บทที่ 1 คุณโฬม

ร่างสูงใหญ่ของ โฬม ฉัตรอนันต์ ลูกชายคนเดียวของคุณนายนวลจันทร์ เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ทางภาคเหนือ เอนกายพิงพนักโซฟาในห้องวีไอพีที่ไนต์คลับหรูของเพื่อนด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ใบหน้าหล่อเหลาดูเย็นชาไร้อารมณ์ จนสองสาวที่คอยชงเหล้าและเอนเตอร์เทนอยู่ข้างกาย แทบไม่กล้าพูดคุยให้เขาเกิดความรำคาญใจ เสียงเพลงเบา ๆ ที่เคล้าคลอไม่ทำให้เขารู้สึกสนุกหรือผ่อนคลายลงแม้แต่น้อย

“ เป็นไรวะโฬม ทำไมทำหน้าเหมือนไม่ได้อึมาเป็นอาทิตย์อย่างงั้นล่ะ รึว่าเด็กของฉันบริการไม่ถูกใจแกรึไง ” เทียน หนุ่มใหญ่เจ้าของไนต์คลับดันประตูกระจกเข้ามาเห็นหน้าซังกะตายของเพื่อนก็ถามไถ่ขึ้น ก่อนที่จะทรุดกายลงบนโซฟาตรงกลางระหว่างหญิงสาวทั้งสองคน พร้อมกับยกท่อนแขนโอบไหล่พวกหล่อนเอาไว้คนละข้าง

“ ก็เรื่องเดิมนั่นแหละ แต่พักนี้บ่อยขึ้นทุกวัน แม่จะให้ฉันมีเมียมีลูก พูดทุกครั้งที่เจอหน้า พอบอกว่ายังไม่อยากแต่งก็หาว่าฉันเป็นเกย์ไปโน่น ” โฬมระบายความในใจให้เพื่อนฟัง เขาถอนลมหายใจยาวก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมด แล้วส่งแก้วให้เด็กสาวชงเหล้าให้อีกครั้ง

“ ฮ่า ๆ ๆ ก็น่าคิดอยู่นะโว้ย รอบตัวแกน่ะมีแต่ผู้ชาย คนทำงานในออฟฟิศที่รีสอร์ตแกก็รับแต่ผู้ชายยกเว้นพวกแม่บ้าน เลขาแกก็ผู้ชาย แล้วแกก็ชอบมาขลุกอยู่กับฉันซึ่งเป็นผู้ชายอีก จะไม่ให้แม่แกคิดมากได้ยังไงวะ ” เทียนหัวเราะร่วนกับปัญหาที่ทำให้เพื่อนรักหงุดหงิดใจ

“ ขำห่าไรวะ แกก็รู้ว่าฉันไม่ใช่ตุ๊ดไม่ใช่เกย์ เหตุผลที่ไม่รับผู้หญิงเข้าทำงานเพราะฉันไม่ชอบความจุกจิกน่ารำคาญ และที่ยังไม่มีใครจนทุกวันนี้แกก็น่าจะรู้ดีนี่หว่า ” โฬมสาดเหล้าเข้าลำคอไปอีกแก้วแล้วสบถในลำคอ

“ ไอ้โฬม แกน่าจะลองเปิดใจได้แล้วนะโว้ย น้องแก้วเขาตายไปแล้วมันเป็นอุบัติเหตุอย่าโทษตัวเองอีกเลยว่ะ ป่านนี้คงไปเกิดไปขานแล้วมั้ง คนตายกลับมาไม่ได้หรอกเพื่อน เริ่มต้นใหม่เถอะแม่แกจะได้มีหลานสมใจซะที ” เทียนตบไหล่เพื่อนเบา ๆ เขาไม่อยากให้โฬมจมอยู่กับอดีตจนไม่ยอมเปิดรับใคร ทั้งที่เรื่องราวมันก็ผ่านมานานหลายปีแล้ว

โฬมเฝ้าโทษตัวเองที่ขับรถโดยประมาทเป็นสาเหตุให้แก้วต้องตาย คืนนั้นเขาพากิ่งแก้วไปทานข้าวต่อด้วยดูหนังและจะไปส่งเธอกลับคอนโด ฝนดันตกลงมาแรงมากถนนก็ลื่นเขาขับแซงรถกระบะคันข้างหน้าโดยไม่ทันระวังทางโค้ง รถเขาเสียหลักแหกโค้งพลิกคว่ำทำให้กิ่งแก้วแฟนสาวเสียชีวิตคาที่ แต่เขากลับรอดมานอนรักษาตัวในโรงพยาบาลเกือบสองเดือนความเสียใจและความรักที่คงมั่นทำให้เขาไม่อาจลืมเธอไปจากใจได้เลย

“ ไม่ใช่ไม่เปิดรับนะโว้ย แต่พอคบ ๆ ไปแม่งก็เริ่มน่ารำคาญ บางคนก็ขี้ขอ บางคนก็ขี้หึงตามจิกเป็นไก่ น่าเบื่อว่ะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้ฉันรักได้เหมือนแก้วเลยซักคน ” เขาหลุบตาลงมองแก้วเครื่องดื่มในมือ นัยน์ตาคมสีนิลมีแววเศร้า ใบหน้าและรอยยิ้มของกิ่งแก้วยังไม่เคยหายไปจากความทรงจำ

“ แกอย่าเอามาเปรียบเทียบกันสิวะ อย่าลืมว่าผู้หญิงไม่ได้เหมือนกันทุกคนนะโว้ย ” เทียนเริ่มบ่นเพื่อนเหมือนแม่เขาอีกคน โฬมถอนหายใจพรืดแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะ

“ แกนี่ยังไงวะ ฉันมาหาความสบายใจนะไม่ได้มาให้แกสวดอบรม แค่แม่คนเดียวก็กดดันฉิบหายแล้ว บอกถ้าไม่มีเมียมีลูกเหมือนคนอื่นเขาจะยกสมบัติให้กับมูลนิธิมั่งล่ะ บอกว่าเป็นลูกอกตัญญูทำให้แม่ทุกข์ใจที่มีคนนินทาว่ามีลูกชายเป็นเกย์ไปโน่นเลย ปวดหัวว่ะกลับไปนอนดีกว่า ” เขาลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะกลับเอาดื้อ ๆ รู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อยที่ได้ระบายความอัดอั้นตันใจจนหมดไส้หมดพุง

“ อ้าวไอ้นี่เห็นเพื่อนเป็นกระโถนท้องพระโรงอีกแล้ว ไหนบอกเบื่อแม่จะกลับบ้านทำไมวะ ไปนอนค้างที่คอนโดฉันมั้ยละเดี๋ยวจัดน้อง ๆ ให้คลายเครียด ” เทียนถามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม สายตาเจ้าชู้มองมาที่สองสาวข้างกายอย่างมีความนัยน์

“ ไม่ว่ะหมดอารมณ์ ฉันจะไปนอนที่รีสอร์ตดีกว่า ไปละขอบใจที่รับฟัง ” โฬมหยิบกุญแจรถสปอตขึ้นมาจากโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องไปที่ลานจอดรถ เขาขับรถกลับรีสอร์ตด้วยใจหดหู่มองเบาะข้างกายที่ว่างเปล่า แม้จะผ่านมาเกือบสิบปีแต่ยังไม่มีใครนั่งเบาะนี้แทนที่เธอ กิ่งแก้ว…