บทที่ 3

หลายวันมานี้ชีวิตฉันสงบสุขดี ไปเรียน ทำงาน กลับบ้านก็เหมือนทุกวันแต่มันก็มีความผิดปกติอย่างหนึ่งที่ฉันรู้สึกได้ คือ ฉันรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยมองฉันอยู่ แต่ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนและวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันมาทำงานปกติ ตอนนี้ก็เป็นเวลาพัก ซึ่งฉันพึ่งจัดไปได้แค่ช่วงเดียวเหลืออีกสองช่วงก็จะหมดการทำงานของวันนี้

วันนี้ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อยเหมือนจะมีไข้ปวดหัวด้วย แต่ก็ต้องมาเพราะไม่อยากให้เสียงาน ถึงฉันไม่มาก็มีคนทำแทนได้แต่ฉันก็อยากจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดไม่ไหวจริงๆ ค่อยพัก

และตอนนี้ฉันก็เดินมาทักทายลูกค้า ซึ่งในแต่ละอาทิตย์ฉันต้องลงมาทักทายลูกค้าประมาณอาทิตย์ละสองสามครั้งเพื่อไม่ให้เขาว่าได้ว่าหยิ่งเกินไป

“น้องสาวดีเจคนสวยจ๊ะมานั่งดื่มเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ” ในขณะที่ฉันเดินผ่านโต๊ะ โต๊ะหนึ่งก็มีผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วเขาก็ดึกฉันเข้าไปหา

“ปล่อยก่อนค่ะ” ฉันพูดกับผู้ชายคนนั้นอย่างสุภาพเพราะฉันไม่อยากมีเรื่องกับลูกค้า

“ไม่ปล่อย มาๆ ๆ มานั่งกับพี่ตรงนี้ดีกว่า แล้วคืนนี้ออกไปกับพี่” ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วลากฉันไปนั่งด้วยฉันพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะแรงมันเยอะมาก

“ปล่อยนะ ฉันไม่ได้ขายตัว” ฉันพูดออกไปอย่างอารมณ์เสียผู้คนรอบข้างเริ่มหันมามองเพราะพวกนั้นต่างรู้ว่าฉันเป็นดีเจที่ผับนี้และฉันไม่เคยนั่งกับลูกค้าคนไหนเพียงแต่เดินทักทายกันเล็กๆ น้อยเท่านั้นไม่เคยนั่งร่วมโต๊ะ

“อย่าเรื่องมากนา จะเรียกเท่าไหร่ว่ามาเลยดีกว่าพี่จ่ายไม่อั้น” ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่น่ารังเกียจ

“ปล่อย” ฉันพูดออกไปอีกครั้งแต่มันก็ยังไม่ปล่อย มันดึงฉันมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน มันพยายามจะกอดฉันแต่ฉันก็ขัดขืนเต็มที่ ฉันจะหมดความอดทนกับมันแล้วนะ ฉันนับหนึ่งถึงสามในใจ

และตอนนี้ฉันจะไม่ทนแล้วเพราะตอนนี้มันเอามือมาอันหยาบกระด้างลูบไร้ที่ขาฉัน ฉันจึงหันไปจับขวดเบียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะฟาดใส่หัวมันทันที นักท่องราตรีหันมามองที่ฉันเป็นจุดเดียวหลังจากที่ฉันฟาดหัวไอ้บ้ากามเสร็จ มันก็ร้องโว้ยวายใหญ่เลย

“โอ๊ยย อีบ้ามึงกล้าทำกับกูขนาดนี้เลยเหรอ” มันพูดพร้อมเอามือกุมที่หัวเพราะตอนนี้เลือดไหลออกมาไม่หยุดแต่มันยังพยายามจะเข้ามาหาฉันแต่ก่อนที่มันจะเข้ามาถึงก็มีคนถีบมันจนล้มไปซะก่อน ฉันถึงกับตกใจอ้าปากค้างไปเลยทีเดียว

“มึงเป็นใครวะถึงกล้ามาถีบกู” มันโว้ยวายเสียงดังแต่พอมันเงยหน้าขึ้นมองมันถึงกับตาค้างตกใจ ดูเหมือนมันจะกลัว ฉันเองก็ตกใจไม่แพ้กันจึงหันไปมองว่าใครเป็นคนที่เข้ามาช่วยไว้

นายเจสัน ฉันตาโตเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“แล้วมึงคิดว่ากูเป็นใครล่ะ” ในขณะที่ฉันกำลังตกใจนายเจสันพูดเสียงเย็นใส่มัน มันยิ่งหน้าซีดลงไปอีก

“เออ...ผมแค่อยากได้นังนี่แต่มันดันเล่นตัว และมันยังมาตีหัวผมอีกคุณต้องไล่มันออก”

มันพูดออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ส่วนนายเจสันฉันเห็นเขากัดฟันกำมือแน่นจนมองเห็นเส้นเลือดดูเหมือนเขาจะโกรธมาก คงไม่ได้โกรธฉันหรอกนะ นายนี่คงจะไม่ไล่ฉันออกใช่ไหม เขาหันหน้ามามองฉันเราสบตากันนิดหน่อย นายเจสันก็หันไปหาไอ้บ้ากามนั่นอีกครั้ง

“หึ แก่นั่นแหละออกไปจากผับของฉัน” นายเจสันผู้ขึ้นเสียงเข้ม ดูเหมือนไอ้บ้ากามตกใจไม่น้อย

“แต่" นายบ้ากามจะพูดขึ้นอีกครั้งแต่ไม่มีโอกาสเพราะนายเจสันพูดดักไวซะก่อน

“ออกไป และฉันขอประกาศให้ทุกคนในที่นี่รู้ไว้เลยว่า อย่ามายุ่งกับผู้หญิงคนนี้อีก เพราะผู้หญิงคนนี้คือผู้หญิงของฉัน”

ห๊ะ อะไรนะเขาพูดว่าฉันเป็นผู้หญิงของเขาอย่างนั้นเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่ตอนไหนทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องฉันไปเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่ตอนไหนคุยกันแค่ครั้งเดียวเอง และตอนนี้ทุกคนกำลังอึ้งโดยเฉพาะไอ้บ้ากามนั่น

“นี่นายฉันไปเป็นผู้หญิงของนายตั้งแต่ตอนไหน” ฉันกัดฟันถามนายเจสันออกไป

“ก็ตอนนี้ไง” ไอ้บ้านี่ พอนายเจสันพูดจบนะเขาก็ลากฉันออกไปจากตรงนั้นทันที

“นี่นายหยุดก่อน ปล่อยฉันนะ” เขามันจะพาฉันไปไหนฉันไม่ไปหรอกนะ และตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเรื่อยๆ หลังจากที่ปวดอยู่แล้ว

“ไม่” เขาพูดแค่นั้นก็ลากฉันเดินต่อไปทันที ฉันรู้สึกเหมือนสายตามันมองไม่เห็นทางมันเลือนรางไปหมดและฉันก็...

“เอ๊ย” ฉันได้ยินแค่นั้นแหละสติของฉันก็ดับไปเลย

“อืม” ฉันรู้สึกตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ที่นี่มันที่ไหน ตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันโดนนายเจสันลากมาแล้วฉันปวดหัวมากแล้วฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย

“ฟื้นแล้วเหรอ” เอะ นายเจสันหนิ แสดงว่าที่นี่คงเป็นห้องของเขาสินะ

“นาย พาฉันมาที่นี่ทำไม” ฉันถามออกไป มันเป็นคำถามที่โง่มากแต่ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง

“ไม่สบายแล้วทำไมยังมาทำงาน” นายเจสันไม่ตอบคำถามที่ฉันถามแต่กลับมาดุฉันแทน

“ฉันไม่เป็นอะไรแค่ปวดหัวนิดหน่อย”

“ไม่เป็นไร แค่เป็นลมไปแค่นั้นเหรอ” นายนี้มันประชดฉันงั้นเหรอ ฉันก็แค่ไม่อยากให้เสียงานแค่นั้นเองทำไมต้องดุด้วย

“ฉันก็ไม่เป็นไรแล้วหนิ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะดึกมากแล้ว ขอบคุณมากที่ช่วย” ฉันขอตัวกลับทันทีเพราะฉันรู้สึกแปลกๆ เวลาอยู่ต่อหน้านายนี่

“ใครให้เธอกลับ”

“อะไรนะ” ฉันถามเขาอีกครั้ง

“ใครให้เธอกลับ นอนนี่แหละ” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย บ้าไปแล้วหรอก ใครจะไปนอนที่นี่นล่ะ

“บ้าเหรอ ทำไมฉันต้องนอนที่นี่ด้วย ฉันจะกลับ” ฉันบอกเขาและลุกขึ้นยืนแต่เขาก็คว้าแขนฉันไว้ก่อน เอ๊ะมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อกี้ยังอยู่ตรงโน้นอยู่เลย

“เธอนี่ดื้อจริงๆ เลย”

“ฉันไม่ได้ดื้อ แต่ฉันไม่เห็นว่ามีความจำเป็นที่ฉันจะต้องนอนที่นี่ เพราะมันดูน่าเกลียดผู้หญิงกับผู้ชายจะมาอยู่ด้วยกันสองต่อสองได้ยังไงเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ฉันพูดออกไปยาวเหยียดเขาเห็นฉันเป็นอะไร ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงใจง่ายนะเว้ย (เหรอ)

“ใครบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันก็บอกอยู่ว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน” อะไรนะ...แสดงว่าที่เขาพูดตอนอยู่ที่คลับเอาจริงเหรอ

“ไม่ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนาย”

ใครจะไปยอมผู้หญิงของเขากัน ถึงเขาจะหล่อมาก รวยมาก เพอร์เฟคมาก ก็เถอะแต่มันจะเป็นได้ยังไงที่เขาจะมาสนใจผู้หญิงอย่างฉัน เขาจะให้ฉันเป็นนางบำเรอของเขาเหรอไม่มีทาง

“ทำไม” เขาถามฉัน

“ไม่ทำไม เพราะฉันไม่อยากเป็นนางบำเรอของใคร” ฉันพูดออกไปเสียงดังฟังชัด

“ใครบอกเธอว่าฉันจะให้เธอมาเป็นนางบำเรอของฉัน”

“แล้วนายจะให้ฉันคิดยังไงผู้หญิงที่นายไม่ได้รัก ก็คงเป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้นแหละ” ฉันกลั้นใจพูดออกไป ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บหน่วงๆ ที่ใจแปลกๆ ฉันคงไม่ได้ชอบหมอนี่หรอกนะ

“ใช่ คนอื่นน่ะใช่ แต่เธอฉันจะให้มาเป็นแฟน” เป็นแฟน ฉันทวนคำนี้ในใจหลายๆ ครั้ง นายเจสันนี่นะอยากได้ฉันเป็นแฟน

“ทำไม...ถึงอยากได้ฉันเป็นแฟนนายชอบฉันเหรอ” ฉันกลั้นใจถามออกไป

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ มานั่งคุยกันดีกว่าฉันมีเรื่องจะตกลงกับเธอ” เขาพูดจบแล้วดึงฉันมานั่ง แต่ที่ที่เขาให้ฉันนั่งดันเป็นตักของเขาฉันพยายามขัดขืนได้แต่ร้องโว้ยวาย

“ปล่อยฉันนะ ถ้าจะคุยก็นั่งคุยกันดีๆ” ฉันพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลเขาแรงเยอะเป็นบ้า

“ไม่ ฉันชอบแบบนี้” เขาพูดแล้วยิ้มมุมปากนิดๆ โอ๊ยจะหล่อไปไหนพ่อคุณ แค่นี้ฉันก็หวั่นไหวจะแย่

“เอ่อ...รีบๆ พูดธุระของนายมาเลยดีกว่าฉันอยากกลับแล้ว” เมื่อฉันขัดขืนไปมันไม่เป็นผลฉันเลยยอมนั่งนิ่งๆ แล้วรีบบอกเขารีบๆ พูดจะได้จบๆ

“เป็นแฟนกับฉันนะ” ห๊ะ อะไรนะฉันอึ้งอ้าปากค้างไปทันทีที่เขาพูดจบ เขาคิดอะไรของเขา

“นายว่าอะไรนะ” ฉันถามย้ำเขาไปอีกครั้ง

“เป็นแฟนกัน” เขาพูดเสียงจริงจัง

“เอ่อ.... ไม่ ทำไมฉันต้องเป็นแฟนนาย เราไม่ได้รักกัน”

ฉันพูดติดขัดๆ ในตอนแรกเพราะมัวแต่อึ้งที่เขาขอฉันเป็นแฟน แต่พอได้สติฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่พอพูดว่าเราไม่ได้รักกันเสียงฉันกับเบาลงอย่าเห็นได้ชัด

“แต่เธอต้องเป็น เพราะฉันประกาศบอกทุกคนไปแล้วเธอก็เห็น ถ้าแฟนคลับฉันรู้เธอต้องโดนดักทำร้ายแน่นอนเพราะฉะนั้นเธอต้องเป็นแฟนฉันเพื่อที่ฉันจะได้ปกป้องเธอได้”

นี่มันเหตุผลอะไรของเขาอยากจะบ้าแล้วที่เขาบอกว่าอาจจะชอบฉันก่อนหน้านี้ล่ะมันคืออะไร

“ไม่จำเป็น ฉันดูแลตัวเองได้” ฉันบอกออกไป มันไม่จำเป็นสักนิดที่ฉันต้องทำตามที่เขาบอก ถ้าเกิดฉันตกหลุมรักเขาขึ้นมาจริงๆ ฉันจะไม่เจ็บหนักเหรอแค่ตอนนี้หัวใจฉันมันก็ทำงานหนักจะแย่แล้ว

“หึ” เขาหัวเราะในลำคอ

“พูดจบแล้วใช่ไหมฉันจะได้กลับ” ฉันเตรียมตัวที่จะลุกออกจากตักเขาแต่