Chapter 1 : อยากรู้ก็แก้ผ้าสิ

วันต่อมา

ฟรึ่บ

"ทำงานประสาอะไร ไปแก้มาใหม่ก่อนเที่ยง" บอสลุกขึ้นยืนพูดตะคอกเสียงดังใส่ แล้วเขวี้ยงแฟ้มงานลงพื้นด้วยความโกรธ โกรธเอามากๆด้วย วันนี้ฉันทำงานพลาดอีกแล้ว

"บอสคะ รบกวนช่วยบอกพี่พิมหน่อยว่าทำงานซะบ้าง ไม่ใช่เอะอะอะไรก็เอาแต่อ้างว่าเข้ามารับใช้บอส แล้วโยนงานตัวเองมาให้วายทำ รู้ไหมคะทุกวันนี้แค่งานวายก็ล้นมือพออยู่แล้ว ถึงวายจะเป็นแค่ผู้ช่วย แล้วเลขาหลักอย่างพี่พิมฐาเขามีหน้าที่อะไรบ้างคะนอกจากรับใช้บอส ไอรับใช้ที่ว่าคือ...

"ออกไป" บอสชี้นิ้วไปยังหน้าประตูเพื่อให้ฉันออกไปจากห้องทำงานพร้อมกับจ้องหน้าฉันเขม็ง

"ไม่ออกค่ะ บอสต้องฟังวาย วายยังพูดไม่จบ ในส่วนของเนื้องานถ้าวายผิด วายรับผิดอยู่แล้วค่ะ แต่ถ้าการที่พี่พิมต้องโยนงานของตัวเองมาให้วายทำด้วยในขณะที่อยู่ในห้องบอส โดยที่พี่พิมไม่ได้ลางาน ไม่ได้ลาป่วยหรือลาไปตาย เขาก็ควรจะทำงานในส่วนของเขานะคะ บอสรู้ไหมคะในส่วนนี้" จะหาว่าฉันขี้ฟ้องก็เอาเถอะ ตามสบาย หรือจริงๆบอสก็รู้แต่ทำเป็นไม่สนใจ

"ถามหน่อยเถอะค่ะ บอสให้พี่พิมเข้าไปทำอะไรคะ หรือพี่พิมเป็นคนเสนอตัวเข้าไปหาบอสเอง"

บอสยืนมองหน้าฉันนิ่ง แลิ้วยกยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับเดินตรงมาหาฉัน แล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้า หืม น้ำหอมฉุนมาก ที่ได้กลิ่นขนาดนี้ก็เพราะบอสยื่นหน้ามาใกล้ๆหน้าฉันเนี่ยสิ

บอสหรี่ตาแล้วพูดกับฉัน "คุณอยากรู้จริงๆใช่ไหม" จริงๆฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่พิมกับบอสทำอะไรกันในห้องทำงาน ก็อย่างว่าพี่พิมเขาก็สวยอยู่หรอก แต่แต่งตัวมาที่เหมือนไม่มาทำงาน เหมือนมาขายตัวให้บอสอย่างไงอย่างงั้น นมเป็นนม ก้นเป็นก้น ผู้ชายที่ไหนก็คงอยากจะคาบเธอขึ้นไปบนเตียงทั้งนั้นแหล่ะ ผิดกับฉันก็แต่งตัวสาวออฟฟิศปกติทั่วไป ไม่ได้วิเศษวิโสอะไร แค่ทุกวันนี้ตื่นมาทำงานแล้วต้องมาอดทนกับคนอย่างบอสได้ก็เป็นบุญของวายแล้ว

"ค่ะ วายอยากรู้" ฉันไม่หลบสายตาบอสหรอก แต่ถ้าถามว่ากลัวไหม ก็กลัวอยู่เหมือนกัน เพราะบอสขึ้นชื่อในเรื่องของความโหดสุดๆ เรื่องงานนี่ไม่ต้องพูดถึง แต่เรื่องอย่างว่าก็นั่นแหล่ะ เอาได้ไม่เลือก เผลอๆนอกบริษัทอาจจะมีเป็นร้อยด้วยซ้ำ อีกอย่างบอสติดท็อปเท็นหนุ่มนักธุรกิจไฟแรง ด้วยอายุเพียงแค่30ต้นๆเท่านั้น แถมความหล่อขอบอกเลยว่าณเดชน์ยังต้องชิดซ้าย คิดเอาละกันว่าหล่อขนาดไหน

"ถ้าอยากรู้ คุณก็ไปแก้งานตามที่ผมสั่งก่อนเที่ยง ถ้าไม่เรียบร้อยก็ไม่ต้องกินข้าว" พูดจบบอสก็เดินกลับไปยังโต๊ะทำงานแล้วยืนมองออกไปที่วิวด้านนอกโดยที่บอสยืนหันหลังให้ฉัน "ออกไปสิ นี่จะสิบโมงแล้วนะ" บอสเอียงหน้ามาเล็กน้อย เห็นแค่นั้นฉันก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตภายในห้องทันที

ฉันจึงรีบก้มเก็บแฟ้มที่บอสเขวี้ยงลงพื้นแล้วรีบเดินกลับไปทำงานที่โต๊ะให้ไวที่สุด ถ้าบอสได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมานั่นคือประกาศิต แล้วถ้าฉันแก้งานไม่ผ่าน วันนี้ทั้งวันฉันคงไม่ต้องได้กินข้าวละทีนี้

"ไงจ๊ะน้องวาย แก้งานอีกแล้วหรอ" ฉันเปิดประตูออกมาจากห้องบอส ยัยพี่พิมกำลังตบแป้งลงบนหน้า แต่ฉันเนี่ยอยากจะตบยัยพี่พิมแล้วเอาหน้ายัยเลขานี่ถูเข้ากับโต๊ะทำงาน ถูๆไปมาให้หน้ามันถลอกไปข้างเลย

