ตอนที่ 10 แก้มกลม

ตอนที่ 10

แก้มกลม

ตึกอธิการบดี

โซ่เดินหน้าตึงเข้ามาที่ตึกอธิการบดีแล้วตรงขึ้นไปชั้นบนสุดของตึกทันที

เลขาหน้าห้องของอาจารย์ชลธีร์ อธิการบดีของมหาวิทยาลัยหันมาเห็นเขาก็ทักทายทันทีด้วยความสงสัย เพราะวันนี้นางรู้ว่ามหาวิทยาลัยมีกิจกรรมรับน้องรวม

แต่การที่โซ่ขึ้นมาบนนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ

“คุณศิรวิทย์?”

โซ่ไม่สนใจเลขาวัยกลางคนเลยสักนิด เขาตรงไปที่หน้าประตูแล้วกระชากออกทันที

“คุณโซ่คะ ท่านอธิการประชุมอยู่นะคะ!!” เลขาหน้าห้องเห็นเช่นนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก รีบเข้าไปห้ามทันที

แกรก

แต่โซ่ไม่ฟัง เปิดประตูออกด้วยใบหน้าถมึง ทำให้ผู้ใหญ่ที่นั่งพูดคุยเรื่องงานกันอยู่ชะงัก แล้วหันมามองเขาที่อยู่หน้าประตูเป็นตาเดียว

“อ้าว โซ่?”

ท่านอธิการตวัดสายตามามองอย่างดุ ๆ หวังจะต่อว่าเลขาที่เสียมารยาท แต่พอเห็นว่าเป็นหลานชายภรรยาของเขาเองที่เปิดประตูเข้ามา ก็มองอย่างแปลกใจ

ตึก ตึก ตึก

โซ่ไม่สนใจสายตาของใครที่มองมาที่เขาด้วยสายตาแปลกใจ สงสัย หรือตำหนิ เขาเดินตรงไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ที่เป็นมุมกล้องวงจรปิดของมหา’ลัย ซึ่งกำลังฉายภาพจอเป็นกล้องมุมต่าง ๆ ในมหา’ลัยหลายจอ

เขาเปิดไปที่กล้องตัวที่อยู่ใกล้เต็นท์คณะตัวเองมากที่สุด แล้วก็เลื่อนไปย้อนดู

ทันทีที่เห็นภาพหญิงสาวสามคนที่เดินเข้าไปในเต็นท์ของคณะแพทย์ที่อยู่ข้างเต็นท์วิศวะ เขาก็กำหมัดแน่น

โซ่เลื่อนไปจนเจอช่วงที่สามคนออกมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาก็หยุดภาพไว้ที่ตรงนั้น

“ผมต้องการประวัติสามคนนี้”

จากนั้นก็หันไปบอกท่านอธิการบดีที่ลุกจากโต๊ะแล้วเดินมาหาเขา

“มีอะไรหรือเปล่า?”

เห็นสีหน้านิ่ง ๆ ของหลานชาย แต่แววตามีความเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก ชลธีร์ก็รู้ว่าหลานชายกำลังโมโหเป็นอย่างมาก เขาจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย แล้วหันไปมองหน้าจอที่หลานชายหยุดค้างเอาไว้

“รบกวนอาจัดการให้ผมด้วยนะครับ”

โซ่ไม่ตอบคำถาม แต่ขอฝากเรื่องไว้แค่นั้น แล้วก็เดินออกไปทันที

ท่านอธิการบดีหันไปมองหน้าจอแล้วครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นก็บอกเลขาไปจัดการให้ตามที่หลานชายฝากไว้

โซ่เดินกลับมาแล้วเห็นเจ้าแก้มกำลังยืนดูรุ่นน้องทำกิจกรรมอยู่จึงเดินเข้าไปหา

พรึบ

เขาเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าที่เจ้าแก้มถืออยู่ มาถือไว้เอง

“อ๊ะ พี่โซ่?”

เจ้าแก้มหันมามองเขาด้วยความตกใจเล็กน้อย แต่พอเห็นว่าเป็นเขาก็โล่งใจขึ้นมา

โซ่เอื้อมมือไปจับมือเล็กแล้วลากเจ้าแก้มให้เดินตามไป

“ตามมา”

“พี่โซ่จะพาแก้มไปไหนคะ?”

