บทที่ 2

"ถ้าพ่อไม่ตายคนที่ตายก็คือพวกมัน"

"พ่อคะ" วาดฝันไม่คิดว่าพ่อจะกล้าทำอะไรแบบนี้ ท่านไม่เคยปริปากพูดออกมาสักคำว่ากำลังคิดจะทำอะไร แต่พอมารู้อีกทีทางโรงพยาบาลก็โทรมาบอกว่าตอนนี้พ่อเธออยู่ในห้อง ICU

"มาพยุงพ่อลุกหน่อย"

"พ่อจะเอาอะไรคะ"

"ก็จะเดินไง นอนอยู่แบบนี้เมื่อไรจะเดินได้"

"ขนาดจะลุกยังต้องได้พยุงเลย"

วันชัยกัดฟันดันตัวลุกขึ้นจากที่นอน ตอนที่ถูกพวกมันจับมัดไว้ที่บ้านร้าง เจอทั้งเท้าและก็หมัดเข้าไปหลายต่อหลายครั้ง จนกระดูกซี่โครงร้าวโชคดีที่ไม่ถึงกับหัก

ส่วนคนที่ถูกวันชัยยิงตอนนี้ก็ยังคงรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกัน แต่ก็คนละชนชั้น พวกมันได้อยู่ห้อง VIP มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง

"พ่อปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหนูได้ไหม หนูสัญญาว่าจะให้พวกมันรับกรรมที่ทำไว้กับเราให้ได้"

"โดยเอาทางกฎหมายเข้ามาเอาผิดมันน่ะเหรอ ลูกคิดหรือว่ากฎหมายจะเอาผิดคนรวยแบบพวกมันได้"

"ในเมื่อมือของเราเอื้อมไม่ถึง เราก็ยืมมือของคนที่ยาวกว่ามาเอื้อมสิคะ"

"หนูหมายความว่ายังไง"

"พ่อเชื่อใจฝันนะ ฝันขอเวลาอีกไม่นาน"

"หนูจะทำอะไร อย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง"

ก่อนหน้านี้ความคิดของวาดฝันไม่ได้เป็นแบบนี้ แต่พ่อก็พูดถูก คนจนแบบพวกเธอหรือจะไปสู้คนรวยได้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะสู้แบบตาต่อตาฟันต่อฟัน ขอแค่ให้พวกมันได้รับกรรมตามกฎหมายก็พอ

หลังจากผ่าตัดเสร็จหมอคีตะก็กลับมาห้องทำงาน พอเข้ามาในห้องก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมาได้อีก ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเดินไปมองดูซอกนั้นว่าเธอยังคงอยู่ในนี้ไหม

"เล็กขนาดนี้เข้าไปอยู่ได้ยังไง" ชายหนุ่มมองดูหลังตู้เก็บเอกสาร มันเป็นซอกเล็กๆสำหรับเว้นระยะไว้ให้คนทำความสะอาดได้

แกร็ก..

"?" หันไปอีกทีคนที่เขากำลังมองหาก็เปิดประตูเข้ามา

"ขอโทษค่ะฉันนึกว่าคุณหมอยังไม่เข้ามา"

"คุณช่วยทำตามกฎของโรงพยาบาลหน่อยได้ไหมครับ" ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดกับเธอ แต่ก็จะพูดจนกว่าเธอจะยอมฟัง

"ถ้าฉันขอเข้ามาพวกพี่ๆ ที่อยู่ข้างหน้าก็ไม่ยอม" เธอก็เลยรอจนกว่าคนที่อยู่ด้านหน้าเผลอหรือไปทำธุระที่อื่นถึงแอบเข้ามาได้

"เอาแบบนี้แล้วกัน ผมจะนัดเจ้าทุกข์ที่พอจะคุยกับคุณรู้เรื่องให้มาพบ"

"ฉันไม่ได้เข้ามาพูดเรื่องนั้นค่ะ"

คีตะถามกลับโดยใช้สายตามองแทนคำพูด ถ้าเธอไม่ได้เข้ามาทำธุระเรื่องนั้นแล้วจะเข้ามาทำไม

"ฉันมาของานคุณหมอทำค่ะ ในระหว่างที่ดูแลพ่อฉันอยากหาเงินไปด้วย"

"ของานผมทำเนี่ยนะ?" มาไม้ไหนอีกวะเนี่ย เธอนี่ทำให้เขาแปลกใจได้ตลอดเวลาเลย

"ฉันทำได้ทุกอย่างเลยนะคะ" ขณะที่พูดวาดฝันก็เดินเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่ "คุณหมอต้องการให้ฉันทำอะไร ฉันทำได้หมดเลยค่ะ" สายตาเว้าวอนมองคนตรงหน้าแต่แฝงด้วยความยั่วยวนเล็กน้อย

ถ้าตั้งใจฟังคงได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของคุณหมอ ดวงตาเขายังคงไม่ได้ละไปจากใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวตรงหน้าเลย

แกร็ก.. "คุณหมอคะกิ๊ฟขอโทษด้วยค่ะที่ปล่อยเธอเข้ามา" กุ๊บกิ๊บคนที่อยู่หน้าห้องไปเข้าห้องน้ำ กลับมาก็ได้ยินป้าทำความสะอาดบอกว่าผู้หญิงคนนั้นแอบเข้าไปในห้องของคุณหมออีกแล้ว ก็เลยรีบเปิดประตูเข้ามาดู

ถ้าเธอไม่ทำอะไรสักอย่างคงต้องถูกไล่ออกจากห้องไปอีกแน่เลย ทันใดนั้นเธอก็ตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไป..

อึบ!

"??" ไม่ได้ตกใจแค่กุ๊บกิ๊บหรอก คีตะก็ตกใจ อยู่ดีๆ เธอก็ทิ้งตัวลงนั่งบนตักของเขา

เราทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ย เอาวะด้านได้อายอด หวังว่าคงไม่ถูกถีบออกจากห้องนะ..