"ค่ะ" ฉันตอบออกไปแบบเซ็งๆ แล้วเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม

"อย่าทำหน้าแบบนั้นเลย รีบแก้ให้เสร็จซะสิ" ขณะที่ยัยพี่พิมพูดมือก็ตบแป้งอยู่นั่น จะแต่งอะไรนักหนา งานการไม่ทำ ถึงทำก็น้อยมาก วันๆนั่งอ่อยผู้ชายไปทั่ว โดยเฉพาะคนอย่างบอส

"แล้วพี่พิมไม่ทำงานหรอคะ แต่งหน้าไปแสดงที่ไหนหรอ"

ยัยพี่พิมหยุดชะงักแล้วหันหน้ามาค้อนใส่ฉัน "เรื่องของพี่หน่า อย่ามายุ่งเลย วายเถอะแก้งานให้เสร็จนะพี่จะเอาใจช่วย" เอาใจช่วย หรือจะเข้าไปเอากับบอสอีก

(เสียงโทรศัพท์โต๊ะยัยพี่พิมพ์ดังขึ้น)

"ขาบอส" เมื่อวานเสียงสี่เสียงแปด วันนี้เสียงยี่สิบไปเลย เรียกเข้าไปจ้ำบ๊ะกันอีกสิท่า ยัยพี่พิมถึงได้แต่งหน้าจัดขนาดนั้น จัดว่าแย่มากเลยแหล่ะ

"ได้ค่ะ พิมจะรีบเข้าไปหาเดี๋ยวนี้เลยนะคะ" ฉันรู้ตัวละว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"พี่ฝากงานด้วยนะจ๊ะ ถ้ามีอะไรที่วายทำได้ วายทำแทนพี่ไปก่อนเลยนะ" เห็นไหมหล่ะ สุดท้ายก็โยนงานมาให้ฉันทำเหมือนเดิม เอ๊ะ ฉันออกจากห้องมาได้ไม่นาน จู่ๆก็เรียกยัยพี่พิมเข้าไปหา บอสจงใจจะแกล้งฉันหรอ เป็นบอสภาษาอะไรดูคนไม่ออกหรือไงว่าคนไหนตั้งใจทำงานคนไหนไม่ตั้งใจทำงาน

อ้อลืมไป งานพี่พิมหลักๆคือขายตัว ส่วนบอสคือลูกค้าที่มาซื้อยัยพี่พิมไป

หึ สมกันดีนะ ลูกน้องกับเจ้านาย โอ๊ยยยย ไม่มีเวลามาคิดอะไรไร้สาระแล้ว แก้งานให้เสร็จดีกว่า

30นาทีผ่านไป

(เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานฉันก็ดังขึ้น)

ปัก ปัก ปัก

(อื้มมม งานเธอเสร็จหรือยัง อ่าส์) เอากันให้เสร็จก่อนก็ได้มั้งแล้วค่อยโทรมาถามฉัน

"วายยังทำไม่เสร็จเลยค่ะบอส นี่ยังไม่เที่ยงเลยนะคะ"

(ซี๊ด เอาเข้ามาให้ผมดูก่อน อื้มมม)

(คุณคิมขา อ๊ะส์ เรื่องงาน อ๊าง ไว้ก่อนสิคะ)

นี่ฉันต้องทนฟังเสียงของสองคนนี้อีกนานไหม จะวางสายก็ไม่ได้ด้วย

ฉันว่าบอสจงใจโทรมากวนฉันมากกว่า จะทำให้ฉันรู้ว่าบอสทำอะไรกับยัยพี่พิม คงไม่ได้จะให้ฉันเอางานไปให้บอสดูหรอก

(เข้ามาหาผมตอนนี้ ซี๊ด)

(จะให้วะ วายเข้ามา มะ ไม่ได้นะคะ อ๊ะส์)

จะให้ฉันเข้าไปดูหนังสดจริงดิ...

ได้สิ ถึงฉันเห็นฉันก็ไม่ได้เสียหายอยู่แล้ว อยากจะให้ฉันดูหนังสดมากใช่ไหม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะบอส"

เมื่อเปิดประตูสิ่งที่ฉันเห็นคือเขาสองคนกำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ แต่สีหน้ายัยพี่พิมแสดงออกมาชัดเจนเลยว่ากำลังไม่พอใจอะไรบอส

แต่...แค่เดินจากโต๊ะทำงานมาถึงห้องบอสก็ไม่กี่ก้าวเองนะ แต่งตัวเสร็จไวขนาดนั้นเลยหรอ

"ออกไปก่อน" บอสพูดกับยัยพี่พิมแล้วหันมามองหน้าฉัน

ตอนนี่พี่พิมกระฟัดกระเฟียดใส่บอส แล้วเดินกระทืบเท้าออกจากห้องไป แถมยังเดินมาหยุดจ้องหน้าฉันอีก ทำไมตอนเอาเมนส์มาเลยต้องหยุดว่างั้น

"เข้ามาหาผมใกล้ๆนี่" ฉันจึงเดินสับตรงเข้าไปหาบอสใกล้ๆตามที่บอสสั่ง

พรึ่บ

บอสอุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของบอส

"บอสจะทำอะไรคะ" จู่ๆก็ยกตัวฉันขึ้นมานั่งที่โต๊ะทำงาน

บอสเท้าแขนสองข้างลำตัวฉันแล้วพูดขึ้น "อยากรู้ไม่ใช่หรอว่าผมทำอะไรกับพิมในห้องทำงาน" ฉันนั่งมองบอสนิ่งๆ