บทที่ 2

เจสัน

ผมนั่งมองเธอตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในห้อง สายตาของผมก็จ้องอยู่ที่เธอ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก แถมยังเซ็กซี่นิดๆ อีกด้วย แล้วดูหน้าอกนั่นดิ คัพดีแน่นอน ฮ่าๆ ๆ ผมนี่หื่นใช่มั้ยล่ะ ถึงรูปลักษณ์ภายนอกของผมที่ใครๆ ต่างมองว่าผมเป็นเย็นชา เงียบขรึม

แต่มันก็เป็นภาพลักษณ์ที่ผมสร้างขึ้นเพื่อความน่าเชื่อถือ และน่าเกรงขาม เพื่อให้ลูกน้องเคารพเพราะไม่อยากให้เสียการปกครอง นิสัยที่แท้จริงของผมไม่ได้เคร่งเครียด เงียบขรึมอย่างที่ใครๆ เห็นหรอก

ผมก็เป็นคนสบายๆ แต่ก็ไม่ได้ขี้เล่น นอกจากเพื่อนๆ หรือคนใกล้ชิดผมจริงๆ ที่จะรู้จักนิสัยที่แท้จริงของผม และตอนนี้ผมก็ตีหน้าขรึมใส่ผู้หญิงตรงหน้า เพราะผมอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง

“เชิญนั่งสิ” ผมพูดกับเธออีกครั้ง

“ค่ะ” เธอตอบกลับมาเสียงเบา กลัวผมรึเปล่านะ

“เธอทำงานที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว”

“เดือนหนึ่งแล้วค่ะ” หนึ่ง ก็คงจะเป็นตอนที่ผมยุ่งๆ และไม่ได้เข้ามาดูที่นี่สินะ

“แล้วงานเป็นไงบ้าง” ผมถามเธอออกไป เธอคงจะแปลกใจที่ผมถามเรื่องแบบนี้ ผมแค่อยากดูท่าทีของเธอว่าท่าทางที่เป็นธรรมชาติแบบนั้นของเธอไม่ได้แสร้งเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ

“ก็ดีค่ะ” เธอตอบผมกลับมาสั้นๆ

“เออ คุณมีอะไรจะคุยกับฉันอีกใหม่ค่ะ พอดีอีกสักพักก็จะถึงเวลาที่ฉันต้องขึ้นเวทีแล้วค่ะ” ผมเงียบไปนานเธอก็พูดขึ้น

“ยัยเฉิ่ม” ผมพูดออกมาสั้นๆ เธออ้าปากค้างเลยล่ะครับ เธอคงตกใจ แปลกใจว่าผมพูดอะไรออกไป

“คุณเรียกฉันเหรือคะ” เธอถามผมกลับ ดูหน้าเธอสิตลกเป็นบ้า หน้าเธอซีดเลยล่ะ

“แล้วเธอใช่ยายเฉิ่มรึเปล่าล่ะ” ผมจะลองเล่นเกมจับผิดเธอดู ว่าเธอจะแก้ตัวได้อีกนานแค่ไหน

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้ชื่อยัยเฉิ่ม ฉันชื่อลูกน้ำค่ะ” เธอตอบผมน้ำด้วยเสียงเข้มขึ้น

“อ่อ เหรอ ฉันคงจำคนผิดเธอคงไม่ใช่คนคนคนนั้น”

ผมพูดพร้อมกับมองหน้าเธอแต่เธอดันหลบหน้าผม หึ ดูสิว่าเธอจะไปได้อีกสักกี่น้ำ เธอคงจำไม่ได้ว่าผมเป็นคนขับรถตัดหน้าเธอเมื่อตอนกลางวัน

ใช่แล้วล่ะผมรู้ว่าเธอคือคนคนเดียวกับยัยเฉิ่มคนที่ผมขับรถตัดหน้า

เพราะผมนี้แหละเป็นคนอุ้มเธอไปที่ห้องพยาบาล ผมรู้ได้ไงน่ะเหรอก็ตอนนั้นแว่นเธอหลุดน่ะสิ ตอนนั้นผมแอบตกใจนิดๆ ที่ได้เห็นใบหน้าที่อยู่ใต้กรอบแว่น เพราะเธอดูสวยมากใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางปากสีชมพูระรื่นนั่นน่าจูบชะมัด

แต่ตอนนั้นผมมีธุระด่วนต้องไปทำซะก่อนผมเลยต้องให้ไอ้มาร์คมาดูเธอแทน และตอนนี้ผมได้มาเจอเธออีกครั้งในโฉมใหม่ ผมก็ไม่คิดหรอกนะว่าจะได้เจอเธอในลุคแบบนี้ตอนแรกที่ผมเห็นเธอคือตอนที่ผมเดินเข้ามาในผับแล้วมองไปยังเวที

ผมเห็นผู้หญิงสวยเซ็กซี่คนหนึ่งกำลังทำหน้าที่เป็นดีเจของผับผมอยู่ ผมว่าดีเจคนนี้หน้าคุ้นๆ ผมยืนมองเธออยู่นานเธอก้มหน้าเปิดเพลงให้เหล่าผีเสื้อราตรีได้โยกย้ายไปกับเสียงเพลงที่เธอบรรเลง ฝีมือของเธอใช้ได้เลยทีเดียวและในตอนนั้นที่เธอเงยหน้าขึ้นมาผมก็นึกออกทันทีว่าเธอก็คือยัยเฉิ่มเมื่อตอนกลางวันนั่นเอง

ผมนึกสงสัยว่าเธอทำอย่างนี้ทำไม กลางวันเป็นลุคหนึ่งกลางคืนเป็นอีกแบบ ทำไมเธอต้องมีสองบุคลิกด้วย ผมต้องหาคำตอบด้วยตัวเองเพราะตอนนี้ผมสนใจเธอซะแล้วสิ

“ค่ะ งั้นฉันขอตัวนะคะ”

“เชิญ” วันนี้ผมจะปล่อยเธอไปก่อน ผมจะให้โอกาสเธอเตรียมตัวสักพัก หึ

ลูกน้ำ

หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากห้องของนายเจสัน ฉันก็ถอนหายใจออกมา หวังว่านายนั่นคงไม่รู้หรอกนะว่าฉันเป็นคนเดียวกับยายเฉิ่มที่มหาลัย แต่ทำไมเขาเรียกฉันแบบนั้นละ

สาธุ...อย่าให้เขาจำฉันได้เลยเพราะชีวิตฉันคงไม่สงบสุขอีกต่อไปแน่นอน

เอ๊ะ ใช่ๆ ๆ ฉันจำได้แล้วโอ๊ยๆ ๆๆ ชีวิตฉัน

ฉันจำได้แล้วตอนนั้นที่ห้องพยาบาล นายมาร์คบอกว่าคนที่ขับรถตัดหน้าฉันเป็นคนพาฉันมาที่ห้องพยาบาลต้องใช่แน่ๆ คนคนนั้นต้องเป็นนายเจสันแน่นอนเพราะเขาสองคนเป็นเพื่อนกัน โอ๊ย....ฉันอยากจะบ้าตาย