บทที่ 3

พอนั่งลงมือเรียวก็ตวัดโอบรัดรอบคอของนายแพทย์หนุ่ม

"คุณหมอคะ.." ก่อนที่จะทำอะไรต้องถามเจ้าของตักก่อนว่าจะให้ลากตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปไหม

จนถึงตอนนี้คีตะก็ยังไม่ได้พูดอะไร ถ้าพูดไปกลัวผู้หญิงจะอายเปล่าๆ

"ออกไปก่อน" ก่อนอื่นเขาต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง เธอจะทำแบบนี้ในโรงพยาบาลของเขาไม่ได้ เสียการปกครองหมด

"ค่ะ"

"ไม่ต้องนำเรื่องนี้ไปพูดที่ไหนนะ" คีตะยังเน้นย้ำกับพยาบาลหน้าห้อง เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงส่วนมากชอบเม้าท์กัน

"ค่ะ" สายตาของพยาบาลกุ๊บกิ๊บมองคนที่นั่งอยู่บนตักคุณหมอแรงมาก ทำงานที่นี่มาตั้งหลายปียังไม่กล้าเข้าใกล้คุณหมอขนาดนี้เลย

"จะลุกได้หรือยัง" พอประตูปิดลงเธอก็ยังคงไม่ยอมลุกออก

"ไม่ค่ะ คุณหมอรับปากมาก่อนสิว่าจะรับฉันทำงานด้วย"

"ถ้าคุณอยากทำงานก็ต้องไปหาฝ่ายบุคคลของโรงพยาบาล ไม่ใช่มาคุยกับผม"

"แล้วฉันจะได้งานทำเหรอคะ"

"แล้วมาคุยกับผมคุณจะได้งานทำเหรอ"

ดวงตาของทั้งสองมองสบกัน วาดฝันอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้วแต่ก็ไม่ยอมหลบ

"นะคะคุณหมอ"

"คุณเรียนจบอะไรมา"

"ยังเรียนไม่จบค่ะ"

"อะไรนะ"

"วุฒิการศึกษาที่มีอยู่ก็ม.ปลายค่ะ" ตอนนี้เธอกำลังศึกษาต่อมหาวิทยาลัย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะจบหรือไม่ เพราะวิกฤตครอบครัวครั้งนี้หนักหนาเหลือเกิน

"จะทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยแบบนี้เหรอ"

เอาไงดีล่ะ..จะพูดกับเขายังไง ถ้าทำงานทั่วไปแล้วเมื่อไรจะยืมมือเขามาช่วยเรื่องนี้ได้.. "คุณหมอสนใจรับเลี้ยงฉันไหมคะ"

"หือ?" แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าแปลกใจแล้วเขาเรียกตกใจ

"ฉันสัญญาค่ะว่าจะไม่มาก้าวก่ายชีวิตของคุณหมอ ฉันจะอยู่ในที่ของฉัน" พวกเด็กเสี่ยเขาพูดกันแบบนี้หรือเปล่า..เอาวะทุกคนก็ต้องมีครั้งแรกอยู่แล้ว

คีตะไม่เคยคิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีสาวนักศึกษามาเสนอตัวให้เขาเลี้ยงแบบนี้..