เจ้าแก้มเดินตามแรงลากของเขาไปอย่างงง ๆ แล้วถามขึ้น

แต่โซ่ไม่ตอบ พาเธอเดินตามไป โดยไม่สนใจสายตาของคนที่มองมาเลยสักนิด มีหลายคนที่ใจกล้ายกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปทั้งคู่ ทำเอาเจ้าแก้มที่หันไปเห็นตัวเกร็งขึ้นมาอย่างคนทำตัวไม่ถูก

โซ่พาเจ้าแก้มเดินมาที่คณะของเขา แล้วตรงไปที่ห้องกิจการนักศึกษาทันที

เขาพาเธอเข้ามาด้านในแล้วจับเธอนั่งลงบนเก้าอี้

จากนั้นก็จับมือเจ้าแก้มที่ตอนนี้เขียวช้ำแล้วขึ้นมาลูบเบา ๆ

“มีแค่นี้ใช่ไหมที่เจ็บ?” เขาเงยหน้าถามเธอด้วยสายตารู้สึกผิด

“ค่ะ” เจ้าแก้มจึงพยักหน้ารับด้วยใบหน้าใสซื่อ

“เจ็บไหม?”

“ไม่ค่ะ”

โซ่เปิดกล่องยาแล้วหาดูยาที่เอาไว้ทา จากนั้นก็นำมาทาให้เจ้าแก้มอีกครั้งด้วยความนุ่มนวล

เจ้าแก้มนั่งนิ่งให้เขาทายาให้แล้วมองสำรวจรอบ ๆ ห้องนี้

โซ่ทายาให้เจ้าแก้มเสร็จ เงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาของเจ้าแก้มก็พูดขึ้น

“ห้องกิจการคณะพี่เอง”

“แล้วนั่นโต๊ะของใครบ้างเหรอคะ?”

เจ้าแก้มพยักหน้าเข้าใจแล้วชี้ไปที่โต๊ะอีก 2-3 โต๊ะที่อยู่ในห้องนี้ด้วย

“ของเพื่อนพี่น่ะ ที่ไปกินข้าวด้วยวันนี้แหละ เดี๋ยวถ้ามีโอกาส จะแนะนำให้รู้จัก” โซ่ตอบแล้วเก็บยาใส่กระเป๋าไว้อย่างเดิม

ซึ่งตอนนี้โซ่นั่งอยู่บนโต๊ะ ส่วนเจ้าแก้มนั้นนั่งอยู่ที่เก้าอี้ ทำให้เจ้าแก้มต้องเงยมองหน้าเขาจนคอตั้งบ่า

“ค่ะ”

“หิวไหม?” โซ่ถามขึ้นแล้วจ้องใบหน้าหวานนิ่ง

“แก้มเพิ่งกินข้าวไปเองนะคะ” เจ้าแก้มเงยหน้าขึ้นมามองค้อนเขาเล็กน้อย เพราะเธอเพิ่งจะกินข้าวกับเขามาเองนะ

“เหรอ” โซ่จึงยิ้มออกมาแล้วยกมือขึ้นไปลูบแก้มนวลแล้วออกแรงบีบเบา ๆ

“อื้อออ พี่โซ่” เจ้าแก้มจ้องหน้าเขาเขม็งแล้วส่ายหน้าหลบมือหนา

“แก้มกลมดี” โซ่จึงอมยิ้มแล้วเผลอพูดออกไป ทำให้เจ้าแก้มหันขวับมามองเขาทันทีด้วยความไม่พอใจ

“หมายถึงจะบอกว่าเจ้าแก้มอ้วนเหรอคะ?”

ใคร ๆ ก็บอกว่าเธอเป็นคนมีแก้ม พี่ชาย หรือเพื่อนก็ชอบบีบแก้มเธอเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามันเขี้ยวอะไรแก้มเธอนัก

“เปล่า แต่มันนิ่ม น่ากิน” โซ่ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นเสียงเบา

เจ้าแก้มชะงักไป แล้วรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที

ฉ่าาาา

ตึก ตึก ตึก

ใจของเธอก็เต้นแรงขึ้น

“ใจเต้นแรงอีกแล้ว”

เจ้าแก้มหลบสายตาสื่อความหมายของโซ่แล้วยกมือขึ้นมากุมหัวใจตัวเองพร้อมกับพึมพำออกมาเสียงเบา

“หึหึ” แต่โซ่ที่อยู่ใกล้เธอได้ยินชัดก็หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู