ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem )

ตอนที่ 1

แก้มกลมคนซื่อ

มหาวิทยาลัย M คณะเภสัชศาสตร์

ร่างบางของสองสาวในชุดนักศึกษาเรียบร้อย ค่อย ๆ ย่องเดินตรงไปยังโต๊ะหินอ่อนที่มีร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งนั่งก้มหน้าอยู่

ทั้งสองคนก็นับหนึ่งถึงสามปากเปล่าแล้วก็ตะโกนขึ้นพร้อมกันที่ข้างหูของหญิงสาวคนนั้น

“แก้ม!!”

“ฮือออ ชิงชิง หนูดี แก้มตกใจหมดเลย”

ร่างเล็กของคนที่นั่งอยู่ก็สะดุ้งเฮือกทันที เธอหันมามองสองคนที่เข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง แถมยังมาแกล้งเธออีกด้วยสายตาเคือง ๆ

“ขวัญอ่อนซะจริง” หนูดีว่าขึ้นขำ ๆ แล้วเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“จริง แล้วนี่ทำอะไรอยู่? ทำไมก้มหน้าจริงจังขนาดนั้น”

ชิงชิงเห็นด้วยและเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับอะไรไม่รู้ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองรอบ ๆ เอง จึงถูกพวกเธอแกล้งเข้าให้

“อ่านข้อมูลเภสัชเวท นี่ถามอะไรหน่อยสิ อันนี้แก้มจำยังไงก็ไม่ค่อยได้ มีวิธีจำให้แก้มไหม?”

เจ้าแก้ม เอ่ยขึ้นแล้วชี้มือไปที่บรรทัดหนึ่งเพื่อขอคำแนะนำจากเพื่อน เนื่องจากวันนี้คลาสของเธอมีสอบเก็บคะแนนวิชาเภสัชเวทในช่วงเช้า เธอจึงอ่านหนังสืออย่างหนัก แต่มีแค่ส่วนเดียวที่จำยังไงก็ไม่ได้สักที

หนูดีและชิงชิงหันไปมองหน้ากันอย่างงง ๆ

“นี่อย่าบอกนะว่าลืม? วันนี้มีสอบนะ”

เจ้าแก้มเห็นท่าทางของเพื่อนก็เบิกตากว้างแล้วรีบถามขึ้นทำให้สองสาวที่มองหน้ากันอยู่ตื่นตัวขึ้นมา

“ตายแล้ว ฉันลืม!!”

ชิงชิงร้องตะโกนขึ้นแล้วรีบดึงหนังสือในมือเพื่อนสนิทไปอ่านทันที

“ทำไมแก้มไม่บอกพวกเรา?”

หนูดีหันไปงอแงใส่แก้มแล้วก็รีบค้นหนังสือในกระเป๋าขึ้นมาอ่านเช่นกัน

“อ้าว แก้มย้ำไปแล้วนะ ตั้งแต่วันศุกร์” เจ้าแก้มจึงเถียงขึ้นทันควัน

“โอ้ย วันศุกร์ใครเขาจะอ่านหนังสือกัน?”

ชิงชิงจึงพูดขึ้น ทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากตัวหนังสือตรงหน้า วันศุกร์ใครเขาจะมาสนใจอ่านหนังสือกัน เขาก็ไปเที่ยวกันทั้งนั้นแหละ

“ใช่ เขามีแต่นัดกันไปเที่ยวทั้งนั้นแหละ ไม่มีมาอ่านหนังสือให้ปวดหัวหรอก”

หนูดีก็เห็นด้วยกับชิงชิง วันศุกร์ใครเขาอ่านหนังสือกันเล่า แต่ทั้งสองคนคงลืมไปว่าเพื่อนสนิทของพวกเธอไม่ใช่แบบคนปกติ

“แก้มไง แก้มอ่านตั้งแต่วันศุกร์เลยนะ”

เจ้าแก้มถึงเถียงขึ้นทันควัน เพราะเธอเริ่มอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบตั้งแต่วันศุกร์แล้ว

“แกมันไม่ใช่คนปกติไง”

หนูดีกรอกตามองบนแล้วพูดแขวะเพื่อนสนิทที่เป็นหนอนหนังสือ วัน ๆ ไม่คิดจะทำอะไรนอกจากอ่านหนังสืออย่างเดียว เที่ยวก็ไม่เที่ยว ที่เดียวที่จะไปคือร้านหนังสือนั่นเอง

“ไม่ปกติยังไง? แก้มก็มีแขนมีขา มีสมองเหมือนกับทุกคนนะ”

เจ้าแก้มทำหน้างงแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย เธอหันมามองตัวเองและเพื่อนก็ไม่เห็นจะมีอะไรแตกต่างกันเลยนี่นา

“อื้ม เอาที่สบายใจนะแก้ม แต่ขอฉันอ่านหนังสือแป๊บ”

ชิงชิงเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าแก้มอย่างเอือม ๆ ไม่รู้ว่าที่บ้านเลี้ยงมายังไง ทำไมถึงได้ซื่อขนาดนี้

เจ้าแก้มจึงนั่งเงียบแล้วพยายามจำบทเรียนที่ตัวเองติดค้างไว้ให้ได้ ส่วนสองสาวสายปาร์ตี้ ที่ตี้จนลืมวันสอบก็สุมหัวกันอ่านก่อนที่จะเข้าไปเรียนแค่สามสิบนาที

เจ้าแก้ม หรือกมลเนตร อิสรวรกาญจน์ อายุ 19 ปี ลูกสาวของคุณหมอเกรียงไกร เจ้าของโรงพยาบาลชื่อดัง และคุณหมอกัลย์สุดา ศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลชื่อดัง

เจ้าแก้มเกิดมาในครอบครัวที่เป็นหมอกันทั้งบ้าน มีพี่ชายสองคน คุณหมอกราฟ หมอกระดูกที่ทำงานในโรงพยาบาลของรัฐ ส่วนอีกคนคือหมอกลูม ทันตแพทย์ที่โรงพยาบาลของครอบครัว และมีคลินิกของตัวเองด้วย

ส่วนเจ้าแก้มนั้นเลือกที่จะเรียนเภสัช เพราะกลัวผีมาก จึงทำใจเรียนหมอปกติไม่ได้จริง ๆ

ซึ่งเธอมีเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กคือชิงชิง ลูกครึ่งไทย-จีน ที่บ้านทำเกี่ยวกับธุรกิจจิวเวลรี ร้านทอง และอสังหาริมทรัพย์

อีกคนคือหนูดี ที่เพิ่งมารู้จักกันตอนมาเรียน และเข้ากันได้ดีจนสนิทแน่นแฟ้นกันมา หนูดีเป็นคนไทยแท้ จังหวัดจันทบุรี ที่บ้านทำเกี่ยวกับสวนผลไม้

ตอนนี้ทั้งสามสาวก็เรียนอยู่ปีสองกันแล้ว ซึ่งการเรียนก็เริ่มหนักขึ้น เพราะมีวิชาของสาขาเพิ่มเข้ามา ต่างจากปีหนึ่งที่ส่วนมากจะเรียนพื้นฐาน

“น้องแก้มครับ” ในขณะที่กำลังจดจ่ออยู่กับการท่องจำอยู่นั้น ก็มีคนเดินเข้ามาเอ่ยเรียก

“คะ?” เจ้าแก้มหันไปมองคนที่เดินเข้ามาทักแล้วก็ยิ้มสดใส

สองสาวเองก็เงยหน้าขึ้นมามอง เห็นว่าเป็นรุ่นพี่สุดหล่อของดีคณะแพทย์นั่นเองที่มาทักเพื่อนสนิทของพวกเธอ

“พี่ผ่านร้านขนม เลยซื้อมาฝากครับ”

รุ่นพี่คนนั้นยิ้มละมุนให้กับเจ้าแก้มพร้อมกับยื่นถุงขนมเบเกอรีร้านดังให้กับเจ้าแก้ม

“ฝากแก้มเหรอคะ?”

เจ้าแก้มมองถุงขนมตาประกายแล้วถามรุ่นพี่คนนั้นไปอย่างตื่นเต้น

“คะ ครับ” รุ่นพี่เห็นท่าทางน่ารักนั้นก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมา จึงตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกักทำตัวไม่ถูก

“ขอบคุณมากค่ะ” เจ้าแก้มรับถุงขนมมาอย่างว่าง่าย จากนั้นก็หันไปเปิดกระเป๋าของตัวเองที่อยู่ข้าง ๆ ตัว

สองสาวเพื่อนสนิทจึงหันไปมองหน้ากันปลง ๆ

“ครับ” รุ่นพี่คณะแพทย์จึงตอบรับแล้วหมุนตัวจะเดินออกไป

“ดะ เดี๋ยวค่ะพี่” แต่เจ้าแก้มเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยเรียกเขาไว้เสียก่อน

