแม่ วายปิดเสียงด้วยไม่อยากให้เสียงโทรศัพท์มารบกวนวันหยุดของวาย" เห็นตั้งแต่บอสโทรมารอบแรกเลยค่ะ แต่ไม่อยากรับเข้าใจไหมแม่ T_T

"แล้วนี่จมูกเราทำไมมันแดงแบบนั้น" แม่จับผิดสังเกตุฉันจนได้

"อ่อ เอ่อ..." ตอบไงดีวะ ไม่ทันได้คิดด้วย บอสนะบอสไม่น่าโทรมาเลย ฉันตกใจจนโทรศัพท์หล่นใส่หน้า

"เอ่อ...วายสะดุดขาตัวเองล้มค่ะตอนที่อยู่บนห้องแล้วจมูกมันไปกระแทกกับขอบเตียง" คนโง่เท่านั้นที่จะเดินสะดุดขาตัวเองได้ แก้ตัวไปก่อนแล้วกัน

บอสยิ้มทำไมอ่ะ หรือว่าเรื่องที่ฉันบอกว่าสะดุดขาตัวเองล้ม มันเป็นเรื่องโกหกนะคะ ชิ!

"ยิ้มอะไรคะ ปกติชอบปั้นหน้าเหมือนยักษ์ตลอดเวลา"

"ก็เพราะเราสะดุดขาตัวเองล้มยังไงหล่ะ เรานี่นะซุ่มซ่ามจริงๆ" เอ้าแม่ก็อีกคนพูดไปก็กลั้วหัวเราะไป แต่ก็ยังดีวะที่ทุกคนเชื่อว่าฉันล้มสะดุดขาตัวเอง

"ผมให้เวลาคุณสิบนาทีรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ" เมื่อกี้ยังแอบยิ้มอยู่เลย นี่ปั้นหน้านิ่งออกคำสั่งฉันอีกละ

"แค่อาบน้ำก็เกินสิบนาทีแล้วนะบอส"

"ยัยวาย" โดนแม่เอ็ดอีกแล้ว ทำไมแม่ไม่เข้าข้างหนูบ้างนะ สิบนาทีใครจะไปทัน

"ค่ะแม่" ฉันลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที

15นาทีผ่านไป

"เหลดไปห้านาทีคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" ฉันยืนอยู่หน้ากระจกสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนที่จะลงไปด้านล่าง

"อ่าวแม่ บอสหล่ะ" พอฉันรีบลงมาก็ไม่เห็นบอสอยู่ที่โซฟาแล้ว

"เจ้านายเราบอกว่าจะไปรอในรถ จอดอยู่หน้าบ้าน รีบไปสิ"

"ค่ะแม่ วายไปก่อนนะ สวัสดีค่ะ" ลาเสร็จก็รีบวิ่งไปหน้าบ้านทันที โอ้โหวันนี้ขับรถสปอร์ตคันสีแดงแป๊ดเลยน๊าาา

#ภายในรถ

"บอสคะ จะพาวายไปไหนบอกได้หรือยัง" ฉันหันไปถามบอสทันทีเมื่อเข้ามานั่งในรถ

"พาเข้าโรงแรม" อึก~ แม่จ๋าหนูจะโดนเชือดแล้วววว

ใบหน้าด้านข้างของบอสแอบมีรอยยิ้มของความร้ายกาจซ่อนอยู่ ทีเรื่องแบบนี้ฉันกลับคิดฉลาด แต่พอเป็นเรื่องอื่นก็คือโง่แบบวายป่วงมาก นี่คงคิดว่าแค่โทรมานัดฉันคงจะไม่ยอมออกไปเจอแน่ๆ เลยต้องลงทุนถ่อมาถึงที่บ้านเพื่อการนี้โดยเฉพาะเลยเนี่ยนะ