“???” รุ่นพี่จึงหันมาทันทีและรู้สึกใจสั่นไหว ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องขมวดคิ้วทันที เพราะเจ้าแก้มไม่ได้พูดอะไรกับเขา นอกจากจะยื่นธนบัตรสีม่วงมาให้เขาหนึ่งใบ

“นี่ค่ะ”

“อะไรครับ?” รุ่นพี่ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“ค่าขนมไงคะ” เจ้าแก้มจึงตอบกลับไปอย่างซื่อ ๆ

“ไม่เป็นไรครับพี่ซื้อมาฝาก” รุ่นพี่จึงยกมือขึ้นมาปฏิเสธไม่รับ เพราะเขาไม่ได้เอามาขาย เขาตั้งใจเอามาฝาก

“เอ๊ ไม่ได้ค่ะ หรือว่าไม่พอเหรอคะ? นี่ค่ะ”

เจ้าแก้มเอียงคอสงสัยและนึกขึ้นได้ว่าบางทีขนมอาจจะมากกว่าเงินที่เธอให้ จึงหยิบธนบัตรสีแดงมาอีกสามใบแล้วยื่นให้รุ่นพี่คนนั้นอีกที

แต่นั่นยิ่งทำให้เขางงมากกว่าเดิมเสียอีกและยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไรอีก เจ้าแก้มก็ยัดเงินใส่มือเขามาแล้วเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้ง

“ขอบคุณมาก ๆ นะคะ” เจ้าแก้มหันมาเปิดถุงขนมดูอย่างร่าเริง

“อะไรวะ?” ทิ้งให้รุ่นพี่ได้แต่เกาหัวแกรก ๆ อย่างงงงันแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่

“แล้วชาตินี้จะมีแฟนกับเขาไหมวะ?” หนูดีหันมาพูดกับชิงชิงเสียงกระซิบ

“ก่อนจะมี คงต้องไปเคลียร์กับคุณหมอทั้งหลายก่อนอ่ะ”

ชิงชิงยักไหล่และพูดถึงคนที่สอนเจ้าแก้มมาแบบนี้

สืบเนื่องจากพี่ชายทั้งสองของเจ้าแก้มนั้นหวงน้องสาวมาก และสอนให้เจ้าแก้มเป็นคนที่ไร้เดียงสาแบบนี้ พี่หมอกราฟจะคอยสอนให้น้องสาวรับมืออย่างไรเวลาคนมาจีบ

ซึ่งวิธีนี้เขาก็สอนเจ้าแก้มว่าถ้ามีคนซื้อของมาให้ต้องเอาเงินให้เขาด้วย เพราะเขาเองก็ใช้เงินซื้อมา เราต้องตอบแทนเขากลับ ถ้าเขาไม่รับ ก็ให้เพิ่มไปอีกจนกว่าเขาจะรับ

เจ้าแก้มก็ทำตามอย่างเคร่งครัด สร้างความลำบากให้กับพี่รหัสตอนรับน้องปีหนึ่งเป็นอย่างมาก เพราะให้ของอย่างไรเจ้าแก้มก็ไม่ยอมรับไปเฉย ๆ จะจ่ายเงินท่าเดียวเลย

จนชิงชิงต้องบอกให้เจ้าแก้มโทรถามพี่ชายก่อน ดีที่พี่รหัสเป็นผู้หญิง พี่หมอกราฟจึงยอมให้น้องสาวรับของมาเฉย ๆ

ซึ่งนี่ก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ทำให้เจ้าแก้มโสดมาถึงทุกวันนี้ และไม่เคยรู้เลยว่าคนที่เขาเอาของมาให้นั้นชอบและอยากจีบเธอมากแค่ไหน

“RIP รอเลยล่ะกัน”

เมื่อพูดถึงพี่ชายของเจ้าแก้ม หนูดีก็ถอนหายใจออกมาอย่างปลง ๆ

ทั้งสองสาวหันไปมองเจ้าแก้มที่กำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อยอยู่

“กินไหม?” เจ้าแก้มจึงยื่นขนมให้เพื่อนสนิทและเอ่ยชวนให้กินด้วยกัน

“ไม่เป็นไร” ชิงชิงส่ายหน้าปฏิเสธ

“แกกินเถอะ”

หนูดีเองก็เช่นกัน สองสาวได้แต่อ่านหนังสือไปด้วย และสลับกับนั่งมองเจ้าแก้มกินขนมที่รุ่นพี่เอามาฝากจนหมด แล้วค่อยพากันขึ้นห้องเรียนไป